Rottweiler - opis rasy i wszystkie informacje

Historia rasy rottweiler 

Rottweiler uważany jest za jedną z najstarszych ras psów. Jej korzeni należy doszukiwać się w starożytnych Indiach i Mezopotamii, skąd po podbojach Aleksandra Wielkiego przybyły do Europy, wraz z jego armią, wielkie mastify. Kojarzone były z między innymi z psami bojowymi Celtów, a potomstwo było wykorzystywane przez armię rzymską do pędzenia bydła, jego strzeżenia oraz obrony przed złodziejami i wilkami podczas pochodu przez Europę. W tym czasie krzyżowały się też z lokalnymi psami. 

W 74 roku n.e. wojska rzymskie stanęły obozem w południowo-zachodnich Niemczech (obecny kraj związkowy Badenia-Wirtembergia) nad niewielką rzeką Neckar, będącą prawym dopływem Renu. Osadzie nadano nazwę Arae Flaviae; jeszcze za czasów panowania rzymskiego otrzymała ona prawa miejskie, a później przyjęła nazwę Rottweil. Po odejściu Rzymian pozostały tam rzymskie molosy, wywodzące się z podbitych terenów w Azji, którymi zaopiekowała się miejscowa ludność. Rozmnażały się one w naturalny sposób, bez ingerencji człowieka. 

U schyłku średniowiecza miasto było prężnym ośrodkiem handlu produktami rolnymi i zwierzętami gospodarskimi, nie tylko na skalę lokalną, ale również europejską. Miejscowe psy były wykorzystywane, podobnie jak ich rzymscy przodkowie, w charakterze stróżów i obrońców, dzięki którym stada bydła mogły być bezpieczne. Zapewne właśnie wtedy zostały nazwane psami rzeźnickimi (Rottweiler Metzgerhund), których bali się złodzieje. 

Obecna nazwa rasy pochodzi oczywiście od nazwy miasta Rottweil. Pod koniec XIX wieku, kiedy handel bydłem podupadł, psom tym groziła zagłada z racji ich nieprzydatności. Znaleźli się jednak   miłośnicy rasy, którzy postanowili zapobiec jej wyginięciu i zapomnieniu. Pierwsze rottweilery pojawiły się na wystawie psów w Heilbronn w 1882 roku. Rok później malarz niemiecki Albert Kull (1855-1921) opracował pierwszy wzorzec rasy. W 1907 roku utworzony został pierwszy Niemiecki Klub Rottweilera (Deutscher Rottweiler-Klub, DRK) z siedzibą w Heidelbergu oraz równocześnie Południowoniemiecki Klub Rottweilera (Süddeutscher Rottweiler-Klub, SDRK). W 1910 roku rottweiler został uznany za psa policyjnego, a w hodowli zaczęto dążyć do poprawy jego wyglądu, który z czasem zaczął przypominać psy żyjące współcześnie. 

W 1921 roku oba kluby połączyły się, tworząc Powszechny Niemiecki Klub Rottweilera (Allgemeiner Deutscher Rottweiler-Klub e.V., ADRK), działający do dziś w Minden, w kraju związkowym Westfalia. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) dokonała ostatecznego uznania rasy rottweiler 1 stycznia 1955 roku. Corocznie w Niemczech odbywa się światowa wystawa rottweilerów, na której prezentowany jest dorobek hodowców ze wszystkich kontynentów. Przy tej okazji organizowane są także sympozja i seminaria naukowe dotyczące rasy, jej wzorca i kierunków w jej hodowli. 

Nieżyjący już Jan Borzymowski, wieloletni hodowca i międzynarodowy sędzia kynologiczny rottweilerów, pisze w swojej książce o rasie: „Rottweiler jest i pozostanie psem pracy – tak sformułowano motto działalności klubu. Znaczyło to, że celem hodowli będzie zrównoważenie wyglądu ogólnego i wartości użytkowych. Ta myśl przewodnia jest obecna również w aktualnych poczynaniach ADRK. Jedną z pierwszych czynności było ogłoszenie jednolitego wzorca rottweilera, który nowelizowany co jakiś czas stanowi podstawę aktualnego wzorca FCI”.[1] 

Opis rasy rottweiler – wzorzec FCI 

FCI - Standard Nr. 147 ROTTWEILER 

POCHODZENIE: Niemcy 

UŻYTKOWOŚĆ: pies służbowy, użytkowy i do towarzystwa. 

KLASYFIKACJA FCI: Grupa 2 – pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła. Sekcja 2.1 – molosy typu mastifa 

Rasa objęta obowiązkiem pracy. 

WRAŻENIE OGÓLNE: rottweiler to pies wielkości od  średniej do dużej, krępej budowy, ale nie ociężały ani zbyt lekki, nie wysokonożny ani wiotki. Mimo krępej i mocnej postury proporcjonalny, prezentujący dużą siłę, sprawność i wytrzymałość. Wyraźny dymorfizm płciowy – suki różnią się od psów delikatniejszą głową i posturą. 

WAŻNE PROPORCJE: długość tułowia, mierzona od przedniej krawędzi mostka do guza kulszowego,  nie powinna przekraczać wzrostu w kłębie więcej niż o 15 proc. 

ZACHOWANIE / TEMPERAMENT: usposobienie rottweilera jest przyjazne i miłe. To pies, który bardzo się przywiązuje, jest posłuszny i chętny do pracy. Jego wygląd jest naturalny, a zachowanie  ukazuje pewność siebie, opanowanie i odwagę. Na otoczenie reaguje z wielką uwagą, ale jednocześnie ze  spokojem. 

GŁOWA 

MÓZGOCZASZKA: czaszka średniej długości, między uszami dość szeroka. Linia czoła,  widziana z boku, umiarkowanie wysklepiona. Guz potyliczny dobrze rozwinięty, ale niezbyt mocno wystający. Stop: dość wyraźny przy słabo zaznaczonej bruździe czołowej. 

TRZEWIOCZASZKA: nos: dobrze uformowany, dość szeroki, o stosunkowo dużych nozdrzach, zawsze czarny. Kufa: nie może sprawiać́ wrażenia ani zbyt długiej ani zbyt krótkiej w stosunku do mózgoczaszki. Proporcja między długością kufy a długością mózgoczaszki wynosi 1 do 1,5. Grzbiet nosa prosty, u nasady szeroki, umiarkowanie zwężający się. Wargi: czarne, ściśle przylegające, kąciki warg zamknięte, dziąsła im ciemniejsze tym lepsze. Uzębienie: szczęka i żuchwa mocne, szerokie. Zęby mocne, uzębienie kompletne (42 zęby), zgryz nożycowy – siekacze szczęki górnej ściśle przylegają do siekaczy żuchwy. Policzki: łuki jarzmowe wyraźne. Oczy: średniej wielkości, w kształcie migdała, o głęboko ciemnobrązowym kolorze. Powieki dobrze przylegające. Uszy: średniej wielkości, wiszące, trójkątne, wysoko osadzone i szeroko rozstawione. Ułożone ku przodowi, dobrze przylegające, przydające czaszce wrażenia większej szerokości. 

SZYJA: silna, umiarkowanie długa, muskularna, lekko łukowata, sucha, bez przesadnego podgardla (łałoku). 

TUŁÓW: Grzbiet: prosty, mocny, zwarty. Lędźwie: krótkie, mocne i głębokie. Zad: szeroki, średniej długości, lekko zaokrąglony, nie prosty ani opadający. Klatka piersiowa: pojemna, szeroka i głęboka (około 50 proc. wzrostu w kłębie), z dobrze rozwiniętym przedpiersiem i wysklepionymi żebrami. Linia dolna i brzuch: boki nie są podciągnięte. 

OGON: niekopiowany, mocny, poziomy w linii grzbietu przy skupionej uwadze(grzbiet tworzy jedną linię wraz z nasadą ogona), lekko wygięty i wzniesiony ku górze przy pobudzeniu lub w ruchu; w spoczynku również̇ wiszący. Opuszczony ogon sięga do stawu skokowego lub nieco niżej. 

KOŃCZYNY 

KOŃCZYNY PRZEDNIE: Widok ogólny: kończyny przednie widziane z przodu są proste i ustawione niezbyt blisko siebie. Widziane z boku, przedramiona proste i pionowe. Nachylenie łopatki względem poziomu to około 45 stopni. Łopatka: dobrze ustawiona. Ramię: dobrze przylegające do tułowia. Przedramię: dobrze rozwinięte i umięśnione. Śródręcze: sprężyste, mocne, nie spionowane. Łapy: okrągłe, palce wypukłe i ściśle do siebie przylegające, opuszki twarde, pazury krótkie i mocne, zawsze czarne. 

KOŃCZYNY TYLNE: Widok ogólny: kończyny tylne widziane z tyłu są proste, niezbyt wąsko ustawione. W postawie swobodnej udo z biodrem, udo z podudziem i podudzie ze śródstopiem tworzą kąty rozwarte. Udo: umiarkowanie długie, szerokie, muskularne. Podudzie: długie, mocne i szerokie,  silnie umięśnione, suche. Staw skokowy: silny, dobrze kątowany, nie stromy. Stopy: nieco dłuższe niż̇ łapy, mocne palce, ściśle do siebie przylegające, wypukłe. Pazury krótkie, mocne, zawsze czarne. 

RUCH: rottweiler jest typowym kłusakiem. Grzbiet w ruchu pozostaje mocny i stabilny. Ruch jest harmonijny, pewny, energiczny i swobodny, przy dobrym długim wykroku. 

SKÓRA: skóra na głowie jest całkowicie przylegająca na całej jej powierzchni. Przy koncentracji może tworzyć lekkie zmarszczki na czole. 

SZATA: Sierść: sierść rottweilera tworzy włos okrywowy i podszerstek. Włos okrywowy średniej długości, twardy, gęsty i mocno przylegający; podszerstek nie powinien być widoczny spod włosa okrywowego. Na kończynach tylnych włos nieco dłuższy. Umaszczenie: czarne z wyraźnie odgraniczonym podpalaniem o soczystym kasztanowym kolorze na policzkach, kufie, części spodniej szyi, piersi, łapach, jak również̇ nad oczami i pod nasadą ogona. 

WIELKOŚĆ I WAGA: wzrost w kłębie: psy od 61 do 68 cm; 61 do 62 – mały, 63 do 64 – średni, 65 do 66 duży; są to prawidłowe wielkości. 67 do 68 – psy bardzo duże. Waga: około 50 kg. 

Wzrost w kłębie: suki od 56 do 63 cm; 56 do 57 – mała, 58 do 59 – średnia, 60 do 61 duża; są to   prawidłowe wielkości. 62 do 63 – suki bardzo duże. Waga: około 42 kg. 

WADY: Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia, wpływu na zdrowie i dobrostan psa. 

• Sylwetka lekka, wiotka, wysokonożna, słaby kościec i muskulatura. • Głowa w typie psa gończego,  wąska, lekka, zbyt krótka, długa, toporna, przesadnie molosowata; zbyt szeroka mózgoczaszka; nieobecny, niewystarczający lub zbyt mocny stop; bardzo głęboka bruzda czołowa. • Kufa długa, szpiczasta lub zbyt krótka (każda kufa , której długość stanowi mniej niż̇ 40 proc. długości głowy jest zbyt krótka), grzbiet nosa przedzielony, nos rzymski (garbonos) lub też wklęsły (z dołkiem), nos opadający (tzw. orli), jasny lub plamiasty. • Wargi nieściśle przylegające, różowego koloru lub plamiaste, otwarte kąciki warg. • Wąska żuchwa. • Zgryz cęgowy, trzonowce w żuchwie osadzone nie w jednej linii. • Policzki mocno wystające. • Oczy jasne, głęboko osadzone, wyłupiaste, zbyt okrągłe, powieki obwisłe. • Uszy zbyt nisko lub zbyt wysoko osadzone, ciężkie, długie, wiotkie, załamane na zewnątrz, odstające, noszone niesymetrycznie. • Szyja zbyt długa, cienka i słabo umięśniona; wiszące podgardle (łałok) lub zbyt luźna skóra. • Tułów za długi, za krótki, wąski. • Grzbiet zbyt długi, słaby,  zapadnięty lub wypukły. • Zad opadający, za krótki, zbyt prosty lub za długi. • Klatka piersiowa o  płaskich żebrach, beczkowata, wąska w tylnej partii. • Ogon zbyt wysoko lub za nisko osadzony. • Wąsko ustawione przednie łapy; nie ustawione prosto lub nie ustawione równolegle; strome łopatki, luźne lub wykręcone łokcie, za długie, za krótkie lub strome ramię, miękkie lub strome śródręcze, płaskie, szerokie łapy, zbyt płaskie lub zbyt mocno wysklepione palce, powykrzywiane palce, jasne pazury. • Płaskie uda, zbieżne stawy skokowe, kończyny ustawione iksowato lub beczkowato; kątowanie zbyt głębokie lub zbyt strome, wilcze pazury. • Zmarszczki na głowie. • Miękki, zbyt krótki,  zbyt długi lub falisty włos, brak podszerstka. • Podpalanie nieodpowiedniej barwy (zbyt jasne), niewyraźnie odgraniczone, zbyt rozległe. 

WADY DUŻE: • Sylwetka przesadnie molosowata, ciężka, z niezbyt głęboką klatką piersiową. • Skóra na głowie mocno pofałdowana, mocne zmarszczki na czole, kufie, policzkach, duża ilość́ skóry na podgardlu. • Ruch bez napędu tzw. „przenoszony” w kłusie. 

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: • Agresja lub wyraźna tchórzliwość • Wyraźne wady budowy lub zaburzenia psychiki • Odwrotne piętno płci (sucze psy, samcze suki) • Bojaźliwość, strachliwość, napastliwość, brak pewności siebie, nerwowość, strachliwa reakcja na strzał. • Przodozgryz, tyłozgryz, zgryz naprzemienny, brak siekacza/siekaczy, kła/kłów, przedtrzonowca lub trzonowca. • Entropium, ektropium, żółte oczy, oczy różnobarwne. • Złamany lub skręcony ogon, noszony na boku do linii grzbietu, wrodzony ogon szczątkowy. • Wyraźnie długowłose psy, psy z włosem falistym. • Kolor szaty inny niż̇ czarny z kasztanowymi znaczeniami, określony przez wzorzec rasy, białe znaczenia na klatce piersiowej, kończynach lub gdziekolwiek indziej. • Każdy pies, wykazujący wyraźne deformacje budowy i zaburzenia psychiki powinien być́ zdyskwalifikowany. • Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie. 

Charakter rasy rottweiler  - czy rottweiler jest wierny?

Rottweiler to z natury pies pewny siebie, o stabilnym charakterze. Jest zaborczy, obdarzony mocnym poczuciem własności, w której obronie jest gotów walczyć. Ma też silny instynkt opiekuńczy. Lubi aktywny tryb życia, męczy go bezczynność. Jet wytrwały i potrafi skupić się na wykonywanym zadaniu. 

Czy rottweiler to groźny pies? Czy w Polsce trzeba mieć pozwolenie na rottweilera?

Rottweiler zdecydowanie nie nadaje się na pierwszego psa w rodzinie. Posiadanie rottweilera, jako rasy znajdującej się na liście psów agresywnych, zgodnie z art. 10 ustawy o ochronie zwierząt, [2] wymaga uzyskania zezwolenia wójta gminy (burmistrza lub prezydenta miasta) właściwego miejscowo dla adresu, pod którym ma przebywać pies. Przed wydaniem decyzji urzędnicy sprawdzają warunki, w jakich rottweiler ma przebywać. Brak pozwolenia może skutkować karą grzywny i przepadkiem psa. 

Wychowanie rottweilera powinno spoczywać w rękach osoby doświadczonej, mającej w przeszłości styczność z innymi psami i ich układaniem. Rottweiler to pies wprawdzie o spokojnym usposobieniu, ale mający silny charakter. Dlatego jego ułożeniem powinien zająć się opiekun również spokojny, cierpliwy, ale i stanowczy, umiejący pokazać psu, że w tym duecie przewodnikiem jest człowiek. Dobrze prowadzony i ułożony rottweiler, który mieszka w domu na prawach psa rodzinnego, a nie tylko pracującego jako pies stróżujący, jest posłuszny i oddany wszystkim domownikom. Jednak największym autorytetem jest opiekun psa, który go szkoli i wychowuje od szczeniaka. Rottweiler odda mu ulubioną zabawkę, pozwoli włożyć rękę do miski podczas jedzenia. I mimo że jest gotów uznać postronne osoby za niegroźne, to własności swojego opiekuna i rodziny będzie bronił do upadłego. Pamiętajmy, że rottweilery to z natury psy stróżujące. Odpowiednie szkolenie sprawi, że rottweiler sprawdzi się również doskonale jako pies obronny. Jest silny, twardy i ma wysoki próg pobudzenia; oznacza to, że nawet prowokowany zachowuje dość długo spokój, ale wyprowadzony z równowagi reaguje błyskawicznie i gwałtownie, dlatego szkolenie obronne w przypadku tej rasy psów jest ze wszech miar zalecane. 

Czy rottweiler jest dobry dla dzieci?

Cenną zaletą rasy rottweiler jest umiejętność porozumienia z dziećmi. Jako psy pracujące przy stadach bydła nie tylko strzegły ich przed drapieżnikami i złodziejami, ale także opiekowały się zwierzętami, więc opiekuńczość leży w ich naturze i mogą się spełniać jako oddane psy rodzinne. Rottweiler otoczy opieką dziecko i doskonale go przypilnuje, choć może się zdarzyć, że z nadgorliwości może uznać postronną osobę za zagrożenie. Jest to kolejna przesłanka do poddania rottweilera szkoleniu w kierunku posłuszeństwa i obrony. Nie należy jednak w żadnym wypadku pozostawiać psa z dziećmi bez nadzoru osoby dorosłej ani pozwalać dziecku samodzielnie wyprowadzać rottweilera na spacer. 

Rottweiler to pies inteligentny, komunikatywny i łatwo uczący się. Lubi pracować z człowiekiem i być nagradzany. W niektórych krajach wojsko i policja wykorzystują rottweilera jako psa służbowego, ratowniczego, a w USA nawet w dogoterapii. Konieczna jest jednak jak najwcześniejsza prawidłowa socjalizacja szczeniaka, najlepiej podczas zajęć w psim przedszkolu, gdzie pozna podstawowe komendy. Powinien także poznawać nowe miejsca, ludzi i inne psy. Kolejnym szkoleniem jest PT (pies towarzyszący), a następnie IPO (pies obronny). Rottweiler to rasa psów objęta obowiązkiem pracy, nie tylko w aspekcie uzyskania tytułu Międzynarodowego Championa Piękności, ale także hodowli, o czym będzie mowa w dalszej części. 

Na co najczęście chorują rottweilery? 

Rottweiler to pies odporny na niskie temperatury, opady i wilgoć, natomiast niezbyt dobrze znosi upały. Jest znakomitym pływakiem i w ciepłe, letnie dni chętnie towarzyszy swojej rodzinie w wyprawach nad jezioro, gdzie z upodobaniem aportuje zabawki z wody. 

Jako pies duży rottweiler ma skłonność do dysplazji stawów biodrowych i łokciowych. Niektóre osobniki (szczególnie samce) w okresie dorastania dotyka młodzieńcze zapalenie kości (enostoza). Psy tej rasy niekiedy mają entropium (podwinięcie powieki) lub ektropium (wywinięcie). Wady te są wrodzone; można je korygować chirurgicznie dla poprawienia komfortu życia psa, natomiast zwierząt, które je posiadają, nie wolno używać do hodowli z uwagi na dziedziczność. 

Również wielkość i masa rottweilera mają znaczenie w aspekcie występowania skrętu żołądka. U ras dużych skłonność do tego groźnego dla życia schorzenia jest częstsza niż u mniejszych. Z tego względu, aby zminimalizować ryzyko, nie należy psu podawać jedzenia bezpośrednio przed wysiłkiem lub po nim. Zawsze trzeba zachować minimum godzinę przerwy, a dzienną dawkę pożywienia lepiej rozłożyć na dwie, a nawet trzy porcje, aby jednorazowo zbyt mocno nie obciążać żołądka. 

Rottweiler ma również tendencję do nowotworów; najczęściej występującym jest kostniakomięsak (osteosarcoma). Ponadto może wystąpić wrodzone młodzieńcze porażenie krtani i polineuropatia, eliminujące psa z dalszej hodowli. 

Z niezbadanych dotąd przyczyn szczenięta rottweilera wykazują większą zapadalność niż inne psy na jedną z najcięższych chorób zakaźnych – parwowirozę. Dlatego, odbierając szczenię z hodowli, konieczne jest upewnienie się, czy, kiedy i ile razy było ono odrobaczone i szczepione przeciwko chorobom zakaźnym. Między innymi z tego powodu nie powinno się kupować szczeniaka z „dzikiej” hodowli, kierując się jedynie niską ceną. Szczenięta rottweilerów (i wszystkich innych ras), urodzone w hodowli zrzeszonej w Związku Kynologicznym w Polsce, jeżeli nie mają wykonanych szczepień, przewidzianych przez kalendarz, nie otrzymają metryk, dopóki ten warunek nie zostanie spełniony. W pseudohodowlach kontakt z lekarzem weterynarii jest na ogół żaden lub sporadyczny, bo głównym celem jest zysk, a nie dobro szczeniaków.

Jak należy pielęgnować rottweilera? 

Rottweiler ma krótki włos, dzięki czemu nie jest trudny w pielęgnacji. Linieje dwa razy w roku i wtedy należy go codziennie czesać. Poza okresem linienia wystarczy robić to raz w tygodniu. Szczotką z twardego włosia usuwa się zanieczyszczenia, a czesanie do skóry wykonuje się za pomocą gęstego, metalowego grzebienia. Na koniec przeciera się sierść wilgotną irchą. Przy okazji sprawdza się stan oczu i uszu, uzębienia i pazurów. 

Jeżeli zachodzi taka potrzeba, rottweilera kąpiemy z użyciem szamponu przeznaczonego dla psów krótkowłosych o czarnym umaszczeniu. Szampon powinien pochodzić od dobrego producenta kosmetyków dla psów. Nie wolno stosować szamponu do włosów dla ludzi, ponieważ pH skóry psa jest różne od ludzkiego i taki szampon może spowodować podrażnienie psiej skóry, skutkujące świądem. 

Jak karmić rottweilera? 

Żywienie rottweilera nie odbiega od żywienia innych ras psów pod względem sposobu; psy tej rasy można żywić zarówno karmą gotową, jak i naturalnym jedzeniem domowym. Rottweilery są dość żarłoczne i mają skłonności do nadwagi, dlatego należy szczególną uwagę zwracać na dobór karmy właściwej dla wieku, kondycji i trybu życia psa. Karmy gotowe są kompletne, tzn. zawierają wszystkie niezbędne składniki odżywcze, witaminy i minerały. Nie wymagają zatem suplementacji. Natomiast posiłki domowe, przyrządzane ze świeżych składników, należy uzupełniać preparatami witaminowymi i mineralnymi, a także ochraniającymi stawy. Żywienie naturalne w przypadku dużej rasy psów może być znacznie bardziej kosztowne niż podawanie karm gotowych z uwagi na ceny suplementów. Jest też dość czasochłonne i kłopotliwe ze względu na trudności w określaniu poziomu substancji odżywczych w posiłkach. 

Rottweiler – wystawy, użytkowość, hodowla 

Rottweiler to rasa objęta obowiązkiem pracy. Oznacza to, że na wystawach wszelkiej rangi dla tej rasy psów przewidziana jest klasa użytkowa. Mogą do niej być zgłaszane psy i suki, które posiadają wyszkolenie i zaliczony egzamin na poziomie minimum IPO V [3]. Do uzyskania tytułu Międzynarodowego Championa Piękności wymagany jest, oprócz odpowiednich wniosków z wystaw międzynarodowych, również certyfikat użytkowości obronnej. Psy i suki nieposiadające takiego certyfikatu mogą uzyskać tytuł Międzynarodowego Championa Wystawowego na podstawie samych wniosków z wystaw. 

Dysplazja stawów biodrowych dość często występuje u tej rasy psów, dlatego przed uzyskaniem kwalifikacji do hodowli psy i suki muszą być obowiązkowo prześwietlone w jej kierunku. Kwalifikację uzyskują rottweilery, które mają normalne stawy biodrowe – wynik A lub prawie normalne – wynik B. Rottweilery miewają także dysplazję stawów łokciowych. Ich prześwietlenie nie jest obowiązkowe, jednak odpowiedzialni hodowcy mimo to wykonują to badanie. 

Oprócz pozytywnego wyniku prześwietlenia wymogiem kwalifikującym do hodowli jest wyszkolenie BH [4] lub testy psychiczne, jakim poddawane są np. dobermany czy niektóre szwajcarskie psy pasterskie. Wybór w tej kwestii należy do hodowcy (właściciela) psa. 

Jak nazwać psa rasy rottweiler?

Przykładowe imiona dla suki rottweilera: Zara, Nala, Maya, Luna, Bella.

Przykładowe imiona dla psa rottweilera: Max, Rocky, Zeus, Thor, Tyson.

Podsumowanie - co trzeba wiedzieć o rottweilerach?

Dla kogo rottweiler? Z pewnością nie dla nowicjusza w kynologii. Opiekunem rottweilera może być jedynie osoba doświadczona w postępowaniu z psami, spokojna i opanowana, cierpliwa, ale konsekwentna. Rottweilery uchodzą za psy agresywne, choć są takie tylko wtedy, kiedy znajdują się w rękach osób bez odpowiedniej wiedzy, teoretycznej i praktycznej, na temat postępowania z dużym, silnym psem o zdecydowanym charakterze. 

Umiejętnie prowadzony rottweiler jest wiernym i oddanym swojej rodzinie stróżem, obrońcą i przyjacielem. Jest odporny i wytrzymały, inteligentny i łatwo się uczy. Chętnie wykonuje polecenia opiekuna i lubi być nagradzany. Zadbany, regularnie odrobaczany, szczepiony i dobrze odżywiony może dożyć 12-14 lat.