Szpic miniaturowy - opis rasy i wszystkie informacje

Historia rasy szpic miniaturowy pomeranian 

Według badaczy przodkiem wszystkich psów pierwotnych, w tym także szpica miniaturowego pomeraniana i innych szpiców, jest pies torfowy (canis familiaris palustris), pochodzący z epoki kamiennej (neolitu). Właśnie w epoce kamiennej z wilka (canis lupus) zaczęły ewoluować odgałęzienia formy canis familiaris (pies domowy). Najstarszym wizerunkiem psa w typie szpica został odkryty na attyckim dzbanie do wina, wykonanym prawdopodobnie około 400 roku p.n.e. 

Szpic miniaturowy to inaczej pomeranian; nazwa ta uzasadniona jest faktem, że szpice, zwłaszcza średniej wielkości, przez stulecia były najbardziej znane i popularne w Meklemburgii i na Pomorzu Przednim. Wśród tych szpiców były osobniki mniejsze i większe, różniły się one także umaszczeniami. Szpice były trzymane również na dworze księcia Karola Ludwika Fryderyka Meklemburskiego. Jego córka Zofia Charlotta (babka późniejszej królowej Wiktorii) została w 1761 roku wydana za mąż za brytyjskiego króla, Jerzego III. Opuszczając rodzinną Meklemburgię, zabrała ze sobą do Londynu swoje ulubione szpice. Z miejsca przypadły one do gustu miejscowym hodowcom, którzy uznali jednak, że warto byłoby zmniejszyć rozmiary tych urodziwych psów. Udało się to w stosunkowo krótkim czasie; niebawem małe, dwukilogramowe pieski zyskały dużą popularność i stały się pupilami wyższych sfer w Wielkiej Brytanii. Anglicy zaczęli uzurpować sobie prawo do nazywania siebie twórcami rasy, aczkolwiek – ze względu na jej pochodzenie – pozostawili w nazwie słowo „pomeranian”. Pierwsze wzmianki o szpicach miniaturowych pochodzą właśnie z Anglii. Nadmierna miniaturyzacja rasy sprawiła jednak, że suki trudno znosiły porody, które nie zawsze kończyły się pomyślnie zarówno dla nich, jak i dla szczeniąt; poziom ówczesnej weterynarii nie wystarczał do przeciwdziałania tym zjawiskom. 

Rasa została uznana przez angielski Kennel Club w 1870 roku, a w 1871 kilka szpiców miniaturowych zostało zaprezentowanych po raz pierwszy na wystawie. Pod koniec XIX wieku utworzony został Pomeranian Club of England, który opracował pierwszy wzorzec. W tym samym czasie powstał Związek Szpiców Niemieckich, obejmujący wszystkie wielkości szpiców, a ustalono ostatecznie pięć ich wielkości: wilczy, duży, średni, mały i miniaturowy. 

Na przełomie XIX i XX wieku uznano, że wszystkie rasy szpiców mają taką samą budowę anatomiczną, a różnią się jedynie wielkością, dlatego powinien je obowiązywać ten sam wzorzec rasy. Przez pewien czas trwały spory, czy szpic miniaturowy pomeranian mieści się w tym wzorcu. Dopiero Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) rozstrzygnęła problem stwierdzając, że zależnie od wielkości, szpice miniaturowe angielskie odpowiadają niemieckim miniaturowym lub małym, zależnie od ciężaru ciała, zatem muszą być objęte jednym wzorcem. Oficjalne uznanie rasy szpic miniaturowy pomeranian przez FCI nastąpiło 1 stycznia 1957 roku. 

Do polski pierwszy pomeranian został sprowadzony z Holandii w 1985 roku, kolejne zawitały do naszego kraju po przemianach ustrojowych, sprowadzone z Danii, USA i Wielkiej Brytanii po 1990 roku. Obecnie rasa ta jest bardzo popularna, chętnie hodowana i wystawiana ze względu na niewielkie rozmiary i niezwykle efektowny wygląd. 

Jak wygląda szpic miniaturowy pomeranian – wzorzec rasy 

NIEMIECKI SZPIC MINIATUROWY POMERANIAN 

Wzorzec rasy FCI nr 97; pod tym numerem zarejestrowane są, oprócz szpica miniaturowego pomeraniana, także inne szpice niemieckie: szpic wilczy (keeshond), szpic duży, szpic średni i szpic mały. Z oczywistych powodów poniższy opis rasy dotyczy wyłącznie pomeraniana. 

UŻYTKOWOŚĆ: Pies stróżujący i do towarzystwa. 

KLASYFIKACJA FCI: Grupa 5 - Szpice i psy pierwotne. Sekcja 4 - Szpice europejskie. 

Rasa nie jest objęta obowiązkiem pracy. 

WRAŻENIE OGÓLNE: szpice miniaturowe (i wszystkie pozostałe szpice niemieckie) mają piękną, bujną szatę, nastroszoną z powodu obfitego podszerstka. Szczególnie imponująca jest gęsta, przypominająca grzywę, kryza dookoła szyi oraz obficie owłosiony ogon, noszony dumnie nad grzbietem. Lisi kształt głowy, czujny wyraz oczu oraz małe, spiczaste uszy, osadzone blisko siebie, nadają pomeranianowi jedyny w swoim rodzaju, charakterystyczny, zadziorny wygląd. 

WAŻNE PROPORCJE: wzrost w kłębie równy jest długości tułowia. Stosunek długości kufy do długości czaszki wynosi mniej więcej 2:4. 

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: niemiecki szpic miniaturowy jest czujny, ma żywe usposobienie i jest niezwykle oddany swemu właścicielowi. Jest bardzo pojętny i łatwy do ułożenia. Z natury nie ma zaufania do obcych ani instynktu myśliwskiego, dzięki czemu jest nie tylko świetnym psem stróżującym, ale też wspaniałym psem do towarzystwa i rodzinnym. Nie jest lękliwy, nie posiada cech  agresji. Jest odporny na warunki pogodowe, krzepki i długowieczny, czym się szczególnie wyróżnia. 

GŁOWA 

MÓZGOCZASZKA: średniej wielkości, oglądana z góry jest najszersza z tyłu i zwęża się w klin ku  czubkowi nosa. Stop: umiarkowanie lub wyraźnie zaznaczony; nigdy bardzo mocno. 

TRZEWIOCZASZKA: Nos: okrągły, mały i czysto czarny. U szpiców o umaszczeniu czekoladowym nos jest ciemnobrązowy. Kufa: nie jest wydłużona i harmonijnie proporcjonalna do czaszki (mniej więcej 2:4). Wargi: nieprzesadne, ściśle przylegające do szczęki i żuchwy; nie formują fałd w kącikach. Całkowicie czarne; psy czekoladowe – z brązowymi wargami. Uzębienie: szczęka i żuchwa normalnie rozwinięte. Zgryz nożycowy – górny łuk siekaczy ściśle zachodzi na dolny, a zęby ustawione są pionowo względem szczęki i żuchwy. Dopuszczalny jest zgryz cęgowy. Uzębienie pełne (42 zęby), zgodnie ze wzorem zębowym psa. Kły mocne, dokładnie zachodzą na siebie. Brak kilku przedtrzonowców jest tolerowany. Policzki: łagodnie zaokrąglone, ale nie wydatne. Oczy: średniej wielkości, w kształcie migdała, nieco skośne, ciemne. Powieki czarne, szpice miniaturowe o umaszczeniu czekoladowym mają powieki brązowe. Uszy: niewielkie, wysoko i stosunkowo blisko siebie osadzone; trójkątne i spiczaste, noszone zawsze pionowo, sztywne na końcach. 

SZYJA: średniej długości, u nasady między łopatkami szersza; nieco łukowata, bez podgardla; okryta grubym, gęstym włosem, tworzącym bogatą kryzę. 

TUŁÓW: Linia górna: łączy się łukowato z krótkim, prostym grzbietem. Obficie owłosiony, rozmachany ogon częściowo położony na grzbiecie skraca i zaokrągla sylwetkę. Kłąb: wysoki,  przechodzi niepostrzeżenie w grzbiet. Grzbiet: możliwie jak najkrótszy, prosty i mocny. Lędźwie: krótkie, szerokie, mocne. Zad: szeroki i krótki, nieopadający. Klatka piersiowa: głęboka, dobrze wysklepiona, z dobrze rozwiniętym przedpiersiem, możliwie jak najdłuższa. Linia dolna i brzuch: brzuch nieznacznie podciągnięty. 

OGON: wysoko osadzony, średniej długości. Skierowany ku górze i zakręcony do przodu nad grzbietem, od nasady prosty. Spoczywa stabilnie nad grzbietem. Pokryty jest bardzo gęstym włosem. Podwójny skręt na końcu ogona jest dopuszczalny. 

KOŃCZYNY: 

KOŃCZYNY PRZEDNIE: proste, dość szeroko rozstawione, o mocnej kości. Łopatka: muskularna i mocno związana z klatką piersiową. Długa i dobrze kątowana. Ramię: mniej więcej tej samej długości co łopatka, tworzy z nią kąt 90 stopni. Łokieć: mocny, ściśle przylegający do klatki piersiowej. Nie jest ani odstający, ani ustawiony podsiebnie. Przedramię: średniej długości w stosunku do ciała; silne i całkowicie proste. Na tylnej krawędzi frędzle. Śródręcze: mocne, średniej długości; nachylone do pionu pod kątem 20 stopni. Łapa: możliwie jak najmniejsza, okrągła i zwarta, o dobrze wysklepionych i zwartych palcach (tzw. kocia). Pazury i opuszki jak najciemniejsze. 

KOŃCZYNY TYLNE: muskularne i bujnie owłosione aż do stawów skokowych, proste i równoległe. Udo i podudzie: mniej więcej jednakowej długości. Kolano: mocne, umiarkowanie kątowane; w ruchu nieodchylane na zewnątrz, ani do środka. Śródstopie/staw skokowy: śródstopie średniej długości, bardzo mocne i pionowo ustawione względem podłoża. Stopa: możliwie jak najmniejsza,  okrągła i zwarta, o dobrze wysklepionych i zwartych palcach (tzw. kocia). Opuszki grube i twarde. Pazury i opuszki jak najciemniejsze. 

RUCH: szpice niemieckie poruszają się prosto do przodu, z dobrym napędem, płynnie i sprężyście. 

SKÓRA: przylegająca na całym ciele, gładka i niepofałdowana. 

SZATA: Szpic miniaturowy pomeranian ma szatę dwuwarstwową. Włos okrywowy jest prosty i wyraźnie nastroszony, z krótkim, gęstym podszerstkiem o strukturze bawełny. Głowa, uszy, przód przednich i tylnych kończyn oraz łapy – porośnięte krótkim, gęstym, aksamitnym włosem. Resztę  tułowia okrywa obfita, długa sierść. Włos nie może być pofalowany, kędzierzawy ani kosmaty, na grzbiecie nie może być przedziałka. Szyja i łopatki porośnięte gęstą grzywą. Na tylnych stronach przednich kończyn obfite pióra, z tyłu obfite portki sięgające stawu skokowego. Ogon obficie owłosiony. Szata nie może wyglądać na wymodelowaną. 

UMASZCZENIE: Szpic miniaturowy pomeranian występuje najczęściej w pięciu wersjach kolorystycznych. Oto one: 

• biała – sierść czysto biała, z nieznacznym żółtawym odcieniem, często występującym, szczególnie na uszach jest tolerowany 
• czarna – czarne szpice muszą mieć również czarny, gęsty podszerstek i czarną skórę. Kolor włosa okrywowego musi być czysto czarny bez jakichkolwiek białych lub innych znaczeń 
• czekoladowa – umaszczenie jednolicie ciemnobrązowe 
• pomarańczowa – umaszczenie jednolite ani zbyt ciemne ani zbyt jasne. Przy tym umaszczeniu dopuszcza się rozjaśnienie na klatce piersiowej, ogonie i portkach 
• szara cieniowana – srebrnoszara z czarnymi koniuszkami włosów. Kufa i uszy ciemne. Wokół oczu wyraźne „okulary” w formie delikatnie zarysowanej czarnej linii, biegnącej od zewnętrznego kącika oka do dolnego kącika ucha; wyraźne znaczenia i cieniowania, tworzącą wyrazistą, krótką brew. Kryza na szyi i „uprząż” na łopatkach – jaśniejsze. Przednie i tylne kończyny srebrzystoszare bez śladu czarnych znaczeń poniżej łokci i kolan, oprócz delikatnego rysunku na palcach. Koniec ogona czarny. Spodnia część ogona i portki – w jasnym, srebrnoszarym odcieniu. 

Rzadziej występują kolory: czarny podpalany, kremowy, kremowy z nalotem, pomarańczowy z nalotem i umaszczenie łaciate. U psów łaciatych tło musi zawsze być białe, natomiast łaty muszą być wszystkie jednakowego koloru i rozmieszczone równomiernie na całym ciele. 

WZROST I WAGA: Szpic miniaturowy pomeranian mierzy 21 cm +/- 3 cm wzrostu w kłębie. Waga powinna być stosowna do wielkości. 

WADY: Wszelkie odstępstwa od cech, jakie zawiera podany opis rasy, powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od ich nasilenia oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa. 

WADY DUŻE: 

wady anatomiczne, 

• głowa zbyt płaska lub jabłkowata, 
• nos, powieki i wargi barwy mięsa, 
• wady uzębienia, braki zębowe, 
• oczy zbyt duże, zbyt jasne, wyłupiaste, 
• u szarych cieniowanych pomeranianów brak charakterystycznego rysunku na głowie, 
• wady ruchu. 

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: 

• agresja lub wyraźna lękliwość, 
• nietypowa budowa lub zachowanie, 
• niezarośnięte ciemiączko, 
• przodozgryz, tyłozgryz, zgryz przemienny, 
• entropium (podwinięta powieka) lub ektropium (wywinięta powieka) 
• uszy niecałkowicie stojące, 
• wyraźne białe znaczenia lub łaty u psów innych niż białe, z wyjątkiem umaszczenia łaciatego, 
• wszelkie inne umaszczenia nie wymienione we wzorcu. 

Uwaga: samce powinny mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym. 

Do hodowli mogą być użyte jedynie sprawne fizycznie i zdrowe psy, o budowie typowej dla rasy. 

Szpic miniaturowy – charakter pomeraniana 

Szpic miniaturowy pomeranian to niewielki pies, ale miłośnicy rasy twierdzą, że ma wielki charakter. Jest to pies aktywny, przyjaźnie nastawiony do wszystkich domowników, choć mówią o nim „pies jednego pana”, ponieważ spośród całej rodziny wybiera sobie jedną osobę, do której przywiązuje się szczególnie mocno. Żywy temperament szpica miniaturowego sprawia, że jest on w zasadzie zawsze chętny do zabawy, wesoły i sympatyczny, o wiecznie uśmiechniętym wyrazie. 

Niestety, pomeranian nie lubi samotności. Kocha swojego wybranego opiekuna i najchętniej przebywałby z nim bez przerwy. Uwielbia spać z nim w łóżku. Jeżeli domownicy rano rozchodzą się do pracy i wracają późnym popołudniem, a szpic miniaturowy pozostanie sam na wiele godzin, będzie to bardzo źle znosić i może narobić sporo szkód. To bardzo towarzyski pies i najlepiej, gdyby istniała możliwość zabierania go ze sobą do pracy, co nie byłoby kłopotliwe, zważywszy na jego niewielkie rozmiary. Nie wszędzie jednak można przyprowadzać psy lub inne zwierzęta. Pomeranian potrzebuje uwagi i jeżeli w ciągu dnia choć jedna osoba pozostaje w domu, dla psa to idealna sytuacja. 

W stosunku do obcych ludzi szpic miniaturowy pomeranian jest nieufny i nie pozwala im na poufałości. Zawsze najpierw obserwuje gościa z pewnej odległości, dopiero po pewnym czasie sam  podchodzi, obwąchuje i jest to dobry moment, aby go obłaskawić smakołykiem. Przewidujący opiekun przygotuje takowe, aby znajdowały się w zasięgu ręki. 

Pomeranian dobrze komunikuje się z innymi zwierzętami domowymi. W przeciwieństwie do swoich większych kuzynów nie ma instynktu łowieckiego i jest łagodny wobec mniejszych zwierząt. Natomiast, mimo niewielkich rozmiarów, przejawia wielki charakter, jest pieskiem niezwykle odważnym i niekiedy zachowuje się brawurowo wobec większych psów, na co należy uważać podczas spacerów. Szpic miniaturowy pomeranian dobrze toleruje dzieci, ale muszą one być świadome konieczności ostrożnego postępowania z psem, który jest bardzo mały i ma delikatny kościec. 

Szpice niemieckie są psami raczej szczekliwymi; dotyczy to również pomeraniana. Wspomniane niewielkie rozmiary uniemożliwiają mu pełnienie zadań psa stróżującego, za to jest on szalenie czujny i głośno sygnalizuje najmniejszy ruch za drzwiami. Może to być uciążliwe dla sąsiadów, jeżeli pomeranian mieszka w bloku. Dla samego pomeraniana nawet niewielkie mieszkanie może być odpowiednie, choć ze względu na szczekliwość lepszy jest dom z ogrodem. Szpic miniaturowy pomeranian nie musi chodzić na długie spacery, ale nawet mając możliwość wychodzenia na dwór o każdej porze, jeżeli posesja jest szczelnie ogrodzona, powinien być wyprowadzany przez opiekuna na smyczy poza własny teren, aby był prawidłowo socjalizowany. 

Szpic miniaturowy pomeranian jest inteligentny i chętnie się uczy. Chętnie wykonuje polecenia opiekuna i domaga się nagrody za poprawne wykonanie. Nie należy mu szczędzić pochwał w takich sytuacjach; będzie traktował szkolenie jak zabawę i warto to wykorzystać. Oczywiście konieczna jest też konsekwencja, bowiem pomeranian jest bystry i szybko wychwyci słabe punkty opiekuna, bez litości je wykorzystując. Może to się skończyć wejściem swojemu człowiekowi na głowę. 

Zdrowie, żywienie i pielęgnacja pomeraniana 

Szpic miniaturowy pomeranian choruje rzadko, choć zdarzają się dolegliwości i schorzenia typowe dla tej rasy. Najczęściej spotyka się wypadnięcie rzepki, dotyczące również innych ras niewielkich rozmiarów, podobnie jak zapadnięcie tchawicy. Schorzenie to pojawia się u psów w średnim wieku, około 6. roku życia. Jest dość groźne, ale można je leczyć. Ważne jest, aby pomeraniana wyprowadzać na spacery nie w obroży, a w szelkach, które nie uciskają górnych dróg oddechowych. Poza tym u szpica miniaturowego pomeraniana zdarza się hipoglikemia, choroby oczu, niedoczynność tarczycy i niektóre choroby serca – przeważnie szmery lub powiększenie narządu. Te ostatnie raczej nie przyspieszają procesu starzenia; średnia długość życia pomeraniana to około 13 lat, choć często można spotkać osobniki nawet 16-letnie. 

Inną dolegliwością, która dotyka szpice miniaturowe pomeraniany, jest alopecia X. Jej przyczyny nie są do końca poznane; jedna z najbardziej prawdopodobnych hipotez zakłada, że ma ona podłoże hormonalne, dlatego niekiedy uznaje się ją za dermatozę hormonalną. Najistotniejszym jej objawem jest wypadanie włosów. Początkowo wypadają one w okolicach karku, poprzez grzbiet w stronę ogona, tylnej powierzchni ud, a następnie na bokach ciała. Głowa i kończyny pozostają zwykle owłosione. Charakterystyczne jest przebarwienie skóry w miejscach, gdzie doszło do wyłysienia. Staje się ona ciemna, stąd inna nazwa alopecii – choroba czarnej skóry. Cały proces może trwać wiele lat. 

Leczenie alopecii jest długotrwałe i żmudne, a rezultaty są różne. Największym problemem jest brak możliwości wyeliminowania chorych osobników z hodowli, ponieważ może się ujawnić nawet w wieku 6 lat. Nie są również dogłębnie poznane zasady jej dziedziczenia. Szpice miniaturowe pomeraniany muszą być chronione przed promieniowaniem UV, dlatego nie mogą przebywać w miejscach nasłonecznionych. 

Szpic miniaturowy pomeranian może być żywiony zarówno karmą gotową (suchą lub mokrą), jak i posiłkami domowymi. Wszystko zależy, co sobie upodoba. Szpica miniaturowego trudno przekonać do pokarmu, który mu nie odpowiada, a gust każdy pies ma inny – jak u ludzi. 

Karma gotowa, która pochodzi od renomowanych producentów, jest zbilansowana pod względem zawartości składników odżywczych i nie wymaga dodatkowej suplementacji. Dla szpica miniaturowego pomeraniana odpowiednia jest karma dla psów ras małych i miniaturowych; dawkowanie opisane jest na opakowaniu. Ze względu na nieduży objętościowo żołądek pomeraniana, dawkę dzienną lepiej podzielić na dwie porcje. Posiłki domowe, przyrządzane ze świeżych produktów, należy uzupełniać preparatami witaminowo-mineralnymi w ilości, określonej przez lekarza weterynarii. Preparaty takie są do nabycia w sklepach zoologicznych lub w gabinetach weterynaryjnych. 

Szpic miniaturowy pomeranian to rasa wymagająca regularnej pielęgnacji. Jego wełnisty podszerstek ma tendencje do filcowania się i tworzenia niemożliwych do rozczesania kołtunów, dlatego częste czesanie jest konieczne. Niemniej należy pamiętać, że właśnie ów podszerstek przyczynia się do niezwykłej urody tego małego pieska, bowiem stanowi podłoże, na którym spoczywa włos okrywowy, który dzięki temu może być nastroszony, a szpic miniaturowy, mimo że jest psem o  proporcjonalnej budowie ciała, przypomina wyglądem puchatą kulkę. W związku z tym nie powinno się wyczesywać zbyt dużej ilości podszerstka. Do rozczesywania gęstszej sierści najlepiej używać szerokiej szczotki z długimi drucianymi szpilkami, zakończonymi na końcu kulką, aby nie kaleczyły delikatnej skóry. Dzięki takiej codziennej pielęgnacji szata pomeraniana będzie zawsze efektowna. 

Szpica miniaturowego pomeraniana nie należy kąpać zbyt często, jedynie w sytuacjach, kiedy nie da się go doprowadzić do porządku na sucho. Stosuje się kosmetyki nawilżające, które łatwiej rozprowadzić po całej sierści. Woda nie może być zbyt ciepła (najlepiej letnia), a po dokładnym spłukaniu szamponu trzeba pomeraniana dokładnie wysuszyć za pomocą suszarki, niezbyt intensywnym strumieniem letniego powietrza. Suszenie jest bardzo istotne, ponieważ pozostawiona wilgoć może, w związku z gęstym podszerstkiem, spowodować odparzenia, a nawet miejscowe stany zapalne skóry. 

Szpic miniaturowy pomeranian nie wymaga strzyżenia, wręcz nie jest ono wskazane. Można jednak psom wystawowym korygować sierść, aby przydać sylwetce pomeraniana szlachetności, a przy okazji usunąć zbędną sierść np. spomiędzy poduszek, gdzie mogą się przyczepiać np. drobne kamyki, powodując dyskomfort lub nawet raniąc poduszki czy na kończynach tylnych od stawu skokowego do stopy. Niedoświadczony opiekun pomeraniana powinien skorzystać z usługi dobrego groomera. 

Regularnej pielęgnacji wymagają oczy. Dość często u pomeranianów występuje nadmierne łzawienie, powodujące zacieki wokół oczu. Przyczyny mogą być różne: wady powiek, zapalenie spojówek, alergie. Niezależnie od ustaleń lekarza weterynarii i wdrożonego leczenia oczy należy codziennie przemywać wacikiem, zwilżonym płynem do higieny okolic oczu. Płyn taki można kupić w sklepie zoologicznym. Niewskazane jest stosowanie rumianku, herbaty itp., ponieważ przebarwiają one sierść; zdecydowanie lepsza jest zwykła przegotowana woda. 

Nadmiernie wyrośnięte pazury skraca się za pomocą specjalnej obcinaczki. Wskazane jest, aby niedoświadczona osoba udała się w tym celu z pomeranianem do lekarza weterynarii lub wprawnego kynologa. Zbyt dalekie cięcie może spowodować uszkodzenie naczynia krwionośnego i obfite krwawienie z pazura. 

Szpic miniaturowy pomeranian – wystawy, hodowla 

Szpice miniaturowe uzyskują uprawnienia hodowlane na ogólnych zasadach, wymienionych w Regulaminie Hodowli Psów Rasowych Związku Kynologicznego w Polsce. Istnieją jednak dodatkowe ustalenia, zawarte w Załączniku 10A do tego Regulaminu: 

Wielkość / wzrost – ustalanie po ukończeniu 9 miesięcy życia  Szpic niemiecki mały 26 cm +/- 3 cm Szpic niemiecki miniaturowy 20 cm +/- 2 cm. Jeżeli zatem szczeniak urodzi się w miocie szpica niemieckiego małego, a w wieku 9 miesięcy i starszym osiągnął wzrost w kłębie 20 cm +/- 2 cm, zostaje zaliczony do rasy szpic niemiecki miniaturowy (pomeranian). Analogicznie, szczenię z miotu pomeraniana, o ile urośnie ponad 26 cm +/- 3 cm – zostaje w wieku 9 miesięcy lub więcej zakwalifikowany do rasy szpic niemiecki mały. Kwalifikacji dokonuje międzynarodowy sędzia kynologiczny, posiadający uprawnienia do oceny ras grupy 5 FCI. Zmiana przynależności do odmiany rasowej może być dokonana wyłącznie raz w życiu psa/suki i tylko wówczas, jeżeli dotychczas pies/suka: 

• nie posiada tytułu „Młodzieżowy Champion Polski” w dotychczasowej odmianie rasy, 
• nie posiada tytułu „Champion Polski” w dotychczasowej odmianie rasy, 
• nie posiada kwalifikacji hodowlanych w dotychczasowej odmianie rasy, 
• nie był użyty do hodowli w dotychczasowej odmianie rasy.  

Rasa szpic miniaturowy pomeranian jest bardzo trudna w hodowli. Mioty są nieliczne, a porody często skomplikowane i kończące się cesarskim cięciem. Dlatego odpowiedź na pytanie, ile kosztuje pomeranian, jest jedna – dużo. Warto jednak zakupić szczeniaka w renomowanej hodowli, gdzie oboje rodzice są przebadani w kierunku różnych chorób, a skojarzenie ogranicza do minimum wystąpienie wad dziedzicznych. Dlaczego kupować szczenięta z metryką, piszemy obszerniej tutaj. 

Podsumowanie 

Szpic miniaturowy pomeranian to mały piesek do towarzystwa, mogący sprawdzić się także w psich sportach, jak mini agility czy dog dance. Polecany jest dla osób spokojnych, niezapracowanych i nienerwowych. Raczej nie nadaje się dla małych dzieci. Idealnym opiekunem pomeraniana jest osoba pracująca zdalnie lub przebywająca na rencie (emeryturze) i mogąca poświęcić mu więcej czasu. 

Pomeranian jest – niestety – szczekliwy, co czyni z niego dobrego stróża, ale uciążliwego dla sąsiadów w bloku. Obficie linieje dwa razy w roku, gubiąc wychodzący kępami podszerstek; sierść pomeraniana jest obfita i wymaga regularnej pielęgnacji. 

Szpic miniaturowy dobrze porozumiewa się z innymi zwierzętami w domu; jego instynkt łowiecki uległ redukcji i żaden domowy zwierzak nie dozna z jego strony uszczerbku. Natomiast na zewnątrz pomeranian potrafi zachowywać się brawurowo wobec większych psów, dlatego lepiej trzymać go na smyczy.