10 największych ras psów - poznaj rekordowe rasy psów na świecie

Dla kogo duży pies? 

Na początku warto podkreślić, że największe rasy psów nie są przeznaczone dla nowicjuszy. Wymagają opieki osób doświadczonych, a niektóre z nich – żelaznej konsekwencji w prowadzeniu. Jeżeli pies dużej rasy jest właściwie wychowywany i szkolony, będzie wiernym i oddanym przyjacielem całej rodziny. Wiele psów wybiera sobie jednego pana w domu, aczkolwiek kochają one wszystkich domowników. 

Największe rasy bywają kłopotliwe w transporcie. Długa jazda z psim gigantem, mając do dyspozycji niewielki samochód osobowy, może być dla niego męcząca. Z kolei przejazd pociągiem na dłuższej trasie może nastręczyć problemów z miejscem, jakie pies zajmuje w przedziale lub z reakcją współpasażerów. 

Największe rasy psów częściej niż inne miewają również problemy z dysplazją stawów biodrowych, która obejmuje niekiedy także stawy łokciowe. Ryzyko dysplazji rośnie wraz z masą ciała psa. Niektóre duże psy objęte są przez Związek Kynologiczny w Polsce obowiązkiem prześwietlenia w kierunku dysplazji przed zakwalifikowaniem ich do hodowli. 

Dość kosztowne jest utrzymanie dużych ras psów. Olbrzymy o wadze kilkudziesięciu kilogramów muszą sporo zjeść, potrzebują również większej dawki środków odrobaczających, leków lub szczepionek. Największe rasy psów są też krótkowieczne; dogi niemieckie rzadko dożywają wieku 9-10 lat. Pielęgnacja takiego kolosa, jak mastif tybetański czy wilczarz irlandzki, jest też czasochłonna. Jednak mimo wszelkich niedogodności duże rasy psów cieszą się niesłabnącym powodzeniem. 

Mastif tybetański 

Jest to przedstawiciel grupy 2 FCI. To masywny, ciężki i potężny pies, o mocnym kośćcu, obficie owłosiony, z dwuwarstwowym (choć o niezbyt długiej sierści) gęstym futrem. Jest bardzo silny, ma majestatyczny wygląd i robi imponujące wrażenie. Jego cechą charakterystyczną jest późne dojrzewanie; suka osiąga pełnię rozwoju w wieku około 3 lat, a pies nie wcześniej niż w 4. roku życia. Ich waga wynosi: dla suki do 55 kg, dla psa do 75 kg, przy minimalnym wzroście w kłębie odpowiednio 61 i 65 cm, podobnie jak lżejszy od niego cane corso. Nie jest to więc pies bardzo wysoki, ale jego postura daje wrażenie olbrzymiego. 

Umaszczenie: jednolicie czarne, czarne podpalane, błękitne (z podpalaniem lub bez), złote lub śniade. Kolory czyste, bez nalotów, kolor podpalania kasztanowy lub nieco jaśniejszy. Tolerowane białe znaczenia: niewielka gwiazdka na czole i plamy na przednich i tylnych łapach (koniuszkach). 

Mastif tybetański jest spokojny i łagodny dla swojej rodziny, kochający ją, choć potrafiący odważnie wystąpić jako pies obronny. Wymaga łagodnego, ale konsekwentnego opiekuna, aby nie stał się agresywny. 

Wilczarz irlandzki 

Ten reprezentant grupy 10 FCI jest uznawany za najwyższego psa świata. Jego wzrost w kłębie dochodzi nawet do 100 cm (pożądana średnia to 83 cm), aczkolwiek wzorzec kładzie wyraźny nacisk na priorytet proporcji przed wysokością. Wilczarz jest chartem nieco innym od pozostałych; mimo mocnej i muskularnej budowy musi poruszać się swobodnie, dynamicznie i elegancko. 

Waga wilczarza jest porównywalna z ciężarem ciała mastifa tybetańskiego. Idealna to dla psa 55 kg, dla suki 41 kg, mimo że są to najwyższe psy. Wilczarz to również najcięższy pies wśród chartów. 

Chart irlandzki ma włos twardy i szorstki na tułowiu, kończynach i głowie, w szczególności na kufie, pod żuchwą i nad oczami. Umaszczenie: szare, pręgowane, czerwone, płowe, czarne i czysto białe. Poza tym dopuszczalne są umaszczenia, jakie może posiadać pochodzący z Wielkiej Brytanii chart szkocki: szaroniebieskie w różnych odcieniach, płowe z czarną maską, uszami, czarnymi końcówkami ogona i kończyn. Dopuszczalne, choć niepożądane są niewielkie białe znaczenia na przedpiersiu, na palcach i końcówce ogona. 

Wilczarz jest psem łagodnym wśród ludzi, ale kiedy poczuje zwierzynę, wstępuje w niego lew – charty są psami myśliwskimi. Dopadłszy zwierzynę, rozszarpuje ją, z tego względu polowania ze wszystkimi chartami są zabronione. 

Dog niemiecki 

Ten ogromny pies, sklasyfikowany w grupie 2 FCI, łączy w sobie potężną, ale harmonijną budowę z dumą, majestatem i elegancją. Mając krótką, przylegającą i błyszczącą szatę, przy pięknie wyrzeźbionej sylwetce, przypomina w postawie posąg. 

Dog niemiecki osiąga wysokość w kłębie do 90 cm (pies) i 84 cm (suka) i ciężar ciała odpowiednio 90 i 59 kg. To jedna z największych ras, a w niektórych rankingach największa. Nieżyjący już dog niemiecki o imieniu Freddy, błękitny, mierzył w kłębie 104 cm i ważył 90 kg. Został wpisany do Księgi Rekordów Guinessa jako największy pies na świecie. 

Rasa ta hodowana jest w trzech kategoriach umaszczeń, na wystawach ocenianych osobno: żółte i pręgowane, czarne i arlekiny oraz błękitne. U czarnych maść czysto czarna, dopuszczalne drobne białe znaczenia. Występuje także w tej kategorii umaszczenie „płaszczowe” z bielą rozmieszczoną na kufie, spodzie szyi, klatce piersiowej, brzuchu, kończynach i końcu ogona, a także „płytowe” o rozległych czarnych łatach na białym tle. Z kolei arlekiny mają maść białą z mniejszymi, czarnymi plamami. Maść szara w łaty tolerowana, ale niepożądana. 

Podobnie jak mastif tybetański, także dog niemiecki jest łagodny dla swoich opiekunów, oddany i kochający, wobec obcych nieco nieufny. Te ogromne psy wykazują silny instynkt stadny – lubią przebywać w towarzystwie całej rodziny. 

Kangal 

Rasa ta, reprezentująca grupę 2 FCI, została uznana w 2018 roku z połączenia wykreślonej z ewidencji rasy owczarek anatolijski (anatolian) z nieuznanym dotąd kangalem. Anatoliany przechodziły przeglądy, podczas których dokonywano kwalifikacji do rasy kangal, co odnotowywano w ich rodowodach. 

To także jedna z największych ras. Wysokość w kłębie wynosi: psy – 72-78 cm z tolerancją +/- 2 cm, suki – 65-73 cm z tolerancją +/-2 cm. Jego waga: psy: 48-60 kg, suki: 40-50 kg. 

Kangal jest dużym, silnym psem, mocnej budowy. Ma gęstą, dwuwarstwową szatę średniej długości, która zmienia się zależnie od warunków atmosferycznych. Sierść na szyi, łopatkach i udach grubsza i dłuższa. Umaszczenie jednokolorowe, od płowego do wilczasto-sobolowego. Dopuszczalne niewielkie białe znaczenia na klatce piersiowej, na dolnych częściach kończyn i końcu ogona – im mniej, tym lepiej. Przy każdym umaszczeniu konieczna jest czarna maska, jej brak stanowi wadę. 

Dawniej psy te były wykorzystywane głównie do pilnowania owiec na pastwiskach i do strzeżenia gospodarstw. Obecnie to głównie pies rodzinny, choć w jego naturze pozostał instynkt pogoni i posesja powinna być solidnie ogrodzona. Kangal jest w stanie przeskoczyć płot o wysokości nawet 180 cm. Nikt obcy nie ma szans samowolnego wejścia, natomiast jeżeli gościa wita pan – pies akceptuje to bez zastrzeżeń. Świetnie opiekuje się także dziećmi. 

Owczarek środkowoazjatycki 

To następny reprezentant grupy 2 FCI, w której skupiła się ogromna większość ras z rankingu największych psów świata. To duży, o mocnej kości i dobrze umięśniony pies, harmonijnie zbudowany. Dymorfizm płciowy (różnice w wyglądzie obu płci) bardzo wyraźny – psy są potężniejsze i mają większą głowę niż suki, ponadto są bardziej odważne. Rasa ta dojrzewa w pełni w wieku około 3 lat. 

„Azjata” ma sierść twardą, prostą i gęstą, dwuwarstwową, krótszą na głowie i przednich stronach kończyn, na kłębie dłuższą. Istnieją dwie odmiany włosa: krótki (3-5 cm) jednakowy na całym ciele, oraz dłuższy (7-10 cm), formujący kryzę i pióra – za uszami, na ogonie i tylnych stronach kończyn. Wszystkie umaszczenia dopuszczalne, z wyjątkiem genetycznie błękitnej, czekoladowej i czarno–rudej tzw. płaszczowej. 

Wysokość w kłębie: psy: nie mniej jak 70 cm, suki: nie mniej jak 65 cm. Pożądana duża, ale nie kosztem proporcjonalnej budowy. 

Pewny siebie, zrównoważony, dumny i niezależny. Psy – samce są bardzo odważne, odznaczają się dużą zdolnością do pracy, wytrzymałością i naturalnym instynktem terytorialnym. Charakterystyczną cechą tej rasy jest brak lęku wobec dużych drapieżników. Są to wspaniałe psy rodzinne. „Azjata” ma nieograniczone pokłady cierpliwości wobec dzieci, nigdy nie zaatakuje ani dziecka, ani żadnego innego człowieka, jeżeli jest odpowiednio prowadzony i socjalizowany. 

Chart szkocki (deerhound) 

To kolejny chart (grupa 10 FCI), pochodzący z Wysp Brytyjskich. Nieco przypomina budową wilczarza, ale jest od niego drobniejszy i ma inny kształt głowy. Wyhodowany został, jak wskazuje nazwa, do pogoni za jeleniami, ale z uwagi na zakaz polowania z chartami obecnie jest głównie psem rodzinnym. 

Sierść charta szkockiego jest kosmata, nie nadmiernie obfita ani wełnista. Gęsta, przylega do ciała, jest nieregularna, szorstka i sztywna w dotyku. Twardy i drutowaty włos o długości 8-10 cm znajduje się na szyi, tułowiu, kończynach tylnych i zadzie. Na głowie, klatce piersiowej i brzuchu jest bardziej miękki. Na wewnętrznej stronie kończyn niewielkie pióro. 

Umaszczenie szaroniebieskie, szare, pręgowane, żółte, piaskowe, płowe z czarną maską, uszami, czarnymi końcówkami kończyn i ogona. W zasadzie bez bieli; dopuszczalne, choć niepożądane, niewielkie ilości bieli na przedpiersiu, palcach i końcu ogona. 

Minimalna pożądana wysokość w kłębie: psy: 76 cm, suki: 71 cm. Masa ciała: psy około 45,5 kg, suki: około 36,5 kg. 

Deerhound jest łagodny, przyjazny, posłuszny, łatwo się układa – lubi przypodobać się opiekunowi. Ma dobry charakter, bez nieufności, lękliwości i agresji. Zachowuje się spokojnie i godnie. 

Chart polski 

Nasza rodzima rasa z grupy 10 FCI, jedyna polska w tym zestawieniu. To duży, muskularny pies, mocniej zbudowany od innych chartów krótkowłosych, aczkolwiek nie może być ociężały. Ma zwartą budowę, mocny kościec i mocne szczęki. Charakterystyczny jest wyraz oczu – czujny i przenikliwy. 

Szata w dotyku sprężysta, dość twarda. Na kłębie dłuższa, na bokach, mostku i kończynach najkrótsza. Na brzuchu włos delikatny i rzadki. Na tylnej stronie ud i spodniej stronie ogona dłuższy i twardy. Wyraźne pióro i portki. Wszystkie umaszczenia są dopuszczalne; brzegi powiek i wierzchołek nosa czarne lub bardzo ciemne, a przy umaszczeniu rozjaśnionym (beżowym lub błękitnym) wierzchołek nosa odpowiednio beżowy lub błękitny. 

Wysokość w kłębie u psa 70-80 cm, u suki 68-75 cm. 

Chart polski jest psem odważnym, powściągliwym i pewnym siebie. W pościgu wytrzymały, szybki i bardzo zręczny, a w akcji porywczy. Niegdyś używany do polowań na zające, lisy, sarny i dropie, ale także na wilki. Obecnie to pies rodzinny. 

Chart rosyjski (borzoj) 

To ostatni z grupy 10 FCI w tym zestawieniu. Jest powszechnie znany, ze względu na efektowny wygląd często wykorzystywany w filmach. Wysoki i mocny, o charakterystycznym łukowatym grzbiecie. Budowę ma mocną, ale nie masywną. To jeden z chartów objętych obowiązkiem pracy (wyścigi) i w żadnym wypadku nie może być ociężały. 

Szata borzoja jest długa, jedwabista, sprężysta i powiewna. Falista albo układająca się w luźne, duże pierścienie lub zwarte loczki. Na głowie, udach i wewnętrznej stronie kończyn włos krótki i przylegający, na szyi i grzbiecie dłuższy i często falisty, na bokach i zewnętrznej stronie kończyn krótszy. Dość długie pióro na ogonie, na udach portki, na spodzie klatki piersiowej, brzuchu i tylnej stronie kończyn frędzle. 

Umaszczenie białe, pastelowe w różnych odcieniach (płowe, płowo-szare, jasne z jasnoszarym nalotem, płowo-srebrzyste, jasnorude lub jasnoszare – ciemniejące, sobolowe, szare, pręgowane, czerwone, czarne i kolory pośrednie). Wszystkie maści mogą być łaciate, z podpalaniem lub jednolite. 

Pożądana wysokość w kłębie 75 do 85 cm psy i 68 do 78 cm suki. Waga do 47 (psy) i do 40 kg (suki). 

Borzoj jest psem spokojnym, ale żywo reagującym – jak każdy chart – na bodźce wzrokowe. Porusza się powolnym kłusem, w pościgu pełnym galopem. Jego stosunek do człowieka jest raczej obojętny, ale bywa też przyjazny. 

Leonberger 

Powracamy do grupy 2 FCI, w której przeważają największe psy świata. Leonberger to duży, potężny, dobrze umięśniony, ale elegancki pies o harmonijnej budowie. Wyraźny dymorfizm – samce są wyraźnie bardziej potężne i imponują posturą. 

Szata leonbergera jest długa, przylegająca, z obfitym podszerstkiem, prosta. Na szyi i klatce piersiowej obfita kryza, zwłaszcza u samców. Na przednich kończynach pióra, na tylnych portki. Umaszczenie „lwie”, czerwone, brązowoczerwone, piaskowe, żółte, kremowe – wszystkie zawsze z czarną maską. Dopuszczalne czarne końce włosów. Tolerowana biała plama lub wąski krawacik na klatce piersiowej i białe końce palców. 

Wysokość w kłębie: psy - 72 do 80 cm (pożądana średnia - 76 cm), suki - 65 do 75 cm (pożądana średnia – 70 cm). Waga do 77 kg (pies) i do 64 kg (suka). 

Leonberger to pies rodzinny, łatwo przystosowujący się do nowego miejsca. Nie jest ani lękliwy, ani agresywny, przyjacielski wobec dzieci, opanowany i pewny siebie. Doskonale się układa i łatwo zapamiętuje polecenia. Jest odporny na hałas. 

Owczarek rumuński mioritic (Ciobănesc Românesc Mioritic) 

To jedyny w tym zestawieniu pies z grupy 1 FCI. Potężnych rozmiarów, ale nigdy ociężały. Efektownego wyglądu przydaje mu długa sierść porastająca całe ciało, wraz z głową i kończynami. Psy większe i mocniejsze od suk. 

Szata mioritica jest dwuwarstwowa. Włos okrywowy obfity, twardy i prosty, o długości minimum 10 cm. Podszerstek jaśniejszy, gęsty i delikatny. Ogon dobrze owłosiony. Umaszczenie: przy łaciatym podstawowe zawsze białe, z wyraźnie odgraniczonymi , czarnymi lub szarymi łatami. Maść jednolita – czysto biała lub szara. 

Wzrost mioritica to minimum 70 cm (idealnie 75) dla psa, minimum 65 cm (idealnie 70) dla suki. Jego waga musi być proporcjonalna do wzrostu. 

Owczarek rumuński mioritic jest doskonałym psem pasterskim, towarzyszem rodziny i stróżem – obrońcą stada. Skuteczny w walce z dużymi drapieżnikami, nawet niedźwiedziem. Wobec ludzi, oprócz swojej rodziny, jest dość nieufny, natomiast lubi dzieci i traktuje je jak swoje stado, którego pilnuje. 

Podsumowanie 

Oczywiście to nie są wszystkie psie giganty; psów na świecie jest bardzo dużo, a wielkie psy stanowią znaczącą część ich populacji. Choć jest sporo  niedogodności, związanych zwłaszcza z ciasnymi mieszkaniami w blokach, wiele osób obawia się mieć największe rasy psów. Mimo to liczba ich zwolenników nie maleje, głównie ze względu na ich szkolenie, na ogół łatwe i przyjemne, a także możliwość posiadania członka rodziny, którego „konkretny” wygląd budzi respekt.