Schipperke — wszystkie informacje i opis ras

Historia rasy schipperke

Korzenie rasy schipperke sięgają XV wieku, choć pierwsze źródła pisane na jej temat pochodzą z wieku XVII. Wówczas w okolicach brabanckiego miasta Leuven popularne były psy pasterskie, nazywane „Leuvenaar”. Były wśród nich mniejsze i większe osobniki. Ich hodowla podążyła dwutorowo; z psów większych powstał owczarek belgijski, natomiast mniejsze stały się przodkami schipperke. Były trzymane w domostwach mieszczan, gdzie wykorzystywano je do pilnowania drobiu, ale przede wszystkim do tępienia gryzoni. Mocna, krępa budowa, kocia zwinność i również koci sposób polowania nie pozostawiały miejskim myszom i szczurom żadnych szans.

Cech brukselskich szewców urządzał konkursy piękności tych małych psów, aczkolwiek same psy były prawdopodobnie tylko pretekstem do prezentowania wyrobów skórzanych, wytwarzanych przez tych rzemieślników. Psy prezentowały się bowiem w obrożach, wychodzących z ich warsztatów szewskich. Były wymyślne, ozdobne, a paradujące w nich psy miały przyciągać klientów.

W końcu XIX wieku ówczesne schipperke stały się obiektem zainteresowania hodowców z Wielkiej  Brytanii. Zaczęli oni masowo wykupywać te małe psy i wywozić na Wyspy. Zmobilizowało to kynologów belgijskich do zadbania o uznanie rasy za narodową i w 1888 roku powołali oni klub schipperke oraz opracowali pierwszy wzorzec rasy. W samą porę, ponieważ brytyjski klub schipperke powstał już dwa lata później. Belgijski klub schipperke jest najstarszym klubem rasy w tym kraju.

Proces tworzenia schipperke trwał nadal. Na początku XX wieku rasa była wciąż niewyrównana eksterierowo. Stosowano dolewki krwi innych psów, co skutkowało pojawieniem się w kolejnych pokoleniach osobników o różnym umaszczeniu. Historia rasy schipperke milczy jednak na temat jakich ras psów użyto do polepszenia pogłowia. Do dziś w Wielkiej Brytanii, Nowej Zelandii i Republice Południowej Afryki uznawana jest u schipperke maść brązowa, blond i kremowa. FCI i AKC (American Kennel Club) uznają wyłącznie umaszczenie jednolicie czarne. Nie ma więc jednolitego wzorca rasy, obowiązującego we wszystkich organizacjach kynologicznych na świecie.

Rozkwit popularności schipperke, tak w Europie, jak i za Atlantykiem, przypadł na lata dwudziestolecia międzywojennego. Po wojnie rasa ta już nie odzyskała wcześniejszej popularności, choć jest nadal często spotykana w Stanach Zjednoczonych i Skandynawii, zwłaszcza w Szwecji. W Polsce pojawiła się po raz pierwszy niedawno, bo dopiero w 2004 roku. Na wystawach schipperke widywane są sporadycznie; w większości są to psy wystawców zagranicznych.

Wzorzec rasy schipperke

Wzorzec FCI nr 83

SCHIPPERKE

KRAJ POCHODZENIA: Belgia.

UŻYTKOWOŚĆ: Mały pies stróżujący i do towarzystwa.

KLASYFIKACJA FCI:  Grupa I – Psy pasterskie i zaganiające.  Sekcja 1 – Psy pasterskie.                                          

Rasa nie jest objęta obowiązkiem pracy.

WRAŻENIE OGÓLNE: Schipperke wyrazem przypomina lisa. Jest to nieduży, ale dobrze zbudowany pies o klinowatej głowie, dobrze rozwiniętej mózgoczaszce i dość krótkiej kufie. Jego tułów jest proporcjonalny, szeroki i krępy, a kościec delikatny. Schipperke wyróżnia się obfitą szatą o prostym, sztywnym włosie, tworzącym  grzywę, żabot i portki. Dymorfizm płciowy w tej rasie jest silnie wyrażony. Niewielkie rozmiary w połączeniu ze zgrabną budową, charakterem i temperamentem owczarka, przyczyniły się do dużej popularności rasy, nie tylko w Belgii, ale także daleko poza jej granicami.

WAŻNE PROPORCJE: 

• Sylwetka kwadratowa — wysokość w kłębie równa jest długości.

• Klatka piersiowa sięga łokcia.

• Kufa jest wyraźnie krótsza od połowy długości głowy.

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:  urodzony pies stróżujący, zawsze gotów do zaalarmowania, tryskający energią, nieufny w stosunku do obcych. Nieustannie aktywny i wciąż czymś zajęty, niezmordowanie  zainteresowany wszystkim, co dzieje się dookoła. Gotowy  jest odpędzić każdego, kto zbliży się do obiektu powierzonego jego opiece. Łagodny wobec dzieci, ciekawski, zawsze chce wiedzieć, co znajduje się za zamkniętymi drzwiami, reagujący przenikliwym szczekaniem i nastroszeniem grzywy. Niezrównany w łowieniu myszy, szczurów i kretów.

GŁOWA: lisia, klinowata, nie za długa i na tyle szeroka, by harmonizowała z tułowiem. Łuki brwiowe i policzki umiarkowanie wysklepione. Stop widoczny, ale nie nadmiernie zaznaczony.

MÓZGOCZASZKA: dość szeroka, zwężająca się ku oczom. Widziana z boku – nieco zaokrąglona. Linie profilu równoległe.

TRZEWIOCZASZKA:

NOS:  nieduży, zawsze czarny. KUFA: zwężająca się w kierunku nosa, sucha, nie za długa ani szpiczasta, o czystych liniach. Jej długość powinna wynosić około 40 proc. długości całej głowy. WARGI: czarne, ściśle przylegające. UZĘBIENIE:  zdrowe, zęby równo rozstawione, zgryz nożycowy, choć dopuszczalny także cęgowy. Dopuszcza się brak jednego lub dwóch P1 albo jednego P2, a M3 nie są w ogóle brane pod uwagę. POLICZKI: suche, niepostrzeżenie przechodzą w boki kufy.

OCZY: małe, ciemnobrązowe, o kształcie migdała, niewypukłe ani głęboko osadzone, o ostrym, żywym i psotnym wyrazie.  Powieki czarne.

USZY: bardzo małe, stojące, trójkątne (idealne – spiczaste uszy w kształcie trójkąta równoramiennego), wysoko osadzone, ale niezbyt blisko siebie, sztywne i wyjatkowo ruchliwe.

 SZYJA: mocna, muskularna, wyglądająca na bardzo potężną z powodu grzywy. Średniej długości, dobrze osadzona na łopatkach, wysoko noszona, gdy pies jest czymś zainteresowany, i lekko łukowata.

TUŁÓW:  krótki, szeroki i krępy, ale nie ciężki, idealnie wpisany w kwadrat – długość od stawu barkowego do guza siedzeniowego powinna być równa wysokości w kłębie.

LINIA GÓRNA:  grzbiet i lędźwie mocne i proste, często lekko opadające od kłębu w kierunku zadu. KŁĄB: bardzo wyraźny, dodatkowo podkreślony kryzą. GRZBIET: krótki, mocny i prosty. LĘDŹWIE: krótkie, szerokie i mocne. ZAD:  krótki, szeroki i poziomy, na końcu zaokrąglony, przypominając nieco zad świnki morskiej. KLATKA PIERSIOWA:  sięgająca łokci, szeroka od frontu i za łokciami, lekko wznosząca się ku brzuchowi, który jest nieco podciągnięty, ale nie obwisły ani podkasany jak u charta. 

OGON: wysoko osadzony. Zdarzają się niektóre osobniki z ogonem naturalnie skróconym, szczątkowym lub całkowicie bez ogona, ale nie stanowi to wady. Ogon długi sięga co najmniej stawu skokowego; w spoczynku powinien być wiszący, w akcji może być uniesiony do linii grzbietu, ale nie powyżej. Ogon zakręcony lub zwinięty nad grzbietem dopuszczalny.

KOŃCZYNY: o lekkiej kości, ustawione pod tułowiem.

PRZEDNIE – WYGLĄD: kończyny przednie, oglądane z każdej strony – proste, i idealnie równoległe, gdy patrzeć na nie od przodu. Ich długość do łokcia wynosi około połowy wysokości w kłębie. ŁOPATKA: długa, ukośnie ustawiona, normalnie kątowana. RAMIĘ: długie, dostatecznie nachylone. ŁOKIEĆ: mocny, nie może być odstający ani wykręcony do wewnątrz. PRZEDRAMIĘ: proste, w znacznej odległości jedno od drugiego. NADGARSTEK: mocny, nieodznaczający się. ŚRÓDRĘCZE:  dość krótkie. Widziane z przodu – pionowo ustawione, widziane z boku – najwyżej nieco nachylone. ŁAPA: kocia (mała, zwarta i okrągła), palce wysklepione, pazury krótkie, mocne, zawsze czarne.

TYLNE – WYGLĄD:  podstawione pod tułowiem, widziane z tyłu muszą być idealnie równoległe. UDO: długie, muskularne, sprawia wrażenie bardzo potężnego za sprawą obfitych portek. KOLANO: mniej więcej na jednej linii z biodrem, normalnie kątowane. PODUDZIE: tej samej długości, co udo. STAW SKOKOWY: normalnie kątowany. ŚRÓDSTOPIE: raczej krótkie, wilcze pazury niepożądane. ŁAPY:  takie jak przednie, ewentualnie nieznacznie dłuższe.

RUCH: w kłusie zdecydowany, z dobrym wykrokiem i napędem z kończyn tylnych. Grzbiet pozostaje prosty, a kończyny stawiane są równolegle. Akcja przodu harmonizuje z akcją tyłu, łokcie nie mogą być skierowane na zewnątrz. Wraz z nabieraniem prędkości kończyny stawiane są zbieżnie. 

SKÓRA: Dobrze przylegająca na całym ciele.

SZATA: dwuwarstwowa. SIERŚĆ: gęsty włos okrywowy, bujny, prosty, zwarty i dostatecznie twardy, w dotyku sprężysty i suchy. Miękki i gęsty podszerstek dający wraz z włosem okrywowym doskonałą ochronę przed niepogodą. Sierść bardzo krótka na uszach, na głowie, przedniej stronie przednich nóg i śródstopiach. Na tułowiu włos średniej długości, przylegający. Na szyi sierść wyraźnie dłuższa i bardziej nastroszona. Począwszy od zewnętrznych krawędzi uszu, tworzy bardzo typową grzywę na bokach i wierzchu szyi, szczególnie wyraźną u psów (samców), ale widoczną także u suk, sięgającą kłębu, a czasem nawet łopatek.  Na spodniej stronie szyi i piersi długi włos układa się w kształt żabotu, zanikający ku tyłowi klatki piersiowej. Na tylnej stronie ud obfita, długa sierść formuje  charakterystyczne portki, zawinięte do wewnątrz i zasłaniające okolice odbytu. Włos na ogonie takiej samej długości, jak na tułowiu. Nieco podobną w gatunku szatę ma owczarek belgijski groenendael.

MAŚĆ: jednolicie czarna. Miękki podszerstek może być nie tylko czarny, ale także ciemnoszary, ale nie może przebijać przez włos okrywowy. Niewielkie posiwienie na pysku dopuszczalne u starszych psów.

Długość życia: 12-16 lat. Wysokość w kłębie: 22-35 cm, waga: 3-9 kg (pies),  odpowiednio 22-35 cm i  3-9 kg (suka). Najbardziej pożądana masa ciała średnia, 4-7 kg. Psy mniejsze lub większe, niż podano we wzorcu, nie mogą otrzymać oceny doskonałej.

WADY: Wszelkie cechy inne niż podaje je niniejszy opis rasy schipperke powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia.

• Wrażenie ogólne: zbyt lekki, niewystarczająco masywny, nisko- lub wysokonożny, prostokątna sylwetka.

• Głowa: zbyt długa lub zbyt krótka. Linie profilu nierównoległe, brak lisiego wyrazu, zbyt wyraźne łuki brwiowe i policzki.

• Mózgoczaszka: za wąska, okrągła lub jabłkowata.

• Kufa: zbyt długa. Kufa spiczasta, ciężka, garbonosa.

• Uzębienie: nierówno rozmieszczone lub krzywe siekacze; brak siekacza,  trzech P1 lub dwóch P2 są dużymi wadami.

• Oczy: duże, okrągłe, wyłupiaste lub jasne (kolor orzechowy jest jeszcze tolerowany).

• Klatka piersiowa: wąska, płaska, cylindryczna, niewystarczająco głęboka.

• Zad: długi, spadzisty lub wzniesiony (wyższy niż kłąb),  przejście od zadu do tylnej strony ud bez typowego dla rasy zaokrąglenia.

• Kończyny: przesadnie lub niewystarczająco kątowane.

• Ruch:  wąsko stawiane kończyny, za krótki krok, słaby napęd kończyn tylnych i jego przełożenie na przednie, zbyt wysokie unoszenie kończyn przednich i podskakujące tylne.

• Sierść:  zbyt krótka i przylegająca, zbyt długa, rzadka, miękka lub jedwabista, pofalowana, luźno zwisająca, brak lub niedostateczne grzywa, żabot i portki (co jest wadą przede wszystkim u samców, zwłaszcza brak żabotu). Słaby podszerstek.

• Umaszczenie:  włos okrywowy z szarym, brunatnym lub rdzawym nalotem. Pojedyncze białe włosy, na przykład na palcach. Nieznaczne siwienie dopuszczalne u starszych psów.

• Temperament: apatyczny lub niepewny.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: 

• Temperament:  histeryczny, agresywny lub lęklliwy.

• Wrażenie ogólne: brak typu rasy.

• Uzębienie: przodozgryz lub tyłozgryz, nawet i bez utraty kontaktu siekaczy, krzywa żuchwa, brak jednego kła, jednego M1 w szczęce lub w żuchwie, jednego P4 lub P3, albo innego zęba, lub razem czterech i więcej jakichkolwiek zębów, nie licząc P1.

• Nos, wargi, powieki: braki pigmentacji.

• Uszy: wiszące lub w połowie załamane.

• Sierść: długa, miękka i jedwabista, z frędzlami i piórami, zupełny brak podszerstka.

• Umaszczenie:  jakiekolwiek inne niż czarne, czarne z szarym, brunatnym lub rdzawym nalotem, z najmniejszymi nawet białymi znaczeniami w jakimkolwiek miejscu.

• Waga: Wyraźnie wykraczająca poza limit, podany przez wzorzec rasy.

 Każdy pies, wykazujący wyraźne deformacje budowy lub zaburzenia zachowania, powinien być zdyskwalifikowany.

Uwaga: Samce mieć muszą dwa normalnie ukształtowane jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.    

Usposobienie i charakter schipperke

Schipperke to bardzo aktywny, ruchliwy piesek, nadzwyczaj ciekawski, o silnym instynkcie stróżowania. Odznacza się wyjątkową czujnością; na każdy odgłos zza drzwi reaguje głośnym szczekaniem, bez względu na porę, co niekoniecznie może podobać się sąsiadom, jeżeli schipperke mieszka w bloku. Za to pod tym względem jest niezastąpiony w domu z ogrodem, choć absolutnie nie nadaje się do mieszkania w kojcu – zbyt mocno przywiązuje się do swojej rodziny.

Schipperke, którego przodkowie byli wykorzystywani do tępienia szkodników, wykazuje skłonności do łowienia myszy, szczurów i kretów, choć jest to pies pasterski. Opiekun może być spokojny o domową spiżarnię, grządki i rabatki; nie uchowa się przy nim żaden gryzoń ani szkodnik upraw. Schipperke pod tym względem potrafi być lepszy od kota, zresztą podczas polowania na szkodniki przyjmuje typową, kocią postawę.

Charakter schipperke zdecydowanie nie jest „kanapowy”. Źle znosi samotność. Ten doskonały stróż wymaga zajęcia i nie może się nudzić; w przeciwnym razie „zajmie się” butami opiekunów, zabawkami dzieci, nogami od krzeseł albo tapicerką fotela, a to z pewnością nie spodoba się domownikom. Ten aktywny psiak znakomicie sprawdzi się w różnych psich sportach: agility, flyball, dog frisbee, dog dance czy obedience. Jest to bardzo inteligentny pies i jak większość psów pasterskich, bardzo szybko przyswaja nowe komendy.

Psy rasy schipperke uwielbiają zabawę, zwłaszcza z dziećmi. Te jednak muszą być nauczone delikatnego obchodzenia się z czworonogiem, a zabawa powinna przebiegać pod nadzorem osoby dorosłej. Konieczna jest też jak najwcześniejsza socjalizacja psa, aczkolwiek schipperke jest zwykle przyjazny zarówno w stosunku do dzieci, jak i gości. Sprawdza się też jako drugi pies w domu!!!. Toleruje zarówno inne psy, jak i koty. Może żyć w zgodzie z innymi zwierzętami, ale należy zachować ostrożność w przypadku chomika lub świnki morskiej.

Pracę ze szczeniakiem, po wstępnym układaniu w domu, można rozpocząć w psim przedszkolu. Zajęcia organizują oddziały Związku Kynologicznego w Polsce, a prowadzą je doświadczeni szkoleniowcy. Można się tam dowiedzieć, jak nauczyć psa posłuszeństwa, jaki wpływ mają na siebie szkolenie i dojrzewanie psa, jakie najlepiej stosować metody układania itp. Schipperke będzie miał okazję poznania nowych ludzi i spotkania z innymi psami, oswojenia się z niezbędnymi akcesoriami (obroża i smycz dla psa, koziołek do aportowania, smycz ringowa, przyda się również adresówka dla psa), a jego opiekun – nawiązania interesujących znajomości, z których niejednokrotnie powstają wartościowe przyjaźnie.

Zdrowie, pielęgnacja i żywienie schipperke

Schipperke to wytrzymały pies cieszący się dobrym zdrowiem i długowiecznością. Oczywiście istnieją choroby, do których ta rasa psów ma skłonności. Do najczęstszych należą:

• Oligodoncja – wada uzębienia, polegająca na braku jednego lub więcej zębów stałych. Najczęściej dotyczy braku ostatnich zębów trzonowych w żuchwie (M3) i pierwszych przedtrzonowych w żuchwie i szczęce (P1). Zęby te wyrastają od razu jako stałe (nie ma ich w zestawie uzębienia mlecznego). W niektórych rasach wzorzec dopuszcza te braki łącznie, w innych alternatywnie (albo M3, albo P1). Oligodoncja jest wadą dziedziczną; braki mogą dziedziczyć się u potomstwa niekoniecznie w stosunku do tych samych zębów, których brakuje u rodziców.

• Dysplazja pęcherzykowa włosów czarnych – to ogólnie dość rzadka anomalia psów schipperke. Polega na wypadaniu włosów czarnych, a pierwsze objawy można zauważyć już u kilkutygodniowych szczeniąt (płeć szczeniaka nie ma znaczenia). Nie jest to choroba, a zaburzenie o charakterze kosmetycznym, niemającym wpływu na ogólny stan zdrowia. Diagnoza wymaga histopatologicznego badania wycinka skóry. Leczenie jest jedynie objawowe.

• Pęcherzyca liściasta – autoimmunologiczna choroba psów schipperke. Powstają zmiany skórne (krosty), z czasem rozpadające się, wytwarzając strupy i łuski, głównie w okolicach grzbietu nosa, uszu i opuszek palców.

• Zaćma (katarakta) – polegająca na zmętnieniu soczewki, objawiającym się jej „zbieleniem”, widocznym przez źrenicę. Przyczyny mogą być różne; zaćma jest najczęściej dziedziczna, pourazowa, cukrzycowa lub starcza. U psów stosuje się wyłącznie leczenie operacyjne, farmakologiczne jest nieskuteczne.

• Cukrzyca – typu 1 lub 2; choroba metaboliczna, polegająca na zaburzeniach przemiany glukozy przez organizm psa wskutek niedoboru insuliny. Objawy to: zwiększone pragnienie (a przez to zwiększone oddawanie moczu), wzrost apetytu i jednoczesny spadek wagi. Może być następstwem innych chorób jak nadczynność kory nadnerczy lub zapalenie trzustki. Najczęściej występuje u starszych niesterylizowanych suk.

Psy rasy schipperke nie są objęte obowiązkiem badań genetycznych przed uzyskaniem kwalifikacji do hodowli (poza obowiązkowym dla wszystkich ras badaniem profilu DNA). Niemniej dobry hodowca zawsze wykona badania potencjalnej pary rodzicielskiej w kierunku chorób i wad dziedzicznych, typowych dla tej rasy psów. Wymaga tego zwykła etyka, dobrostan przyszłego potomstwa, jak również dobra opinia na temat hodowli. Badań takich nie wykonuje żadna pseudohodowla psów, kierująca się jedynie chęcią zysku. Dlatego należy uważać na ogłoszenia w serwisach internetowych i nie kierować się jak najniższą ceną. Kupno rasowego psa musi być dobrze przemyślane i poprzedzone konsultacjami – najlepiej z doświadczonym hodowcą. Jeżeli przyszłego opiekuna nie stać na zakup szczeniaka z metryką, lepszym rozwiązaniem będzie adopcja psa ze schroniska niż wspieranie pseudohodowli.

Psy rasy schipperke są odporne na warunki atmosferyczne dzięki obfitej szacie i gęstemu podszerstkowi. Dzięki temu nie ulegają łatwo przeziębieniom. Trzeba jednak pamiętać, że czarny kolor sierści szybciej absorbuje promienie słoneczne i w czasie upałów raczej nie wystawiać psa na ich działanie.

Mimo obfitej szaty pielęgnacja schipperke nie jest skomplikowana. Wystarczy systematyczne szczotkowanie co kilka dni. Jedynie w okresie linienia, kiedy psy tej rasy gubią podszerstek, szczotkować trzeba codziennie, aby wypadający włos nie uległ sfilcowaniu. Schipperke linieje umiarkowanie, wiosną i jesienią.

Poza szatą pielęgnacja schipperke obejmuje skracanie pazurów, regularne sprawdzanie stanu oczu, uszu i zębów, a w razie zauważenia zmian – konsultację z lekarzem weterynarii. Charakter schipperke jest dość problematyczny względem zabiegów pielęgnacyjnych, dlatego trzeba go do nich przyzwyczajać od szczeniaka. Będzie je wówczas traktował jako przyjemność, a nie uciążliwość.

Dieta psa rasy schipperke nie odbiega od diety żadnej innej rasy psów. Można go żywić karmą suchą lub mokrą, pochodzącą od uznanego producenta, przeznaczoną dla ras małych. Karmę należy podawać według wskazówek na opakowaniu, a dzienną dawkę najlepiej podzielić na dwie porcje, podawane rano i wieczorem, zawsze po spacerze i nigdy bezpośrednio przed wysiłkiem lub po nim. Karma gotowa nie wymaga podawania dodatkowych preparatów, jest bowiem zbilansowana pod względem składników odżywczych i witaminowo-mineralnych.

Nieco inaczej jest, jeżeli schipperke żywiony jest jedzeniem przyrządzanym w domu. Podstawą posiłku powinno zawsze stanowić mięso z dodatkiem podrobów, uzupełnione warzywami i tłuszczami nienasyconymi, np. olejem z łososia. Psom trenującym np. agility można podawać również węglowodany, najlepiej pod postacią ryżu lub makaronu – nie kaszy, której psy nie trawią. Domowe posiłki wymagają suplementacji preparatami witaminowymi i mineralnymi w dawce dziennej ustalonej przez lekarza weterynarii. Zdrowie schipperke wymaga, aby zwłaszcza przy żywieniu naturalnym co pewien czas wykonywać profilaktycznie badanie krwi pod kątem poziomu niezbędnych składników.

Niezależnie od sposobu żywienia, pies rasy schipperke, podobnie jak każdy inny pies, powinien mieć dostęp do miski z wodą przez całą dobę.

Wystawy i hodowla rasy schipperke

Chcąc hodować rasę schipperke trzeba rozejrzeć się za suką z dobrej, renomowanej hodowli. Niekiedy warto na nią poczekać nawet nieco dłużej. W tym czasie przyda się przestudiowanie literatury na temat tej rasy psów, odwiedzenie wystaw, na których są zgłoszone – u nas wciąż nieliczne – jej osobniki. Stawki psów, zgłoszonych na poszczególne wystawy, można sprawdzić w systemie www.wystawy.net, w którym należy się zarejestrować, aby mieć dostęp do tych danych. Nie trzeba do tego posiadać psa.

Uprawnienia hodowlane pies lub suka otrzymują po spełnieniu warunków, określonych w Regulaminie Hodowli Psów Rasowych, dostępnym na stronie www.zkwp.pl, w zakładce Regulaminy. Niezależnie od tego, warto udać się z pupilem do wybranego oddziału Związku Kynologicznego w Polsce (nie obowiązuje rejonizacja) w dniu dyżuru kierownika sekcji rasy; można wcześniej zadzwonić do oddziału i umówić się na spotkanie. Pamiętajmy, żeby psiak miał już komplet szczepień ochronnych.

Podsumowanie

Rasa schipperke, choć przypomina z wyglądu szpica, zaliczona jest do grupy psów pasterskich. Wprawdzie nie jest objęta obowiązkiem pracy, ale bez zajęcia czuje się bardzo źle i może się to odbić na wyposażeniu mieszkania, zwłaszcza kiedy zostanie sam. Ten mały pasterz bywa mocno szczekliwy, jest to bowiem bardzo czujny pies stróżujący i każdy nieswoisty dla niego odgłos za drzwiami powoduje podniesienie alarmu. Początkowo nieufny wobec obcych, dzięki odpowiedniej socjalizacji  nastawiony życzliwie.

Schipperke jest bardzo przywiązany do swojej rodziny, podatny na układanie i szybko się uczy. Historia rasy psów schipperke nieodłącznie związana jest z tępieniem szkodników; tak pozostało w naturze tej rasy do dziś. Poluje on zawzięcie na myszy, szczury i krety w przydomowym ogródku. Dzięki swojej winności i szybkości nadaje się do uprawiania psich sportów, które zapewnią mu dostateczną ilość ruchu. Jest łatwy w pielęgnacji i rzadko choruje. Dożywa średnio 14 lat, choć spotyka się osobniki starsze.