Parwowiroza u psa - objawy, leczenie i rokowania

Czym jest parwowiroza u psa?

Parwowiroza, inaczej psi tyfus, to choroba zakaźna znana lekarzom weterynarii na całym świecie. Za każdym razem, kiedy mamy problemy żołądkowe, biegunki, wymioty u młodych, zwłaszcza nieszczepionych psów, należy wziąć ją pod uwagę. Źródłem choroby jest parwowirus, zaliczany do najmniejszych wirusów DNA występujących u zwierząt. Przenosi się on przez kontakt bezpośredni, najczęściej w miejscach największych skupisk psów, ale również w sposób pośredni - poprzez skażone przedmioty i środowisko. Ryzyko zarażenia wzrasta, kiedy następuje spadek odporności wywołany stresem, na przykład, gdy zwierzę zmienia otoczenie. Wydaje się, że rasy: rottweiler, labrador retriever, american pit bull terrier, doberman, pinczery, angielski springer spaniel i owczarek niemiecki są bardziej narażone na rozwój tej groźnej choroby. Rozprzestrzenianie się wirusa następuje przede wszystkim z kałem, ale obecny jest on także w wymiocinach i ślinie innych psów. W przypadku szczeniąt i młodych psów, które nie opuszczają domu lub posesji, również może dojść do zakażenia. Warto wspomnieć, że parwowirus jest wyjątkowo oporny na czynniki środowiskowe i w sprzyjających warunkach potrafi przeżyć przez 6 do 12 miesięcy. W pomieszczeniach czas przeżycia skraca się do jednego miesiąca. Jedynym preparatem ograniczającym namnażanie się wirusa jest 2% roztwór NaOH. 

Jak objawia się parwowiroza u psa?

Do pierwszych symptomów choroby należą nawracające wymioty, po których w krótkim czasie pojawiają się intensywne wodniste biegunki. Często mają one domieszkę dużej ilości krwi i śluzu, co stanowi charakterystyczny objaw parwowirozy, zwłaszcza w przypadku młodszych czworonogów. Psi tyfus musi być różnicowany z innymi chorobami, w przebiegu których pojawia się biegunka, oraz z zatruciami i błędami żywieniowymi. Wirus atakuje zarówno szczenięta, jak i psy dorosłe. Po namnożeniu się w jamie nosowo-gardłowej wraz z krwią trafia m.in. do nabłonka krypt jelitowych. Pojawia się on w kale już trzeciego dnia, natomiast pierwsze objawy parwowirozy widoczne są niekiedy dopiero po tygodniu od zakażenia.

Psi tyfus uszkadza przewód pokarmowy, co upośledza wchłanianie i stanowi bramę wejścia dla drobnoustrojów. Najgorszym z możliwych scenariuszy, spotykającym głównie szczenięta, jest rozwijająca się sepsa, prowadząca do wstrząsu i śmierci zwierzęcia. Rzadko w tym przypadku ma miejsce wyzdrowienie czworonoga. Mówi się wtedy o nadostrym przebiegu choroby. U dorosłych psów namnażanie się patogenu dotyczy głównie nabłonka krypt jelitowych, co prowadzi do wystąpienia objawów ze strony układu pokarmowego. Wydalanie parwowirusa z kałem trwa zazwyczaj około 7 dni i jest to okres, w którym pies zaraża. Jeżeli objawy choroby nie zostaną wychwycone wystarczająco wcześnie, przeprowadzone po tym okresie badania próbki kału mogą nie potwierdzić obecności wirusa. Postęp infekcji powoduje, że chore zwierzę w konsekwencji zaburzeń elektrolitowych staje się osowiałe, szybciej się męczy i traci apetyt. Charakterystycznym symptomem, zarówno u młodszych, jak i starszych psów, jest wysoka gorączka. Ciężki przebieg choroby prowadzi do znacznego spadku ciśnienia krwi, co skutkuje zaburzeniami ukrwienia tkanek. Błony śluzowe stają się blade, praca serca przyspiesza, a temperatura ciała spada. W przebiegu choroby u szczeniąt i młodych psów może dojść do uszkodzenia jelit, zalegania treści pokarmowej i wchłaniania toksyn do krwiobiegu. U szczeniąt, które rozwinęły objawy jako skutek zakażenia pionowego (w czasie ciąży) lub w wieku do 2 tygodni, dochodzi do wirusowego zapalenia mięśnia sercowego, które najczęściej ma przebieg śmiertelny. 

Oto lista objawów parwowirozy u psa:

• Wysoka gorączka
• Wymioty
• Biegunka
• Krew w kale
• Brak apetytu
• Ogólne osłabienie i apatia
• Utrata wagi
• Zasinienie dziąseł
• Zmiany w kolorze i konsystencji kału
• Odwodnienie
• Depresja i niechęć do aktywności

Czy parwowiroza jest uleczalna?

Parwowiroza psów stanowi bezpośrednie zagrożenie życia zwierzęcia i wymaga intensywnego leczenia, a także stałego monitorowania stanu pacjenta poprzez często sprawdzane parametry biochemiczne krwi. Stwierdzenie zespołu objawów u szczeniaka lub dorosłego pupila obliguje do tego, aby szybko wprowadzić leczenie. Bez podjęcia terapii zazwyczaj zwierzę umiera. 

Stosowanie leki: 

• antybiotyki o szerokim spektrum działania,
• leki przeciwbólowe i przeciwwymiotne,
• płyny.

Nieodłącznym elementem terapii powinno być włączanie pokarmów po ustabilizowaniu stanu zwierzęcia poprzez dokarmianie lekkostrawną dietą. Dieta ta powinna być kontynuowana przez 3-4 tygodnie po powrocie zwierzaka do zdrowia. 

Czy człowiek może zarazić się od psa parwowirozą?

Parwowiroza, znana również jako choroba zakaźna psów, jest chorobą wywoływaną przez wirusa parwowirusa psów (CPV). Choroba ta jest specyficzna dla psów i nie stanowi zagrożenia dla ludzi. Jednakże ludzie mogą przenosić wirusa na swoich ubraniach lub butach, dlatego ważne jest unikanie kontaktu z zarażonymi psami i zachowanie odpowiednich procedur higieny, szczególnie w przypadku osób pracujących z psami, aby ograniczyć ryzyko przeniesienia wirusa na inne psy.

Ile kosztuje leczenie parwowirozy u psa?

Koszt leczenia parwowirozy u psa może być różny w zależności od wielu czynników, takich jak stopień zaawansowania choroby, konieczność hospitalizacji, rodzaj stosowanej terapii i lokalizacja weterynarza. Całkowity koszt może obejmować badania diagnostyczne, hospitalizację, leki, płyny dożylnie, kroplówki oraz opiekę weterynaryjną. Szacuje się, że leczenie Parwowirozy może kosztować od kilkuset do kilku tysięcy złotych, przy czym koszty mogą być znacznie wyższe w przypadku powikłań lub ciężkich przypadków choroby.

Parwowiroza u psa - profilaktyka 

W związku z wysoką chorobotwórczością obowiązkiem wydają się szczepienia zwierząt. Przyjęcie pierwszej dawki szczepionki powinno nastąpić w 8-9 tygodniu życia, a w miejscach, gdzie obserwuje się nadmierne zagęszczenie zwierząt, nawet wcześniej. W tym wieku odporność przekazana z mlekiem matki zanika, zwłaszcza kiedy szczeniak zaczyna jeść pokarmy stałe. Kolejne dawki szczepionki powinny być podawane co 3-4 tygodnie, aż do ukończenia 16 tygodnia życia. Minimalny czas potrzebny do rozwinięcia odporności poszczepiennej to 2 tygodnie od zakończenia cyklu szczepień. Chore zwierzę nie może być poddane szczepieniu. Warto pamiętać, że szczepienia przypominające są bardzo ważne do zachowania prawidłowego poziomu przeciwciał we krwi psów i powinno się je wykonywać po raz pierwszy po roku, a kolejne w odstępie trzech lat u dorosłych zwierząt. 

Parwowiroza u psa - rokowanie 

W powodzeniu leczenia parwowirozy ma znaczenie moment zgłoszenia się do lekarza weterynarii po zauważeniu jakichkolwiek objawów, które są niepokojące, i bezzwłoczne rozpoczęcie terapii. Przebieg choroby w dużym stopniu zależy nie tylko od odporności, ale również od wieku psa. Młode zwierzęta są bardziej narażone na wyniszczenie organizmu w wyniku szybkiego postępu choroby. U szczeniąt przebieg parwowirozy jest znacznie poważniejszy niż u psów dorosłych. Psy są najbardziej podatne na zachorowanie od 6 tygodnia do 6 miesiąca życia. Starsze osobnik mogą przechodzić zakażenie bezobjawowo. W przypadku nieleczonej parwowirozy do śmierci dochodzi u 90% szczeniąt. Szczenięta i dorosłe psy, które przechorowały psi tyfus, zachowują odporność nawet do końca życia.