Wyżeł niemiecki szorstkowłosy — opis rasy i wszystkie informacje

Wyżeł niemiecki szorstkowłosy – pochodzenie i historia rasy 

Wyżeł niemiecki szorstkowłosy to jedna z najpopularniejszych ras psów myśliwskich, powstała na przełomie XIX i XX wieku. Wbrew obiegowym opiniom, nie jest odmianą rasy wyżeł niemiecki krótkowłosy, aczkolwiek ten ostatni wymieniany jest przez różne źródła jako jeden z jego przodków. Siegfried Hegewald dokonywał kojarzeń międzyrasowych, wykorzystując także wyżła niemieckiego ostrowłosego. Różni się on od szorstkowłosego, jak sama nazwa wskazuje, gatunkiem włosa, jest też nieco masywniejszy. Poza tym do powstania wyżła niemieckiego szorstkowłosego przyczynił się gryfon Korthalsa, pudel duży i prawdopodobnie pointery – jako jedyne z wyżłów brytyjskich. Niewątpliwie jednak największą rolę odegrał w tym procesie wyżeł niemiecki ostrowłosy. 

Na początku XX wieku otrzymano rosłego, ale proporcjonalnej budowy psa myśliwskiego, umiejącego wystawiać zwierzynę i ptactwo, aportować i tropić, a w razie ataku mniejszego drapieżnika (np. lisa) – nawet go schwytać i zadławić. Pies ten okazał się nieco powolniejszy w pracy od wyżła niemieckiego krótkowłosego, za to był bardziej cięty. Co bardzo istotne, osiągnięty został zamiar uzyskania odpowiedniej jego szaty – dwuwarstwowej i nieprzemakalnej, dzięki której pies ten doskonale spisywał się w trudnych warunkach terenowych i pogodowych, zwłaszcza w wodzie. Nowej rasie nadano nazwę wyżeł niemiecki szorstkowłosy – niem. deutsch drahthaar, ang. German wirehaired pointer. 

Mimo że w procesie powstawania rasy uzyskano pożądany gatunek włosa, do dziś w miotach wyżła niemieckiego szorstkowłosego rodzą się szczenięta o zbyt długiej i nie dość zwartej sierści, z jaką mamy do czynienia u gryfona. Taka nietypowa dla rasy wyżeł niemiecki szorstkowłosy struktura szaty wynika z recesywnego dziedziczenia długiego włosa.[1] Analogicznie mogą w tej rasie pojawiać się w miotach szczenięta krótkowłose – po wyżle niemieckim krótkowłosym. Wyeliminowanie cechy recesywnej jest bardzo trudne, gdyż może ona nie ujawniać się zewnętrznie przez wiele pokoleń. Tymczasem w ciągu około stu lat istnienia wyżła niemieckiego szorstkowłosego główny nacisk w hodowli kładziony był na jego cechy użytkowe; pary rodzicielskie dobierano przede wszystkim właśnie według kryterium użytkowości łowieckiej, traktując eksterier (wygląd) jako czynnik drugorzędny. Współcześni hodowcy starają się połączyć eksterier z użytkowością; najlepsze psy można spotkać oczywiście w ojczyźnie rasy – Niemczech, ale także w Chorwacji i Holandii. 

Obecnie FCI uznaje na równi rasy wyżeł niemiecki szorstkowłosy (nr wzorca 98, uznanie ostateczne w listopadzie 1954) i wyżeł niemiecki ostrowłosy (deutsch stichelhaar, nr wzorca 232, uznanie ostateczne w sierpniu 1961). 

Jak wygląda wyżeł niemiecki szorstkowłosy – wzorzec rasy 

Wzorzec FCI Nr 98 

KRAJ POCHODZENIA: Niemcy. 

PRZEZNACZENIE: zgodnie ze swoim przeznaczeniem,  wyżeł niemiecki szorstkowłosy, jako wszechstronny pies myśliwski, musi mieć wszelkie cechy, wymagane do pracy w polu, w lesie i wodzie, zarówno przed strzałem, jak i po nim. 

KLASYFIKACJA FCI: grupa 7 - Wyżły. Sekcja 1.1 – typ kontynentalny. 

Rasa objęta obowiązkiem pracy. 

WYGLĄD OGÓLNY: wyżeł o szlachetnym wyglądzie, twardej sierści doskonale chroniącej skórę, uważnym i energicznym wyrazie. Jego ruch powinien być energiczny, przestrzenny, płynny i harmonijny. 

WAŻNE PROPORCJE: długość tułowia i wzrost w kłębie powinny być takie same. Dopuszczalne przekroczenie długości tułowia w stosunku do wzrostu w kłębie może wynosić najwyżej 3 cm. 

ZACHOWANIE / CHARAKTER: twardy, opanowany, zrównoważony, nieodczuwający strachu przed zwierzyną, niereagujący na strzał, niebojaźliwy, nieagresywny. 

GŁOWA: odpowiadająca proporcjami wzrostowi i płci. Linie głowy lekko rozbieżne. 

MÓZGOCZASZKA 

Czaszka: płaska, jedynie na bokach lekko zaokrąglona, średnio szeroka; wyraźnie zaznaczone łuki brwiowe. Stop: wyraźnie zaznaczony. 

TRZEWIOCZASZKA 

Nos: silnie pigmentowany, kolorem odpowiadający umaszczeniu. Dobrze rozwarte nozdrza. Kufa: długa, szeroka, mocna, gruba. Grzbiet nosa nieco wysklepiony. Fafle: mięsiste, przylegające, nieobwisłe. Dobrze pigmentowane, kolorem odpowiadające umaszczeniu. Szczęki / uzębienie: zęby duże. Szczęki mocne, kompletny zgryz nożycowy, (górny rząd siekaczy zachodzi bez odstępu na dolny rząd siekaczy), zęby osadzone w szczęce pod kątem prostym. Zgodnie ze wzorem zębowym uzębienie liczy 42 zęby. Oczy: możliwie jak najciemniejsze, niezbyt głęboko osadzone, nie wypukłe, o żywym i bystrym wyrazie. Brzegi powiek dobrze pigmentowane, przylegające do gałki ocznej. Uszy: średniej wielkości, wysoko i szeroko osadzone, nieskręcone. 

SZYJA: średniej długości, muskularna; górna linia nieznacznie wygięta; linia szyi sucha. 

TUŁÓW 

Linia górna: prosta, lekko opadająca. Kłąb: zaznaczony. Grzbiet: zwarty, muskularny. Lędźwie: krótkie, szerokie, umięśnione. Zad: długi, szeroki, lekko opadający, dobrze umięśniony. Miednica szeroka. Klatka piersiowa: szeroka, głęboka, z wyraźnym przedpiersiem i jak najdalej do tyłu sięgającym mostkiem. Żebra dobrze wysklepione. Linia dolna i brzuch: łukowato wznosząca się ku tyłowi, nieco podciągnięta, sucha. 

OGON: stanowi przedłużenie linii grzbietu, noszony poziomo lub nieco uniesiony, nie stromo sterczący; średniej grubości. Celowo kopiowany u psów czynnie polujących; w krajach, w których wprowadzono zakaz kopiowania, pozostawiony ogon naturalnej długości u tej rasy sięga do stawu skokowego i noszony jest prosto bądź nieco szablasto wygięty. 

KOŃCZYNY 

KOŃCZYNY PRZEDNIE: oglądane z przodu proste i równoległe. Widziane z boku dobrze osadzone pod tułowiem. Odległość od podłoża do łokcia i odległość od łokcia do kłębu powinny być równe. Łopatki: ustawione ukośnie i ku tyłowi, silnie umięśnione. Dobre kątowanie stawu barkowego i ramienia. Ramiona: możliwie długie, dobrze umięśnione. Łokcie: przylegające do tułowia, nieskręcone ani do wewnątrz ani na zewnątrz. Dobrze kątowane ramię i przedramię. Przedramiona: ustawione pionowo, suche, o mocnej kości. Staw nadgarstkowy: mocny. Śródręcze: skierowane lekko ku przodowi. Łapy: zaokrąglone, palce ściśle przylegające do siebie, opuszki dostatecznie grube, twarde, wytrzymałe i dobrze pigmentowane. Ustawione równolegle, w statyce i w ruchu skierowane idealnie na wprost. 

KOŃCZYNY TYLNE: oglądane z tyłu proste i równoległe. Dobrze kątowany staw kolanowy i skokowy. Mocna kość. Uda: długie, szerokie, umięśnione, dobre kątowanie miednicy i uda. Kolana: mocne, dobrze kątowane uda i podudzia. Podudzia: długie, umięśnione i suche. Staw skokowy: mocny. Śródstopie: Krótkie, ustawione pionowo. Łapy: jak przy kończynach przednich. 

RUCH: wydajny, dobry wykrok, kończyny przednie i tylne ustawione prosto i równolegle; prosta postawa w ruchu. 

SKÓRA: napięta, przylegająca, niepofałdowana. 

OKRYWA WŁOSOWA 

SIERŚĆ: szorstka, twarda, gęsta, przylegająca; sierść okrywowa długości ok. 2 do 4 cm. Gęsty, wodoodporny podszerstek. Dłuższe włosy nie mogą zakrywać konturów ciała. Twarda i gęsta sierść powinna zapewniać jak najlepszą ochronę przed wpływami atmosferycznymi i skaleczeniami. Krótszy i gęstszy włos na dolnych partiach kończyn, na klatce piersiowej i brzuchu w dolnych częściach. Sierść na głowie i uszach krótsza, gęstsza, ale nie miękka. Wyraźnie zaznaczone brwi i mocna, średniej długości, możliwie jak najtwardsza broda podkreślają wyraz głowy. 

UMASZCZENIE: 

• brązowy deresz, z łatami lub bez (deresz – mieszanina włosów białych z brązowymi lub czarnymi) 
• czarny deresz, z łatami lub bez 
• brązowe z białą plamą lub bez białej plamy na klatce piersiowej 
• jasny deresz 

Inne typy umaszczenia (np. dominujący kolor biały z dodatkiem brązowego, czarne lub brązowe z białymi łatami) są u tej rasy niedopuszczalne. 

WZROST W KŁĘBIE: psy: 61 do 68 cm, suki: 57 do 64 cm. 

WADY: 

Każdą niezgodność z podanym wzorcem rasy należy traktować jako wadę, która powinna skutkować  proporcjonalnym obniżeniem oceny. Należy również mieć na uwadze wpływ wad na zdrowie i dobrostan psa. 

POWAŻNE WADY: 

• kufa krótka, wąska, szpiczasta 
• słabe uzębienie 
• bardzo luźne powieki 
• łękowaty (zapadnięty) lub karpiowaty (wypukły) grzbiet 
• silnie przebudowany zad 
• łokcie skręcone na zewnątrz lub do wewnątrz 
• beczkowate, krowie (iksowate) lub wąskie ustawienie kończyn, zarówno w statyce jak i w ruchu 
• inochód (pies stawia jednocześnie łapę przednią i tylną, leżące po tej samej stronie ciała) w stępie i w kłusie, ruch sztywny, zbyt krótki wykrok 
• rzadka sierść, brak podszerstka. 

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: 

• wszelkie wady charakteru, zwłaszcza brak odporności na strzał, strach przed zwierzyną, agresja, nerwowość, gryzienie ze strachu 
• przodozgryz, tyłozgryz, zgryz krzyżowy (przemienny), braki zębów z wyjątkiem P1, kły zbyt ciasno ustawione. 
• entropium, ektropium, oczy różnobarwne 
• wrodzony załamany lub szczątkowy ogon 
• wady pigmentacji. 

Psy, które wykazują wyraźne wady anatomiczne lub zaburzenia psychiki muszą być dyskwalifikowane. 

UWAGA: 

Samce muszą mieć dwa prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie wyczuwalne w worku mosznowym. Tylko psy pełnowartościowe, klinicznie zdrowe i typowe dla rasy mogą być wykorzystane do rozrodu. 

Wyżeł niemiecki szorstkowłosy – nie tylko pies myśliwski 

Wyżeł niemiecki szorstkowłosy to typowy pies myśliwski o dużym temperamencie i silnym instynkcie łowieckim. Ma przy tym zrównoważoną i pewną siebie psychikę. To prawdziwy psi dr Jekyll i mr Hyde; w domu spokojny i lubiący pieszczoty, w łowisku zawzięty, zaabsorbowany pracą, wytrwale okładający pole w poszukiwaniu zwierzyny i wystawiający ją, przybierając stójkę. Jest to wrodzona cecha, polegająca na przybieraniu charakterystycznej pozycji: pies zamiera w bezruchu, a jego górna linia, od głowy do ogona, staje się prosta i równoległa do podłoża. Może być przy tym (choć nie zawsze) uniesiona przednia łapa. Wzrok utkwiony jest w kierunku, skąd dochodzi woń zwierzyny. 

Wygląd stójki różni się w zależności od rasy wyżła; inaczej wystawiają wyżły kontynentalne, inaczej brytyjskie, a wśród tych ostatnich różne są stójki legawców (seterów) i pointerów. Najważniejsza jest tzw. twardość stójki, to znaczy umiejętność skupienia się na zwierzynie i pozostanie w bezruchu przez odpowiedni czas. O ile samo wykonanie stójki jest wrodzone, o tyle jej twardość zależy głównie od wyszkolenia psa. Natomiast szczenię wyżła niemieckiego szorstkowłosego, które w określonym wielu nie wykonuje stójki, będzie nieprzydatne w łowisku i w rękach myśliwych; takie szczenięta trafiają do domów „na kanapę”. 

Wyżeł niemiecki szorstkowłosy jest podatny na szkolenie i chętnie się uczy. Jednak ponieważ jest psem myśliwskim, odznacza się sporą samodzielnością, dlatego potrzebuje stanowczego i konsekwentnego, a jednocześnie cierpliwego i łagodnego przewodnika. W przeciwnym razie obejmie przywództwo w rodzinie. 

W domu wyżeł niemiecki szorstkowłosy jest komunikatywny, kocha swoją rodzinę i umie dobrze porozumiewać się z dziećmi, dla których może być doskonałym kompanem do zabawy. Nie powinny to być bardzo małe dzieci, a raczej starsze, które potrafią świadomie opiekować się psem. Wyżeł może mieszkać pod jednym dachem z innymi psami. Inne małe zwierzęta, jak królik czy świnka morska, mogą być zagrożone z uwagi na jego instynkt łowiecki, znacznie silniej rozwinięty niż u innego psa myśliwskiego. Należy o tym pamiętać podczas spacerów, bowiem wyżeł niemiecki szorstkowłosy może wykazywać ten instynkt w stosunku np. do parkowych wiewiórek. Dlatego, udając się z wyżłem na dłuższy spacer, trzeba wybrać takie miejsce, gdzie nie będzie miał okazji do polowania. Konieczne jest codzienny jedno dłuższe wyjście w miejsce, gdzie pies będzie mógł swobodnie pobiegać przez minimum godzinę, a e cieplejsze dni – również popływać. Wyżeł niemiecki szorstkowłosy zapamiętale okłada pole, nie przejmując się złymi warunkami pogodowymi; jego szorstka sierść i gęsty podszerstek są odporne na niekorzystne warunki atmosferyczne. Jest doskonałym aporterem z wody, świetnie pływa, przedziera się bez szwanku przez gęstwinę w lesie w poszukiwaniu postrzałka. Psy niepolujące można zainteresować zawodami agility, nosework, frisbee, a nawet dog dance. 

Zdrowie, pielęgnacja i żywienie wyżła niemieckiego szorstkowłosego 

Wyżeł niemiecki szorstkowłosy został wyhodowany do wykonywania konkretnych zadań w różnych warunkach terenowych. Drogą starannej selekcji hodowlanej uzyskano silne i odporne psy myśliwskie, wytrzymałe na rozmaite niewygody i utrudnienia. Rasa ta dobrze znosi zarówno niskie, jak i wysokie temperatury, opady i wilgoć. Jest generalnie zdrowa, aczkolwiek – jak u każdej innej rasy – i u tej zdarzają się typowe schorzenia. Występują one jednak sporadycznie, gdyż obecny poziom diagnostyki i oznaczania DNA umożliwia stwierdzenie nosicielstwa chorób genetycznych u osobników klinicznie zdrowych, a odpowiedzialni hodowcy unikają kojarzeń pary nosicieli. Z tego względu szczenięta rasy wyżeł niemiecki szorstkowłosy powinny być nabywane właśnie u takich hodowców. O przemyślanym kupowaniu szczeniąt piszemy tutaj.

U wyżłów niemieckich szorstkowłosych, jako psów dużych, występuje dysplazja stawów biodrowych. Nie jest ona wprawdzie schorzeniem wyłącznie genetycznym, ponieważ na jej rozwój mają wpływ także czynniki zewnętrzne, jak tryb życia i odżywianie. Dlatego w żadnym wypadku nie wolno nakłaniać do forsownych ćwiczeń szczeniaka, dopóki nie ukształtuje się w pełni jego kościec. Może wykonywać trening posłuszeństwa, ćwiczyć stójkę, itp. Nie może natomiast intensywnie okładać pola, towarzyszyć opiekunowi w joggingu ani biegać przy rowerze. 

Wyżeł niemiecki szorstkowłosy, jak wszystkie duże rasy psów, ma skłonność do skrętu żołądka. Z tego względu dzienną porcję pożywienia należy podzielić na 2-3 mniejsze porcje, które pies powinien zjadać wypoczęty i nie wykonywać żadnego wysiłku w ciągu 1-2 godzin po jedzeniu. 

Sporadycznymi przypadkami są: entropium, ektropium (podwinięcie lub wywinięcie powieki), niedoczynność tarczycy, postępujący zanik siatkówki (PRA) lub zaćma. 

Pielęgnacja wyżła niemieckiego szorstkowłosego nie jest zbyt skomplikowana. Jego szorstka szata nie wymaga trymowania, jest wodoodporna i po zamoczeniu szybko wysycha. Zdarzają się opisane wyżej przypadki narodzin szczeniąt, z długim i miękkim lub wełnistym włosem; wówczas grooming jest konieczny w celu poprawienia jakości okrywy włosowej. Wykonuje się go kilka razy w roku. Jest to szczególnie konieczne u psów pracujących, u których podczas polowania mogą przyczepiać się do sierści wszelkie zanieczyszczenia, jak rzepy, gałązki, liście, a miękki włos łatwiej oblepia się błotem i śniegiem. Dlatego u wyżła niemieckiego szorstkowłosego, który ma być psem pracującym, szczególną uwagę należy zwracać na prawidłową strukturę włosa. 

Ważne jest też systematyczne sprawdzanie stanu uszu, bowiem wyżeł niemiecki szorstkowłosy, jak wszystkie wyżły, pracuje w wodzie. Obwisłe małżowiny zasłaniają kanał uszny i jeżeli dostanie się do niego woda podczas pływania, wytwarza się wilgotne środowisko, które – w połączeniu z temperaturą ciała – sprzyja rozwojowi bakterii i grzybów. Należy także po każdej wyprawie skontrolować skórę pod kątem obecności pasożytów, zwłaszcza kleszczy, roznoszących ciężką, często śmiertelną chorobę – babeszjozę. Z uwagi na tryb życia wyżła niemieckiego szorstkowłosego niezbędne jest częstsze jego odrobaczanie niż innych ras psów. Bezwzględnie konieczne jest regularne szczepienie psa przeciwko wszystkim chorobom zakaźnym, nie tylko przeciwko wściekliźnie. 

Żywienie wyżła niemieckiego szorstkowłosego należy dostosować do jego trybu życia. Psy myśliwskie co do zasady wyruszają na polowanie na czczo, bowiem w sytuacji zranienia lub przypadkowego postrzału na części miękkie, przy przewodzie pokarmowym wypełnionym treścią, szanse uratowania psa są znikome. Natomiast po powrocie z łowów psu należy się treściwy posiłek o wysokiej zawartości białka, substancji mineralnych i witamin. Psom niepolującym i nieuprawiającym sportu podaje się pożywienie o bytowej wartości energetycznej. 

Wyżeł niemiecki szorstkowłosy ma na ogół dobry apetyt i z chęcią zje każdy posiłek. Może to być porcja gotowej, wysokiej jakości karmy suchej lub mokrej, może być też BARF lub jedzenie przyrządzone w domu. Należy jedynie pamiętać o suplementacji posiłków domowych. Preparaty mineralne i witaminowe oraz ich dawkowanie dobierze lekarz weterynarii. Karmy gotowe dobrych firm są pełnowartościowe i zbilansowane pod względem zawartości składników odżywczych, dzięki czemu nie wymagają żadnych dodatków. Niezależnie od sposobu karmienia, pies powinien mieć stały dostęp do miski z wodą. 

Wyżeł niemiecki szorstkowłosy – wystawy, kwalifikacja do hodowli 

Wyżeł niemiecki szorstkowłosy to rasa objęta obowiązkiem pracy. Oprócz wymaganych ocen co najmniej trzech wystaw od dwóch różnych sędziów (przynajmniej jedna z tych wystaw musi być rangi międzynarodowej, klubowej lub specjalistycznej) lub – alternatywnie – przeglądu hodowlanego, każdy pies i suka, jeżeli ma uzyskać kwalifikację do hodowli, musi zaliczyć próby pracy, zgodne z aktualnymi wytycznymi Klubu Wyżłów Kontynentalnych – komisji Zarządu Głównego Związku Kynologicznego w Polsce. 

Oceny wystawowe, jakie musi uzyskać wyżeł niemiecki szorstkowłosy do uprawnień hodowlanych, są następujące: 

• Dla psa reproduktora – co najmniej trzy oceny doskonałe w dowolnej klasie wystawowej poza użytkową, w wieku powyżej 15 miesięcy; psu, wystawianemu w klasie użytkowej, wystarczą oceny bardzo dobre 
• Dla suki hodowlanej – co najmniej trzy oceny bardzo dobre w dowolnej klasie wystawowej poza użytkową, w wieku powyżej 15 miesięcy; suce, wystawianej w klasie użytkowej, wystarczą oceny dobre. 

Z obu metod preferowane i zalecane są wystawy. Wystawa jest imprezą, na której prezentowane są różne psy i suki, dzięki czemu można dokonać ich porównania. Jest to również idealna okazja do socjalizacji szczeniaka; wyżeł niemiecki szorstkowłosy może być wystawiany w klasie młodszych szczeniąt już w wieku czterech miesięcy, a w klasie szczeniąt – po ukończeniu sześciu miesięcy. Oceny z tych klas nie są zaliczane do uprawnień hodowlanych, niemniej wystawianie od możliwie najwcześniejszego wieku przyczynia się do obycia z innymi psami, obcymi ludźmi i jest doskonałym treningiem chodzenia na smyczy ringowej. Poza tym na wystawie można nawiązać znajomość z innymi hodowcami, przyjrzeć się ocenie i słuchać opisów, dyktowanych przez sędziego sekretarzowi. 

Dodatkowe wymogi hodowlane w przypadku wyżłów kontynentalnych, w tym wyżła niemieckiego szorstkowłosego, są następujące: 

PSY 

- dyplom I stopnia z prób pracy polowej wyżłów 

lub 

- dyplom minimum III stopnia z konkursu pracy (polskiego lub zagranicznego), na którym sprawdzana jest praca na dużym polu - okładanie i wystawianie 

SUKI 

- dyplom minimum III st. z prób pracy polowej wyżłów 

lub 

- dyplom minimum III st. z konkursu pracy (polskiego lub zagranicznego), na którym sprawdzana jest praca na dużym polu - okładanie i wystawianie. 

W próbach pracy polowej wyżłów mogą uczestniczyć psy i suki w wieku od 9 do 24 miesiąca życia. Osobniki starsze mogą brać udział wyłącznie w konkursach. Różnica polega na tym, że próby są sprawdzianem cech wrodzonych i przystępują do nich zwierzęta nieszkolone. Natomiast czworonóg zgłoszony do konkursu powinien odbyć specjalistyczne układanie pod okiem uprawnionego szkoleniowca – sędziego kynologicznego lub asystenta pracy psów myśliwskich. 

Ponadto zarówno pies, jak i suka powinny mieć wykonane prześwietlenie w kierunku dysplazji stawów biodrowych. Do hodowli kwalifikują wyniki A, B lub C. Zaleca się kojarzenie osobników z wynikiem C wyłącznie z osobnikami z wynikiem A. 

Podsumowanie 

Wyżeł niemiecki szorstkowłosy jest typowym psem myśliwskim o silnie rozwiniętym instynkcie łowieckim. Najczęściej spotykane umaszczenie to brązowo dereszowate. Jest inteligentny, chętnie współpracuje z człowiekiem i przyswaja polecenia. Bywa jednak uparty i samowolny, dlatego potrzebuje doświadczonego opiekuna, odznaczającego się cierpliwością, spokojem i konsekwencją w wychowaniu psa. 

Jest świetnym towarzyszem rodziny, lubi długie spacery, jest doskonałym pływakiem i uwielbia wodę. Dobrze toleruje inne psy, lubi dzieci. Puszczony luzem może się znacznie oddalić, dlatego wskazane jest szkolenie w kierunku posłuszeństwa. 

Wyżeł niemiecki szorstkowłosy to rasa zdrowa, odporna na niekorzystne warunki atmosferyczne, ciesząca się dobrym apetytem. Pies tej rasy powinien mieszkać w domu, w towarzystwie człowieka.