Duńsko-szwedzki pies wiejski — wszystkie informacje i opis rasy

Historia rasy duńsko-szwedzki pies wiejski

Ojczyzną duńsko-szwedzkiego psa wiejskiego są tereny północnej Danii i południowej Szwecji. Małe, krótkowłose pieski o różnokolorowych łatach były charakterystyczne przez wiele wieków dla tamtejszych gospodarstw wiejskich. Pogłowie duńsko szwedzkiego psa wiejskiego, jak na psa rozmnażającego się bez ingerencji człowieka, było wyjątkowo wyrównane w typie; zapewne sprawiła to jego pula genetyczna, zawężona w związku z ograniczonym obszarem występowania. Można zatem uznać, że cała populacja stanowiła naturalną rasę.

Psy te były wykorzystywane do zwykłych „psich” czynności w gospodarstwach: stróżowania, towarzyszenia w polowaniach, tępienia myszy i szczurów do jego zadań należało także zaganianie krów i owiec. Gryzonie były istną plagą w gospodarstwach, a dzięki tym małym psom myszy i szczury nie miały łatwego życia. Może to świadczyć o pochodzeniu duńsko szwedzkiego psa wiejskiego między innymi od pinczerów i terierów, podobnie jak inna cecha – czujność. Zresztą wyglądem przypomina nieco parson russell terriera krótkowłosego, a niegdyś ta rasa znana była pod nazwą skånsk terier (terier skandynawski). Duńsko-szwedzki pies wiejski dawniej zwany był też szczurołapem.

W 1987 roku szwedzkie i duńskie władze kynologiczne uznały rasę i porozumiały się w kwestii jej nazwy. Rok później rasa ta, już pod nazwą duńsko szwedzki pies wiejski, została wstępnie uznana przez FCI i zaklasyfikowana do grupy 2 – Pinczery, sznaucery, molosy, szwajcarskie psy górskie i do bydła. Umieszczono ją w Sekcji 1 – Pinczery i sznaucery, Podsekcji 1.1 – pinczery. W 2018 roku dokonano ostatniej modyfikacji wzorca, a ostateczne uznanie duńsko szwedzkiego psa wiejskiego nastąpiło 29 kwietnia 2019 roku.

Wzorzec duńsko-szwedzkiego psa wiejskiego

Wzorzec FCI nr 356

DUŃSKO-SZWEDZKI PIES WIEJSKI

(Dansk/svensk gårdshund)

POCHODZENIE: Dania/Szwecja 

UŻYTKOWOŚĆ: Pies gospodarski i do towarzystwa. 

KLASYFIKACJA FCI: Grupa 2. Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do  bydła.  Sekcja 1.1. Pinczery

 Rasa nieobjęta obowiązkiem pracy. 

WRAŻENIE OGÓLNE: Nieduży, zwarty, o lekko wydłużonej sylwetce. Okres jego rozwoju jest stosunkowo długi. 

WAŻNE PROPORCJE: Ciało nieco wydłużone, stosunek wzrostu do długości wynosi 9 do 10. Proporcja wysokości w kłębie i głębokości klatki piersiowej wynosi 2 do 1. 

ZACHOWANIE / TEMPERAMENT: Czujny, bystry, o żywym usposobieniu. 

GŁOWA: trójkątnego kształtu, wydaje się nieco mała w stosunku do wielkości psa. 

MÓZGOCZASZKA:

Czaszka: dość szeroka i lekko zaokrąglona. Stop: wyraźnie zaznaczony. 

TRZEWIOCZASZKA:

Nos: o barwie odpowiadającej kolorowi łat. Kufa: mocna, zwężająca się ku nosowi, ale w żadnym wypadku nie sprawiająca wrażenia szpiczastej, nieco krótsza od mózgoczaszki. Grzbiet nosa prosty. Uzębienie: szczęki mocne, zgryz nożycowy, siekacze duże i równo ustawione. Dopuszczalny zgryz cęgowy. Policzki: umiarkowanie wyraźne. Oczy: średniej wielkości, raczej okrągłe, nie za głęboko osadzone i niewyłupiaste. Wyraz przyjazny i czujny. Ciemne u psów z czarnymi łatami, jaśniejsze dopuszczalne u psów z łatami żółtymi lub czekoladowymi. Uszy: średniej wielkości, załamane do przodu lub do tyłu, w każdym wypadku załamanie powinno znajdować się tuż nad czaszką. Przy uszach załamanych do przodu końce przylegają do policzków. 

SZYJA: mocna, średniej długości, nieco łukowato wysklepiona. Skóra przylegająca. 

TUŁÓW: zwarty i mocny. Lędźwie: krótkie, szerokie, nieco wysklepione. Zad: lekko zaokrąglony. Klatka piersiowa: długa, głęboka i pojemna. Żebra dobrze wysklepione. Wyraźnie zaznaczone  przedpiersie. Linia dolna: brzuch nieznacznie podkasany. 

OGON: Niezbyt wysoko osadzony, długi lub naturalnie krótki, noszony prosto, sierpowaty lub trochę   zakręcony.

KOŃCZYNY: 

KOŃCZYNY PRZEDNIE:

Wygląd ogólny: proste i równoległe. Front szerszy od klatki piersiowej. Łopatka i ramię: ukośnie ustawione. Śródręcze: mocne i sprężyste. Łapa: nieduża, owalna, i prawie zwarta. 

KOŃCZYNY TYLNE:

Wygląd ogólny: ustawione równolegle, muskularne. Udo: dość szerokie. Kolano i staw skokowy: dobrze kątowane. Stopa: jak łapa. 

RUCH: swobodny, kończyny stawiane równolegle. 

SZATA:

Sierść: krótka i gładka, na tułowiu twarda. Umaszczenie: przeważa kolor biały, dopuszczalne łaty różnej barwy, różnej wielkości i różnych połączeń: rude, czarne, czekoladowe, borsucze, żółte i w różnych odcieniach płowych. Podpalanie może występować lub nie. Łaty znajdują się również na głowie. Dopuszcza się cętkowanie.

WIELKOŚĆ:

Wysokość w kłębie: psy 34–37 cm, suki 32–35 cm. Tolerancja +/- 2 cm. 

 WADY: Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca powinny być uznawane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa. 

• Elegancki wygląd. 

• Wąski front. 

• Krótkie nogi. 

• Płytka klatka piersiowa. 

• Krótka lub płaska klatka piersiowa.

• Ścięty zad. 

• Stojące uszy.

• Zbyt długa szyja.

• Ogon zakręcony nad linią grzbietu lub leżący na nim. 

• Biała głowa (bez łat).

 WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: 

• Agresja lub wyraźna lękliwość.

• Wyraźne wady anatomiczne lub zaburzenia psychiki.

Każdy pies, wykazujący wyraźne deformacje budowy i zaburzenia charakteru powinien być zdyskwalifikowany. Samce muszą mieć dwa normalnie ukształtowane jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.  

Duńsko-szwedzki pies wiejski – dobry stróż i pies rodzinny

Duńsko szwedzki pies wiejski to obecnie już nie pies zaganiający, stróż czy po prostu szczurołap. To wspaniały towarzysz aktywnej rodziny, preferującej relaks na świeżym powietrzu. Ma niezwykle przyjazny charakter, uwielbia pieszczoty, nadaje się też do towarzystwa dla dzieci – w każdej chwili gotowy jest do zabawy. Jest przy tym wytrzymały, lubi długie spacery i doskonale odnajdzie się w psich sportach jako wyjątkowo szybki i zwinny.

Duńsko szwedzki pies wiejski sprawdzi się zarówno jako pierwszy, jak i drugi pies w domu. Należy jednak pamiętać, że ma on silny instynkt łowiecki, jest pogromcą myszy i szczurów i lepiej nie ryzykować spotkania z domowymi gryzoniami. Dobrze będzie się porozumiewał z innymi psami.

Jest to doskonały, czujny stróż. Na swoim terytorium, mimo niewielkich rozmiarów, czuje się panem sytuacji. W obyciu przypomina raczej dużego, niż małego psa – mimo że w jego korzeniach znajdują się teriery, w domu jest cichy i spokojny, a szczekaniem oznajmia jedynie nadejście gościa lub pojawienie się intruza. Duńsko szwedzki pies wiejski może mieszkać zarówno w domu z ogrodem, jak i w bloku; sąsiedzi nie będą się skarżyć na jego hałaśliwość.

Ten mały piesek jest bardzo inteligentny i świetnie daje się szkolić. Nie można jednak podchodzić do niego zbyt obcesowo, ponieważ odmówi współpracy i się wycofa. Naukę należy prowadzić z zastosowaniem pozytywnych bodźców, gdyż metody opresyjne mogą spowodować stres u psa. Powinien on również mieszkać w domu ze swoją rodziną; pozostawienie w kojcu może wywołać lęk separacyjny u psa, zresztą jego sierść jest pozbawiona podszerstka i raczej nie nadaje się do mieszkania w budzie.

Zdrowie, pielęgnacja i żywienie duńsko-szwedzkiego psa wiejskiego

Duńsko szwedzkie psy wiejskie są długowieczne jak niemal wszystkie małe rasy. Są zdrowe i odporne. Mimo to, choć jest to rasa mała, to w Skandynawii, gdzie zdrowie psów jest zawsze na pierwszym miejscu, zalecane jest prześwietlanie osobników, przeznaczonych do hodowli, w kierunku dysplazji stawów biodrowych.

Sporadycznie zdarzają się u psów tej rasy schorzenia kości jak aseptyczna martwica głowy kości udowej (choroba Legga-Calve-Perthesa) i wypadanie rzepki. Również bardzo rzadko występują choroby oczu.

Pielęgnacja duńsko-szwedzkiego psa wiejskiego jest łatwa; ma on krótką, jednowarstwową sierść, którą wystarczy co kilka dni przetrzeć irchą (w okresie linienia codziennie) lub gumową rękawicą. Kąpiel psa nie jest potrzebna, o ile nie wytarzał się on w nieczystościach. Nie jest konieczne ani strzyżenie, ani trymowanie psa wystawowego. Ważna jest natomiast pielęgnacja pazurów u psa. Duńsko szwedzki pies wiejski może je ścierać sam, choć może to się okazać niewystarczające i wówczas konieczne jest obcinanie pazurów u psa. Osoba wprawna może to zrobić samodzielnie, natomiast w przypadku niedoświadczonego opiekuna niezbędna jest wizyta u lekarza weterynarii.

Ważne jest regularne odrobaczanie i szczepienie psa, ponadto warto raz w roku wykonać profilaktycznie badanie krwi u psa, aby upewnić się, że jest on zdrowy i prawidłowo żywiony. Duńsko szwedzkiego psa wiejskiego można żywić suchą lub mokrą karmą od renomowanego producenta, przeznaczoną dla psów małych ras. Karma taka jest zbilansowana i nie wymaga suplementacji. Preparaty witaminowo-mineralne podaje się przy żywieniu posiłkami domowymi. Uwaga: duńsko szwedzki pies wiejski jest łakomczuchem i ma skłonności do tycia. Przy tym to pies inteligentny i doskonale zorientowany, gdzie w domu przechowywana jest karma, dlatego powinna ona być odpowiednio zabezpieczona. Posiłki podaje się psu rano i wieczorem, natomiast woda do picia musi być dostępna przez całą dobę.

Duńsko-szwedzki pies wiejski – od szczeniaka do hodowli

Szczeniaka rasy duńsko szwedzki pies wiejski nie można kupić w Polsce. Jeżeli trafimy w serwisie na ogłoszenie o sprzedaży szczeniąt, możemy być pewni, że nie urodziły się one w hodowlach FCI, bowiem w Polsce nie ma hodowli rasy duńsko-szwedzki pies wiejski, zarejestrowanej w Związku Kynologicznym w Polsce. Po szczeniaka trzeba się wybrać do Danii lub na Półwysep Skandynawski.

Uprawnienia hodowlane pies i suka otrzymują po ukończeniu 15 miesięcy, uzyskaniu ocen wystawowych lub zaliczeniu przeglądu kwalifikacyjnego i określeniu profilu DNA – zgodnie z wymogami Regulaminu Hodowli Psów Rasowych ZKwP https://www.zkwp.pl/regulaminy.php. Szczegółowych informacji udzielają oddziały terenowe oraz Zarząd Główny Związku.

Ciekawostki o duńsko-szwedzkim psie wiejskim

1. Przyjazne wobec dzieci: duńsko-szwedzki pies wiejski jest zazwyczaj przyjazny wobec dzieci. Jego łagodne usposobienie sprawia, że może być dobrym towarzyszem dla rodzin.

2. Sprawny myśliwy: z racji swojego pochodzenia, ma instynkty myśliwskie. Historia tej rasy wskazuje, że były używane do polowania na szkodniki w gospodarstwach.

3. Inteligencja i łatwość w nauce: duńsko-szwedzki pies wiejski uchodzi za inteligentnego i chętnego do nauki psa. Szybko się uczą i dobrze reagują na pozytywne metody szkoleniowe.

4. Rzadkość poza skandynawią: pomimo swoich wielu zalet, rasa ta jest stosunkowo rzadko spotykana poza krajami skandynawskimi. Jednak zyskuje na popularności wśród entuzjastów psów na całym świecie.

5. Zdrowie: to zazwyczaj zdrowa rasa, ale jak każda rasa, może być podatna na pewne schorzenia. Regularne wizyty u weterynarza i odpowiednia opieka zdrowotna są kluczowe.

Podsumowanie - duńsko-szwedzki pies wiejski

Duńsko szwedzki pies wiejski to rasa u nas nieznana, a z pewnością zasługująca na popularyzację. Ten mały piesek, należący do II grupy FCI, to doskonały pies rodzinny, czujny stróż i pieszczoch, lubiący spać w łóżku pod kołdrą. Jest pozbawiony podszerstka, dlatego w okresie zimowym warto go wyprowadzać na spacery w ubranku.

Jest to psiak szybki, skoczny i zwinny, dlatego nadaje się do psich sportów. Ma rozwinięty instynkt łowiecki; niegdyś polował na gryzonie w gospodarstwach. Dlatego w domu, w którym ma zamieszkać, nie powinno być chomika, szczura ani świnki morskiej.