Pasożyty wewnętrzne u psa – przyczyny, objawy i odrobaczanie

Pasożyty wewnętrzne u psa – rodzaje

Za główne rodzaje endopasożytów u psa uznaje się nicienie i tasiemce. Te pierwsze charakteryzują się okrągłym przekrojem ciała. Tasiemce mają natomiast płaski kształt i składają się z członów.

Glista psia (Toxocara canis)

To robak u psa, który może osiągać długość nawet do 15 cm. Na infestację narażone jest zarówno zwierzę, jak i człowiek. Szczenięta mogą zarazić się jeszcze w trakcie życia płodowego w macicy, a następnie z mlekiem matki. Glista psia występuje powszechnie w populacji psów i lisów. Dorosłe robaki pasożytują w jelicie. Tam składają jaja, które są wydalane w kale czworonoga, zanieczyszczając tym samym środowisko. Są w stanie przetrwać w nim latami. Psy zarażają się, połykając jaja, z których już w jelicie gospodarza wylęgają się larwy. Migrują one przez wątrobę do układu oddechowego. Są odkrztuszane i połykane. W ten sposób powtórnie trafiają do jelit, gdzie osiągają postać dorosłą i tym samym kończą cykl rozwojowy, który może rozpocząć się od nowa. 

Włosogłówka (Trichuris vulpis)

Włosogłówka to robak powszechnie występujący w całej Europie, jednak najczęściej obserwuje się go na południu naszego kontynentu (jaja nie rozwijają się poniżej 3°C).

Podobnie jak ma to miejsce w przypadku glisty psiej, jaja tego pasożyta wydalane są z kałem, zanieczyszczając tym samym środowisko. Psy zarażają się poprzez zjedzenie ich. Larwy wylęgają się z jaj w jelicie i tam też dojrzewają. Włosogłówka doprowadza do owrzodzeń jelit i ich krwotocznego zapalenia oraz anemii.

Tęgoryjce (Ancylostoma i Uncinaria)

Tęgoryjce to robaki obłe psów i kotów zaopatrzone w dużą torebkę gębową, którą chwytają błonę śluzową jelita, niszcząc ją. Dorosłe osobniki w świetle jelita składają jaja, które razem z kałem wydalane są do środowiska. Następnie wylęgają się z nich larwy, których połknięcie skutkuje inwazją pasożyta. W przeciągu 2-3 tygodni dochodzi do rozwinięcia się dorosłych osobników zdolnych do składania jaj w przewodzie pokarmowym psa.

Tasiemce psów

Tasiemce z rodzaju Taenia występują powszechnie w całej Europie. Ich żywicielami ostatecznymi (czyli takimi, w których bytują postaci dorosłe) są psy, koty i lisy. Zarażają się one tym pasożytem poprzez zjedzenie ciała żywiciela pośredniego, np. niedogotowanej lub surowej jagnięciny, wołowiny, wieprzowiny lub królika. Dorosłe tasiemce mogą przeżyć w jelicie psa nawet do kilku lat.

Na szczególną uwagę zasługuje tasiemiec psi (Dipylidium caninum), zwany również ogórkowym. Żywicielami pośrednimi tego robaka są pchła i wszoł psi - zwierzę zaraża się tasiemcem ogórkowym poprzez zjedzenie tych pasożytów zewnętrznych. Warto więc mieć na uwadze, że regularne zabezpieczanie swojego pupila przeciwko pchłom i kleszczom wpływa również na zdrowie jego przewodu pokarmowego.

Należy pamiętać o tym, że psy podróżujące ze swoimi właścicielami na Maltę, do Irlandii, Wielkiej Brytanii i Finlandii muszą być odrobaczone przeciwko tasiemcom z rodzaju Echinococcus - granulosus i multilocularis.

Pierwszy z nich, czyli tzw. bąblowiec, jest przyczyną hydatidozy (bąblowicy), czyli groźnej choroby ludzi i zwierząt. Dorosłe osobniki bytują w jelicie psowatych. Ich ciało składa się z członów - ostatnie z nich pełną funkcję rozrodczą. Po oderwaniu się wędrują do środowiska zewnętrznego. Jaja zawarte w członach macicznych są zjadane przez żywicieli pośrednich - bydło i świnie. W ich ciele rozwijają się cysty zawierające niedojrzałe tasiemce. Pies zaraża się poprzez zjedzenie w ten sposób skażonego mięsa. 

Przypadkowym żywicielem pośrednim bąblowca może stać się człowiek. Pasożyt zagnieżdża się wówczas w wątrobie, płucach, śledzionie lub mózgu doprowadzając do poważnych objawów klinicznych.

Podobny cykl rozwojowy ma miejsce w przypadku tasiemca wielojamowego (Echinococcus multilocularis). W jego przypadku żywicielem ostatecznym jest pies lub lis, a pośrednim - nornice. Przypadkowe zjedzenie onkosfer (form inwazyjnych) bytujących w środowisku może doprowadzić do zagnieżdżenia się form larwalnych w narządach wewnętrznych człowieka

Przyczyny wystąpienia pasożytów wewnętrznych - skąd robaki u psa? 

Główną przyczyną obecności robaków u psa jest nieregularnie prowadzona profilaktyka przeciwpasożytnicza i zjadanie nieczystości. W przypadku szczeniąt do wystąpienia pasożytów wewnętrznych może doprowadzić również brak odrobaczania matki w trakcie ciąży, co skutkuje do infestacją śródmaciczną (jeszcze w życiu płodowym) lub laktogenną (z mlekiem matki).

Bardzo ważnym elementem zapobiegania rozprzestrzeniania się nicieni i tasiemców jest sprzątanie kału po swoim psie. W znacznym stopniu ogranicza to zanieczyszczenie środowiska zewnętrznego jajami i larwami inwazyjnymi. Należy pamiętać o tym, że w wielu przypadkach stanowią one zagrożenie nie tylko dla zwierząt, ale też dla ludzi.

Warto zaznaczyć, że zwierzęta młodsze są bardziej narażone na obecność pasożytów, niż starsze. Nie istnieje jednak predylekcja rasowa do tego schorzenia. Zarówno golden retriever, jak i chihuahua mogą mieć robaki.

Objawy zarobaczenia u psa 

Do głównych objawów zarobaczenia psa należą: 

• biegunka,
• wymioty u psa,
• saneczkowanie,
• duży obrys brzucha (szczególnie u szczeniąt),
• anemia,
• spadek masy ciała,
• zła jakość okrywy włosowej,
• brak apetytu,
• kaszel.

Odrobaczanie psa – sposoby na pasożyty wewnętrzne u psa 

Pierwsze odrobaczenie szczenięcia powinno mieć miejsce po ukończeniu przez niego drugiego tygodnia życia, następnie co 14 dni do dwóch tygodni po odsadzeniu (odstawieniu mleka matki) - ma to zapobiec laktogennemu przeniesieniu się pasożytów. Kolejne zabiegi wykonuje się co 4 tygodnie do ukończenia 6 miesiąca życia.

Dorosłe psy powinno się odrobaczać raz na 3 miesiące. Alternatywą do podawania leków "na ślepo" jest badanie kału metodą flotacji. Aby je wykonać, należy dostarczyć do przychodni weterynaryjnej próbki kału zwierzaka z 3 kolejnych dni. W zależności od wyniku badania lekarz weterynarii podejmuje decyzję o konieczności (lub jej braku) odrobaczenia psa.

Preparaty odrobaczające 

Na rynku dostępnych jest wiele produktów zwalczających pasożyty u psów. 

Jednym z nich jest InPar - weterynaryjny produkt leczniczy przeciwko pasożytom wewnętrznym. Skutecznie radzi sobie z nicieniami oraz tasiemcami. Można go stosować nawet już u kilkutygodniowych szczeniaków.

W skład tabletki InPar wchodzą aż trzy substancje czynne: prazykwantel, embonian pyrantelu i fenbendazol. InPar dostępny jest w gabinetach weterynaryjnych, a także w stacjonarnych i internetowych sklepach zoologicznych.

Pasożyty wewnętrzne u psa – podsumowanie  

Pasożyty wewnętrzne u psa to problem, z którym boryka się wielu właścicieli zwierzaków. Należy pamiętać, że mogą one zagrażać również nam - ludziom. Do chorób pasożytniczych predysponowane są w szczególności młode psiaki.

Jeśli chcesz sprawdzić, czy twój pupil ma robaki - zdecyduj się na badanie flotacyjne kału. W tym celu zbierz próbki z 3 kolejnych dni i zanieś do swojej przychodni weterynaryjnej. Pamiętaj, że do czasu dostarczenia do laboratorium kał musi być przetrzymywany w lodówce.

Do infestacji robakami jelitowymi dochodzi najczęściej drogą pokarmową, dlatego należy powstrzymywać swojego pupila od zjadania nieczystości w trakcie spacerów. Bardzo ważnym elementem profilaktyki chorób pasożytniczych jest sprzątanie kału po psie. Ogranicza to ilość jaj i inwazyjnych larw robaków w środowisku i zwiększa zdrowotność populacji.

Dorosłe psy odrobacza się co 3 miesiące. Ważnym elementem jest również prowadzenie profilaktyki przeciwko pasożytom zewnętrznym - w szczególności pchłom. Są one żywicielem pośrednim tasiemca psiego.

Pamiętaj o tym, aby odrobaczać swojego pupila na 2 tygodnie przed każdym szczepieniem. Prawidłowo prowadzona profilaktyka przeciwpasożytnicza stanowi klucz do zdrowia czworonoga i jego właścicieli.