Mastif Tybetański

Mastify tybetańskie linieją dwa razy do roku i trzeba je wtedy wyczesywać codziennie. W przeciwnym razie podszerstek może utworzyć skorupę z filcu przy skórze, którego ciężko będzie się pozbyć. Poza okresami linienia, psy te warto czesać raz na tydzień. 

Ta majestatyczna, olbrzymia rasa charakteryzuje się bardzo gęstą i długą sierścią, która przypomina grzywę lwa. Włos okrywowy jest prosty i nastroszony, a podszerstek wełnisty i bardzo gęsty. Samce mają bardziej imponującą okrywę włosową. 

Umaszczenie w rasie może być czarne, błękitne z podpalaniem lub bez niego, złote, lub śniade. 

Psy te nie są szczekliwe, chyba że… alarmują właśnie o wejściu intruza na posesję. Wtedy usłyszymy ich donośny, mocny głos, którego będą używać nawet w nocy, aż do momentu, gdy zaalarmowany opiekun nie sprawdzi, czy wszystko w porządku. Są psami typowo stróżującymi, ale nie obrończymi, dlatego też poza posesją nie powinny być agresywne. Zdecydowanie nie będą odstraszać szczekaniem ludzi czy psów na ulicy. 

Mastify tybetańskie nie są zbyt aktywne i nie nadają się do sportów wyczynowych, biegania ani długich wypraw w góry latem. Najchętniej stróżować będą na posesji, co nie oznacza, że nie muszą wychodzić poza nią. Jak najbardziej powinny odbywać normalne spacery do lasu, czy do parku przynajmniej raz na kilka dni.

To psy typowo stróżujące, co oznacza, że nie będą ślepo wykonywać komend przewodnika niczym owczarki. Oczywiście można uczyć je poleceń, a nawet sztuczek metodami pozytywnych wzmocnień, ale nie oczekujmy tu cudów. Mastify tybetańskie potrzebują mądrego, bardziej doświadczonego i zrównoważonego przewodnika. Pomimo swojej wielkości i pewności siebie nie powinny być uczone z agresją i przemocą. Są to psy równie niezależne, co wesołe i chętnie oddadzą się harcom oraz cenią sobie kontakt socjalny ze swoim opiekunem i rodziną. Metoda twardej ręki nie jest dla nich, raczej potrzebna jest tu konsekwencja i partnerstwo. 

Użytkowością mastifa tybetańskiego jest stróżowanie. To ono jest jego pasją i powołaniem, a pilnowaniu swojej rodziny i posesji odda najchętniej cały swój czas. Innego rodzaju szkolenie jest możliwe, ale na pewno nie takim poziomie, jak z wieloma innymi rasami.

Mastify tybetańskie nie są zbyt przyjazne wobec obcych psów, a nie daj boże, gdy te próbują wejść na ich posesję. Odpowiednio szkolone, na obce psy w parku będą reagować obojętnością lub dogadają się, z co bardziej uległymi. Wobec swojego stada nie są agresywne, ale na pewno stanowcze i dominujące, dlatego mogą nie dogadać się z drugim przedstawiciel tej samej płci w podobnym wieku. Do dorosłych mastifów najlepiej wprowadzać szczenięta o niedominującym charakterze.

Swojej rodzinie mastify tybetańskie są wierne, oddane i kochające. Świetnie tolerują dzieci i są cierpliwe wobec nich, co nie znaczy, że dzieci powinny wchodzić psu na głowę, dosłownie i w przenośni. Należy pamiętać o dobrej socjalizacji i wyprowadzaniu na spacery, gdyż mogą przestać tolerować ludzi w ogóle i stać się agresywne.