Robaki u psa — skąd się biorą, jak je rozpoznać i leczyć?

Co jest dobre na robaki u psa? Po czym poznać, że pies ma robaki? Czy robaki u psa są groźne dla człowieka? W tym artykule znajdziesz odpowiedzi na wszystkie nurtujące Cię pytania w kwestii robaków u psów. 

Po czym poznać, że pies ma robaki?

Robaki u psów można zidentyfikować, obserwując następujące objawy: 

• Zmiany w apetycie — pies może stracić apetyt lub, odwrotnie, zacząć jeść więcej niż zwykle.
• Zmiany w wyglądzie odchodów — obecność robaków może skutkować zmianami w konsystencji, kolorze lub zapachu odchodów psa.
• Wzmożona senność lub osłabienie — pies może być mniej aktywny niż zwykle lub wykazywać oznaki osłabienia.
• Widoczne objawy w sierści lub okolicy odbytu — obecność robaków może być widoczna w sierści psa lub okolicy odbytu, na przykład w postaci widocznych pasożytów lub ich jajeczek.
• Wzmożone drapanie lub lizanie okolicy odbytu — pies może wykazywać zwiększoną aktywność drapania lub lizania okolicy odbytu, co może świadczyć o obecności robaków. 

Czy robaki u psa są groźne dla człowieka? 

Tak, robaki u psa mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia ludzkiego, ponieważ niektóre z nich mogą być przenoszone na ludzi i wywoływać choroby. Na przykład, tasiemce mogą być przenoszone przez pchły zarażone przez psa, co może prowadzić do zarażenia ludzi. Dlatego ważne jest regularne leczenie przeciwpasożytnicze psów oraz utrzymywanie higieny osobistej, szczególnie podczas obcowania z psem. 

Co jest dobre na robaki u psa? 

Dobre na robaki u psa są specjalne leki przeciwpasożytnicze, które można dostać od weterynarza. Istnieje wiele różnych rodzajów leków przeciwpasożytniczych, które mogą być stosowane w zależności od rodzaju i stopnia zaawansowania infekcji, dlatego ważne jest skonsultowanie się z weterynarzem w celu ustalenia odpowiedniego leczenia dla konkretnego przypadku. 

Kiedy odrobaczać psa?

Pierwsze odrobaczenie psa powinno mieć miejsce po ukończeniu drugiego tygodnia życia. Podanie leków przeciwpasożytniczych należy następnie powtarzać co 14 dni do dwóch tygodni po odsadzeniu, czyli przejściu czworonoga z mleka matki na pokarm stały. Kolejne zabiegi muszą mieć miejsce co miesiąc, do ukończenia szóstego miesiąca życia. Odrobaczanie dorosłych psów powinno się powtarzać raz na kwartał.

Alternatywą dla podawania preparatów przeciwpasożytniczych "na ślepo" jest wykonanie badania flotacyjnego kału. W tym celu należy dostarczyć do przychodni weterynaryjnej 3 próbki kału zebrane w odstępach dwudniowych. W tym celu warto zaopatrzyć się w aptece w specjalne pojemniczki na kał lub pojemniki do badania moczu. Próbki powinno się przechowywać w lodówce. Podanie preparatu na robaki uzależnia się wówczas od wyniku badania flotacyjnego.

Ile dni po odrobaczeniu pies wydala robaki?

Po odrobaczeniu psy mogą zacząć wydalać martwe lub żywe robaki w ciągu kilku dni. Proces ten może trwać do kilku dni po podaniu leku przeciwpasożytniczego, w zależności od rodzaju pasożytów oraz skuteczności użytego środka. Ważne jest również zrozumienie, że nie zawsze można zauważyć wydalanie robaków, ponieważ mogą one zostać strawione przez organizm psa lub wydalane w formie jajeczek. Jeśli masz wątpliwości lub obawy, najlepiej skonsultować się z weterynarzem. 

Czy właściciele psów powinni się odrobaczać?

Nie, właściciele psów nie muszą się odrobaczać, ale ważne jest, aby dbać o higienę osobistą i stosować odpowiednie środki ostrożności podczas obcowania z psem, szczególnie jeśli istnieje ryzyko zarażenia pasożytami. Regularne mycie rąk po kontakcie z psem, szczególnie po zabawie na zewnątrz lub czyszczeniu odchodów, może pomóc zapobiec przeniesieniu pasożytów na ludzi. W przypadku osób pracujących w hodowlach zwierząt lub placówkach opieki nad zwierzętami zaleca się szczególną uwagę na higienę osobistą i regularne badania zdrowotne.

Jakie robaki występują u psów i jak wyglądają?

Robakami najczęściej występującymi w jelicie cienkim psa są nicienie i tasiemce, z kolei psią sierść atakują także wszoły i kleszcze.

Toxocara canis

Toxocara canis, czyli glista psia, to nicień jelitowy, którego dorosłe osobniki mogą osiągać do 15 cm długości. Zakażenie występuje zarówno u szczeniąt, jak i u psów dorosłych. Dojrzałe płciowo pasożyty bytują w jelicie cienkim zwierzęcia, gdzie wydalają z siebie jaja, które wraz z kałem czworonoga trafiają do środowiska zewnętrznego. Inne czworonogi zarażają się, spożywając inwazyjne jaja. Istnieje również możliwość wywołania inwazji poprzez spożycie żywiciela paratenicznego (niedocelowego), np. w wyniku polowania. W tym przypadku są to gryzonie.

Gdy jajo przedostanie się do jelita, wykluwa się z niego larwa, która musi przebyć wędrówkę przez wątrobę i tchawicę, aby zakończyć swój rozwój. Jej przedostawanie się w górę dróg oddechowych może spowodować kaszel u psa. Po połknięciu larwy ponownie wędruje ona do jelit, gdzie może osiągnąć postać dorosłą zdolną do wydalania jaj.

Objawy kliniczne zarobaczenia glistą psią są widoczne jedynie u szczeniąt. Osobniki dorosłe zwykle przechodzą inwazję pasożytów asymptomatycznie. Nie oznacza to jednak, że należy zignorować fakt zarobaczenia. Przewlekłe nosicielstwo pasożyta doprowadza do postępującego wyniszczenia organizmu czworonoga. Ponadto, T. canis ma wysoki potencjał zoonotyczny — oznacza to, że jest niebezpieczny dla ludzi. Wywołuje tzw. zespół larwy wędrującej, czyli syndrom larva migrans.

Dipylidium caninum

Dipylidium caninum to tasiemiec psi, zwany również ogórkowym. Jego żywicielami pośrednimi są pchły i wszoły — oznacza to, że bytują w nich postaci larwalne. Pies zaraża się tasiemcem poprzez zjedzenie owada. Następnie larwy trafiają do jego jelita, gdzie rozwijają się postaci dorosłe.

Dojrzałe człony tasiemca opuszczają organizm psa wraz z kałem. Wyglądają one jak pestki ogórka — stąd potoczna nazwa tego gatunku tasiemca. Zaobserwować je można również na sierści zwierzęcia dookoła odbytu lub na jego legowisku. Człony tasiemca wydostając się do środowiska zewnętrznego, powodują podrażnienie końcowego odcinka jelita, co wywołuje dyskomfort u pupila i doprowadza do saneczkowania.

D. caninum również posiada potencjał zoonotyczny. Odrobaczanie psa i podawanie mu preparatów na pasożyty zewnętrzne zwiększa bezpieczeństwo czworonoga i jego właściciela.

Tęgoryjce

Tęgoryjce to małe nicienie charakteryzujące się dużą torebką gębową, skąd ich nazwa. Najważniejsze gatunki występujące w Europie u psów to Ancylostoma caninum i Uncinaria stenocephala. Drugi z nich jest szerzej rozpowszechniony ze względu na większą tolerancję w stosunku do niskich temperatur. A. caninum występuje głównie w Europie Środkowej i Południowej.

Dorosłe tęgoryjce bytują w jelicie cienkim psa i wydalają jaja, które przedostają się do środowiska zewnętrznego i osiągają stadium larwy inwazyjnej. Zwierzęta zarażają się tym pasożytem poprzez jej spożycie. Istnie również możliwość przedostania się larw Ancylostoma do szczeniąt z mlekiem matki. Larwy są w stanie również wnikać przez skórę, co jest widoczna na opuszkach łap psów jako rany.

W przeciwieństwie do glisty psiej, tęgoryjce nie odbywają wędrówki po organizmie psa. W ich cyklu rozwojowym nie stwierdza się również żywicieli pośrednich tak jak ma to miejsce w przypadku tasiemca ogórkowego.

Wszystkie gatunki odżywiają się przez chwytanie śluzówki jelita swoją wyraźnie zaznaczoną torebką gębową. Powoduje to powstanie stanu zapalnego, a w dłuższej perspektywie wyniszczenie organizmu psa i spadek masy ciała. Ancylostoma żywi się krwią, z czego wynika postępująca anemia u psa. Biegunka występująca w przebiegu inwazji tęgoryjca może być krwawa. Zaburzenia w obrazie morfologicznym krwi stwierdza się na podstawie badań krwi u psa.

Włosogłówka

Trichuris vulpis, czyli włosogłówka, to nicień bytujący w jelicie grubym psów. Jaja pasożyta wydalane są z kałem zarażonego psa do środowiska. Następnie wylęgają się w nich larwy, które są chronione przed niesprzyjającymi warunkami przez osłonki jaj. To sprawia, że mogą przetrwać w środowisku przez wiele lat. Psy zarażają się poprzez zjedzenie jaj z larwą, która wykluwa się i osiąga postać dojrzałą w jelicie grubym.

Intensywna inwazja włosogłówki doprowadza do krwistej biegunki ze śluzem, wydostawania się krwi z odbytu u psa i wyniszczenia organizmu.

Robaki u psa — podsumowanie

Ze względu na wysoki potencjał zoonotyczny pasożytów wewnętrznych naszych pupili ich profilaktyczne odrobaczanie stanowi zabezpieczenie zdrowia właściciela i czworonoga. Pamiętaj o tym, że podanie preparatów przeciwpasożytniczych powinno mieć miejsce około 2 tygodni przed szczepieniem psa.

Leczenie pasożytów, w szczególności jeśli dotyczy ono szczeniąt, może być kosztowne. Z tego powodu warto zdecydować się na ubezpieczenie psa, które pokryje konieczne wydatki.

Pamiętaj o tym, że za dobór odpowiedniego preparatu przeciwko robakom odpowiada lekarz weterynarii. Istnieje grupa ras psów w szczególności wrażliwych na niektóre substancje czynne. Należą do nich m.in.: owczarki australijskie, owczarki szkockie długowłose i whippety długowłose (windsprite). Podanie im tych leków może spowodować poważne objawy neurologiczne.

Jeśli posiadasz jakiekolwiek pytania dotyczące odrobaczania psa, skontaktuj się z lekarzem weterynarii.