Owczarek rumuński mioritic — wszystkie informacje i opis rasy

Owczarek rumuński mioritic – stara rasa psów pasterskich

Owczarek rumuński mioritic został wyhodowany drogą selekcji, nastawionej na walory użytkowe psów, bytujących w Karpatach jako towarzysze pasterzy owiec. Ten sam cel przyświecał hodowcom rasy owczarek karpacki.

Mioritic jest bardzo starą rasą, która przetrwała do dziś w pierwotnej postaci. Od niej wywodzi się kilka innych ras; pasterze, zamieszkujący niegdyś tereny dzisiejszej Rumunii, odbywali wraz ze swoimi stadami dalekie wędrówki w poszukiwaniu pastwisk. Towarzyszyły im psy, które pozostawiały po sobie na trasach potomstwo, zrodzone z przypadkowych kojarzeń z lokalnymi sukami. Jednym z przykładów jest nasz polski owczarek nizinny, innym – owczarek południoworosyjski jużak; wędrówki pasterzy sięgały aż do Morza Kaspijskiego.

Niegdyś owczarek rumuński mioritic, oprócz pracy pasterskiej, wykonywał obowiązki strzeżenia stad owiec i kóz przed drapieżnikami, licznie dawniej występującymi na obszarach górskich: niedźwiedziami, rysiami i wilkami. Były w tym wyjątkowo skuteczne. Cecha ta w dalszym ciągu jest typowa dla tej rasy.

Mimo że owczarek rumuński mioritic jest rasą starą, rumuński związek kynologiczny (Asociatia Chinologica Romana) dopiero w 1981 opracował jej wzorzec. W 2002 roku został on zmodyfikowany w celu dostosowania rasy do wymogów FCI. Trzy lata później owczarek rumuński mioritic został wstępnie uznany, a ostateczne uznanie nastąpiło w 2015 roku. Wzorzec otrzymał numer 349, a rasa oficjalną nazwę ciobănesc românesc mioritic (Romanian Mioritic Shepherd Dog).

Owczarek rumuński mioritic – wzorzec rasy

Wzorzec FCI nr 349

OWCZAREK RUMUŃSKI MIORITIC

(Ciobănesc Românesc Mioritic)

POCHODZENIE: Rumunia.

UŻYTKOWOŚĆ: doskonały pies pasterski, nieprzekupny stróż i wspaniały towarzysz. 

KLASYFIKACJA FCI: Grupa 1. Psy pasterskie i zaganiające (z wyłączeniem szwajcarskich psów do bydła). Sekcja 1. Psy pasterskie. 

Rasa nieobjęta obowiązkiem pracy.

WRAŻENIE OGÓLNE: pies potężnych rozmiarów, ale nie ciężki, energiczny, o efektownym wyglądzie.

Długa sierść porasta całe ciało, łącznie z głową i kończynami. Wyraźny dymorfizm płciowy – psy są większe i mocniejsze od suk. 

WAŻNE PROPORCJE: 

Długość tułowia do wysokości w kłębie - 11:10.

Głębokość klatki piersiowej powinna wynosić mniej więcej połowę wysokości w kłębie. 

Kufa jest nieco krótsza od mózgoczaszki. 

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT: spokojny i przewidywalny. Dobry obrońca stada, bardzo odważny i skuteczny w starciu z drapieżnikami (niedźwiedź, wilk, ryś). Nieufny wobec obcych. 

GŁOWA:  

MÓZGOCZASZKA: 

Czaszka: średnio szeroka, lekko wysklepiona. Linie profilu czaszki i kufy niemal równoległe. Łuki nadoczodołowe niezbyt wyraźne, łuki jarzmowe słabo rozwinięte. Guz potyliczny wyraźny. Stop: niezbyt wyraźnie zaznaczony. 

TRZEWIOCZASZKA: 

Nos: szeroki, dobrze rozwinięty, czarny. Kufa: tej samej długości, co mózgoczaszka, albo nieco krótsza. Mocna, zwężająca się stopniowo w kierunku nosa, ale nigdy nie szpiczasta, szczęki mocne. Wargi: grube, przylegające, dobrze pigmentowane. Uzębienie: kompletne (brak P1 i M3 dopuszczalny), zęby mocne i zdrowe, równo rozmieszczone, zgryz nożycowy. Zgryz cęgowy dopuszczalny, ale niepreferowany. Policzki: słabo zaznaczone. Oczy: średniej wielkości, owalne, barwy orzechowej, ciemnobrązowej lub nieznacznie jaśniejszej, ale nigdy nieżółte. Powieki dobrze pigmentowane. Wyraz spokojny i inteligentny. Uszy: osadzone dosyć wysoko, w kształcie litery V, z końcami lekko zaokrąglonymi, długości 10 – 15 cm, wiszące blisko policzków. Cięcie uszu niedopuszczalne. 

SZYJA: średniej długości, gruba i mocna, bez podgardla (łałoku). 

TUŁÓW: dobrze rozwinięty. 

Linia górna: prosta i mocna. Kłąb: średnio zaznaczony. Grzbiet: równy, mocny, muskularny. Lędźwie: średniej długości, szerokie i silnie umięśnione. Zad: umięśniony i łagodnie opadający ku nasadzie ogona. Klatka piersiowa: niezbyt długa, szeroka, o głębokości stanowiącej około połowy wysokości w  kłębie, żebra dobrze wysklepione. Linia dolna i brzuch: nieco, ale nie przesadnie podciągnięte.

OGON: Wysoko osadzony. W spokoju zwisający, sięga stawu skokowego lub niżej. Gdy pies jest pobudzony lub w ruchu niesiony jest wyżej, lekko zakrzywiony, czasem powyżej linii grzbietu, ale nie zakręcony ani dotykający go. Cięcie ogona niedopuszczalne. 

KOŃCZYNY:  

KOŃCZYNY PRZEDNIE: 

Wygląd ogólny: widziane z boku i z przodu – proste. Łopatka: średniej długości, ustawiona skośnie, bardzo mocno umięśniona i dobrze związana. Kąt w stawie barkowym wynosi około 100-105 stopni. Ramię: średniej długości, mocno umięśnione. Łokcie: przylegające do tułowia, niewykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz. Przedramię: dostatecznie długie, mocne i muskularne. Nadgarstek: mocny. Śródręcze: widziane z boku ustawione trochę skośnie. Łapy: owalne, zwarte i duże, palce zwarte i wysklepione, pazury szare. 

KOŃCZYNY TYLNE: 

Wygląd ogólny: bardzo mocne i muskularne, widziane z tyłu – proste i równoległe. Kąty nieco rozwarte. Udo: długie, szerokie i bardzo mocno umięśnione. Kolano: kąt w stawie kolanowym wynosi około 100-105 stopni. Podudzie: wystarczająco długie, muskularne, o mocnym kośćcu. Staw skokowy: niezbyt wysoko od podłoża, mocny, dobrze związany, niewykręcony do  wewnątrz ani na zewnątrz. Śródstopie: niezbyt długie, mocne i prawie pionowe względem podłoża. Obecność wilczych  pazurów nie powinna być traktowana jako wada. Stopy: nieco dłuższe od łap. 

RUCH: Harmonijny, swobodny, skoordynowany, mocny i bez wysiłku. Pożądane tempo to kłus. Galop rytmiczny i swobodny. 

SKÓRA: Gruba, dobrze przylegająca i pigmentowana. 

SZATA:  

Sierść: na tułowiu i głowie obfita, prosta, twarda, o długości co najmniej 10 cm. Bardzo gęsty, jaśniejszy i delikatny podszerstek. Na kończynach sierść krótsza. Ogon dobrze owłosiony. Maść: łaciata – przy umaszczeniu łaciatym maść podstawowa musi być biała, łaty wyraźnie odgraniczone, czarne lub szare. Jednolita – czysto biała lub szara. Końce uszu powinny być ciemnoszare lub czarne.

WIELKOŚĆ I WAGA:

Wysokość w kłębie: psy mierzą co najmniej 70 cm, idealny wzrost – 75 cm; suki mierzą co najmniej 65 cm, idealny wzrost – 70 cm. Waga: proporcjonalna do wzrostu. 

WADY: wszelkie odchylenia od powyższego wzorca powinny być uznawane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia, wpływu na zdrowie i sprawność psa oraz zdolność do wykonywania pracy, do której był tradycyjnie przeznaczony.

• Pies z nadwagą lub o słabym umięśnieniu 
• Ogon zawinięty lub skręcony 
• Brak zębów innych niż P1 i M3. 
• Łokcie wykręcone na zewnątrz lub do wewnątrz 
• Ociężały ruch.

WADY DUŻE:  

• Niedostateczne piętno płci. 
• Nietypowy wyraz.
• Oczy okrągłe, wypukłe. 
• Oko porcelanowe. 
• Uszy stojące. 
• Włos zbyt krótki (mniej niż 8 cm). 
• Sierść kędzierzawa lub o strukturze innej niż opisana. 
• Grzbiet łękowaty, karpiowaty, rozchwiany. 
• Łapy płaskie, odstawione na zewnątrz lub do wewnątrz. 
• Kończyny tylne zbyt strome. 
• Iksowata postawa tyłu. 
• Obecność pręgowania na sierści. 
• Wzrost w kłębie  poniżej 70 cm dla psa i poniżej 65 cm dla suki.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:  

• Agresja lub nadmierna lękliwość.
• Wyraźne wady anatomiczne i zaburzenia charakteru.
• Nietypowy wygląd.
• Brak siekacza lub kła. 
• Przodozgryz lub tyłozgryz. 
• Albinizm. 
• Brak ogona lub ogon krótki.
• Ogon cięty. 
• Wzrost w kłębie poniżej 68 cm dla psa i poniżej 63 cm dla suki. 

 UWAGA:  

• Samce powinny mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym. 
• Do hodowli mogą być użyte tylko funkcjonalnie i klinicznie zdrowe psy o wyglądzie typowym dla rasy.

Owczarek rumuński mioritic – pies pasterski, stróż i obrońca

Mioritic, mimo imponującej, potężnej sylwetki, jest psem zrównoważonym i spokojnym. Ma jednak silnie rozwinięty instynkt terytorialny, a także obronny. Jest nieufny wobec obcych, dlatego znakomicie sprawdzi się w roli stróża posesji. Jego właściciele mogą być spokojni – nie ma obawy, że mioritic wpuści intruza za furtkę. Nie wykazuje agresji bez powodu; sam wygląd owczarka rumuńskiego budzi respekt. Natomiast jeżeli wyczuje on zagrożenie, nie zawaha się stanąć w obronie swojego opiekuna i jego rodziny oraz mienia, którego pilnuje.

Owczarek rumuński mioritic bardzo lubi dzieci, jest to wspaniały towarzysz zabaw z nimi. Jednak ze względu na jego gabaryty zabawy muszą przebiegać pod nadzorem osoby dorosłej. W stosunku do innych zwierząt zachowuje rezerwę. Nie jest zbytnio szczekliwy, nie ma skłonności do niszczenia i dobrze znosi samotność, niemniej bardzo potrzebuje kontaktu z człowiekiem i nie powinien mieszkać poza domem. Dobrze się szkoli, aczkolwiek bywa uparty i niezależny, co jest cechą charakterystyczną psa pasterskiego pracującego samodzielnie.

Mioritic obdarza swojego opiekuna bezgranicznym zaufaniem i to on powinien zająć się układaniem psa. Musi być jednak konsekwentny, ale zawsze łagodny i nie może stosować opresyjnych metod szkolenia. Ze względu na dużą niezależność mioritic nie nadaje się na pierwszego psa dla niedoświadczonej rodziny. Za to dobrze się sprawdzi jako drugi pies w domu.

Owczarek rumuński mioritic – zdrowie, pielęgnacja, żywienie

Owczarek mioritic to rasa bardzo zdrowa i jak na swoje rozmiary długowieczna – może dożyć nawet 13-14 lat. Jego gęsta sierść chroni go przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. Jeżeli pies przebywa na zewnątrz w czasie upałów, należy mu zapewnić zacienione miejsce do odpoczynku i miskę z wodą.

Owczarki rumuńskie to duża rasa i z tego względu może u nich częściej, niż u ras mniejszych, występować dysplazja stawów biodrowych. Oprócz tego może się zdarzyć skręt żołądka, a z mniej niebezpiecznych dolegliwości stany zapalne uszu. Dlatego konieczna jest okresowa ich kontrola, a w razie stwierdzenia obecności nietypowej wydzieliny – wizyta u lekarza weterynarii.

Pielęgnacja owczarka rumuńskiego nie nastręcza trudności. Kąpiel psa nie jest niezbędna, nie jest również konieczne trymowanie psa. Wystarczy systematycznie szczotkować obfitą sierść, a w okresie linienia codziennie wyczesywać martwy podszerstek. Przygotowanie psa wystawowego najlepiej powierzyć profesjonalnemu groomerowi, który wykona odpowiednie zabiegi fryzjerskie i kosmetyczne. Ważne jest regularne obcinanie pazurów u psa, jeżeli sam ich nie ściera, ponieważ zbyt długie pazury deformują łapy i utrudniają chodzenie.

Żywienie owczarka rumuńskiego powinno bazować na wartościowej, zbilansowanej karmie, zawierającej wszystkie niezbędne składniki odżywcze, witaminowe i mineralne, zaspokajającej jego potrzeby. Karma powinna pochodzić od uznanego producenta, oferującego zróżnicowane pożywienie dla psów, w zależności od wielkości, wieku, płci, stanu zdrowie i trybu życia. Dla mioritica najlepsza będzie karma sucha dla psów dużych ras, o granulacie średniej wielkości. Dawkę dobową, podaną na opakowaniu, dzieli się na dwie, a nawet trzy porcje, aby nie obciążać żołądka i zredukować do minimum ryzyko wystąpienia skrętu. Z tego samego powodu pies po jedzeniu powinien odpocząć minimum 1,5 godziny. Woda do picia musi być dostępna przez całą dobę.

Owczarek rumuński mioritic – szczeniak, hodowla

W przypadku owczarka rumuńskiego mioritica ryzyko, że w poszukiwaniu szczeniaka trafi się na pseudohodowcę, nie jest wysokie. Jest to rasa rzadka i nieznajdująca się wśród najmodniejszych, zatem pseudohodowla psów, która jest nastawiona jedynie na zysk, raczej nie będzie tych psów rozmnażać. Zawsze warto zasięgnąć informacji w Związku Kynologicznym w Polsce, ewentualnie poszukać szczeniaka za granicą. Jak i gdzie kupować szczeniaka, można przeczytać tutaj.

Rasa ta uzyskuje uprawnienia hodowlane na ogólnych zasadach, zawartych w Regulaminie Hodowli Psów Rasowych ZKwP https://www.zkwp.pl/regulaminy.php, bez dodatkowych wymogów hodowlanych. Warto jednak, przed dopuszczeniem do rozrodu potencjalnej pary rodzicielskiej, wykonać prześwietlenie w kierunku dysplazji stawów biodrowych. Jest to bowiem wada dziedziczna, choć na jej powstanie i rozwój mają wpływ także czynniki zewnętrzne, jak żywienie, nadwaga czy tryb życia psa. Odpowiedzialny hodowca zawsze takie badanie wykona, mimo że w tej rasie nie jest ono wymagane.

Ciekawostki o owczarku rumuńskim mioritic

1. Zastosowanie: tradycyjnie owczarek rumuński mioritic był używany do strzeżenia stad owiec. Dzięki swojej siłowej budowie, determinacji i inteligencji, świetnie sprawdzał się w roli psa pasterskiego.

2. Przywiązanie do rodziny: pomimo swojego pierwotnego przeznaczenia jako psa pasterskiego, owczarek rumuński mioritic jest również znany z przywiązania do swojej rodziny. To pies lojalny, cierpliwy i opiekuńczy, co czyni go dobrym towarzyszem rodziny.

3. Inteligencja: Owczarki rumuńskie mioritic są uznawane za inteligentne i łatwe w szkoleniu. Mają także silne instynkty pasterskie i są gotowe do podjęcia wszelkich działań, aby chronić swoje stado czy rodzinę.

4. Zachowanie wobec innych zwierząt: ze względu na swoje pierwotne zadanie strzeżenia owiec, mioritic może mieć silne instynkty terytorialne i być ostrożny wobec obcych zwierząt. Właściwe socjalizowanie od młodości jest ważne.

5. Wzrastająca popularność: choć owczarek rumuński mioritic jest stosunkowo mniej znany poza granicami Rumunii, jego popularność jako pies towarzyszący i stróżujący zyskuje uznanie również poza krajem.

Podsumowanie - owczarek rumuński mioritic

Owczarek rumuński mioritic to stara rasa pasterska i stróżująca, wyhodowana w Karpatach, gdzie do dziś wykorzystywana jest przy pilnowaniu stad owiec. Psy mieszkające w mieście są znakomitymi stróżami posesji i obrońcami właścicieli. Kochają swoją rodzinę, wobec obcych są nieufne, inne zwierzęta traktują z rezerwą.