Owczarek pikardyjski — wszystkie informacje i opis rasy

Ile kosztuje owczarek pikardyjski? Z czego słyną Berger Picardy? I jak podejść do ich hodowli? Tego wszystkiego dowiesz się z naszego kompletnego przewodnika po tej rasie. 

Skąd wywodzi się owczarek pikardyjski?

Owczarek pikardyjski otrzymał nazwę od regionu Pikardia, położonego w północnej Francji. Kynolodzy mają jednak wątpliwości, czy rasa ta istotnie pochodzi z Pikardii; przypuszcza się, że owczarek pikardyjski jest potomkiem owczarków szorstkowłosych, które były rozpowszechnione także poza Francją, w całej północno zachodniej Europie. W każdym razie jest to jedna z najstarszych ras. Wizerunki psa o wyglądzie owczarka pikardyjskiego można zauważyć już na średniowiecznych obrazach.

Źródła historyczne podają, że w XVIII wieku owczarki pikardyjskie były wykorzystywane do przemycania kontrabandy, nosząc różne towary na własnych grzbietach przez granice i omijając służby celne. Używane były między innymi przez przemytników tytoniu z Francji do Belgii. Sami celnicy dość szybko zorientowali się, że owczarki pikardyjskie, choć to psy pasterskie, można łatwo wyszkolić do zwalczania procederu przemytniczego.

Planową hodowlę psów tej rasy rozpoczęto we Francji w II połowie XIX wieku. Po raz pierwszy zostały zaprezentowane na jednej z wystaw zwierząt gospodarskich we Francji w 1863 roku. Pokazane zostały razem z briardami i beauceronami, z którymi są prawdopodobnie spokrewnione. Jako odrębną rasę uznano owczarka pikardyjskiego w 1898 roku, jednak jej pierwszy wzorzec został stworzony dopiero w roku 1922. Opracował go francuski lekarz weterynarii i kynolog, dr Paul Henri Mégnin (1868-1952). Francuski związek kynologiczny uznał rasę owczarek pikardyjski (berger Picard) w 1925 roku.

W XX-leciu międzywojennym rasa pozostawała w stagnacji. Dopiero po zakończeniu II wojny światowej, podczas której pogłowie owczarka pikardyjskiego drastycznie spadło, kynolodzy francuscy podjęli się odtworzenia rasy na bazie osobników ocalałych z wojennej pożogi. Prace zakończyły się powodzeniem. W 1955 roku powołano francuski klub owczarka pikardyjskiego, a w czerwcu tego samego roku nastąpiło ostateczne uznanie rasy przez FCI.

Ile kosztuje owczarek pikardyjski?

Cena owczarka pikardyjskiego w Polsce może wahać się w granicach od 2500 do 6000 złotych, zależnie od renomy hodowcy, rodowodu oraz jakości szczeniaka. Szczeniaki z linii hodowlanych o wysokim potencjale wystawowym mogą kosztować nawet więcej. Warto również uwzględnić koszty dodatkowe, takie jak opłaty za chipowanie, szczepienia oraz inne niezbędne usługi weterynaryjne.

Z czego słyną Berger Picardy?

Berger Picardy, czyli owczarki pikardyjskie słyną przede wszystkim ze swojej wszechstronności i inteligencji. Rasa ta jest znana z doskonałych umiejętności pasterskich oraz zdolności do pracy w różnorodnych warunkach terenowych. Ponadto owczarki pikardyjskie są także doceniane za swoją lojalność wobec rodziny oraz łagodny i przyjacielski charakter.

Owczarek pikardyjski – wzorzec rasy

Wzorzec FCI nr 176                                                             

OWCZAREK PIKARDYJSKI

BERGER DE PICARDIE

KRAJ POCHODZENIA:  Francja 

UŻYTKOWOŚĆ: pies pasterski  i stróżujący.

KLASYFIKACJA FCI: Grupa I – psy pasterskie i zaganiające. Sekcja 1 – psy pasterskie.

Obowiązują próby pracy.

WRAŻENIE OGÓLNE: owczarek pikardyjski jest psem średniej wielkości,  mocno, ale harmonijnie zbudowany, dobrze umięśniony, ale nie ciężki. Elegancki tak w postawie, jak i w ruchu.  Wyraz inteligentny, żywy, bystry; charakterystyczny, „rozczochrany” wygląd. 

WAŻNE PROPORCJE: owczarek pikardyjski to pies średni, naturalnych proporcji. Długość tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego jest nieco większa od wysokości w kłębie (od 5 do 8 proc.),  a suki są przeważnie dłuższe od psów. Kufa i mózgoczaszka równej długości. Odległość od podłoża do łokcia jest równa połowie wysokości w kłębie.

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT: wyrównany, bez objawów agresji, nerwowości czy lękliwości. Pies jest posłuszny i odważny. Cechy te sprawiają, że bez trudu wykonuje swą pracę –  zaganianie i obronę stad owiec. Jest także znakomitym stróżem i psem do towarzystwa, doskonale sprawdzającym się w otoczeniu, gdzie są dzieci. 

GŁOWA: proporcjonalna do wielkości psa, niezbyt masywna. Sucha, wyraźnie rzeźbiona, w żadnym razie nie może wyglądać na zaostrzoną. Na jej wygląd mają znaczący wpływ wyraźne brwi (około 4 cm długości, nie powinny zakrywać oczu), broda i wąsy.

Mózgoczaszka: czaszka widziana z przodu lekko wypukła, z niedużym wklęśnięciem pośrodku. Stop: ledwie zaznaczony, usytuowany w równej odległości od czubka nosa i guza potylicznego. Trzewioczaszka: nos duży, zawsze czarny, o rozwartych nozdrzach. Kufa: mocna, nie za długa, ani ostro zakończona. Grzbiet nosa prosty. Niewielka broda i wąsy. Policzki: średnio zaokrąglone. Wargi: cienkie i przylegające. Uzębienie: szczęki mocne, zgryz nożycowy, uzębienie pełne (42 zęby). Oczy średniej wielkości, owalne, niewypukłe i nie skośnie ustawione, ciemne, zharmonizowane z umaszczeniem, ale nigdy nie jaśniejsze niż orzechowe. Uszy średniej wielkości, wysoko osadzone i stojące, szerokie u podstawy, wierzchołki lekko zaokrąglone; dopuszczalna jest niewielka asymetria w noszeniu uszu.  

SZYJA: mocna i muskularna, dobrej długości, w ruchu uniesiona i wyraźnie wyróżniająca się w sylwetce, głowa noszona dumnie.  

TUŁÓW: kościec mocny, ale nie ciężki, suche umięśnienie. Grzbiet: prosty. Lędźwie: mocne. Zad: nieznacznie i łagodnie opadający. Klatka piersiowa: sięga najwyżej do łokcia. Jej obwód, mierzony za łokciami, jest większy o 1/5 od wzrostu w kłębie. Żebra w górnej części wysklepione, stopniowo spłaszczają się w kierunku mostka. Linia dolna i brzuch:  lekko podciągnięte.

OGON: długi. Pokryty włosem, długość włosa taka sama jak na tułowiu. W spoczynku ogon powinien sięgać stawu skokowego; opada prosto, na końcu lekko zakrzywiony. W ruchu może być uniesiony nieco wyżej, ale nigdy ponad grzbietem.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie:  widziane z przodu i z boku – proste. Łopatki: długie, ukośnie ustawione. Łokcie: przylegające. Przedramię: proste i dobrze umięśnione. Łapy: okrągłe i zwarte.

Kończyny tylne: widziane z tyłu równoległe, oglądane z boku proste. Uda: długie i muskularne. Staw kolanowy: mocny. Staw skokowy: umiarkowanie kątowany, nieustawiony ani beczkowato, ani wąsko. Śródstopie: pionowe. Stopy:  Zaokrąglone, krótkie, zwarte i wysklepione. Pazury krótkie i mocne, ciemne. Brak wilczych pazurów i dodatkowych palców. Opuszki mocne.

RUCH: swobodny i elastyczny, elegancki, sprawiający wrażenie niezmordowanego. 

SZATA:

Sierść: szorstka, półdługa, w dotyku sucha, o długości 5- 6 cm. Sierść jednakowej długości na całym ciele oraz ogonie. Podszerstek obfity i delikatny. Umaszczenie: płowe, płowe z szarym nalotem, pręgowane i szare w ciemnych odcieniach. Duże białe znaczenia nie są dopuszczalne, małe białe plamki na piersi i palcach dozwolone. 

WIELKOŚĆ:

Wysokość w kłębie: Psy: 60 – 65 cm, suki: 55 – 60 cm. Tolerancja: +/- 1 cm. Masa ciała: od 23 do 32 kg.

WADY:  

Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca powinny być uznawane za wady i oceniane zależnie od stopnia nasilenia oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa.

WADY DUŻE:

• Brak dwóch zębów, z wyjątkiem dolnych P4 (P1 nie są  brane pod uwagę).
• Zgryz – odwrócone nożyce bez utraty kontaktu siekaczy.
• Bardzo jasne oczy.
• Ogon zbyt krótki bądź zakręcony nad grzbietem.
• Sierść ze skłonnością do lokowacenia,  płasko przylegająca, krótsza niż 4 cm lub dłuższa niż 7  cm, wełnista.
• Wyraźnie zła postawa kończyn, w szczególności krowi (iksowaty) tył.

 WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

• agresja lub wyraźna tchórzliwość;
• brak typu rasy;
• przodozgryz, tyłozgryz z utratą kontaktu siekaczy;
• brak dwóch P4 lub więcej niż dwóch innych zębów (P1 nie są brane pod uwagę);
• oczy porcelanowe lub żółte;
• uszy niestojące;
• ogon szczątkowy lub brak ogona;
• umaszczenie czarne, białe, arlekin lub łaciate, zbyt dużo bieli na piersi, łapy całe białe, biel gdziekolwiek na tułowiu;

• wielkość poza limitem podanym przez wzorzec rasy; wysokość w kłębie 67 cm dla psa i 62 cm dla suki tolerowana jedynie u osobników wybitnych. 

 UWAGA:

Samce powinny mieć dwa normalnie ukształtowane jądra, całkowicie wyczuwalne w mosznie.

Jakim typem psa jest Berger Picard?

Usposobienie owczarek pikardyjski ma bardzo życzliwe i serdeczne dla swojej rodziny, szczególnie dzieci, które traktuje jak swoich podopiecznych. Psy tej rasy potrzebują dużej ilości ruchu, ale okazują to tylko na spacerach; w domu są raczej spokojne i mało szczekliwe. Są bardzo inteligentne, podobnie jak inne psy pasterskie, i łatwo poddają się układaniu.

Owczarek pikardyjski to rasa objęta obowiązkiem pracy; do uzyskania tytułu Międzynarodowego Championa Piękności musi mieć zaliczony egzamin z obrony, zgodnie z wymogami FCI. O użytkowości  piszemy obszerniej tutaj. Wyszkolony owczarek pikardyjski zawsze z oddaniem stanie w obronie swojej rodziny, znakomicie też spełni funkcję stróża posesji. Bez problemu dogada się z innymi psami w domu, a wobec obcych (np. podczas zabawy na świeżym powietrzu) nie wykazuje agresji. Nie lubi zostawać sam w domu, potrzebuje stałego towarzystwa człowieka. Z tego względu nie powinien mieszkać w kojcu. Zdaje egzamin zarówno jako pierwszy, jak i drugi pies w domu.

Owczarek pikardyjski bardzo lubi ruch, jest to odporny i wytrzymały pies, dlatego z upodobaniem towarzyszy opiekunowi w marszach, biegach rekreacyjnych, chętnie również wchodzi do wody i dobrze pływa. Ważne: w lesie niezbędna jest smycz dla psa, nie wolno puszczać go samopas. Owczarek pikardyjski doskonale sprawdza się także w psich sportach, choć ze względu na rzadkość występowania owczarków pikardyjskich raczej nie widuje się na zawodach, np. agility lub konkursach psów pasterskich. Potrzebuje, oprócz aktywności fizycznej, także jasności przekazu ze strony opiekuna, a także konsekwencji w szkoleniu, bowiem bywa uparty. Dobrze ułożony owczarek pikardyjski jest wspaniałym kompanem całej rodziny i doskonałym towarzyszem zabaw dzieci. Niemniej, jest to duży pies i zabawy te powinny odbywać się pod nadzorem osób dorosłych, szczególnie jeżeli dzieci są małe.

Wobec obcych ludzi owczarek pikardyjski jest nieufny jak każdy stróż. Dlatego powinien być starannie socjalizowany od szczeniaka, ponieważ nieufność bez socjalizacji może przerodzić się w lękliwość, a wtedy potrzebny będzie psi behawiorysta.

Na co najczęściej chorują owczarki podhalańskie i pikardyjskie?

Owczarek pikardyjski należy do ras zdrowych. Jednak niekiedy, z uwagi na jego wielkość i masę ciała, może u tych psów wystąpić dysplazja stawów biodrowych i/lub łokciowych. Hodowcy i miłośnicy rasy wykonują prześwietlenia w tym kierunku, mimo braku formalnych zaleceń. U owczarka pikardyjskiego mogą pojawić się też choroby oczu jak postępujący zanik siatkówki (PRA) i zaćma. Psów z tymi schorzeniami nie należy dopuszczać do rozrodu, dlatego u potencjalnej pary rodzicielskiej powinny zostać wykonane badania genetyczne w ich kierunku. Jeżeli zarówno pies, jak i suka, są genetycznie zdrowi (wolni od chorób oczu), u szczeniąt nie trzeba już wykonywać badań.

Jak dbać o owczarka pikardyjskiego?

Pielęgnacja owczarka pikardyjskiego, wbrew pozorom, nie jest skomplikowana. Jego sierść nie wymaga strzyżenia ani trymowania. U psów wystawowych trzeba jedynie skorygować włos pomiędzy poduszkami kończyn, na łapach i stopach, aby nadać im ładny zaokrąglony kształt – jak przewiduje opis rasy. Oprócz tego wystarczy owczarka pikardyjskiego wyszczotkować raz w tygodniu, natomiast w okresie linienia, który przypada dwa razy w roku – codziennie. Jest to konieczne, ponieważ wypadający martwy podszerstek może ulec sfilcowaniu i blokować dostęp powietrza do skóry, a to często skutkuje jej miejscowymi stanami zapalnymi. Kąpiel psa nie jest konieczna, chyba że jest silnie zabrudzony po spacerze.

Co jedzą owczarki? Zywienie owczarka pikardyjskiego

Żywienie owczarka pikardyjskiego nie odbiega od żywienia psów innych ras. Sucha lub mokra karma od dobrego, uznanego producenta jest zbilansowana i nie wymaga suplementacji. Natomiast posiłki przyrządzane w domu należy uzupełniać preparatami witaminowo-mineralnymi, w dawce dziennej zaleconej przez lekarza weterynarii. Psom pracującym w okresie treningowym podaje się karmę dla psów aktywnych w dwóch porcjach, rano i wieczorem. Bezpośrednio przed i po jedzeniu pies nie może wykonywać żadnego wysiłku; większe rasy mają skłonność do skrętu żołądka, bezpośrednio zagrażającego życiu psa.

Owczarek pikardyjski – szczeniak, wystawy, hodowla

W Polsce, jak już wiadomo, funkcjonuje tylko jedna hodowla owczarka pikardyjskiego. Nie ma zatem u nas zbyt wielkiego wyboru, ponadto zapewne trzeba czekać w długiej kolejce na szczenię. W tej sytuacji warto poszukać szczeniaka w hodowlach zagranicznych. Nie będzie to łatwe z uwagi na rzadkość występowania rasy nawet w jej ojczyźnie, ale warto próbować – to wspaniała rasa, która zasługuje na popularyzację.

Owczarek pikardyjski to rzadka rasa, zatem ryzyko, że trafi się pseudohodowla psów, praktycznie nie istnieje. Mimo to należy omijać podejrzane ogłoszenia w sieci i zawsze sprawdzać pochodzenie szczeniąt. O tym, jak powinno się odbywać poszukiwanie i kupowanie rasowego psa, piszemy tutaj. Uwaga: ze względu na niewielkie pogłowie owczarków pikardyjskich cena szczenięcia może być wysoka. Dlatego warto zastanowić się nad wyborem rasy, ewentualnie rozważyć inne rozwiązanie – np. adopcja psa ze schroniska.

Uprawnienia hodowlane otrzymuje owczarek pikardyjski po uzyskaniu odpowiednich ocen wystawowych lub zaliczeniu przeglądu kwalifikacyjnego, zgodnie z Regulaminem Hodowli Psów Rasowych ZKwP https://www.zkwp.pl/regulaminy.php. Nie są wymagane dodatkowe testy ani prześwietlenie na dysplazję. Warto jednak je wykonać, podobnie jak badanie oczu.

Podsumowanie

Owczarek pikardyjski to rasa psów pasterskich średniej wielkości, nadająca się dla rodziny, preferującej aktywny tryb życia. Występuje w umaszczeniu płowym, płowym z szarym nalotem, szarym i pręgowanym. Jego inteligencja sprawia, że łatwo poddaje się szkoleniu i szybko się uczy. Wymaga aktywności fizycznej, dlatego powinno się go układać w kierunku obrony albo psich sportów. Jest czuły i serdeczny dla swojej rodziny i bardzo lubi dzieci, którymi lubi się opiekować, dzięki czemu sprawdzi się jako pierwszy pies. Nie wykazuje agresji wobec innych psów i pozostałych zwierząt. Jest psem na ogół zdrowym, odpornym i wytrzymałym.