Kot perski - wszystkie informacje i opis rasy

Historia kotów perskich 

Kot perski to jedna z najstarszych ras brachycefalicznych. Pierwsze wzmianki o kotach w tym typie pochodzą jeszcze sprzed dwóch tysięcy lat przed naszą erą! Wówczas to w Persji, czyli na terenie dzisiejszego Iranu, rozpoczął się proces udomowienia charakterystycznych kotów długowłosych. Persowie traktowali je nie tylko jako zwierzęta łowne, ale także towarzyszące i ozdobne. 

Do Europy koty perskie trafiły dopiero w VII wieku naszej ery, najpewniej za pośrednictwem kupców z Bliskiego Wschodu. Niezwykły wygląd i delikatne usposobienie spowodowały, że zwierzęta tej rasy szybko trafiły na salony ówczesnej arystokracji. Nie ma jednak żadnych informacji na temat selekcji hodowlanej w czasach średniowiecznych. Pochodzące z Persji koty zapewne przez wieki mieszały się z rdzennie europejskimi mruczkami. 

Dopiero w XVII wieku na terenie Francji rozpoczęto prace nad świadomą selekcją kotów, które miały jednocześnie długą sierść i spłaszczony pyszczek. Koty tej rasy były uwielbiane przez brytyjską królową Wiktorię. Być może właśnie dlatego pierwszy klub hodowców kotów perskich powstał w Anglii w 1887 roku. Oficjalny standard rasy powołano zaś w 1901 roku. 

Wiek XX to bardzo intensywny okres w historii hodowli perskich kotów. Tendencja do krzyżowania ze sobą osobników o jak najkrótszym pyszczku doprowadziła w końcu do wyodrębnienia się dwóch podtypów rasy: tradycyjnego i ekstremalnego. 

Koty perskie w wariancie ekstremalnym, zwanym Peke-Face, były wysoko cenione na całym świecie. W konsekwencji hodowcy dążyli do jak najmocniejszego spłaszczenia kufy i obniżenia pozycji twarzy w stosunku do reszty ciała. Z czasem doprowadziło to do poważnych zmian we wzorcu oraz postępujących problemów zdrowotnych, które do dzisiaj są ogromną bolączką tej rasy kotów. 

Współcześnie hodowcy zrzeszeni w takich organizacjach jak Fédération Internationale Féline (FIFe), czy World Cat Federation (WCF) dążą do zachowania równowagi w budowie ciała kota perskiego. Popularność rasy doprowadziła jednak do powstania wielu pseudohodowli, w których przychodzą na świat koty narażone na poważne schorzenia i obarczone wadami anatomicznymi. 

Jak wyglądają koty perskie? 

Eksterier kotów perskich powinien odpowiadać wytycznym określonym we wzorcu. Zarówno FIFe, jak i WCF mają oficjalnie zatwierdzone standardy rasy, które muszą spełniać wszystkie kocięta uprawnione do uzyskania rodowodu. Wzorce obydwu organizacji są do siebie zbliżone i zakładają następujące cechy: 

• Głowa: lekko zaokrąglona, szeroka i płaska, pysk krótki, nos szeroki. 
• Uszy: małe, szeroko rozstawione, lekko zaokrąglone na końcach. 
• Oczy: szeroko rozstawione, duże i okrągłe. 
• Sierść: długa, gęsta, jedwabista, z warstwą podszerstka, różnorodne kolory i wzory. 
• Ciało: krępe z krótkimi i mocnymi kończynami. 
• Ogon: stosunkowo krótki, gruby, zaokrąglony na końcu. 

Spektrum odmian kolorystycznych kota perskiego jest niezwykle szerokie. Przedstawiciele rasy mogą przychodzić na świat w nawet stu różnych wariantach. Największą popularnością cieszą się odmiany solid, czyli jednolite bez żadnych wzorów. Wśród nich wyróżniamy persy: 

• białe, 
• czarne, 
• niebieskie, 
• cynamonowe, 
• kremowe. 

Oprócz solidów spotykamy również koty perskie: 

• pręgowane (tabby), 
• bicolor, 
• szylkretowe; 
• arlekiny. 

Charakterystyczną cechą kota perskiego jest jego sierść: długa, cienka i jedwabista. Wzorcowo powinna ona składać się z dwóch warstw - krótkiego i gęstego podszerstka oraz długich włosów okrywowych. Wszystkie włosy w sierści kota perskiego rosną w charakterystyczny sposób: w kierunku od środka ciała do zewnątrz, co nadaje tym zwierzętom charakterystycznego wyglądu. 

Szeroko rozstawione oczy kota perskiego mogą występować w bardzo różnych kolorach, które są uzależnione od umaszczenia. Koty białe, kremowe czy szare, zwykle wyróżniają się niebieskimi oczami. Z kolei ciemniejsze mają oczy żółte lub brązowe. 

Charakter długowłosych kotów perskich 

Wyjątkowy wygląd to nie wszystko. Kot perski od wieków zachwyca swoich opiekunów łagodnym i delikatnym usposobieniem oraz osobowością, którą trudno przeoczyć. Persy z charakteru są spokojne i łagodne a niechęć do wszelkich ekscesów sprawia, że koty te często mylnie uznawane są za... leniwe! 

Jeżeli chcesz zamieszkać z persem, musisz zadawać sobie sprawę z tego, że twój przyszły koci przyjaciel będzie potrzebował cichego, spokojnego i maksymalnie przewidywalnego otoczenia. Koty perskie wyjątkowo źle znoszą zmiany i panujący wokół chaos. W stosunku do swoich opiekunów są bardzo przyjacielskie, jednak z reguły zachowują zdrowy dystans do obcych. Szczególnie tych, którzy zachowują się gwałtownie i chaotycznie. 

Oczywiście nie oznacza to, że obok czworonożnego przyjaciela można chodzić wyłącznie na paluszkach! Kot perski, który przeszedł prawidłową socjalizację nie powinien być lękliwy. Można mieć jednak pewność, że osoby, które nie pozyskają zaufania zwierzaka, zostaną przez niego potraktowane z chłodną obojętnością. 

Persy nie są agresywne. Wręcz przeciwnie, to łagodne zwierzęta, które jednak zachowują pewną dozę niezależności. Chociaż lubią pieszczoty (szczególnie te, którymi obdarzane są na miękkiej kanapie) to jednak cenią sobie również czas spędzany samotnie. Kiedy pragną towarzystwa człowieka, zjawiają się u jego boku. Nie narzucają się jednak i nie wykazują nadmierną wokalizacją. 

Wśród swoich miłośników koty perskie uchodzą za niezwykle inteligentne. Szybko się uczą, jednak nie ma co liczyć na przekonanie ich do wykonywania skomplikowanych sztuczek. W zdecydowanej większości przypadków persy wolą wylegiwać się na kanapie lub obserwować świat przez okno. 

Podsumowując, kot perski jest łagodny i przyjacielski. Ma jednak duże poczucie niezależności i bywa uparty. Warto zadbać o jego potrzeby behawioralne i zawsze kupować kocięta wyłącznie ze sprawdzonych hodowli. 

Rasa kotów perskich – zdrowie i pielęgnacja 

Koty perskie nie są łatwą rasą. Spełnienie ich wszystkich potrzeb wymaga od opiekuna sporych nakładów pracy i zaangażowania. Mowa tu nie tylko o pielęgnacji długiej i skłonnej do kołtunów sierści, ale także o stałej opiece weterynaryjnej i badaniach profilaktycznych. Jak długo żyją koty perskie? Jak prawidłowo je żywić i na jakie choroby są najbardziej narażone? Poniżej postaramy się odpowiedzieć na wszystkie te pytania. 

Jak dbać o futro kota perskiego? 

Kluczem do prawidłowej pielęgnacji sierści kota perskiego jest systematyczność. Szata tych zwierząt wykazuje się pewną skłonnością do powstawania kołtunów, które trzeba regularnie rozczesywać. Zabieg należy powtarzać codziennie, dlatego zwierzak już od kociaka powinien być do niego odpowiednio przyzwyczajany. 

Oprócz narzędzia do wyczesywania podszerstka będziesz potrzebować również grzebienia. Wybierz taki, którego zęby są szeroko rozstawione. Posłuży on do rozczesywania potencjalnych kołtunów. Pod żadnym pozorem nie można dopuścić do tego, żeby okrywa włosowa filcowała się i zbijała w gęste dredy. To nie tylko kwestia estetyczna, ale także zdrowotna. Nadmiernie zbita sierść ogranicza dopływ powietrza do skóry. Może to prowadzić do odparzeń i rozwijania się chorób dermatologicznych. 

W razie wątpliwości warto skonsultować się ze specjalistą, czyli groomerem. On dokładnie podpowie, jak pielęgnować sierść persa i jakich kosmetyków używać, jeżeli oczywiście zajdzie taka potrzeba. 

Na co chorują koty perskie? 

Niestety w wyniku wielu lat i dziesiątek niefortunnych wyborów hodowlanych koty perskie nie należą dzisiaj do ras cieszących się szczególnie mocnym zdrowiem. Wręcz przeciwnie. To koty wymagające, które mają genetyczną skłonność do zapadania na wiele chorób. Również ich budowa anatomiczna generuje szereg problemów, z którymi na co dzień musi radzić sobie opiekun. 

Koty perskie należą do ras brachycefalicznych, czyli takich, które charakteryzują się płaską czaszką i bardzo krótką kufą. Niestety w ich przypadku cecha ta została posunięta do ekstremum, co sprawia, że persy do dzisiaj borykają się z licznymi problemami, takimi jak: 

• nadmierne łzawienie oczu, 
• kłopoty z oddychaniem spowodowane zbyt wąskimi drogami oddechowymi, 
• wady zgryzu i choroby przyzębia, 
• kłopoty ze sprawnym żuciem i przełykaniem pokarmu. 

Niestety zespół brachycefaliczny to nie wszystko. Kot perski to rasa narażona na liczne choroby genetyczne, które dotykają jej przedstawicieli znacznie częściej niż innych zwierzęta tego samego gatunku. O jakich schorzeniach mowa? 

• Wrodzona wielotorbielowatość nerek (PKD) – genetyczne schorzenie, które charakteryzuje się tworzeniem wielu cyst na nerkach. Torbiele te wypełnione są płynem i stopniowo stają się coraz większe, co prowadzi do degradacji zdrowej tkanki nerkowej i stopniowej utraty funkcji nerek. 
• Dysforia siatkówki – nieuleczalna choroba, która prowadzi do zmian w budowie siatkówki. W wielu przypadkach skutkuje to jej rozwarstwieniem, powstawaniem zrostów lub nierównością powierzchni. W wyniku tego kot może doświadczać problemów z widzeniem, takich jak zamglenie, rozmycie obrazu, utrata ostrości wzroku i zaburzenia percepcji kolorów. 
• Atopowe zapalenie skóry – to przewlekła choroba, która charakteryzuje się reakcjami alergicznymi na rozmaite czynniki środowiskowe. Objawia się świądem, zmianami w zachowaniu oraz skłonnością do powstawania zaczerwienień, łusek i krost. 
• Kardiomiopatia przerostowa (HCM) – ta choroba serca charakteryzuje się przerostem mięśnia sercowego, który utrudnia jego prawidłową pracę. HCM może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, takich jak niewydolność serca czy zatory. Zwiększa także ryzyko nagłej śmierci. 

Oczywiście nie każdy kot perski będzie cierpiał na wymienione wyżej przypadłości. Warto jednak pamiętać o tym, że w przypadku tak mocno obciążonej genetycznie rasy wybór odpowiedniej hodowli jest kluczowy. Nie należy pod żadnym pozorem oszczędzać na kociętach, szukając tańszych alternatyw dla zrzeszonych w FIFe, czy WCF hodowców.  

W dobrej hodowli koty nie tylko żyją i przychodzą na świat w odpowiednich warunkach. Są również właściwie selekcjonowane pod kątem rozrodu. Hodowcy przeprowadzają badania genetyczne i pod ich kątem planują kolejne mioty. 

Żywienie kotów perskich 

Istnieje przekonanie, że koty perskie mają wyjątkową skłonność do otyłości. W pewnym sensie jest to prawda, która wynika przede wszystkim z niechęci do ruchu. Persy najlepiej czują się na wygodnym legowisku i nie garną się szczególnie do szalonych gonitw za wędką. Bardzo ważne jest więc to, aby zostawić im odpowiednią podaż kalorii. 

Co powinien jeść kot perski? Tak jak w przypadku innych kotów najlepiej sprawdzi się wysokomięsna karma mokra pozbawiona zbóż. W celu poprawy stanu sierści warto suplementować kotu kwasy Omega-3 najlepiej poprzez dodawanie do posiłków oleju z łososia atlantyckiego, oleju z kryla lub z ryb morskich. 

Znaczenie ma również naczynie, z którego podajesz zwierzakowi karmę. Koty ze spłaszczonym pyszczkiem mają problem z jedzeniem z głębokich misek, dlatego zdecydowanie lepiej w ich przypadku sprawdzą się talerzyki albo płaskie i szerokie miseczki 

Dowiedz się również, ile kosztuje kot perski. 

Perski kot – dla kogo jest ta rasa? 

Panuje przekonanie, że koty perskie są idealną rasą dla osób starszych. W istocie coś w tym jest. Te łagodne, niezależne i spokojne zwierzaki najlepiej czują się obok opiekunów, którzy mogą stale dotrzymywać im towarzystwa. Jednocześnie należy pamiętać, że właściciel przedstawiciela tej rasy kotów powinien być wyjątkowo świadomy wyzwań, jakie sienie za sobą spełnianie jego szczególnych potrzeb, przede wszystkim pielęgnacyjnych i zdrowotnych. 

Persy nie przepadają za hałasem i chaosem, dlatego raczej nie jest to rasa polecana do domów z małymi i dorastającymi dziećmi. Chociaż dla maluchów są bardzo łagodne, to przebywanie wśród krzyków i pisków może kosztować je wiele nerwów, które przekładają się na problemy zdrowotne. 

To w jaki sposób perskie koty reagują na inne zwierzęta uzależnione jest w dużej mierze od socjalizacji jaką przeszły. Koty, które przynajmniej do 12 tygodnia życia przebywały z matką i w tym okresie miały szansę bawić się z rodzeństwem bywają lepiej nastawione do innych przedstawicieli swojego gatunku. Nie jest to jednak regułą. Duże znaczenie ma proces wprowadzania do domu nowego domownika, szczególnie jego początkowa izolacja. 

Ponadto warto pamiętać, żeby persa dobierać raczej towarzysza, który będzie do niego zbliżony charakterem. Energetyczny przedstawiciel rasy egzotycznej może nie spotkać się ze zrozumieniem ze strony statecznego kolegi.  

Kot perski – podsumowanie 

Jak widać koty perskie są zwierzętami o wspaniałym łagodnym charakterze. Ich sierść robi wielkie wrażenie, jednak wymaga systematycznej pielęgnacji. Należy również pamiętać o tym, aby kocięta kupować wyłącznie z dobrej i zarejestrowanej hodowli. Wówczas ryzyko zachorowania na jedno z przypadłości genetycznych znacznie się zmniejsza. Pamiętaj jednak, że nigdy nie jest ono zerowe. Decydując się na przedstawiciela takiej rasy musisz liczyć się z możliwością częstych wizyt u lekarza weterynarii.