Choroba von Willebranda (vWD - von Willebrand disease) uznawana jest za jedną z najczęściej występujących skaz krwotocznych u psów. Występuje w postaci pierwotnej i nabytej. Za pierwszą z nich odpowiadają czynniki genetyczne. Jak objawia się choroba von Willebranda u psa i czy można ją leczyć?
Spis treści
Choroba von Willebranda — objawy
Choroba von Willebranda to pierwotna skaza krwotoczna o podłożu genetycznym lub nabytym. Odpowiada za nią nieprawidłowa budowa lub całkowity niedobór jednego z białek odpowiedzialnych za krzepnięcie krwi — czynnika von Willebranda. Produkowany jest on przez śródbłonek naczyń krwionośnych i odpowiada za agregację trombocytów (czyli płytek krwi) w miejscu przerwania ciągłości naczynia.
Za główne objawy tego schorzenia uznaje się m.in.:
-
spontaniczne krwotoki już w młodym wieku (np. podczas rutynowych zabiegów takich jak czipowanie psa lub obcinanie pazurów u psa),
-
nadmierne krwawienie z nosa, jamy ustnej, dróg moczowych, układu oddechowego i rozrodczego lub jelit,
-
smolisty kał,
-
krwawienia dziąseł towarzyszące wymianie zębów.
Warto zaznaczyć, że wystąpienie epizodu krwotoku lub krwawienia nasila wysiłek fizyczny, cieczka, ciąża lub stres u psa.
Predyspozycje rasowe do choroby von Willebranda
Istnieją trzy typy choroby. Każdy z nich różni się stopniem nasilenia objawów i sposobem dziedziczenia.
Uznaje się, że pierwszy z nich dotyczy nawet 90% przypadków. Charakteryzuje się łagodniejszymi objawami niż przy pozostałych dwóch typach. Rodzaj dziedziczenia w tym przypadku jest autosomalny dominujący. Oznacza to, że choroba nie jest sprzężona z płcią, dlatego samce i samice zapadają na nią z porównywalną częstotliwością. "Dominujący" oznacza natomiast, że wystarczy, aby wadliwy gen odpowiadający za nieprawidłową budowę lub brak czynnika von Willebranda występował tylko na jednym chromosomie z pary.
Rasami predysponowanymi do wystąpienia tego typu choroby są m.in. dobermany, airedale terriery, berneńskie psy pasterskie, pembroke welsh corgie, pinczery średnie i holenderskie psy na kuropatwy.
Drugi rodzaj vWD występuje o wiele rzadziej, ale ma zdecydowanie cięższy przebieg. Rodzaj dziedziczenia jest również autosomalny, ale recesywny — do wystąpienia objawów klinicznych konieczna jest para wadliwych genów. Chorobę stwierdzono u wyżłów niemieckich: szorstko- i krótkowłosych.
Typ trzeci niedoboru czynnika von Willebranda uznaje się za najcięższy. Ten rodzaj choroby występuje zdecydowanie najrzadziej. Dziedziczy się go w ten sam sposób co typ drugi. Rasy, u których opisano ten rodzaj schorzenia, to terriery szkockie, owczarki szetlandzkie, chesapeake bay retrievery i płochacze holenderskie.
Nabyta postać choroby
Warto zaznaczyć również, że udokumentowano nabytą postać vWD związaną z niedoczynnością tarczycy u psów. Czynnik von Willebranda u psów z hipotyroidyzmem wykazuje obniżone stężenie w osoczu krwi. Ta postać schorzenia rokuje dobrze, bowiem standardowa suplementacja hormonów tarczycy w znacznym stopniu ogranicza objawy pierwotnej skazy krwotocznej.
Rozpoznanie choroby von Willebranda
Diagnostyka skaz krwotocznych, w tym vWD jest bardzo trudna i polega na wieloetapowym działaniu. Kluczowe okazują się jednak pomiar stężenia białka von Willebranda w osoczu i testy genetyczne pozwalające na określenie typu choroby. Niestety nie zostały one jeszcze skomponowane dla wszystkich ras predysponowanych do wystąpienia tego schorzenia.
W celu wykonania powyższych działań diagnostycznych konieczne są badania krwi u psa.
Leczenie choroby von Willebranda
Choroba von Willebranda jako schorzenie genetyczne jest nieuleczalna. Możliwości farmakoterapii w jej przypadku są ograniczone. Działania mające na celu poprawę jakości życia pupila to przede wszystkim unikanie zabiegów chirurgicznych i sytuacji mogących prowadzić do zranienia i krwawienia w jego następstwie. W niektórych przypadkach konieczna może okazać się transfuzja świeżo mrożonego osocza. W przypadku ciężkiej skazy krwotocznej na tle vWD należy rozważyć eutanazję.
Choroba von Willebranda — podsumowanie
Choroba von Willebranda to ciężkie, ogólnoustrojowe i nieuleczalne schorzenie. Niestety, lekarze weterynarii posiadają ograniczone możliwości leczenia tej skazy krwotocznej. Działania terapeutyczne powinny mieć na celu maksymalne podniesienie komfortu życia pacjenta w sposób objawowy. Niestety nie zawsze jest to możliwe.
Bibliografia
- "Choroba von Willebranda u psów" - A. Łobodzińska, J. Gruszczyńska; Życie Weterynaryjne; 2013; 88(11); 938-944
- "Choroba von Willebranda u psów" - J. Wessely-Szponder; Medycyna Weterynaryjna; 1999; 55(5); 288-291
- "Praktyczne podejście do pacjenta z zaburzeniami krzepnięcia" - A. Wawrzyniak, M. Macios; Magazyn Weterynaryjny; 2020; 07-08
Brak komentarzy
Nikt jeszcze nie dodał komentarza do tego artykułu.