Sznaucer miniaturowy - wszystkie informacje i opis rasy

Skąd pochodzi sznaucer miniaturowy?

Według dawniej obowiązującej nomenklatury kynologicznej sznaucery wszystkich wielkości nazywane były brodaczami monachijskimi. Wskazuje to jednoznacznie na korzenie sznaucera miniaturowego, których należy poszukiwać na pograniczu południowych Niemiec i Szwajcarii. Sznaucery miniaturowe pochodzą od niedużych wiejskich psów gospodarskich, powszechnie występujących w bawarskich wioskach. Psy te odznaczały się czujnością i hałaśliwością – cechami koniecznymi do pilnowania inwentarza, a także do tępienia gryzoni, które wyrządzały szkody w stodołach. Średniej wielkości psy w typie pinczera miały szorstką sierść i umaszczenie w odcieniach szarego. Pierwsze przekazy na temat ich istnienia w Bawarii pochodzą z XV wieku. Oczywiście nie było wówczas mowy o jakiejkolwiek ukierunkowanej hodowli. 

Dopiero pod koniec XIX wieku niemiecki kynolog, Johann Bert, przyczynił się w największym stopniu do powstania rasy sznaucer miniaturowy. Dokonywał różnych kojarzeń, a wśród ras psów, które stały się przodkami sznaucera miniaturowego, są między innymi małpie pinczery. Przez pewien czas sznaucery miniaturowe wraz z nimi były uznawane za jedną rasę. Pierwsza suka hodowlana nowopowstałej rasy nosiła imię PERLE von Chemnitz-Plauen, która skojarzona została z psem PRINZ von Rhenstein. Od tej pary rozpoczęła się celowa hodowla. Szczenięta urodziły się około 1880 roku. Po raz pierwszy sznaucer miniaturowy jako odrębna rasa został zaprezentowany na wystawie we Frankfurcie nad Menem w 1906 roku. 

Obecnie uznane są trzy odmiany sznaucerów: olbrzymy o umaszczeniu czarnym oraz pieprz i sól, średnie o takich samych umaszczeniach i miniaturowe w czterech wariantach umaszczenia, o czym niżej. Traktowane są one jako odrębne rasy psów. 

W Polsce pierwsze sznaucery miniaturowe znalazły się w latach 60 XX wieku. Sprowadzili  je, niezależnie od siebie, międzynarodowy sędzia kynologiczny Elżbieta Chwalibóg (para o umaszczeniu pieprz i sól ASMODEUSZ IRON z Maleho Valu i ELKE ELFI v. Heidelbronn) oraz nieżyjący już Władysław Kłodziński – właściciel hodowli Margo (para o umaszczeniu czarnym BURKI v.d. Speemule i ILKE v. Blumenau). W ciągu dalszych kilkudziesięciu lat sznaucery miniaturowe zrobiły w kraju oszałamiającą karierę; hodowcy zaczęli sprowadzać z zagranicy kolejne psy i suki. Pojawiły się też następne umaszczenia – czarno-srebrne i białe. To ostatnie zostało uznane przez FCI stosunkowo niedawno; prawdopodobnie do powstania białego sznaucera przyczyniła się domieszka krwi west highland white teriera. 

Oto kilka ciekawostek o rasie sznaucer:

1. Pochodzenie nazwy: Nazwa "sznaucer" pochodzi od niemieckiego słowa "schnauze", co oznacza "pysk". Jest to odniesienie do charakterystycznej, kwadratowej mordki i wyraźnie zaznaczonej brody tej rasy.
2. Trzy rozmiary: Sznaucery występują w trzech rozmiarach - miniaturowym, średnim (standardowym) i olbrzymim. Każdy z nich był pierwotnie hodowany do różnych celów. Sznaucer miniaturowy był używany do polowań na gryzonie, standardowy do ochrony i jako pies pasterski, a olbrzymi do ochrony i jako pomocnik w wojsku.
3. Inteligencja i szkolenie: Sznaucery są znane z ich inteligencji i łatwości w szkoleniu. Są bardzo wrażliwe na ton głosu ich właścicieli, co czyni je dobrymi psami do pracy i doskonałymi towarzyszami.
4. Wytrzymała sierść: Sznaucery mają podwójną sierść, która jest odporna na pogodę. Ich szorstka, druciana sierść zewnętrzna i miękki, gęsty podszerstek pomagają im przetrwać w różnych warunkach klimatycznych.
5. Długowieczność: Sznaucery są zazwyczaj długowiecznymi psami, szczególnie w porównaniu z innymi rasami podobnej wielkości. Z odpowiednią opieką, mogą żyć nawet 15 lat lub dłużej.
6. Zdrowie rasy: Mimo że są generalnie zdrową rasą, sznaucery są podatne na pewne schorzenia, takie jak kamica moczowa, choroby serca i cukrzyca.
7. Udział w sztuce: Sznaucery często pojawiają się w sztuce, literaturze i filmach, będąc popularnymi ze względu na ich wyrazistą i charakterystyczną sylwetkę.
8. Pierwszy sznaucer: Pierwszy zarejestrowany sznaucer, imieniem "Schnauzer", pojawił się na wystawie psów w Niemczech w 1879 roku.

Sznaucer miniaturowy – wzorzec rasy 

Sznaucer miniaturowy został ostatecznie uznany przez FCI jako odrębna rasa 13 lipca 1955 roku. Obecny wzorzec rasy pochodzi z 6 marca 2007 roku. 

FCI Standard N° 183 

SZNAUCER MINIATUROWY (Zwergschnauzer) 

POCHODZENIE: Niemcy. 

UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa. 

KLASYFIKACJA FCI: Grupa 2. Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do zaganiania bydła. Sekcja 1.1 Pinczery. Rasa bez obowiązku pracy. 

WRAŻENIE OGÓLNE: niewielki, mocny, raczej krępy niż lekki, szorstkowłosy, elegancki pies. Pomniejszona wersja sznaucera średniego, bez oznak karłowatości w wyglądzie. 

WAŻNE PROPORCJE: · Sznaucer miniaturowy ma kwadratową sylwetkę – wzrost w kłębie niemal równy długości tułowia. · Długość głowy (od czubka nosa do guza potylicznego) stanowi połowę długości tułowia (od kłębu do nasady ogona). 

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT: typowe dla małych psów. Inteligencja, odwaga, wytrzymałość i czujność sprawiają, że sznaucer miniaturowy jest niekłopotliwym psem domowym, stróżem i towarzyszem, który możne bez problemów mieszkać nawet w małym metrażu. 

GŁOWA 

MÓZGOCZASZKA: · Czaszka: mocna, długa, z wyraźnym guzem potylicznym. Głowa proporcjonalna do wielkości psa. Wierzch głowy płaski, bez zmarszczek, linia profilu równoległa do linii grzbietu nosa. · Stop: sprawia wrażenie znacznego za sprawą wydatnych brwi. 

TRZEWIOCZASZKA: · Nos: Trufla nosa dobrze rozwinięta, zawsze czarna. · Kufa: w kształcie tępego klina. Grzbiet nosa prosty. · Wargi: czarne, suche i przylegające, również w kącikach. · Uzębienie: szczęki mocne, uzębienie kompletne (42 białe zęby zgodnie z wzorem zębowym), zgryz nożycowy , równy i ścisły. Mięśnie policzków dobrze rozwinięte, ale policzki nie mogą zmieniać prostokątnego kształtu  głowy, podkreślonego przez brodę. · Oczy: średniej wielkości, owalne, skierowane do przodu, ciemne, o żywy wyrazie. Powieki dobrze przylegające. · Uszy: wysoko osadzone, wiszące, w kształcie litery V, wewnętrzną krawędzią przylegające do policzków, skierowane ku przodowi w kierunku skroni. Jednakowo załamane, nie wyżej niż na linii wierzchołka czaszki. 

SZYJA: Mocna, muskularna, sucha, szlachetnie wygięta, płynnie przechodzi w łopatki, ukazuje siłę psa. Skóra przylegająca, bez fałd. 

TUŁÓW 

Linia górna: lekko opadająca od kłębu ku tyłowi. Kłąb: zaznaczony, najwyższy punkt grzbietu. Grzbiet: mocny, krótki, zwarty. Lędźwie: krótkie, mocne i głębokie. Odległość od ostatniego żebra do miednicy na tyle niewielka, by pies sprawiał wrażenie krótkiego. Zad: nieco zaokrąglony, płynnie przechodzący w nasadę ogona. Klatka piersiowa: umiarkowanie szeroka, na przekroju owalna, sięgająca łokcia. Przedpiersie, utworzone przez rękojeść mostka, wyraźne. Linia dolna i brzuch: słabizna niezbyt  podciągnięta, łagodne przejście od klatki piersiowej do brzucha. 

OGON: Naturalny, preferowany sierpowaty lub szablasty. 

KOŃCZYNY 

KOŃCZYNY PRZEDNIE: widziane z przodu mocne, proste i ustawione niezbyt blisko siebie; widziane z boku – proste. Łopatki: Przylegające do klatki piersiowej, muskularne, górnymi krawędziami wystające powyżej kręgów odcinka piersiowego. Możliwie najbardziej skośnie ustawione, mniej więcej pod kątem 50o do linii poziomej. Ramiona: Przylegające do tułowia, mocne i dobrze umięśnione, z łopatka tworzy kąt 95 – 100°o . Łokcie: Przylegające, nie wykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz. Przedramiona: Dobrze rozwinięte i umięśnione. Widziane z przodu i z boku idealnie proste. Nadgarstki: Mocne. Śródręcza: Mocne i sprężyste. Widziane z przodu – pionowe, widziane z boku – nieco nachylone w stosunku do podłoża. Łapy: Krótkie, okrągłe, palce zwarte i wysklepione (łapa kocia), opuszki mocne, pazury krótkie, czarne i mocne. 

KOŃCZYNY TYLNE: widziane z boku – dobrze kątowane, widziane z tyłu – równoległe, niezbyt blisko siebie. Udo: Średniej długości, szerokie, muskularne. Staw kolanowy: Nie wykręcony do wewnątrz ani na zewnątrz. Podudzie: Długie, mocne, żylaste, przechodzi w mocny staw skokowy. Staw skokowy: Wyraźnie kątowany, mocny, nie ustawiony do wewnątrz ani na zewnątrz. Śródstopie: Pionowe do podłoża. Łapy: Nieznacznie większe od przednich. Palce zwarte i wysklepione. Pazury krótkie, czarne. 

RUCH: Elastyczny, elegancki, dziarski, swobodny i przestrzenny. Wykrok kończyn przednich jak najdłuższy; kończyny tylne ze sprężystym wykrokiem dają dobry napęd. Przednia i tylna noga stawiane są do przodu jednocześnie. Grzbiet, więzadła i stawy stabilne. 

SKÓRA: Dobrze przylegająca na całym ciele. 

SZATA 

SIERŚĆ: Twarda, szorstka i gęsta; składa się z gęstego podszerstka i nie za krótkiego włosa  okrywowego, przylegającego do ciała. Włos okrywowy szorstki, dostatecznie długi, aby ocenić jego strukturę, nie szczeciniasty, ani falisty. Na kończynach włos nie tak twardy, jak na tułowiu. Na wierzchu głowy i uszach sierść krótka. Na kufie włos okrywowy tworzy charakterystyczną brodę, która nie jest miękka, i nad oczami krzaczaste brwi, nieco je przykrywające. 

MAŚĆ: · Czysto czarna z czarnym podszerstkiem. · Pieprz i sól. · Czarno srebrna · Biała. 

W odmianie pieprz i sól celem jest uzyskanie maści jednolicie rozłożonej, z szarym podszerstkiem i włosem okrywowym koloru pieprzu. Dozwolone są odcienie szarości od ciemnoszarego, żelazistego, po srebrnoszary, zawsze z ciemną maską, harmonizującą z barwą tułowia. Wyraźne jasne znaczenia na głowie, przedpiersiu i kończynach niepożądane. Przy maści czarno-srebrnej dążyć należy do czarnego włosa okrywowego i czarnego podszerstka, białych znaczeń nad oczami, na policzkach, na brodzie, spodzie szyi, w postaci dwóch rozdzielonych trójkątów na piersi, na łapach do nadgarstka, po wewnętrznej stronie tylnych kończyn i wokół odbytu. Wierzch głowy i zewnętrzna strona uszu powinny być czarne, jak włos na tułowiu. 

WZROST I WAGA: Wzrost w kłębie: Psy i suki od 30 do 35 cm. Waga: Psy i suki od 4 do 8 kg. 

WADY: Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia natężenia i wpływu na dobrostan psa. W szczególności: · Głowa za mała lub za duża. · Ciężka lub okrągła czaszka. · Zmarszczki na głowie. · Kufa krótka, wąska lub szpiczasta. · Zgryz cęgowy. · Mocno zaakcentowane kości policzkowe. · Oczy jasne, zbyt duże, okrągłe. · Uszy nisko osadzone, za długie, niejednakowo załamane. · Luźna skóra na szyi. · Podgardle (łałok). Wątły kark. · Grzbiet długi, niezwiązany, zapadnięty. · Grzbiet karpiowat (wypukły). · Spadzisty zad. · Ogon od nasady skierowany w kierunku głowy. · Długie łapy. · Inochód. · Sierść za krótka, za  długa, miękka, falująca, kosmata, jedwabista, białe (albo inne) znaczenia. · Brązowy podszerstek. · U odmiany pieprz i sól czarna pręga wzdłuż grzbietu lub „siodło” na grzbiecie. · U odmiany czarno srebrnej nierozgraniczone trójkąty na piersi. · Odchylenie od wskazanych rozmiarów do 1 cm. 

WADY POWAŻNE: · Częściowo zaburzony wyraz płci (np. psy o suczym wyglądzie). · Budowa zbyt  ciężka lub zbyt lekka. · Łokcie odstające na zewnątrz. · Strome kątowanie tyłu. · Stawy skokowe wykręcone na zewnątrz. · Za krótkie śródstopie. · Białe znaczenia u psów czarnych i pieprz z solą. · Łaty u psów czarno srebrnych i białych. · Odchylenie od wskazanych wymiarów o 1 do 2 cm. 

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: · Tchórzliwość, agresja, nerwowość. · Widoczna deformacja budowy. · Zupełnie odwrócone piętno płci (suka o samczym wyrazie, pies o suczym). · Przodozgryz, tyłozgryz, krzywe szczęki. · Ewidentne wady budowy, szaty i umaszczenia. · Odchylenie od wzorcowych wymiarów więcej niż o 2 cm. Każdy pies o nietypowej budowie i/lub z zaburzeniami zachowania powinien być zdyskwalifikowany. 

Uwaga: Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie. 

Choć niezwykle popularny wśród hodowców, sznaucer nie odegrał wielkich epizodów filmowych. Niemniej w kilku filmach zagrał:

1. "Lady and the Tramp": W tej klasycznej animacji Disneya pojawia się postać sznaucera o imieniu Jock. Jest to przyjazny, ale trochę marudny pies, który staje się przyjacielem głównej bohaterki, Lady.
2. "Beginners": W tym filmie z 2010 roku główny bohater, grany przez Ewana McGregora, ma sznaucera, który odgrywa ważną rolę w fabule. Pies pomaga bohaterowi radzić sobie z emocjonalnymi wyzwaniami.
3. "Turner & Hooch": Choć głównym psem w filmie jest dog de Bordeaux, w jednej ze scen pojawia się sznaucer.

Czy sznaucer miniaturowy jest inteligentny?

Usposobienie, charakter sznaucera miniaturowego, układanie 

Hodowcy sznaucerów miniaturowych są zgodni, że są to psy o wielkim sercu w małym ciałku. Rzeczywiście, wiele w tym prawdy. Sznaucer miniaturowy jest inteligentny, potrafiący odczuwać nastrój opiekuna i odbierający jego emocje. Na okazywaną miłość reaguje całkowitą wzajemnością i jest do opiekuna bezgranicznie przywiązany. 

Myliłby się jednak ten, kto nazwałby sznaucera miniaturowego psem kanapowym. Rasa ta potrzebuje długich spacerów na świeżym powietrzu, a przynajmniej jednego dłuższego w ciągu dnia. Sznaucer miniaturowy lubi wysiłek, zarówno fizyczny, jak i umysłowy, lubi też popisywać się umiejętnościami. Jeżeli nie ma wystarczającej ilości ruchu, potrafi „zorganizować” sobie zabawę w domu, zwłaszcza pod nieobecność właścicieli; urządzi demolkę w mieszkaniu lub będzie szczekał, ku utrapieniu sąsiadów. 

Sznaucer miniaturowy jest wspaniałym psem rodzinnym, uwielbiającym dzieci, z którymi bardzo lubi się bawić. Nie mogą to jednak być dzieci małe, które jeszcze nie mają wyczucia, jak postępować z psem, bowiem sznaucer miniaturowy nie należy do psów zbyt cierpliwych – w przypadku nieświadomego, niezamierzonego zadania mu bólu (np. poprzez szarpnięcie lub zbyt mocne chwycenie) może po prostu „capnąć” zębami. Dlatego zdecydowanie lepiej będzie sznaucerowi w domu, gdzie są dzieci starsze. 

Sznaucer miniaturowy dobrze toleruje inne psy oraz pozostałe zwierzęta domowe, aczkolwiek samce mają bardzo głęboko zakorzeniony instynkt terytorialny oraz przetrwały instynkt łowiecki i czasem mają problemy z zaakceptowaniem np. szczura lub królika. Nie jest to jednak bynajmniej agresja i odpowiednie wychowanie szczeniaka oraz oswojenie go z pozostałymi zwierzętami w domu może poskromić terytorialne zachowanie. 

Sznaucer miniaturowy uczy się szybko i bardzo chętnie, lubi pracować, dlatego szkolenie będzie dla niego frajdą. Naukę prowadzi się w kilku krótkich sesjach w ciągu dnia (najwyżej pięciominutowych), aby pies się nie znudził. Stosuje się zasadę pozytywnej motywacji – nagradzania smakołykiem za poprawne wykonanie polecenia i braku nagrody za niewykonanie. W żadnym wypadku nie wolno stosować kar cielesnych. Nie tylko powoduje to zniekształcenia w psychice, ale także jest prawnie zabronione. Niedoświadczonym opiekunom sznaucerów miniaturowych zaleca się uczęszczanie z nimi na zajęcia w psim przedszkolu. 

Czy sznaucer miniaturowy jest wymagającą rasą?

Pielęgnacja, zdrowie, żywienie 

Sierść sznaucera jest dwuwarstwowa; składa się z szorstkiego, twardego włosa okrywowego i miękkiego, gęstego podszerstka, chroniącego przed zimnem. Pielęgnacja sznaucera miniaturowego polega na czesaniu sierści na mokro oraz trymowaniu. Szczotkowanie i trymowanie jest są niezbędne w celu usunięcia martwego włosa, bowiem sznaucer miniaturowy (podobnie jak średni i olbrzym) nie linieje i zaniedbanie zabiegów pielęgnacyjnych może doprowadzić do skołtunienia się obumarłego podszerstka. Kołtuny blokują dostęp powietrza do skóry i sprzyjają powstawaniu stanów zapalnych. Poza tym pozbycie się martwej sierści stymuluje wzrost nowej i ma niewątpliwe walory estetyczne. Do czesania sznaucera najlepiej nadaje się metalowy grzebień i szczotka pudlówka, a do trymowania nóż trymerski o średnio gęstym rozstawie zębów. Mniej doświadczony właściciel sznaucera miniaturowego powinien skorzystać z pomocy groomera. Samodzielnie można natomiast usuwać (wyskubywać) włosy z małżowiny usznej, ponieważ dość często wrastają w kanał uszny psa, powodując komplikacje. Do tego zabiegu należy sznaucera miniaturowego przyzwyczaić od szczeniaka, podobnie jak do innych czynności pielęgnacyjnych, np. trzeba przycinać pazury, jeżeli pies nie robi tego sam. Trzeba też regularnie czyścić psie uszy i zęby, a ewentualny kamień nazębny usuwać, aby nie spowodował stanu zapalnego w jamie ustnej. 

Sznaucer miniaturowy należy do ras długowiecznych, nierzadko zdarzają się osobniki nawet 17-letnie. Cieszy się zasadniczo dobrym zdrowiem i jest odporny na niekorzystne warunki pogodowe. Nie musi nosić ubranka ochronnego zimą. Ale, jak każda rasa psów, także i sznaucer miniaturowy może zapadać na choroby oczu, jak zaćma i postępujący zanik siatkówki (PRA), miewa też skłonność do kamieni w pęcherzu moczowym. Dobrzy hodowcy wykonują potencjalnym parom rodzicielskim badania DNA w kierunku schorzeń genetycznych i nie dopuszczają do kojarzenia dwóch osobników, będących ich nosicielami, a nosicieli kojarzą wyłącznie z psami (sukami) wolnymi od uszkodzonych genów. 

Rutynowe zabiegi prozdrowotne to regularne odrobaczanie i szczepienia ochronne przeciwko wszystkim chorobom zakaźnym, wykonywane zgodnie z kalendarzem, ustalonym przez lekarza weterynarii. 

Sznaucer miniaturowy nie jest psem wybrednym żywieniowo. Można mu podawać dobrą suchą lub mokrą karmę dla psów ras małych. Jest ona całkowicie zbilansowana i nie wymaga dodatkowej suplementacji. Wystarczy podawać ją w dziennej dawce zalecanej na opakowaniu, najlepiej w dwóch porcjach – rano i wieczorem. Można też żywić sznaucera miniaturowego posiłkami domowymi, bazującymi na wysokogatunkowym mięsie i warzywach, ale wówczas trzeba pamiętać o podawaniu preparatów witaminowo-mineralnych – po konsultacji z lekarzem weterynarii odnośnie ich dawkowania. Niezależnie od metody żywienia, pies powinien mieć przez całą dobę dostęp do miski ze świeżą wodą do picia. Należy ją często zmieniać, bowiem sznaucer miniaturowy może ją brudzić podczas picia, zanurzając obfitą brodę, którą wcześniej umorusał np. w mokrym jedzeniu. 

Wystawy, tytuły, hodowla sznaucera miniaturowego 

Sznaucer miniaturowy nie jest rasą użytkową – nie podlega obowiązkowi pracy, a na wystawach nie jest dla tej rasy ustanawiana klasa użytkowa. Nie przysługuje więc sznaucerowi miniaturowemu prawo do dwóch tytułów Championa Międzynarodowego (wystawowego – CIE i piękności – CIB), a jedynie do Międzynarodowego Championa Piękności (CIB). W tym celu pies musi uzyskać cztery wnioski (CACIB) na wystawach międzynarodowych przynajmniej w trzech różnych krajach od trzech różnych sędziów, a pomiędzy pierwszym a ostatnim wnioskiem musi upłynąć jeden rok i jeden dzień (np. 1 czerwca 2022 – 1 czerwca 2023). 

Tytuły Młodzieżowego Championa Polski i Championa Polski przyznawane są na ogólnych zasadach, zawartych w Regulaminie Wystaw Psów Rasowych ZKwP. 

Do hodowli uprawnione są psy i suki, które ukończyły 18 miesięcy życia i uzyskały: 

• po ukończeniu 15 miesięcy w dowolnej klasie od co najmniej dwóch sędziów trzy oceny (co najmniej bardzo dobre – suka, doskonałe – pies), w tym jedną na wystawie międzynarodowej, klubowej lub specjalistycznej. Lokaty i tytuły nie mają znaczenia lub alternatywnie 
• pozytywny wynik przeglądu hodowlanego, przeprowadzonego przez międzynarodowego sędziego kynologicznego z uprawnieniami do oceny sznaucerów miniaturowych. 

Po spełnieniu jednego z powyższych warunków (do wyboru), kierownik sekcji rasy w macierzystym oddziale Związku umieszcza w rodowodzie adnotację „pies reproduktor” lub „suka hodowlana”. W 2023 roku zacznie też obowiązywać zapis o obligatoryjnym badaniu DNA psów reproduktorów i suk hodowlanych. 

Przeczytaj zanim kupisz sznaucera

1. Aktywność i energia: Sznaucery to energiczne i aktywne psy, które potrzebują regularnych ćwiczeń i stymulacji umysłowej. Planowanie codziennych spacerów, zabaw i treningów jest kluczowe dla utrzymania ich w dobrej kondycji fizycznej i psychicznej.
2. Szkolenie i socjalizacja: Ta rasa jest inteligentna i chętna do nauki, ale może być również uparta. Wczesne i konsekwentne szkolenie oraz socjalizacja są istotne, aby zapobiec rozwojowi niepożądanych zachowań.
3. Pielęgnacja: Sznaucery wymagają regularnej pielęgnacji. Ich charakterystyczna, druciana sierść potrzebuje regularnego czesania, a także przycinania lub trymowania co kilka miesięcy, aby utrzymać zdrowy i schludny wygląd.
4. Zdrowie: Jak każda rasa, sznaucery są narażone na określone problemy zdrowotne. Warto zasięgnąć informacji o historii zdrowotnej rodziców szczeniaka i upewnić się, że pies został poddany odpowiednim badaniom genetycznym i weterynaryjnym.
5. Dieta: Zapewnienie zbilansowanej diety dostosowanej do wieku, wielkości i poziomu aktywności psa jest niezbędne. Regularne wizyty u weterynarza pomogą dostosować dietę do indywidualnych potrzeb Twojego psa.
6. Życie rodzinne: Sznaucery generalnie dobrze dogadują się z dziećmi i innymi zwierzętami domowymi, jeśli zostały odpowiednio zsocjalizowane. Ważne jest jednak, aby nadzorować interakcje między psami a małymi dziećmi.
7. Mieszkanie czy dom: Sznaucery mogą dostosować się zarówno do życia w mieszkaniu, jak i w domu z ogrodem, pod warunkiem zapewnienia im wystarczającej ilości aktywności fizycznej.
8. Zaangażowanie właściciela: Sznaucery potrzebują zaangażowanego i odpowiedzialnego właściciela. Odpowiednia opieka, uwaga i miłość są kluczowe dla ich dobrego rozwoju.

Ile kosztuje sznaucer miniaturowy?

Cena szczeniaka rasy sznaucer miniaturowy zależy od kilku elementów w tym, czy szczeniak posiada rodowód, rodzice mają osiągnięcia hodowlane, jakość hodowli, umaszczenia czy wielkości.

Szczenięta sznaucera miniaturowego z renomowanych hodowli, posiadające pełne rodowody i spełniające wysokie standardy hodowlane, zazwyczaj kosztują od około 3000 PLN do 5000 PLN. Ceny mogą być wyższe dla szczeniąt z wybitnymi liniami rodowodowymi, szczególnie przeznaczonych na wystawy lub do hodowli.

Szczenięta bez rodowodu lub z mniej formalnych źródeł mogą być dostępne po niższych cenach, ale trudniej wówczas zweryfikować ich pochodzenie, stan zdrowia oraz historię medyczną.

Przed zakupem szczeniaka warto dokładnie sprawdzić warunki, w jakich jest hodowany, oraz poprosić o dokumentację zdrowotną i rodowodową. Odpowiedzialni hodowcy powinni również być w stanie dostarczyć informacje na temat charakteru i potrzeb opiekuńczych rasy, a także oferować wsparcie dla nowych właścicieli.

Podsumowanie 

Sznaucer miniaturowy to wyjątkowo żywy i aktywny pies, odporny na niesprzyjające warunki pogodowe. Nie ma w związku z tym dla niego nieodpowiedniej pogody na wyjście. Uwielbia długie spacery, na które należy udawać się w ustronne miejsca, bez tłoku i samochodów, aby pies mógł się wybiegać. Chętnie podczas takiego spaceru będzie przynosił rzucaną przez właściciela piłkę, gumową kość lub naturalne gryzaki. 

Sznaucer miniaturowy jest przemiłym, ale upartym pieskiem. Choć łatwo i chętnie się uczy, wymaga konsekwentnego (ale łagodnego!) prowadzenia. Po przodkach tępiących gryzonie pozostał u niego instynkt łowiecki, dlatego nie wolno go puszczać samopas, a w lesie bezwzględnie prowadzić na smyczy. 

Sznaucer miniaturowy źle znosi samotność. To doskonały pies rodzinny, uczuciowy i bardzo łaknący towarzystwa swojej rodziny, do której silnie się przywiązuje. Pozostawiony sam na wiele godzin może wyrządzić sporo szkód w domu, a nie nauczony ignorowania odgłosów z zewnątrz może być bardzo hałaśliwy. Nadaje się dla rodziny ze starszymi dziećmi, z którymi będzie się chętnie bawił. Nie gubi sierści, ale wymaga ona systematycznej pielęgnacji. 

Ile kosztuje sznaucer miniaturowy? Cena zależy od wielu czynników. Największy wpływ na cenę mają: umaszczenie, płeć, renoma hodowli, pochodzenie (tytuły rodziców i ich dotychczasowego potomstwa). Więcej na temat rozsądnego kupowania szczeniąt z metryką można przeczytać tutaj.