Odrobaczanie psa i szczeniaka — co ile i jak odrobaczać psa?

Jeśli pasożytów nie widać, to dlaczego warto odrobaczać psa?

Zgodnie z definicją pasożyt jest organizm żyjącym kosztem drugiego organizmu. Ze względu na różnorodność budowy oraz złożony cykl rozwojowy wiele z form pasożytów nie jest widocznych w odchodach zwierząt. Dopóki pupil nie dostanie środków na odrobaczanie, postacie dorosłe  żyjące w najczęściej w jelicie, będą tam bytować. W przypadkach dużego zarobaczenia nicienie mogą być widoczne w kale, zanim podamy leki. Ryzyko zarażenia się jest wyższe u młodych osobników, szczególnie z obniżoną odpornością, niedożywionych.

Obecność endopasożytów, czyli pasożytów żyjących w tkankach lub narządach wewnętrznych swego żywiciela, wpływa na pracę układu pokarmowego, immunologicznego, a bardzo często także układu nerwowego, oddechowego czy nawet krwionośnego. Organizm psa jest doprowadzany do wyniszczenia przez odbieranie mu składników odżywczych, uszkadzanie tkanek oraz przez toksyczne metabolity.

Brak tabletki uniwersalnej na wszystkie pasożyty

Pasożyty jelitowe należą do różnych grup, dlatego nie ma jednego skutecznego leku przeciwko wszystkim zagrażającym robakom wewnętrznym. Zatem, jakie może być najlepsze postępowanie? Zawsze zalecana jest diagnostyka parazytologiczna, czyli badanie kału na obecność pasożytów przed dobraniem leków. Szczególnie kiedy przywozimy nowego psa do domu bez względu czy jest to zwierzę kupione z hodowli, czy adoptowane, badanie w kierunku pasożytów to podstawa.

Czy wiek psa ma znaczenie w przypadku inwazji pasożytów?

Najbardziej narażone są młode zwierzęta. Już w łonie matki, rozwijające się płody szczeniąt mogą zarazić się larwami glist. Po urodzeniu larwy mogą być przekazywane maluchowi podczas ssania mleka matki. Szczeniaki bardzo często biorą wszystko do pyska i próbują, co zwiększa możliwość inwazji. Również każdy spadek odporności u starszych zwierząt wpływa na ryzyko rozwinięcia się parazytozy, czyli choroby wywołanej obecnością pasożytów.

Schemat odrobaczania suki w ciąży i szczeniąt

Specjalną profilaktyką przeciwpasożytniczą należy objąć samice, które mają mieć młode: w trakcie planowania ciąży i w trakcie ciąży. Szczenne suki powinny otrzymać lek przeciwpasożytniczy w 40 i 55 dniu ciąży. Większość substancji czynnych jest bezpieczna dla nienarodzonych szczeniąt. Istnieją leki, które mogą spowodować uszkodzenia płodu lub stosowanie nie zostało przebadane u ciężarnych suk. Najbezpieczniej skonsultować wybór leku z lekarzem weterynarii uwzględniając czynniki ryzyka jak środowisko, styl życia psa. Szczenięta powinny być już odrobaczane w 2 tygodniu życia, następnie co 14 dni do 2 tygodni po odsadzeniu od matki. Kolejne dawki profilaktyczne powinny być powtarzane co 4 tygodnie do 6 miesiąca życia. W przypadku stwierdzenia inwazji, po wykonaniu badania kału lub testu na obecność Giardia duodenalis (syn. Giardia lamblia, Giardia intestinalis), schemat leczenia jest dobierany indywidualnie. Leki dobierane są zawsze na podstawie aktualnej masy ciała psa.

Odrobaczanie psa w domu, gdzie są małe dzieci

Psy w domach, gdzie są dzieci poniżej 5 roku życia lub osoby z obniżoną odpornością warto odrobaczać zgodnie z wynikiem badania kału wykonanym co miesiąc lub podawać preparat raz na 4 tygodnie. Niektóre pasożyty wewnętrzne mogą być wspólne dla ludzi i zwierząt. Skutki uboczne częstego podawania tabletek na odrobaczanie psa są znikome lub nie ma to negatywnego wpływu na organizm.

Odrobaczanie psa dwa razy w roku

Jeśli pupil wychodzi na zewnątrz, ale nie korzysta z miejsc publicznych jak trawniki pod blokiem, parki, wspólna przestrzeń dla psów lub przebywa tylko pomieszczeniach, to zalecane jest odrobaczanie dwa razy w roku lub odrobaczanie zgodnie z wynikami badania kału. Warunkiem jest także brak kontaktu z pomrowami, ślimakami, dzikimi zwierzętami i gryzoniami. Psiak nie otrzymuje surowego mięsa i nie ma dostępu do padliny.

Jak często odrobaczać psa?

Standardowo psy, koty wychodzące, mające dostęp do miejsc publicznych, gdzie pojawiają się inne zwierzęta, takie jak wspólne podwórka, parki, trawniki, powinny być odrobaczane co 3 miesiące lub należy zbadać pod kątem parazytologicznym ich odchody. Psy ze skłonnością do zjadania rzeczy z ziemi, polowania na gryzonie, ślimaki, zjadania padliny, powinny otrzymać preparat przeciwko nicieniom i tasiemcom od 4 do 12 razy w roku. W przypadku występowania na danym teranie Tasiemca bąblowcowego (Echinococcus multilocularis) i występowania takich czynników ryzyka u psa jak zjadanie padliny, gryzoni oraz wychodzenie na zewnątrz bez kontroli właściciela, należy odrobaczać psa co miesiąc.

A kiedy standardowe odrobaczanie psa nie wystarcza?

Badanie parazytologiczne kału jest niezwykle ważnym elementem profilaktyki chorób. Bardzo często objawy inwazji pasożytniczej są słabo wyrażone, występują epizodycznie, jak przejściowa biegunka raz na kilka tygodni wraz z spadkiem samopoczucia, pojedynczymi wymiotami. Do stwierdzenia form rozwojowych pierwotniaków i równocześnie cyst lub jaj innych pasożytów dochodzi bardzo często i wymaga dobrania indywidualnego leczenia dla zwierzaka przez lekarza weterynarii. Każda terapia przeciwpasożytnicza wymaga kontroli i ponownego badania po pewnym okresie od jej zakończenia.

Pasożyty nie tylko jelitowe

Na terenie Polski odnotowywane są przypadki występowania pasożytów pozajelitowych, takich jak nicienie podskórne i sercowe. W przypadku inwazji nicieni sercowych (Dirofilaria immitis), psy były najczęściej wraz z właścicielami na wakacjach w krajach położonych na południu Europy. Niestety francuski robak sercowy (Angiostrongylus vasorum) występuje dość powszechnie na obszarze całej Europy. Nicienie podskórne (Dirofilaria repens) i płucne (Crenosoma vulpis, Aelurostrongylus abstrusus, Capillaria aerophila) są zagrożeniem dla zwierząt, które nigdy nie wyjeżdżały. Nicienie płucne niszczą tkankę płuc doprowadzając do zapalenia płuc, niewydolności oddechowej i wyniszczenia organizmu. Jak zabezpieczyć psiaka? Warto skonsultować się z lekarzem weterynarii w sprawie zabezpieczenia przed wyjazdem na wakacje i ewentualnych badań po powrocie. Dobór preparatów do stosowania w Polsce jest zależny od czynników ryzyka, jak styl życia i skłonności pupila oraz regionu, w którym mieszkamy.