REKLAMA
Źródło: 123rf.com
  • Pies
  • Rasy psów

Owczarek karpacki — owczarek rumuński carpatin — wszystkie informacje i opis rasy

Opublikowane: 13:51 Przeczytasz w: 11 min

Czy owczarek karpacki to dobry pies? Jakim usposobieniem się charakteryzuje? I ile kosztuje owczarek karpacki? Przedstawiamy kompleksowy przewodnik po tej niezwykłej rasie. 

Spis treści

    Czy owczarek karpacki to dobry pies? Jakim usposobieniem się charakteryzuje? I ile kosztuje owczarek karpacki? Przedstawiamy kompleksowy przewodnik po tej niezwykłej rasie. 

    Jakie są typy owczarków?

    Owczarki występują w wielu różnych typach, z których niektóre są bardziej popularne niż inne. Oto lista niektórych typów owczarków:

    • Owczarek niemiecki
    • Owczarek belgijski
    • Owczarek australijski
    • Owczarek szkocki
    • Owczarek kaukaski
    • Owczarek podhalański
    • Owczarek holenderski
    • Owczarek szetlandzki
    • Owczarek rumuński
    • Owczarek bergamo

    To tylko kilka przykładów typów owczarków, istnieje wiele innych ras i odmian, które można sklasyfikować jako owczarki, w zależności od kryteriów takich jak pochodzenie, cechy fizyczne i zastosowanie pracy.

    Skąd pochodzi owczarek karpacki? 

    Pierwsze wzmianki o owczarku karpackim, jako o psie pasterskim i stróżującym, bytującym w regionie karpacko-dunajskim, pochodzą z XV wieku. Jest to jedna z czterech endemicznych ras rumuńskich, która została wyhodowana do pasienia i strzeżenia owiec i innych zwierząt gospodarskich przed drapieżnikami. Trzy pozostałe to owczarek rumuński mioritic, pies pasterski z Bukowiny i owczarek rumuński raven. Jedynie mioritic jest obecnie znany nieco szerzej i hodowany także w naszym kraju.

    Owczarek karpacki zachował swój pierwotny wygląd, a pierwszy wzorzec rasy został opracowany przez Narodowy Instytut Zootechniki w Bukareszcie w roku 1934. Przez następne 50 lat wzorzec ten był obowiązujący; dopiero w latach 80. XX wieku został uzupełniony i skorygowany, następnie poprawiany w latach 1999 i 2001, a w 2002 roku opracowano jego zmienioną wersję, która została wstępnie uznana przez Międzynarodową Federację Kynologiczną w roku 2005, a ostatecznie w 2015. Rasa otrzymała oficjalną nazwę ciobănesc românesc carpatin (owczarek rumuński carpatin), została  zaliczona do grupy psów pasterskich i stróżujących i nadano jej numer wzorca 350.

    W Polsce rumuński owczarek karpacki nie jest hodowany i nie ma informacji o zamieszkałych u nas psach tej rasy.

    Czy owczarki karpackie to dobre psy?

    Owczarki karpackie to duże psy pasterskie, wzbudzające respekt już samym swoim wyglądem. Opis rasy daje możliwość wyobrażenia, jak wygląda owczarek karpacki; ten mocnej budowy pies jest mimo to łagodny, rzadko szczeka i jest bezwarunkowo oddany swojej rodzinie, której gotów jest bronić nawet z narażeniem życia. Jest jej wspaniałym towarzyszem, tak w domu, jak i podczas codziennych długich spacerów, jako że rasa ta ma duże zapotrzebowanie na ruch. Owczarek rumuński jest niezwykle opiekuńczy w stosunku do „swoich” dzieci oraz zwierząt, z którymi mieszka, dobrze porozumiewa się z innymi psami. Sprawdzi się jako drugi pies w domu.

    Jest to pies bardzo odważny i w razie zagrożenia potrafi być niezwykle zacięty. Uwielbia stróżować i bronić, dlatego w tej roli jest wyjątkowo sumienny. Jednak należy pamiętać, że wymaga on wczesnej socjalizacji; najlepiej rozpocząć ją, kiedy szczeniaki są jeszcze z matką w hodowli. Hodowca powinien zadbać o ich wstępną socjalizację na tyle, jak dalece pozwalają warunki w sytuacji, kiedy jeszcze nie są zaszczepione. Jest to bardzo ważne, ponieważ owczarek karpacki, to pies o silnym instynkcie terytorialnym i może być nadopiekuńczy wobec dzieci, mimo że nie jest agresywny.

    Ciekawostki o owczarku rumuńskim carpatin

    Oto kilka ciekawostek na temat tej imponującej rasy: 

    1. Przystosowanie do trudnych warunków: rasa ta została wyhodowana do pracy w trudnych warunkach górskich, co sprawia, że jest bardzo odporna na zmienne warunki atmosferyczne. Jest silna, zwinna i gotowa do pracy w różnych środowiskach.

    2. Współczesne zastosowania: chociaż tradycyjnie owczarki rumuńskie carpatiny były używane do pasterskiej pracy, współcześnie często są również trzymane jako psy stróżujące, towarzyszące i rodzinne.

    3. Popularność w Rumunii: w Rumunii owczarek rumuński carpatin jest dobrze znany i ceniony za swoje umiejętności pasterskie oraz lojalność. Jest jedną z narodowych ras rumuńskich.

    4. Żywe towarzystwo: carpatiny są znane z tego, że są przyjazne, pełne energii i lubiące towarzystwo. Są również zazwyczaj dobrze zorientowane na swoją rodzinę. 

     

    Ile kosztuje owczarek karpacki? 

    Cena owczarka karpackiego w Polsce zazwyczaj oscyluje w granicach od 1500 do 4000 złotych za szczeniaka. Jednak warto mieć na uwadze, że cena może się różnić w zależności od regionu kraju, hodowli oraz linii hodowlanej psa. Dodatkowe koszty mogą również obejmować opłaty za chipowanie, szczepienia i inne usługi weterynaryjne.

    Jak dbać o owczarka karpackiego? 

    Owczarki karpackie odznaczają się dobrym zdrowiem i brakiem typowych schorzeń genetycznych. Dolegliwości, jakie mogą trapić tę rasę, są konsekwencją raczej jej wielkości, niż skłonności dziedzicznych. Jedną z takich przypadłości jest dysplazja stawów biodrowych, która dotyka w większości rasy duże i olbrzymie. Może się ujawnić z wiekiem, wraz z postępującym zwyrodnieniem stawów biodrowych. Zdarza się również wypadanie rzepki i zapalenie kości. Zapobieganie schorzeniom układu kostnego psa polega na prawidłowym odżywianiu i umiejętnym dawkowaniu wysiłku fizycznego w okresie dorastania.

    Duże psy zapadają niekiedy na skręt żołądka – dolegliwość bezpośrednio zagrażającą życiu psa. Zapobiegać jej można, dzieląc dobową dawkę pokarmu na kilka mniejszych porcji. Jeżeli już doszło do skrętu, należy niezwłocznie udać się do lekarza weterynarii. Przyjmie on psa poza kolejnością, gdyż w tym wypadku czas jest czynnikiem decydującym.

    Owczarek karpacki ma gęstą, obfitą sierść, szorstką w dotyku i odporną na zmiany temperatury otoczenia. Linieje dwa razy w roku i wówczas trzeba codziennie wyczesywać martwy, wychodzący kępami podszerstek. Poza okresem linienia wystarczy szczotkowanie raz w tygodniu. Kąpiel psa konieczna jest tylko w razie silnego zabrudzenia. Trymowanie psa nie jest stosowane u tej rasy. Ważna jest natomiast pielęgnacja pazurów u psa i przycinanie ich, jeżeli nie są wystarczająco ścierane naturalnie.

    Rumuńskiego owczarka karpackiego można żywić gotową suchą karmą wysokiej jakości, przeznaczoną dla dużych ras psów. Można również podawać mu posiłki przyrządzane w domu. Niektórzy hodowcy żywią swoje psy dietą BARF, bazującą na surowych składnikach pokarmowych (surowe mięso, kości i warzywa). Jednak zarówno jedzenie gotowane, jak i dieta BARF wymagają uzupełniania witaminami i minerałami, podczas gdy gotowe karmy, tak suche jak i mokre, są pod tym względem zbilansowane i dzięki temu wygodniejsze w użyciu.

    123RF

    Rumuński owczarek karpacki – opis rasy 

    Wzorzec FCI nr 350 (fragmenty)

     OWCZAREK RUMUŃSKI KARPATIN

    (Ciobănesc Românesc Carpatin)

    POCHODZENIE: Rumunia.

    KLASYFIKACJA FCI:  Grupa 1: Psy pasterskie i zaganiające (z wyłączeniem szwajcarskich psów do  bydła). Sekcja 1: Psy pasterskie 

    Rasa nieobjęta obowiązkiem pracy.  

    WRAŻENIE OGÓLNE: Pies stosunkowo duży, aktywny, nie ciężki, ma robić wrażenie sprawnego. Tułów prostokątny, zad szeroki, lekko opadający, klatka piersiowa głęboka i pojemna, łopatki długie i nieco ukośnie ustawione. Wyraźny dymorfizm płciowy, psy są wyższe i mocniej zbudowane od suk. 

    WAŻNE PROPORCJE: 

    Głowa

    rozwiń schowaj

    Długość mózgoczaszki nieco większa lub równa połowie długości głowy. Długość tułowia zawsze większa od wysokości w kłębie. U suk partia lędźwiowa może być nieco dłuższa. Głębokość klatki piersiowej wynosi mniej więcej połowę wysokości w kłębie. 

    MÓZGOCZASZKA: głowa owczarka karpackiego jest typu mezocefalicznego, mocna, ale nie ciężka. Czoło szerokie, lekko wysklepione, najszersze pomiędzy uszami, zwęża się stopniowo w kierunku stopu. Bruzda czołowa wyraźna i stosunkowo długa. Stop: umiarkowany ani zbyt mocny, ani słabo zaznaczony. 

    TRZEWIOCZASZKA:

    Nos: duży, szeroki, zawsze czarny. Kufa: mocna, na przekroju mniej więcej owalna, kształtu stożka.  Nieco krótsza lub najwyżej równa długości mózgoczaszki. Wargi: grube, dobrze pigmentowane, bez zwisających kącików. Uzębienie: szczęki mocne, masywne i proste. Mocne zęby, zgryz nożycowy, linia siekaczy nieco łukowata. Policzki: suche, dobrze umięśnione, ale nie przesadnie wykształcone. Skóra przylegająca. Oczy: w kształcie migdałów, nieco skośne, niewielkie w stosunku do wielkości głowy. Oczy ciemne, w różnych odcieniach brązu, nigdy żółte. Ani wyłupiaste, ani głęboko osadzone. Powieki czarne, dobrze przylegające. Uszy: niezbyt duże, trójkątne, osadzone nieco powyżej linii oczu, z zaokrąglonymi końcami, wiszące blisko policzków. 

    SZYJA: bardzo mocna, muskularna, średniej długości, osadzona pod kątem około 50 stopni w stosunku do linii grzbietu. 

    Tułów

    rozwiń schowaj

    TUŁÓW: mocny, dobrze rozwinięty, nieco prostokątny. Linia górna: prosta i mocna. Kłąb: tylko lekko zaznaczony. Grzbiet: średniej długości, prosty, mocny i dobrze umięśniony. Lędźwie: mocne, muskularne, nie za szerokie, średniej długości, nie za długie (zbyt długie lędźwie osłabiają grzbiet), ale i nie za krótkie. Zad: szeroki i dobrze umięśniony, umiarkowanie długi, lekko opadający, ale nie ścięty. Klatka piersiowa: dobrze rozwinięta, głęboka, sięgająca łokcia, stosunkowo szeroka. Żebra mocne, dobrze wysklepione, ale nie beczkowate. Linia dolna i brzuch: umiarkowanie podciągnięta, brzuch nie podkasany, ale i nie obwisły.

    OGON: Osadzony dość wysoko, obficie owłosiony. W spoczynku noszony nisko, prosty lub lekko szablasty, sięgający stawu skokowego. Przy pobudzeniu i w ruchu noszony w linii grzbietu lub nawet powyżej, ale nie może być zakręcony nad grzbietem lub leżeć na nim. 

    Kończyny

    rozwiń schowaj

    KOŃCZYNY:  

    KOŃCZYNY PRZEDNIE: o mocnym kośćcu. Wygląd ogólny: widziane z przodu i z boku proste i prostopadłe do podłoża. Łopatka: mocna, umiarkowanie ukośnie ustawiona. Łokcie: przylegające, niewykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz. Przedramię: proste, mocne, na przekroju owalne. Śródręcze: krótkie, nieco nachylone. Łapy: owalne, duże, zwarte.

    KOŃCZYNY TYLNE: proste, dobrze umięśnione, o mocnym kośćcu i dobrym kątowaniu. Udo: szerokie i muskularne. Podudzie: mocne, umięśnione, średniej długości. Stawy skokowe: mocne, umiejscowione ani za wysoko, ani za nisko. Śródstopie: mocne, pionowe. Stopy: owalne, zwarte i duże, ale trochę mniejsze od łap. Palce wysklepione i zwarte. Wilcze pazury powinny być usunięte, o ile pozwala na to prawo w danym kraju. Opuszki mocne i elastyczne. 

    RUCH: Swobodny i wyciągnięty. Kłus żwawy i równy. W ruchu kończyny stawiane równolegle. 

    Szata

    rozwiń schowaj

    SKÓRA: Szaro pigmentowana. Nos, powieki i wargi koloru czarnego. Pazury pożądane szare lub czarne. 

    SZATA:   

    Sierść: włos okrywowy twardy, gęsty i prosty. Podszerstek miękki i gęsty. Włos obfity, średniej długości. Na głowie i przedniej stronie kończyn gładki i krótki włos. Najdłuższa sierść na szyi, tylnych stronach kończyn i ogonie. Maść: jasnopłowa z czarnym lub wilczastym nalotem w różnych odcieniach, zwykle jaśniejsza na spodnich częściach ciała. Białe znaczenia nie powinny być zbyt rozległe. 

    Waga

    rozwiń schowaj

    WIELKOŚĆ I WAGA:  

    Wysokość w kłębie: pies – idealna 65 – 73 cm +-2 cm. Suka – idealna 59 – 67 cm  +- 2 cm. Ogólne wrażenie jest ważniejsze od wielkości. Waga: proporcjonalna do wielkości; pies ma sprawiać wrażenie mocnego, ale nie ciężkiego. 

    Wady

    rozwiń schowaj

    WADY: wszelkie odchylenia od powyższego wzorca rasy powinny być uznawane za wady i oceniane w zależności od nasilenia i wpływu na zdrowie, sprawność psa oraz zdolność do wykonywania pracy, do której był tradycyjnie  przeznaczony.

    123RF

    Podsumowanie 

    Owczarek karpacki jest w Polsce nieznany. Ponieważ nie ma u nas psów tej rasy, odnotujemy tylko, że obowiązują je takie same kryteria kwalifikacji do hodowli, jak wszystkie rasy bez dodatkowych wymogów. Należy pamiętać, że ta rasa psów wymaga ruchu i przestrzeni, dlatego raczej nie nadaje się do mieszkania w bloku. Będzie bardzo dobrym przyjacielem rodziny uprawiającej jogging, jazdę na rowerze, sprawdzi się również jako wspaniały opiekun dzieci i towarzysz ich zabaw.

    Bibliografia
    1. https://www.dogproductpicker.com/ciobanesc-romanesc-carpatin-dog-breed-info/
    2. https://fci.be/en/nomenclature/ROMANIAN-CARPATHIAN-SHEPHERD-DOG-350.html

    Oceń artykuł

    Ogólna ocena: 0,0 | liczba ocen: 0
    0/400

    Brak komentarzy

    Nikt jeszcze nie dodał komentarza do tego artykułu.

    Dostosowujemy się do Ciebie

    Używamy plików cookies, dzięki którym nasza strona jest dla Ciebie bardziej przyjazna i działa niezawodnie. Pozwalają one również dopasować treści i reklamy do Twoich zainteresowań. Jeśli się nie zgodzisz, reklamy nadal będą się wyświetlać, ale nie będą dopasowane do Ciebie.