Pinczer miniaturowy — wszystkie informacje i opis rasy

Czy pinczer miniaturowy jest agresywny? Czy pinczer dużo szczeka? Czy pinczer miniaturowy jest inteligentny? Nosisz się z myślą o kupieniu pinczera, ale w Twojej głowie kłębią się podobne pytania? Dobrze trafiłeś, bo w poniższym artykule zawarliśmy wszystkie najważniejsze odpowiedzi dotyczące pinczerów. 

Jak powstała rasa pinczer miniaturowy?

Bezpośrednim przodkiem rasy pinczer miniaturowy jest pinczer średni – jedna z trzech zarejestrowanych obecnie w FCI wielkości pinczera, obok dobermana. Historia rasy pinczer miniaturowy jest dość prosta; hodowcy selekcjonowali z miotów pinczera średniego najmniejsze osobniki i przeznaczali je do rozrodu w obrębie najmniejszych wielkości. W rezultacie, w stosunkowo krótkim czasie uzyskano pogłowie zwierząt o wysokości w kłębie poniżej 30 cm.

Hodowcom chodziło jednak także o to, aby tak zminiaturyzowany pinczer nie miał oznak karłowatości, co w takich sytuacjach jest dość częstym zjawiskiem. Niektórzy kynolodzy twierdzą, że w celu uszlachetnienia wyglądu pinczera miniaturowego, na pewnym etapie rozwoju rasy zastosowano domieszkę krwi charcika włoskiego. Nie ma na to jednak stuprocentowych dowodów. Jest jednak faktem, że elegancja ruchu pinczera miniaturowego przywodzi na myśl najmniejszego z chartów. Na udział charcika w tworzeniu pinczera miniaturowego może również wskazywać pasja łowiecka tego ostatniego, który nie jest przecież psem myśliwskim. Być może przetrwała przez wiele pokoleń. Historia rasy pinczer miniaturowy nie daje w tej kwestii jednoznacznej odpowiedzi.

Wyrażenie „to pinch” w języku angielskim oznacza „szczypać”. Po niemiecku „pinscher” to „podszczypywacz”. Pinczery to psy o ciętej naturze, a pinczer miniaturowy trzymany był w gospodarstwach wiejskich i w dzielnicach portowych większych miast, gdzie wykorzystywany był do zwalczania gryzoni pustoszących stodoły i magazyny. Trzymany był również jako pies do towarzystwa w rezydencjach ziemiańskich, a nawet na królewskich dworach. Ten mały pies znany był w Europie kontynentalnej od bardzo dawna; świadczyć mogą o tym liczne wizerunki podobnych psów na obrazach i rycinach, choćby na XVII-wiecznym obrazie francuskiego malarza Louisa Le Nain „Rodzina wieśniacza”.

Jednak dopiero pod koniec XIX wieku w Niemczech zdecydowano się uporządkować populację pinczera miniaturowego i rozpocząć jego planową hodowlę. W 1895 roku utworzono pierwszy klub zrzeszający hodowców rasy – Niemiecki Klub Miłośników Pinczera (późniejszy Klub Miłośników Pinczerów i Sznaucerów). Pięć lat później odbyła się wystawa psów rasowych w Stuttgarcie, na której pokazano oficjalnie pinczery miniaturowe. Właśnie wtedy dostrzegli je sympatycy psów ze Stanów Zjednoczonych i postanowili zakupić kilka z nich. Zaowocowało to rozwojem hodowli za oceanem i powołaniem w 1929 roku Amerykańskiego Klubu Pinczera Miniaturowego.

Pinczer miniaturowy – wzorzec rasy

Wzorzec FCI nr 185

PINCZER MINIATUROWY

(Zwergpinscher)     

POCHODZENIE: Niemcy.

UŻYTKOWOŚĆ: pies stróżujący i do towarzystwa.

KLASYFIKACJA FCI: Grupa 2. Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do zaganiania bydła.  Sekcja  1.1. Pinczery.

Rasa nie jest objęta obowiązkiem pracy.

WRAŻENIE OGÓLNE: niewielkich rozmiarów, proporcjonalnie zbudowany, pinczer miniaturowy jest pomniejszoną wersją pinczera średniego, bez cech  karłowatości. Przy krótkiej, przylegającej sierści jego elegancka, zwarta budowa jest dobrze widoczna. 

WAŻNE PROPORCJE

• Pinczer miniaturowy powinien mieć możliwie najbardziej kwadratową sylwetkę.

• Długość głowy, mierzona od czubka nosa  do potylicy,  jest równa połowie długości grzbietu, mierzonej  od kłębu do nasady ogona. 

 ZACHOWANIE/TEMPERAMENT: z natury pełen temperamentu, pewny siebie, zrównoważony i opanowany, a przy tym inteligentny i wytrzymały, pinczer miniaturowy jest doskonałym psem rodzinnym i do towarzystwa. 

GŁOWA

MÓZGOCZASZKA 

Czaszka: mocna, wydłużona, guz potyliczny słabo zaznaczony. Wierzch głowy płaski, z profilu równoległy do  grzbietu nosa. Stop: niewielki, ale wyraźny. 

TRZEWIOCZASZKA

Nos: trufla nosa dobrze rozwinięta, zawsze czarna. Kufa: w kształcie tępego klina. Grzbiet nosa prosty. Wargi: czarne, przylegające, suche, również w kącikach. Uzębienie: szczęki mocne, uzębienie pełne (42 białe zęby, zgodnie z wzorem zębowym), zgryz nożycowy , równy i ścisły. Mięśnie policzków dobrze rozwinięte, ale policzki niezbyt mocno widoczne, aby czyste linie głowy zostały zachowane. Oczy: ciemne, owalne, powieki przylegające i czarno pigmentowane. Uszy: wysoko osadzone, zwisające, w kształcie litery V, wewnętrzną krawędzią przylegające do policzków, skierowane do przodu ku skroniom. Jednakowo załamane, nie wyżej niż na linii wierzchołka czaszki. 

SZYJA: szlachetnie wygięta, nie za krótka, płynnie przechodząca w łopatki. Sucha, bez fałd w którymkolwiek miejscu i bez podgardla (łałoku). 

TUŁÓW

Linia górna: lekko opadająca od kłębu ku tyłowi. Kłąb: stanowi najwyższy punkt grzbietu. Grzbiet: mocny, krótki i dobrze związany. Lędźwie: krótkie, mocne i głębokie. Odległość od ostatniego żebra do miednicy na tyle mała, by pies sprawiał wrażenie krótkiego. Zad: nieco zaokrąglony, niezauważalnie przechodzący w nasadę ogona. Klatka piersiowa: średnio szeroka, na przekroju owalna, sięga łokcia. Rękojeść mostka tworzy wyraźne przedpiersie. Linia dolna i brzuch: słabizna niezbyt mocno podciągnięta, łagodne przejście od klatki piersiowej do brzucha.    

OGON: naturalny, niekopiowany; pożądany sierpowaty lub szablasty.

KOŃCZYNY 

KOŃCZYNY PRZEDNIE: widziane z przodu mocne, proste i ustawione niezbyt blisko siebie; widziane z boku –  o prostych przedramionach. Łopatki: przylegające do klatki piersiowej i dobrze umięśnione, górnymi krawędziami wystające powyżej  kręgów  odcinka piersiowego. Jak najbardziej ukośnie ustawione, mniej więcej pod kątem 50 stopni do linii poziomej. Ramię: przylegające do tułowia, mocne i muskularne, z łopatką tworzy kąt 95 – 100 stopni. Łokcie: przylegające, niewykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz. Przedramię: dobrze rozwinięte i umięśnione. Widziane z przodu i z boku idealnie proste. Nadgarstek: mocny. Śródręcze: mocne i sprężyste. Widziane z przodu – pionowe, widziane z boku – nieco nachylone w stosunku do podłoża. Łapy: krótkie, okrągłe, palce zwarte i  wysklepione (tzw. kocia łapa), opuszki mocne, pazury krótkie, czarne i mocne. 

 KOŃCZYNY TYLNE: widziane z boku – dobrze kątowane, widziane z tyłu – równolegle, ustawione niezbyt blisko siebie. Udo: średniej długości, szerokie, muskularne. Staw kolanowy: niewykręcony do wewnątrz ani na zewnątrz. Podudzie: długie, mocne, żylaste, przechodzące w mocny staw skokowy. Staw skokowy: wyraźnie kątowany, mocny, niewykręcony do wewnątrz ani na zewnątrz. Śródstopie: pionowe do podłoża. Łapy: nieco większe od przednich. Palce zwarte i wysklepione. Pazury krótkie i czarne. 

RUCH: pinczer miniaturowy jest kłusakiem. W ruchu grzbiet prosty i stabilny. Ruch harmonijny, pewny, zdecydowany, swobodny, z długim wykrokiem. Kłus przestrzenny, swobodny, płynny, z dobrym napędem kończyn tylnych i długim wykrokiem przednich. 

SKÓRA dobrze przylegająca na całym ciele. 

SZATA

SIERŚĆ: krótka i gęsta, gładka, przylegająca, lśniąca, bez przełysień.

UMASZCZENIE:

• • Jednolita: czerwień jelenia, jasnoruda do ciemnorudej. 
• • Czarne podpalane: lśniąco czarne z rudymi znaczeniami. Pożądane są znaczenia jak najbardziej wysycone i wyraźnie odgraniczone. Znaczenia występują nad oczami, na spodniej stronie szyi, na łapach do wysokości nadgarstków, wewnętrznej stronie tylnych kończyn, na spodzie ogona przy jego nasadzie. Na klatce piersiowej dwa jednakowe, oddzielne trójkąty. 

WIELKOŚĆ I WAGA

Wysokość w kłębie: psy i suki – 25 do 30 cm.  Waga: psy i suki – 4 do 6 kg.

WADY: wszelkie odchylenia od powyższego wzorca powinny być uznawane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie oraz sprawność psa. 

W szczególności wadami są: 

• Zbyt ciężka lub zbyt lekka budowa.
• Ciężka lub okrągła czaszka.
• Pomarszczone czoło.
• Krótka, wąska lub szpiczasta kufa.
• Zgryz cęgowy.
• Oczy jasne, zbyt małe lub zbyt duże.
• Uszy nisko osadzone, bardzo długie, niejednakowo noszone.
• Wyraźne kości policzkowe.
• Luźna skóra na szyi (łałok).
• Długi, słabo związany grzbiet.
• Grzbiet karpiowaty (wypukły).
• Spadzisty zad.
• Długie łapy.
• Inochód.
• Hackney (forma kłusu, polegająca na wyrzucaniu wysoko i sztywno do przodu (jak krok defiladowy).
• Cienki włos.
• Maść przesiana, czarna pręga na grzbiecie, czarne siodło, maść jasna, wyblakła.
• Odchylenie od podanych wymiarów do 1 cm.

WADY DUŻE

• Nieprawidłowy wyraz płci (np. psy o suczym wyglądzie).
• Lekka budowa.
• Jabłkowata głowa.
• Linie profilu nierównoległe.
• Łokcie wykręcone na zewnątrz.
• Kończyny tylne podsiebne.
• Strome kątowanie tyłu.
• Stawy skokowe wykręcone na zewnątrz.
• Odchylenie od podanych wymiarów o 1 do 2 cm.

 WADY DYSKWALIFIKUJĄCE

• Lękliwość, agresja, nadmierna podejrzliwość, nerwowość.
• Widoczna degeneracja budowy (wiele cech karłowatości).
• Brak typu rasy.
• Wady zgryzu: przodozgryz, tyłozgryz, krzywe szczęki.
• Ewidentne wady budowy, sierści i umaszczenia.
• Odchylenie od podanych wymiarów o więcej niż 2 cm.
• Każdy pies o zniekształconej budowie i/lub przejawiający zaburzenia psychiki powinien być zdyskwalifikowany. 

  UWAGA: samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.  

Czy pinczer miniaturowy jest agresywny? Jaki charakter ma pinczer miniaturowy? 

Pinczer miniaturowy to rasa małych psów o żywym temperamencie i dużych pokładach energii. Popularny ratlerek ma wesołe usposobienie, jest zawsze chętny do zabawy. Kocha całą swoją rodzinę, ale wybiera sobie jednego domownika, którego uznaje za najważniejszego swojego opiekuna, mocno przywiązuje się do niego i to z nim liczy się najbardziej.

Pinczer miniaturowy posiada silny instynkt łowiecki, odziedziczony prawdopodobnie po małych, polujących przodkach. Jego popularna nazwa „ratler”, choć nieuznawana oficjalnie, oddaje pierwotne przeznaczenie rasy (ang. rat, niem. Ratte – szczur) – zwalczanie gryzoni. Obecnie pinczery miniaturowe już nie polują na szczury, spełniając swoją funkcję jako typowe psy rodzinne i do towarzystwa. Niemniej, choć prawidłowo socjalizowane są przyjacielsko nastawione do innych psów, potrafią być zaczepne – zwłaszcza do większych.

Pinczer miniaturowy jest doskonałym stróżem; w stosunku do obcych ludzi zazwyczaj przejawia nieufność, a obecność intruza sygnalizuje głośnym szczekaniem. Zdarza się też, że jest zadziorny wobec innych zwierząt domowych, aczkolwiek wychowany od małego np. z kotem, będzie go bez problemu akceptował. Różnie natomiast mogą się układać jego relacje z innymi psami w domu; pinczer miniaturowy jest bardzo pewny siebie i lubi dominować, dlatego bardzo ważne jest jego wychowanie i socjalizacja od jak najwcześniejszego wieku. Wówczas z pewnością sprawdzi się jako drugi pies w domu.

Niestety, pinczer miniaturowy nie lubi pozostawać na dłużej sam w domu. Źle znosi samotność i zamknięcie. Niejednokrotnie sąsiedzi z bloku skarżą się na głośne szczekanie psa w ciągu dnia, kiedy pinczer miniaturowy jest zamknięty w mieszkaniu. Samotność może spowodować trudny do wyeliminowania lęk separacyjny u psa.

Rasa pinczer miniaturowy nie jest też najlepszym wyborem dla dzieci. Cierpliwość nie jest mocną stroną tych piesków i nawet dobrze ułożony pinczer miniaturowy może dość stanowczo zareagować np. na ciągnięcie za ogon czy uszy. Natomiast można śmiało polecić pinczera miniaturowego dla rodziny z młodzieżą, która lubi zajmować się zwierzętami. Psy tej rasy, z uwagi na niewielkie rozmiary, mogą dobrze się sprawdzić w niektórych psich sportach, np. mini agility lub flyball. Z pewnością należy też ułożyć pinczera miniaturowego w kierunku posłuszeństwa; jest to pies bardzo inteligentny i przy stosowaniu pozytywnych bodźców szybko zorientuje się, czego opiekun od niego oczekuje.

Na co chorują pinczery? 

Pinczer miniaturowy to jedna z niewielu ras odpornych na choroby i nieprzysparzających problemów zdrowotnych. Te zdarzają się w sporadycznych przypadkach. Oto przypadłości, jakie mogą dotknąć pinczery miniaturowe:

• Zwichnięcie rzepki (wypadanie rzepki) – to dziedziczna wada, występująca częściej u psów ras małych. Można ją wyleczyć chirurgicznie dla poprawy komfortu życia psa, ale jest to wada eliminująca z hodowli.
• Postępujący zanik siatkówki (PRA) – również eliminująca wada dziedziczna.
• Choroba Legga - Calve’a - Perthesa (LCPD) – inaczej martwica głowy kości udowej na skutek nieprawidłowego ukrwienia (zaburzonego przepływu krwi od strony szpiku kostnego, okostnej i innych naczyń), bez udziału bakterii.

W bardzo nielicznych przypadkach pinczery miniaturowe mogą zachorować na cukrzycę, miewają też skłonności do osadzania się kamienia nazębnego.

Jak dbać o pinczera? 

Pinczer miniaturowy to rasa krótkowłosa, dlatego jego szata nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji, jak np. trymowanie psa. Jest to jednak pies pozbawiony podszerstka, dlatego podczas zimowych spacerów powinno mu się zapewnić ciepłe ubranko – nie jest on odporny na mrozy. Krótki włos okrywowy najlepiej co kilka dni wygładzić miękką szczotką lub irchą. Pinczer miniaturowy nie wymaga częstych kąpieli; kąpiel psa niezbędna jest jedynie w przypadku silnego zabrudzenia lub wytarzania się w nieczystościach.

Konieczna jest natomiast okresowa kontrola uzębienia, uszu i oczu, a także dbanie o odpowiednią długość pazurów. Można zapobiegać odkładaniu się kamienia nazębnego, czyszcząc regularnie zęby, do czego trzeba przyzwyczajać już szczeniaka pinczera miniaturowego. Jeżeli z uszu wydostaje się ciemna wydzielina, zwłaszcza o fusowatej strukturze i kwaśnym zapachu, a przy tym pies drapie się i potrząsa głową, zachodzi podejrzenie grzybicy i wówczas należy udać się do lekarza weterynarii, który zaordynuje smarowanie preparatem grzybobójczym. Również kamień nazębny może usunąć lekarz weterynarii; wykonuje to w znieczuleniu ogólnym. Pielęgnacja pazurów u psa jest ważna, aby mógł on normalnie się poruszać, a także ze względów estetycznych. Zbyt długie pazury trzeba skrócić za pomocą gilotynki. Niewprawny opiekun powinien powierzyć obcinanie pazurów u psa lekarzowi weterynarii, bowiem zbyt dalekie cięcie może spowodować krwawienie, ból i stres u psa.

Istotne jest także szczepienie psa przeciwko wszystkim chorobom zakaźnym, poza obowiązkową wścieklizną. Choroby zakaźne u psa są niezwykle niebezpieczne, w szczególności nosówka i parwowiroza, najczęściej kończące się śmiercią. Kalendarz szczepień ustala lekarz weterynarii. Przed szczepieniem pies powinien być odrobaczony.

Żywienie pinczera miniaturowego 

Pinczer miniaturowy może być żywiony gotową karmą od dobrego producenta, przeznaczoną dla psów małych ras, może również otrzymywać posiłki domowe lub BARF. Jest to kwestia indywidualnego wyboru. Należy jednak pamiętać, że w przypadku żywienia naturalnego niezbędna jest suplementacja posiłków preparatami witaminowo-wapniowymi, zwłaszcza w przypadku szczeniaka w okresie wzrostu i wymiany zębów. Uwaga: psy tej rasy mają skłonności do tycia, dlatego trzeba kontrolować ilość podawanego pożywienia; dwa posiłki dziennie w zupełności wystarczą dorosłemu psu rasy pinczer miniaturowy. Powinien on mieć natomiast stały dostęp do miski z wodą, którą codziennie się wymienia.

Jak rozpoznać pinczera?

Kupowanie rasowego ps nie jest łatwe, zwłaszcza w przypadku rasy znanej i popularnej, a do takich należy pinczer miniaturowy. Nie należy ulegać pokusie niskiej ceny szczeniaka, jaką może zaoferować jedynie pseudohodowla psów. Nie zagwarantuje ona jednak ani pochodzenia, ani zdrowia, ani odrobaczenia czy szczepień. Nie chodzi też o tzw. papiery, które wielu potencjalnym nabywcom nie są potrzebne, gdyż nie zamierzają oni jeździć z psem na wystawy. Cena szczeniaka z hodowli, zarejestrowanej w Związku Kynologicznym w Polsce, jest wyższa, ale to nie „papier” kosztuje, a pies.

Uprawnienia hodowlane otrzymuje pinczer miniaturowy na ogólnych zasadach, zapisanych w Regulaminie Hodowli Psów Rasowych ZKwP https://www.zkwp.pl/regulaminy.php. Pies lub suka musi ukończyć 15 miesięcy życia, uzyskać odpowiednie oceny wystawowe lub zaliczyć przegląd kwalifikacyjny oraz mieć wykonane badanie profilu DNA. Odpowiednich wpisów do rodowodu dokonuje kierownik sekcji rasy w macierzystym oddziale Związku.

Pinczer miniaturowy — odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania

Oto odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania dotyczące mini pinczerów. 

Czy pinczer miniaturowy lubi dzieci?

Pinczer miniaturowy może lubić dzieci, ale to zależy od jego indywidualnych cech oraz doświadczeń z dziećmi. Niektóre osobniki mogą się dobrze dogadywać z dziećmi i być cierpliwe, podczas gdy inne mogą być bardziej nieufne lub wymagać specjalnego podejścia. Ważne jest zapewnienie odpowiedniego nadzoru i nauki zarówno psa, jak i dziecka, aby promować bezpieczne i pozytywne interakcje między nimi. 

Jak długo żyje pinczer miniaturowy? 

Średnia długość życia pinczera miniaturowego wynosi od 12 do 15 lat, ale wiele zależy od indywidualnych warunków zdrowotnych i opieki nad psem. Regularne wizyty u weterynarza, odpowiednia dieta i aktywność fizyczna mogą pomóc przedłużyć życie psa. Ważne jest również śledzenie zdrowia i wczesne wykrywanie ewentualnych problemów zdrowotnych, aby zapewnić psu jak najdłuższe i zdrowe życie.

Czy pinczer miniaturowy jest agresywny? 

Pinczer miniaturowy nie jest znany ze swojej agresywności, ale może reagować z pewnym dystansem wobec obcych, co jest typową cechą tej rasy. Ważne jest, aby odpowiednio socjalizować psa od młodego wieku i zapewnić mu odpowiednie szkolenie, aby uniknąć ewentualnych zachowań agresywnych. W większości przypadków, jeśli pinczer miniaturowy jest dobrze wychowany i społeczny, będzie to przyjazny i lojalny pies rodziny. 

Czy pinczer dużo szczeka? 

Pinczer miniaturowy bywa szczekliwy, zwłaszcza gdy coś go zainteresuje lub gdy czuje się zagrożony. Jednak z odpowiednim treningiem i odpowiednią socjalizacją można kontrolować jego skłonność do nadmiernego szczekania. Ważne jest regularne szkolenie i konsekwentne zachęcanie psa do cichego zachowania, aby ograniczyć ilość szczekania w różnych sytuacjach.

Czy pinczer miniaturowy jest inteligentny? 

Tak, pinczer miniaturowy jest uznawany za inteligentnego psa, który szybko się uczy i łatwo przyswaja nowe polecenia. Ich inteligencja sprawia, że są zdolne do wykonywania różnych zadań i świetnie sprawdzają się w różnego rodzaju szkoleniach. Ponadto pinczery miniaturowe są spostrzegawcze i mają dobre instynkty, co dodatkowo potwierdza ich inteligencję. 

Ile kosztuje pies rasy pinczer?

Cena psa rasy pinczer może znacząco się różnić w zależności od wielu czynników, takich jak rodowód, linia hodowlana, wiek i lokalizacja hodowcy. Średnio cena szczeniaka pinczera miniaturowego w renomowanej hodowli może wynosić od 2000 do 4000 złotych. Należy jednak pamiętać, że cena może być również niższa lub wyższa, w zależności od okoliczności i warunków sprzedaży.

Podsumowanie — pinczery miniaturowe

Pinczer miniaturowy, opisywany niegdyś jako pinczer karłowaty (co zostało zarzucone ze względu na pejoratywny wydźwięk określenia „karłowaty”), popularnie zwany ratlerkiem, to inteligentny, pojętny i pełen energii mały stróż obejścia i towarzysz rodziny, niezwykle przywiązany do wybranego przez siebie opiekuna. Nadaje się dla rodziny spokojnej, lubiącej zacisze domowe, bez małych dzieci i raczej bez innych zwierząt, wobec których pinczer miniaturowy może wykazywać chęć dominacji. Na ogół nie choruje, jest długowieczny – spotyka się osobniki nawet 18-letnie. Nie jest wymagający żywieniowo, natomiast trzeba o niego dbać w okresie zimowym i wyprowadzać na spacery w ubranku, aby nie uległ przeziębieniu.