Odma u kota — rokowanie, leczenie

Jeśli podejrzewasz, że Twój kot ma odmę opłucnową, niezwłocznie zabierz go na wizytę u lekarza weterynarii. Weterynarz zdiagnozuje odmę opłucnową i zaleci odpowiednie leczenie. W niektórych przypadkach konieczne może być przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego.

Jakie inne rodzaje odmy występują u kotów?

Istnieje u nich kilka rodzajów odmy opłucnowej:

• Otwarta odma opłucnowa — powstaje, gdy powietrze przedostaje się do jamy opłucnej przez ubytek w ścianie klatki piersiowej. Może to być spowodowane urazem, takim jak stłuczenie lub przebicie klatki piersiowej, lub operacją.

• Zamknięta odma opłucnowa — ma miejsce, gdy powietrze przedostaje się do jamy opłucnej przez uszkodzenie płuca. Może to być spowodowane urazem, takim jak złamanie żebra, lub chorobą, taką jak zapalenie płuc.

• Odma śródpiersiowa — powstaje, gdy powietrze przedostaje się do śródpiersia, przestrzeni między płucami. Może to być spowodowane urazem, takim jak stłuczenie lub przebicie klatki piersiowej, lub operacją.

Odma opłucnowa: przyczyny

Powody powstania odmy u kotów są różne. Najczęstszą przyczyną rozwoju tego schorzenia są urazy klatki piersiowej, taki jak stłuczenie lub przebicie, spowodowane wypadkiem samochodowym, upadkiem lub uderzeniem w coś twardego.

Innym powodem rozwoju odmy opłucnowej u kota mogą być choroby płuc (np. gruźlica, zapalenie płuc czy nowotwory) czy śródpiersia (np. zapalenie śródpiersia i tętniaki aorty). Czynniki je powodujące mogą przyczyniać się do uszkodzenia tkanki płucnej, co z kolei może prowadzić do powstania pęknięć w płucach oraz innych tkankach śródpiersia w obrębie klatki piersiowej. Powietrze może wtedy przedostawać się do jamy opłucnej. Inną przyczyną rozwoju odmy jako następstwa tych schorzeń mogą być stany zapalne w tkance płucnej, które często prowadzą do gromadzenia się płynu w jamie opłucnej. Ten płyn może również utrudniać oddychanie.

Choroby serca takie jak np. niewydolność serca i kardiomiopatia przerostowa często przyczyniają się do gromadzenia się płynu w śródpiersiu. Jest to spowodowane lewostronną niewydolnością mięśnia sercowego, co oznacza, że przez jego osłabienie może nie być w stanie on zapewnić wystarczającej ilości krwi płucom, co może prowadzić do powstania odmy. Po drugie, osłabione mięśnie serca mogą nie być w stanie wypompować wystarczającej ilości płynu z płuc, co może również prowadzić do powstania odmy.

Czasami niektóre operacje chirurgiczne na klatce piersiowej obarczone są ryzykiem uszkodzenia płuc lub klatki piersiowej. Przed zabiegiem lekarz weterynarii poinformuje cię o najczęstszych powikłaniach pozabiegowych u kota. W tym przypadku niezwykle istotna jest opieka pozabiegowa nad kotem.

Odma opłucnowa: objawy

Objawy odmy u kotów mogą obejmować:

• szybkie i płytkie oddychanie, które spowodowane jest uciskiem wypełnionej jamy opłucnowej na płuca,

• kaszel,

• zmęczenie, które spowodowane jest niedostatecznym natlenowaniem organizmu zwierzęcia,

• przyspieszone tętno, jako mechanizm kompensujący niewydolność krążeniowo-oddechową,

• oznaki bólu w klatce piersiowej,

• wypukłość w klatce piersiowej,

• niebieskie zabarwienie warg lub języka jako symptom wysoce zaawansowanego niedotlenienia organizmu.

Jeśli zauważysz u swojego kota któryś z tych objawów, należy natychmiast udać się do lekarza weterynarii. Odma jest stanem zagrażającym życiu i wymaga natychmiastowego leczenia.

Odma opłucnowa: rozpoznanie

Lekarz weterynarii diagnozuje odmę u kota na podstawie wywiadu z właścicielem, przez badanie kliniczne oraz dodatkowo zlecone badania. Badanie krwi u kota jest pomocne w wykluczeniu innych chorób, które mogą powodować objawy odmy. Inne testy obejmują moczu, które może pomóc w wykryciu obecności płynu w płucach oraz badanie radiologiczne czy tomografię klatki piersiowej.

Podczas wywiadu lekarz weterynarii zapyta właściciela o typowe symptomy kota, takie jak duszność, kaszel, zmęczenie lub ból w klatce piersiowej. Zapyta również o historię medyczną kota, w tym o wszelkie wcześniejsze choroby lub urazy.

Odma opłucnowa: leczenie

Po postawieniu diagnozy lekarz weterynarii opracuje plan leczenia. Będzie zależało ono od jej przyczyny. W niektórych przypadkach może być konieczne podanie kotu leków, takich jak leki przeciwzapalne lub antybiotyki. W innych przypadkach może być konieczne wykonanie zabiegu chirurgicznego.

Odma jest poważnym stanem, ale z odpowiednim leczeniem większość kotów ma dobry rokowanie.

Czym jest odma samoistna u kota?

Odma samoistna u kotów to rzadki stan, w którym do przestrzeni opłucnowej przedostaje się powietrze bez urazu.

Jest ona zwykle spowodowana przez pęknięcie płuc. Pęknięcie może być spowodowane przez uraz, chorobę lub czynniki genetyczne. W niektórych przypadkach przyczyna odmy samoistnej u kotów jest nieznana.

Symptomy są takie same jak w przypadku innych rodzajów odmy. Jeśli zauważysz u swojego kota któryś z tych objawów, należy natychmiast udać się do lekarza weterynarii. Odma samoistna jest stanem zagrażającym życiu i wymaga udzielenia natychmiastowej pomocy zwierzęciu.

Leczenie tego rodzaju odmy u pacjenta zależy od przyczyny i nasilenia stanu. W niektórych przypadkach lekarz weterynarii może zalecić nakłucie klatki piersiowej, aby usunąć powietrze z przestrzeni opłucnowej. W innych przypadkach może być konieczne podanie leków lub operacja, której celu usunięcie powietrza z jamy opłucnowej.

Odma samoistna jest stanem rzadkim, ale potencjalnie niebezpiecznym. Jeśli zauważysz u swojego kota któryś z objawów, należy natychmiast udać się do lekarza weterynarii.

Komplikacje w przebiegu odmy opłucnowej u kota

Oto kilka komplikacji, które mogą wystąpić w wyniku odmy płuc u kota:

• Niewydolność oddechowa,
• wstrząs,
• śmierć.

Należy pamiętać, że odma opłucnowa może skutkować śmiertelnym incydentem sercowo-naczyniowym spowodowanym zbyt niskim poziomem tlenu we krwi.

Innym ważnym potencjalnym powikłaniem odmy opłucnowej jest jej nawrót. Dlatego szczególną uwagę należy przyłożyć do monitorowania częstości oddechów kota, ponieważ jej zwiększenie może sugerować nawrót choroby. Dodatkowo lekarz może zlecić dodatkowe projekcje rentgenowskie, podobnie jak dodatkowe pomiary poziomu tlenu we krwi.