Bichon frise — wszystkie informacje i opis rasy

Pochodzenie i historia rasy bichon frise 

Bichon frisé (inaczej biszon kędzierzawy) jest jedną z najstarszych ras psów to towarzystwa. 

Dokładne pochodzenie tych psiaków jest trudne do ustalenia, uważa się jednak, że mają one swoje korzenie na terenie basenu Morza Śródziemnomorskiego, skąd również wywodzą się pozostałe rasy z grupy bichonów.  

Oprócz tytułowego bichona frise zaliczamy do nich także maltańczyka, bolończyka, hawańczyka, coton de tulear oraz lwiego pieska. Wszystkie z powyższych łączy niewielka wysokość w kłębie, obfity włos, towarzyskość, otwartość, a także niezwykłe przywiązanie do właściciela. 

Pierwotnie bichona frise nazywano „barbichonem”, co prawdopodobnie ma związek z podobieństwem do rasy barbet.  

Znany na obszarze basenu Morza Śródziemnomorskiego bichon frise dostał się na Wyspy Kanaryjskie za pomocą hiszpańskich marynarzy. Szczególną popularność zdobył w największym mieście archipelagu — Teneryfie, skąd został później sprowadzony na kontynent europejski wraz z włoskimi żeglarzami, którzy chętnie nimi handlowali. Reprezentacyjny wygląd oraz radosny charakter psiaków zainteresował XVI-wieczną szlachtę. Bichony prędko stały się ulubieńcami francuskiej arystokracji, stanowiły ozdobę dworów królewskich, były symbolem zamożności oraz elegancji. 

Moda na rasę zaczęła przemijać około XIX wieku, bichony trafiły wówczas na ulicę oraz do rodzin niezamożnych mieszczan. Szybko zainteresowali się nimi wędrowni handlarze oraz uliczni grajkowie. Łatwość przyswajania wiedzy oraz posłuszeństwo sprawiły, że czworonogi te można było spotkać w cyrkach oraz na przeróżnych przedstawieniach, gdzie zabawiały publiczność. 

Niestety dramat obydwu wojen światowych doprowadził do znacznego zdziesiątkowania populacji bichonów, niewiele brakowało do ich całkowitego wyginięcia. Jednak już po I wojnie światowej belgijscy oraz francuscy pasjonaci rasy dołożyli wszelkich starań, aby ją odtworzyć. 

Pitou, piesek urodzony 23 marca 1924 był pierwszym bichonem, który został zarejestrowany w belgijskiej księdze rodowodowej w 1932 roku. Suczka o imieniu Ida była pierwszą przedstawicielką rasy, która pojawiła się we francuskich księgach rodowodowych, miało to miejsce 18 października 1934 roku. 

Nazwa „bichon frisé” została oficjalnie zatwierdzona w 1978 roku, wtedy również rasę uznano za francusko-belgijską. W 1956 roku te urocze psiaki pojawiły się w Stanach Zjednoczonych, a w 1973 roku zostały uznane przez American Kennel Club. Obecnie uroczy bichon frise jest doceniany na całym świecie jako pies do towarzystwa. 

Bichon frise — wzorzec rasy 

Zgodnie z klasyfikacją Międzynarodowej Organizacji Kynologicznej — FCI, bichon frise należy do Grupy 9 - Psy ozdobne i do towarzystwa, Sekcji 1 - Bichony i rasy pokrewne. Według wzorca FCI psiaki te nie podlegają próbom pracy. 

Bichon frise jest niewielkim czworonogiem o eleganckim wyglądzie, obfitej, kręconej i śnieżnobiałej sierści. Jego piękne, pełne miłości oczy chwytają za serce wielu wielbicieli psów. 

WRAŻENIE OGÓLNE: Pogodny, figlarny i ruchliwy piesek, o długiej, lekkiej oraz bardzo miękkiej, skręconej sierści. Jego kufa jest średniej długości, a głowa noszona dumnie i wysoko. Oczy psa są ciemne, radosne i wyraziste, a ogon jest wdzięcznie zakrzywiony na linii grzbietu. 

WAŻNE PROPORCJE: Format (stosunek wysokości do jego długości ciała) powinien być prostokątny — długość jest większa niż wysokość w kłębie zwierzęcia. Stosunek długości czaszki do długości kufy wynosi 3 do 2. Głębokość klatki piersiowej psiaka równa się wysokości mierzonej od podłogi do łokci. 

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT: Radosny, bystry, wrażliwy i zrównoważony. To psiak niezwykle towarzyski i przyjazny wobec ludzi oraz innych zwierząt, nie jest szczekliwy ani nerwowy. Cechuje się dużą zdolnością adaptacji, silnie przywiązuje się do właścicieli. Nie może przejawiać objawów agresji ani nadmiernej lękliwości. 

GŁOWA: Proporcjonalna w stosunku do reszty ciała. Ciemne, łatwo dostrzegalne na jasnej sierści oczy i nos powinny tworzyć trójkąt równoboczny. 

MÓZGOCZASZKA: 

Czaszka: W dotyku jest raczej płaska, jednak za pomocą bujnej okrywy włosowej sprawia wrażenie zaokrąglonej. Bruzda czołowa jest nieznacznie odznaczona. Czaszka jest dłuższa niż kufa, zajmuje 3/5 długości głowy. Łuki brwiowe nie są nazbyt wyraźne.  

Stop: Zaznaczony, ale łagodny — bez wyraźnego załamania. 

TRZEWIOCZASZKA: 

Nos: O zaokrąglonym kształcie i delikatnej strukturze, dobrze pigmentowany, czarny, lśniący. 

Kufa: Nie może być zbyt gruba lub ciężka, ważne jednak aby nie była wąska. U podstawy szeroka, nie staje się cieńsza w kierunku nosa, stanowi 2/5 długości głowy. Mostek nosa jest prosty, nie powinien być skierowany w dół lub w górę.  

Wargi: Są subtelne, miękkie, raczej drobne, zwykle czarne. Górna warga opada wystarczająco, aby zakryć dolną, nie może jednak być zbyt obwisła lub ciężka. Dolna warga nie może być ani zbyt delikatna, ani ciężka, luźna. Kąciki ust są dobrze zakryte i nie odsłaniają błon śluzowych, gdy pysk psa jest zamknięty.  

Uzębienie: Szczęki powinny być szerokie, a każdy z sześciu siekaczy równomiernie osadzony. Pożądane jest kompletne uzębienie i zgryz nożycowy, dopuszczalny jest także zgryz kleszczowy.  

Policzki: Niezbyt umięśnione, płaskie.  

Oczy: Średniej wielkości, pełne wyrazu, raczej okrągłe, ciemne, z całkowicie czarnymi obwódkami. Nie mogą być w kształcie migdałów, wystające lub skośnie osadzone. Białka oczu nie powinny być widoczne, gdy czworonóg patrzy w przód.  

Uszy: Opadające, o ruchliwej małżowinie, obficie okryte skręconą, długą sierścią. Są osadzone powyżej linii oczu, tworząc trójkąt równoboczny. Płat ucha sięga do połowy długości kufy. 

SZYJA: Stosunkowo długa, noszona wysoko i z dumą. W pobliżu czaszki jest łukowata i węższa, stopniowo rozszerza się tak, aby łagodnie przejść w obręcz barkową. Jej długość wynosi około 1/3 długości tułowia. 

TUŁÓW:  

Linia grzbietu: Prosta, pozioma do podstawy ogona. Grzbiet dobrze umięśniony.  

Kłąb: Dość wyraźny. 

Lędźwie: Szerokie, muskularne, lekko wysklepione.  

Zad: Szeroki, lekko zaokrąglony, delikatnie pochylony.  

Klatka piersiowa: Dobrze rozwinięta, raczej głęboka, opadająca do łokci, z wyraźnie zaznaczonym mostkiem. Żebra rzekome są zaokrąglone i nie kończą się gwałtownie.  

Słabizny: Skóra jest delikatna, nieluźna, daje wrażenie elastyczności, boki są dobrze podciągnięte. 

OGON: Osadzony umiarkowanie wysoko, zwykle noszony w linii kręgosłupa, wdzięcznie zagięty, nie może być jednak zakręcony ani dotykać grzbietu. 

KOŃCZYNY: 

Łapy: Okrągłe, zwarte, dobrze wysklepione, nie są zwrócone ani do wewnątrz, ani do zewnątrz, o czarnych opuszkach oraz pazurach. 

KOŃCZYNY PRZEDNIE: O delikatnym kośćcu, obserwowane z przodu są zupełnie proste i prostopadłe.  

Łopatki: Dobrze zarysowane, dość ukośne, niewystające. Sprawiające wrażenie tej samej długości, co kość ramienna.  

Ramiona: Nie odstają od tułowia. 

Łokcie: Blisko klatki piersiowej.  

Śródręcza: krótkie, patrząc z przodu - proste, z profilu nieznacznie pochylone. 

KOŃCZYNY TYLNE: Miednica jest szeroka, kończyny tylne muskularne, widziane z tyłu są równoległe i proste.  

Uda: Szerokie i dobrze umięśnione, ukośne. 

Stawy kolanowe: Odpowiednio kątowane, nieskierowane do wewnątrz, ani na zewnątrz. 

Stawy skokowe: Wyraźnie zaznaczone, ustawione nisko.  

Śródstopia: Szczupłe, bez wilczych pazurów (ostróg). 

CHÓD/RUCH: Swobodny, płynny, żwawy. Podczas kłusu pies nosi głowę wysoko, a ogon jest zakrzywiony na jego grzbiecie. Łapy prowadzone są równolegle. 

SKÓRA: Dobrze przylegająca na całym ciele, preferowana jest ciemna pigmentacja pod białą szatą, moszna powinna być czarna. 

SZATA: 

SIERŚĆ: Jest obfita, delikatna oraz jedwabista. Dwuwarstwowa szata — składa się z miękkiego i gęstego podszerstka oraz włosa okrywowego, który tworzy korkociągowate, luźne, spiralne loki, przypomina futro kozy mongolskiej. Sierść nie może leżeć płasko, być wełnista ani sznurowata.  

MAŚĆ: Umaszczenie czysto białe. Przed 12 miesiącem życia dozwolony jest lekko beżowy odcień (kolor szampański), jeżeli nie przekracza on więcej niż 10% powierzchni ciała psa. 

WIELKOŚĆ I WAGA: Niewielki wzrost jest cechą pożądaną, idealna wysokość w kłębie mieści się w przedziale od 25 do 29 cm. Dopuszcza się przekroczenie powyższego limitu wzrostu do 1 cm dla samców i wzrost niższy do 2 cm u suk pod warunkiem utrzymania odpowiednich proporcji oraz dobrze widocznego dymorfizmu płciowego. Waga dorosłego bichona powinna wynosić około 5 kg. 

WADY: Jakiekolwiek odchylenia od podanego wzorca powinny być uznawane za wady i oceniane w zależności od stopnia ich nasilenia, wpływu na zdrowie i dobrostan zwierzęcia. 

Do przykładowych wad należą: nieznaczny tyłozgryz i przodozgryz, zbyt krótka, płaska lub sznurowata szata. 

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: Psy przejawiające zachowania agresywne lub nadmierną nieśmiałość, a także osobniki z wyraźnymi anomaliami fizycznymi (m.in. karłowatością, kwadratową budową ciała, całkowitym brakiem skręconej struktury sierści, zupełną depigmentacją nosa, krawędzi warg i powiek, znacznym tyłozgryzem lub przodozgryzem) lub zaburzeniami behawioralnymi są dyskwalifikowane.  

Uwaga: Samce powinny mieć dwa prawidłowo rozwinięte jądra, które są całkowicie opuszczone do moszny. 

Usposobienie i charakter bichon frise - psychika rasy 

Bichon frise to wesoły, ufny i towarzyski psiak, który posiada łatwość w nawiązywaniu relacji z innymi zwierzętami i ludźmi. Jest pozbawiony instynktu łowieckiego, cechuje się łagodnością, wrażliwością oraz zamiłowaniem do pieszczot. Doskonale odnajduje się zarówno na wsi, jak i w mieście. 

Rasa znana jest ze swojej pogody ducha oraz zdolności do zarażania optymizmem. Bichon przepada za aktywnością fizyczną, szczególnie jeżeli towarzyszą mu w niej najbliżsi. Delikatność w stosunku do dzieci oraz ogromne pokłady miłości czynią z niego doskonałego psa rodzinnego.  

Ze względu na jego delikatną budowę kontakty psiaka z najmłodszymi członkami rodziny powinny być nadzorowane, a zadaniem rodzica jest nauczenie latorośli odpowiedniego podejścia w stosunku do czworonoga. 

Miłośnicy rasy doceniają jej niezwykłe zdolności adaptacyjne, dzięki którym piesek może stanowić doskonałego kompana podróży. Żywiołowy i radosny bichon frise uwielbia dzielić z opiekunem pasję oraz entuzjazm towarzyszące odkrywaniu nowych miejsc. 

Wychowanie bichon frise 

Oddanie oraz posłuszeństwo tego psiaka czyni z niego pupila relatywnie łatwego w szkoleniu, który będzie wspaniałym zwierzakiem dla początkujących właścicieli. Co więcej, jest bardzo inteligentny, szybko i chętnie uczy się nowych komend. 

Pomimo że to niewielki pupil o słodkim wyglądzie, nadal posiada on swoje potrzeby gatunkowe, a naszym jako właścicieli obowiązkiem jest zapewnienie bezpiecznych warunków do ich realizacji. Nie traktujmy czworonoga jak maskotki, szanujmy sygnały wysyłane przez pupila oraz dajmy mu możliwość odpoczynku w miejscu, w którym nikt nie będzie go niepokoił. 

Bichon kędzierzawy bardzo mocno przywiązuje się do swoich właścicieli oraz może źle znosić samotność. Aby zapobiec rozwojowi lęku separacyjnego, należy przyzwyczajać pupila do przebywania samemu. Co więcej, zdarza się, że psiak bywa zaborczy o opiekuna i pozostałych członków rodziny. W wieku szczenięcym ważna jest dobrze przeprowadzona socjalizacja z innymi psami oraz osobami, a także systematyczne szkolenie, podczas którego odpowiednio zmotywujemy zwierzaka do współpracy. 

Zdrowie bichon frise — na co najczęściej chorują te psiaki? 

Przedstawiciele rasy bichon frise na ogół cieszą się dobrym zdrowiem oraz są uznawani za długowieczne, jednak jak każda rasa mogą być podatne na pewne schorzenia. Poniżej przedstawiamy najczęstsze z nich. 

Choroby, do których są predysponowane ze względu na czynniki genetyczne: 

• Dysplazja stawu biodrowego: polega na nieprawidłowym rozwoju i budowie stawu biodrowego. W konsekwencji dochodzi do niedopasowania i rozluźnienia struktur stawowych oraz niestabilności stawu. Następnie może rozwinąć się stan zapalny oraz choroba zwyrodnieniowa stawów, która powoduje dyskomfort, ból, sztywność, ograniczoną ruchomość, a także problemy z chodzeniem pupila. 
• Choroba Legg-Calve'a-Perthesa (aseptyczna martwica głowy kości udowej): schorzenie to rozwija się wyniku niedostatecznego ukrwienia w obrębie kości, do którego dochodzi w okresie wzrostu. Skutkiem zaburzeń unaczynienia jest niedostarczanie składników odżywczych niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania oraz rozwoju. Prowadzi to do obumierania tkanki kostnej i zaniku głowy kości udowej, a następnie deformacji stawu biodrowego. Efektem powyższych zmian jest bolesność podczas ruchu, sztywność tylnej kończyny (lub kończyn), kulawizna, w skrajnych przypadkach zwierzę staje się apatyczne i unika podejmowania aktywności fizycznej. 
• Zaćma (katarakta): jest chorobą dotykająca soczewki gałki ocznej, która prowadzi do braku jej przejrzystości, częściowego lub całkowitego zmętnienia. Zdrowa soczewka jest przezroczysta, nieunaczyniona oraz nieunerwiona, co umożliwia przepuszczanie promieni świetlnych i prawidłowe, wyraźne widzenie. W przebiegu choroby na soczewce pojawiają się zmiany, które pogarszają ostrość wzroku.   
• Zwichnięcie rzepki: jest jedną z najczęstszych przypadłości ortopedycznych u psów, mówimy o niej, gdy rzepka (kość znajdująca się z przodu stawu kolanowego) przemieści się ze swojej fizjologicznej pozycji na stronę przyśrodkową lub boczną. Niektóre rasy psów, w tym bichon frise posiadają genetyczne predyspozycje do zwichnięć, które związane są z nieprawidłowym wykształceniem i budową stawu rzepkowo — udowego. Symptomy zależą od wielu czynników, między innymi od stopnia aktywności zwierzaka, jego masy ciała, stopnia zwichnięcia, jednak do charakterystycznych objawów zaliczyć można zaliczyć ból, kulawiznę, sztywność stawu. 
• Przetrwały przewód tętniczy (nazywany również przewodem Botalla — PDA): przewód tętniczy jest naczyniem krwionośnym pełniącym istotną funkcję w okresie płodowym — łączy aortę z tętnicą płucną, tym samym przekierowując krew tak, aby omijała płuca płodu, które są wypełnione płynem i nie pełnią funkcji oddechowej.  
• Dzięki temu połączeniu czynności życiowe nienarodzonego szczenięcia w łonie matki zostają podtrzymane. W pierwszych minutach po przyjściu szczenięcia na świat przewód Botalla powinien ulec zamknięciu poprzez skurcz mięśni. Dzieje się tak, ponieważ do płuc młodego dochodzi powietrze, a ciśnienie w aorcie wzrasta. Po około miesiącu w miejscu przewodu tętniczego pojawia się pozostałe po nim więzadło tętnicze. O powyższej wadzie serca mówimy, gdy powyższy przewód pozostaje drożny i nie zamyka się w pierwszych dniach życia zwierzęcia. 

Pozostałe predyspozycje rasowe: 

• niedrożność kanalików łzowych, 
• dwurzędność rzęs (distichiasis), 
• dystrofia rogówki, 
• przetrwała błona źrenicza, 
• podwinięcie powieki (entropium), 
• alergiczne kontaktowe zapalenie skóry, 
• atopowe zapalenie skóry, 
• alergie pokarmowe, 
• wnętrostwo, 
• kamica moczowa, 
• przepuklina pępkowa, 
• zespół dyskinetycznych rzęsek (pierwotna dyskineza rzęsek), 
• zespolenie wrotno – oboczne, 
• niedokrwistość hemolityczna o podłożu immunologicznym, 
• niedoczynność tarczycy, 
• cukrzyca, 
• głuchota. 

Jak długo żyją psy rasy bichon frise? 

Przeciętna długość życia biszona kędzierzawego wynosi około 12-15 lat. 

Decydując się na kupno szczeniaka, ważne jest znalezienie rzetelnego hodowcy, który dba o zdrowie swoich czworonogów. Regularne wizyty u lekarza weterynarii, odpowiednia ilość ruchu, dobre warunki bytowe oraz odpowiednie żywienie bichon frise są kluczowe, by psiak dożył szczęśliwego wieku. 

Pielęgnacja bichon frise 

Utrzymanie gęstej oraz kręconej sierści psów rasy bichon frise w dobrej kondycji wymaga starannej i czasochłonnej pielęgnacji. 

Przyszły opiekun bichona powinien być przygotowany na częste, najlepiej codzienne czesanie za pomocą szczotki z drucianymi igiełkami (tzw. pudlówki) oraz specjalnie do tego przeznaczonej odżywki w sprayu. 

Psa kąpie się w razie potrzeby, mniej więcej raz w miesiącu. Najlepiej dwukrotnie umyć pupila pielęgnacyjnym szamponem oraz nie zapomnieć o nałożeniu odżywki. Należy stosować się do zaleceń podanych przez producenta i dokładnie spłukać resztki kosmetyków. Po kąpieli powinniśmy dokładnie wytrzeć czworonoga oraz starannie osuszyć wrażliwe okolice uszu. 

Co cztery do sześciu tygodni sierść psa powinno się skracać, w tym celu można udać się do psiego fryzjera. Strzyżenie może być wykonane na życzenie lub według wzorca wystawowego. Określone przez FCI standardy strzyżenia obejmują m.in. wyrzeźbienie uszu, brody i wąsów psa tak, by nadać głowie okrągły kształt. Ciało powinno sprawiać wrażenie smukłego i eleganckiego, włos przycina się szczególnie na lędźwiach i bokach. Spód brzucha należy zostać owłosiony. 

Ze względu na tendencję do występowania alergii u bichonów, należy używać delikatnych, najlepiej hipoalergicznych kosmetyków, a podczas zabiegów pielęgnacyjnych sprawdzać skórę pod kątem zaczerwień, wysypki lub ran. Właściciel powinien regularnie czyścić uszy i okolice oczu oraz kontrolować długość pazurków. Aby zapobiec odkładaniu się kamienia nazębnego, trzeba zadbać o odpowiednią higienę jamy ustnej i szczotkować zęby pupila.  

Do wszystkich zabiegów higienicznych warto przyzwyczajać czworonoga już we wczesnym okresie życia. 

Rasa bichon frise — ciekawostki 

• Charakterystyczna sierść i uroczy wygląd sprawiają, że bichon frise wielokrotnie pojawia się w dziełach sztuki. Uwieczniony został między innymi przez hiszpańskiego malarza Francisco de Goya na obrazie "Portret księżnej Alby w kolorze białym". 
• Dzięki pogodnemu usposobieniu, chęci do zadowolenia opiekuna oraz inteligencji bichonów, psiaki te często towarzyszyły artystom ulicznym, a także były wykorzystywane jako psy cyrkowe. 
• Do znanych właścicieli bichona frise należą między innymi: Susan Sarandon, Demi Lovato, Coleen Rooney, Barbra Streisand, Doris Day oraz Eva Longoria. 

Podsumowanie — dla kogo bichon frise będzie odpowiedni? 

Bichon frisé, nazywany również biszonem kędzierzawym jest jedną z najstarszych ras do towarzystwa. Ich dokładna historia jest ciężka do ustalenia, jednak oficjalnie uznaje się francusko-belgijskie pochodzenie tych czworonogów. 

Bichon jest zwierzakiem stosunkowo niewielkim, wyróżnia go elegancki wygląd, obfita, kręcona i śnieżnobiała sierść. Waga dorosłego osobnika wynosi około 5 kg. 

Rasę cechuje pozytywne nastawienie do życia, niezwykłe oddanie oraz ufność. Dzięki swojej łatwości w nawiązywaniu relacji z ludźmi oraz innymi zwierzętami psiaki te są uznawane za doskonałe psy rodzinne.