Pudel duży - wszystkie informacje i opis rasy

Historia rasy pudel duży 

Pudel duży to jedna z najstarszych ras psów; zwierzęta w typie pudla były znane już w czasach starożytnych. Ich powstanie nie jest dokładnie znane, nie wiadomo też, jak wyglądali ich przodkowie. Niemcy twierdzą, że nazwa „pudel” wywodzi się z niemieckiego słowa Paddel, oznaczającego taplanie się (np. w wodzie), jako że przez wieki pudle duże były psami myśliwskimi, wykorzystywanymi w łowiectwie jako psy aportujące dzikie ptactwo z wody. Oficjalnie jednak FCI klasyfikuje pudla dużego i jego mniejsze odmiany jako rasy francuskie. Z pudlem spokrewnione są również francuski barbet, a także psy dowodne – hiszpański i portugalski. Kynolodzy doszukują się korzeni pudla właśnie w tych rasach. 

Pudel duży trafił na północ Europy, a ściślej – do Holandii, około XV wieku. W Polsce pierwszy pies rasy pudel duży, o jakim wiadomo, pojawił się za panowania dynastii Jagiellonów. Miał na imię Bielik i był towarzyszem dziecięcych zabaw późniejszego króla Zygmunta Starego. Jan Matejko, również miłośnik pudli i właściciel psa tej rasy, uwiecznił Bielika na swoim obrazie “Podniesienie dzwonu Zygmunta”. Natomiast w swojej ojczyźnie – Francji pudel duży zrobił prawdziwą karierę na dworze Ludwika XIV – Króla Słońce, na przełomie XVII i XVIII wieku. Z tamtych czasów zapewne pochodzi inna nazwa rasy – pudel królewski. Pudle jako psy niezwykle pojętne, inteligentne i lubiące wzbudzać zainteresowanie, zaczęto tam wykorzystywać również w cyrkach. Prawdopodobnie ze względu na zapotrzebowanie na mniejsze gabaryty cyrkowego psa, jako bardziej poręczne i łatwiejsze w transporcie, a także tańsze w utrzymaniu, rozpoczęto w tym czasie prace nad jego miniaturyzacją. 

Pudel duży, jako doskonały pływak, wciąż był wykorzystywany do polowań na ptactwo wodne. Użytkowość łowiecka wpłynęła na fryzurę pudli; golono im sierść na tylnych partiach ciała, aby kędzierzawe futro nasiąknięte wodą nie utrudniało pływania, natomiast zostawiano sierść wokół  klatki piersiowej, aby pies miał zapewnione ciepło. 

Czy pudel to rasa pierwotna?

Pierwszy wzorzec rasy pudel duży opracowano w roku 1880. Wstępne uznanie rasy przez FCI miało miejsce w latach 30. XX wieku, zaś ostateczne uznanie nastąpiło 1 stycznia 1955 roku. Ostatnia modyfikacja wzorca została przeprowadzona w 2014 roku i ten wzorzec obowiązuje obecnie. Dotyczy on wszystkich czterech odmian wielkości pudli (pudel duży, pudel średni, pudel miniaturowy, pudel toy), traktowanych w hodowli jako osobne rasy. 

Dzisiejsze pudle duże nie są już psami myśliwskimi. Wszystkie pudle zaliczone zostały do grupy psów ozdobnych i do towarzystwa. Obecnie są wyłącznie psami rodzinnymi. 

Jak wygląda pudel duży – opis rasy, wzorzec FCI 

POCHODZENIE: Francja. Nr wzorca 172 

DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 03.11.2014 

UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa. 

KLASYFIKACJA FCI: Grupa 9 – Psy ozdobne i do towarzystwa. Sekcja 2 – Pudle. Nie są objęte obowiązkiem pracy. 

WRAŻENIE OGÓLNE: Pudel duży to pies średniej budowy, mający charakterystyczną, kręconą sierść – lokowatą lub sznurową. Inteligentny, zawsze czujny i aktywny, harmonijnie zbudowany, sprawiający wrażenie eleganckiego i dumnego. 

ISTOTNE PROPORCJE: Długość kufy wynosi około 9/10 długości czaszki. Długość tułowia (mierzona między łopatką, a guzem kulszowym) nieco większa od wzrostu w kłębie. Wzrost w kłębie jest prawie równy wysokości zadu. Odległość od podłoża do łokcia wynosi 5/9 wzrostu w kłębie. 

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Pudel duży odznacza się lojalnością, łatwością uczenia się i układania, co czyni go szczególnie miłym psem do towarzystwa. 

GŁOWA: Wyrazista, o prostych konturach, proporcjonalna do tułowia. Głowa dobrze wymodelowana, nie ciężka, niemasywna, ani zbyt delikatna. 

OKOLICA MÓZGOCZASZKI: Czaszka: Szerokość mniejsza od połowy długości głowy. Czaszka, oglądana z góry, owalna w osi długiej i nieco wypukła z profilu. Osie podłużne nieco rozbieżne. Łuki brwiowe umiarkowanie zaznaczone, pokryte długą sierścią. Bruzda czołowa szeroka między oczami, zwęża się w kierunku silnie zaznaczonego guza potylicznego. Stop: Tylko lekko zaznaczony, ale nie może być niewidoczny. 

OKOLICA TWARZOCZASZKI: Nos: Dobrze rozwinięty, o pionowym profilu i szerokich nozdrzach. Czarny u pudli czarnych, białych i srebrnych; brązowy u pudli brązowych. U osobników płowych nos czarny lub brązowy, zgodnie z intensywnością umaszczenia płowego. Nos osobników jasnopłowych tak ciemny, jak to możliwe. Kufa: Grzbiet nosa idealnie prosty. Długość wynosi ok. 9/10 długości czaszki. Ramiona żuchwy niemal równoległe. Kufa mocna. Dolny zarys kufy wyznaczony przez żuchwę, nie linię dolnej wargi. Wargi: Umiarkowanie rozwinięte, dość ściśle przylegające, średniej grubości; górna warga spoczywa na dolnej, nie zwisając poniżej. Czarne u pudli czarnych, białych i srebrnych; brązowe u pudli brązowych. U pudli płowych od ciemnobrązowych do czarnych. Kąciki warg nie mogą być zbyt silnie zaznaczone. Szczęka i żuchwa oraz zęby: Pełny zgryz nożycowy, zęby mocne. Policzki: Nie wystające, wymodelowane. Łuki podoczodołowe wymodelowane i średnio wydatne. Łuki jarzmowe bardzo mało wydatne. Oczy: Wyrażające żywe zainteresowanie; osadzone na wysokości stopu i lekko skośne. Migdałowego kształtu, czarne lub ciemnobrązowe. U pudli brązowych mogą być barwy ciemnego bursztynu. Powieki: Obwódki powiek czarne u pudli czarnych, białych i srebrnych; brązowe u brązowych. U osobników jasnopłowych obwódki powiek tak ciemne, jak to możliwe. Uszy: Dość długie, opadające wzdłuż policzków; osadzone w przedłużeniu linii, rozpoczynającej się od wierzchołka nosa i przechodzącej poniżej zewnętrznego kąta oka; płaskie, rozszerzające się poniżej nasady i zaokrąglone na końcach; okryte długą, falistą sierścią. Wyciągnięty ku przodowi płat małżowiny powinien sięgać – lub idealnie przekraczać – kącik ust. 

SZYJA: Mocna, lekko łukowata poniżej karku; średniej długości; proporcjonalna. Głowa noszona wysoko i dumnie. Bez łałoku (luźnej skóry); o owalnym przekroju. Długość szyi nieco mniejsza od długości głowy. 

TUŁÓW: Proporcjonalny. Długość nieznacznie większa od wzrostu w kłębie. Linia grzbietu: harmonijna i zwarta. Kłąb: umiarkowanie rozwinięty. Wzrost w kłębie jest równy wysokości mierzonej od górnej linii zadu do podłoża. Grzbiet: krótki ("krótkie plecy"). Lędźwie: mocne i muskularne. Zad: zaokrąglony, ale nie opadający. Klatka piersiowa: sięga dołem do łokcia; szerokość równa 2/3 jej głębokości. Przedpiersie nieco wystające i położone dość wysoko. U dużych pudli obwód klatki piersiowej, mierzony za łopatkami, musi przekraczać o 10 cm wzrost w kłębie. Klatka piersiowa owalna w przekroju, szeroka w części grzbietowej. Brzuch i słabizny: podkasanie zaznaczone, ale niezbyt silnie. 

OGON: osadzony wysoko, na poziomie lędźwi (idealnie noszony w pozycji: "dziesięć po dziewiątej" względem linii grzbietu). 

KOŃCZYNY 

KOŃCZYNY PRZEDNIE: Wygląd ogólny: idealnie proste i równoległe; dobrze umięśnione, o mocnej kości. Wysokość, mierzona od łokcia do podłoża, przekracza nieco połowę wzrostu psa w kłębie. Łopatki: ustawione ukośnie, dobrze umięśnione. Łopatka z kością ramieniową tworzą kąt 110°. Ramię: tej samej długości co łopatka. Staw nadgarstkowy: tworzy przedłużenie przedniej linii przedramienia. Śródręcze: mocne; oglądane z boku – niemal proste. Przednie łapy: raczej małe, zwarte, o kształcie krótkiego owalu. Palce zwarte, dobrze wysklepione. Opuszki twarde i grube. Pazury – czarne u pudli czarnych i srebrnych; brązowe u pudli brązowych. U pudli białych pazury w całej gamie kolorów – od rogowego po czarny. U pudli płowych – brązowe lub czarne, zgodnie z kolorem szaty, możliwie jak najciemniejsze. 

KOŃCZYNY TYLNE: Wygląd ogólny: oglądane z tyłu – równoległe; mięśnie dobrze rozwinięte i widoczne. Udo: dobrze umięśnione i silne. Kątowanie stawów: biodrowo-udowego, piszczelowo-udowego i piszczelowo-skokowego dobrze zaznaczone. Śródstopie: raczej krótkie i proste. Pudel powinien rodzić się bez palców szczątkowych na kończynach tylnych. Tylne łapy: jak przednie. 

CHÓD/RUCH: Pudel to pies poruszający się lekko i sprężyście. 

SKÓRA: Elastyczna, dobrze napięta, pigmentowana. Pudle czarne, brązowe, srebrne i płowe muszą być pigmentowane zgodnie z kolorem szaty. U białych pudli pożądana jest srebrna barwa skóry. 

SZATA 

Włos: Lokowaty: obfity, o delikatnej, wełnistej strukturze, bardzo kędzierzawy, elastyczny i odporny na ucisk dłoni. Gruby, gęsty, równej długości, tworzący regularne loki. Sznurowy: obfity, o delikatnej, wełnistej strukturze; gęsty, formujący charakterystyczne sznury, osiągające długość minimum 20 cm. Maść: zawsze bezwzględnie jednolita: czarna, biała, brązowa, srebrna, płowa. Brązowa: powinna być głęboka, raczej ciemna i ciepła. Odcień beżowy oraz jego jaśniejsze pochodne niedopuszczalne. Srebrna: głęboka; nie może wpadać w czerń ani w biel. Płowa: może występować w odcieniach od jasnopłowego do czerwonopłowego lub morelowego. Obwódki powiek, nos, wargi, dziąsła, podniebienie, naturalne otwory, moszna i opuszki – dobrze pigmentowane. U psów jasnopłowych cała pigmentacja powinna być tak ciemna, jak to możliwe. 

WYMIARY: dymorfizm płciowy (samczy wyraz u psów, suczy u suk) musi być wyraźnie widoczny u wszystkich odmian pudli. Pudel duży: powyżej 45 cm do 60 cm, z tolerancją 2 cm powyżej. Duży pudel musi być większą i rozwiniętą kopią pudla średniego, zachowującą jego cechy. 

WADY: Wszelkie odstępstwa od podanych przez wzorzec rasy cech należy uznać za wady, których ocena powinna być adekwatna do stopnia nasilenia. 

POWAŻNE WADY: · Oczy: za duże, za okrągłe lub zapadnięte, nie dość ciemne. · Uszy: za krótkie (nie sięgające do kącika warg) · Kufa: zbyt wydłużona lub spiczasta · Wypukły grzbiet nosa (garbonos). · Karpiowaty lub łękowaty grzbiet. · Ogon osadzony za nisko. · Opadający zad. · Zbyt strome lub nadmierne kątowanie kończyn tylnych. · Ruch posuwisty lub z długim wykrokiem. · Rzadka, miękka lub szorstka sierść · Maść nieokreślonego koloru lub niejednolita. · Częściowo niedopigmentowany nos. · Brak dwóch PM2 [1] 

WADY ELIMINUJĄCE: · Agresja lub zbytnia nieśmiałość. · Każdy pies z fizycznymi lub psychicznymi nieprawidłowościami powinien być zdyskwalifikowany. · Brak typowości, szczególnie głowy, wskazujący na krzyżówkę z inną rasą. · Wysokość w kłębie powyżej 62 cm u pudli dużych i poniżej 23 cm u toy pudli. · Brak ogona lub ogon naturalnie krótki. · Palce szczątkowe lub ślad po palcach szczątkowych na tylnych kończynach. · Wszelkie oznaki karłowatości: okrągła czaszka, brak guza potylicznego, zbyt silnie zaznaczony stop, wyłupiaste oczy, za krótka i zadarta kufa. · Bruzda czołowa prawie niewidoczna. · Bardzo lekki kościec u pudli toy. · Ogon całkowicie zakręcony. · Szata niejednolitego koloru · Jakiekolwiek białe znaczenia na ciele i/lub łapach u wszystkich osobników innych, niż białe. · Całkowity brak pigmentacji nosa. · Przodozgryz lub tyłozgryz · Jakiekolwiek ustawienie zęba, mogące spowodować zranienie psa (np. kieł dotykający podniebienia) · Brak 1 siekacza, 1 kła lub 1 zęba łamacza · Brak jednego PM3 lub PM4 · Brak trzech lub więcej PM (z wyjątkiem PM1) 

Uwaga: · Samce powinny mieć dwa w pełni ukształtowane jądra, całkowicie zstąpione do worka mosznowego. · Do hodowli mogą być użyte jedynie sprawne, zdrowe psy, o budowie typowej dla rasy. 

Czy pudel to mądry pies?

Pudel duży to rasa, która – wbrew obiegowym opiniom – jest bardzo inteligentna i łatwo się układa. Nie wszyscy wiedzą, że w różnych rankingach zajmuje on drugie miejsce, ustępując jedynie border collie. Inteligencję pudla można wykorzystać, układając go do psich sportów. Pudel duży nie dorównuje wprawdzie borderowi pod względem szybkości i zwinności, niemniej świetnie radzi sobie w agility i dog dance. 

Jakie są pudle z charakteru?

Pudel duży dawniej był psem myśliwskim ze szczególnymi predyspozycjami do aportowania z wody. Ma żywiołowe usposobienie, bywa też – niestety – dość szczekliwy. Jego przetrwały instynkt łowiecki wyraża się w skłonnościach do ucieczek oraz w złym znoszeniu bezczynności, do tego samotnej. Pozostawiony na wiele godzin sam w domu, pudel duży potrafi dokonać istnej „demolki”, o ile nie jest wybiegany. Nie oznacza to, że nie powinien być trzymany w małym mieszkaniu. Pudle wszystkich wielkości świetnie sprawdzają się jako towarzysze rodzin nawet w małych mieszkaniach pod warunkiem, że mają zapewnioną codzienną porcję ruchu i zabaw ćwiczących inteligencję. 

Pudel duży nadaje się na pierwszego psa dla rodziny. Jest doskonałym kompanem zarówno dla rodzin z dziećmi, jak i osób starszych, które jednak muszą być sprawne ruchowo. Pudle mają łagodne, przyjazne usposobienie i dobrze tolerują psy i koty, dogadują się też z innymi zwierzętami w mieszkaniu, np. fretkami lub królikami, oraz z innymi psami na spacerach. Wymagają odpowiedniej socjalizacji już w wieku szczenięcym. 

Pudel duży – żywienie i zdrowie 

Odpowiednie żywienie ma bezpośredni wpływ na zdrowie każdego psa, również pudla dużego. Zapotrzebowanie na składniki odżywcze zależy od wielu czynników, w tym od wieku, płci, stanu zdrowia, poziomu aktywności fizycznej. Pudel duży może być żywiony zarówno karmą gotową (suchą lub mokrą), jak i posiłkami przyrządzanymi w domu. 

Karma gotowa musi pochodzić od dobrego producenta, bowiem tylko taka zapewni właściwe proporcje białka, tłuszczu i węglowodanów, a także dodatków mineralnych i witaminowych w diecie pudla. Karmy takie są zbilansowane; oznacza to, że nie trzeba posiłków uzupełniać żadnymi suplementami. Wystarczy dobrać rodzaj karmy na stronie wybranego producenta – optymalna dla pudla dużego jest ta dla psów ras średnich (mimo wszystko to niezbyt duży pies) o umiarkowanej aktywności fizycznej. 

Przyrządzane w domu pożywienie surowe lub gotowane należy suplementować preparatami witaminowymi i mineralnymi, zaleconymi przez lekarza weterynarii. Posiłek naturalny powinien składać się w 80 proc. z mięsa i podrobów i w 20 proc. z warzyw i ewentualnie produktów zbożowych. Mięso można co pewien czas zastąpić innymi źródłami białka, jak ryby (najlepiej morskie, sparzone i dokładnie oczyszczone z ości), jajka kurze gotowane na półmiękko i twaróg półtłusty. 

Pudel duży jest na ogół psem zdrowym, dożywającym 14-15 lat. Jednak jak u każdej rasy, tak i u pudla dużego zdarzają się schorzenia, występujące częściej niż u innych ras. Należy do nich choroba Addisona (niedoczynność kory nadnerczy, hipokortyzolizm), zapadanie tchawicy lub zapalenie ucha. Duży pudel może cierpieć także na skręt żołądka, dlatego zapobiegawczo zaleca się dzienną dawkę pożywienia podzielić na 2 lub 3 mniejsze porcje. Ponadto spotyka się u pudli postępujący zanik siatkówki i jaskrę; oba te schorzenia prowadzą do utraty wzroku. 

Dobrzy hodowcy przed dopuszczeniem do rozrodu pary rodzicielskiej wykonują prześwietlenie na dysplazję stawów biodrowych u psa i suki, mimo że Regulamin Hodowli Psów Rasowych nie nakłada takiego obowiązku. Dotyczy to tylko rasy pudel duży; średni, miniaturowy i toy nie są zagrożone dysplazją. Natomiast przed zakwalifikowaniem do hodowli wskazane jest u psów i suk wszystkich ras pudli wykonanie badań genetycznych w kierunku chorób oczu. 

Czy pudel gubi sierść? Czy trzeba strzyc pudle?

Pudel duży to rasa nieliniejąca, a jego szata rośnie cały czas. Psy niewystawowe wystarczy ostrzyc na krótko kilka razy w roku. Natomiast wystawowe wymagają specjalnej pielęgnacji szaty, a także układania fryzur, uznawanych przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI). Fryzura pudla wystawowego to dzieło sztuki groomerskiej. Dopuszczalne są następujące jej rodzaje: 

• „Na lwa” – można tak strzyc pudle duże zarówno o szacie sznurowej, jak i lokowatej. Wystrzyżone są kończyny tylne aż do żeber, poza tym kufa, policzki, kończyny oprócz bransolet lub mankietów, ogon oprócz pozostawionego podłużnego lub okrągłego pompona. Pozostawia się wąsy i „portki” na przednich kończynach. Odmianą tej fryzury jest „angielska”, przy której mankiety i bransolety zawsze się pozostawia, podobnie jak tzw. kask na głowie (grzywka), natomiast elementem dowolnym są wąsy. Zabronione jest stosowanie kosmetyków utrzymujących stabilną fryzurę 

• „Nowoczesna” – skomplikowane, bardzo precyzyjne strzyżenie, co do centymetra na poszczególnych partiach ciała, pozostawia się kask na głowie, dół kończyn wystrzyga się do wysokości palca szczątkowego (pierwszego), a włos wydłuża się stopniowo ku górze, jednak bez efektu bufiastości. Fryzurę nowoczesną potrafi wykonać jedynie doświadczony groomer; jakiekolwiek odstępstwa od zasad jej wykonania mogą spowodować dyskwalifikację. Odmianami fryzury nowoczesnej są „skandynawska” lub „na teriera”, dopuszczające golenie uszu i ogona maszynką 

• „Szczenięca” – kask na głowie umiarkowanej wysokości, szata na kończynach przednich od przedpiersia do kasku tworzy jajowatą formę, ogon owalny lub wydłużony z pomponem o zaokrąglonym kształcie. 

Wszelkie inne strzyżenia, będące efektem „inwencji twórczej” groomera, stanowią wady eliminujące. Na wystawie pudle, występujące w tej samej klasie, podlegają jednakowej klasyfikacji, niezależnie od wykonanej fryzury – jednej z dopuszczalnych; nie może ona mieć wpływu na ocenę wystawioną przez sędziego. 

Do pielęgnacji pudli dużych używa się specjalnych kosmetyków, zapobiegających elektryzowaniu się włosa, kołtunieniu i splątywaniu. Psy wymagają regularnego czesania, najlepiej co kilka dni. Pudel powinien być kąpany zawsze przed strzyżeniem. 

Okresowo trzeba psu skrócić pazury, jeżeli sam ich nie ściera, usuwać nalot z zębów, aby nie dopuścić do osadzenia się kamienia, a także - w razie potrzeby - likwidować infekcje uszu przeznaczonymi do tego preparatami, dostępnymi w sklepach zoologicznych. 

Ile kosztuje pudel?

Pudel duży to bardzo wdzięczny, mający łagodne usposobienie i łatwy do ułożenia pies rodzinny, bardzo przywiązujący się do domowników. Poza wymagającą systematycznej pielęgnacji szatą nie nastręcza na ogół innych problemów: zdrowotnych, żywieniowych ani wychowawczych. Warto zakupić szczeniaka z dobrej hodowli, aby do minimum ograniczyć ryzyko pojawienia się tych kłopotów. O rozsądnym zakupie szczenięcia piszemy więcej tutaj.

[1] Oznaczenia zębowe: I (incisivi) – siekacze, C (canini) – kły, PM (praemolares) – przedtrzonowce, M (molares) – trzonowce. Liczba oznacza kolejność zębów, np. PM1 – przedtrzonowiec pierwszy, PM2 – przedtrzonowiec drugi, M1 – trzonowiec pierwszy, itd.