Pekińczyk - wszystkie informacje i opis rasy

Skąd pochodzi pekińczyk?

Pekińczyk to jedna z najstarszych ras świata. Jej ojczyzną jest prawdopodobnie Tybet, skąd psy trafiły do Chin przez Mongolię i Mandżurię. Mogło to mieć miejsce nawet 4 tys. lat temu. Pierwsze przekazy na temat małych, krępej budowy piesków o wyglądzie króla zwierząt, pochodzą z czasów około 500 lat p.n.e. Miały one towarzyszyć Buddzie, który sprawiał wrażenie, jakby przebywał w otoczeniu miniaturowych lwów, a w chwili niebezpieczeństwa przeistaczały się w prawdziwe lwy i atakowały wroga. 

Pekińczyk w starożytnych Chinach był uważany za bożka, który odpędzał złe duchy, i odpowiednio go czczono. Te niewielkich rozmiarów psy miały prawo zamieszkiwać wyłącznie w pałacu cesarskim, jako że jedynie cesarz mógł je posiadać i hodować, a ówcześni dygnitarze otrzymywali je w uznaniu wybitnych zasług. Niestety nie do końca na własność, bowiem jeżeli uhonorowany dygnitarz rozstał się ze światem, jego pekińczyk musiał być zwrócony do pałacu pod opiekę rodziny panującej. Zatrzymanie go nie było możliwe – kradzież pekińczyka była przestępstwem karanym śmiercią. Wiadomo również, że po śmierci cesarza składano w ofierze również jego pekińczyki, aby mogły odpędzać złe duchy w życiu pozagrobowym od zmarłego władcy. 

Przez wiele wieków pekińczyki nie opuszczały pałacu, gdzie były pilnie strzeżone niczym klejnoty i wiodły luksusowe życie, zatem nie było mowy, aby mogły wydostać się poza Chiny. Dopiero w 1860 roku, podczas drugiej wojny opiumowej, wojska brytyjskie zdobyły Pałac Letni w Pekinie. Ówczesna cesarzowa Cixi, w obawie przed wywiezieniem pekińczyków do Europy, nakazała je uśmiercić, jednak strażnicy pałacowi nie zdążyli wykonać barbarzyńskiego rozkazu do końca i pięć piesków zostało uratowanych. Żołnierze brytyjscy zabrali je na statek. Wśród uratowanych pekińczyków (jeden pies i cztery suki) była suczka nazwana Looty, która została podarowana królowej Wiktorii. Pozostałymi zajęły się powinowate królowej, w tym księżna Richmond i Gordon, które zaopiekowały się dwiema suczkami. To właśnie one dały początek hodowli Godwood, która z czasem stała się znana na całym świecie. Warto podkreślić, że wszystkie przywiezione wówczas z Chin pekińczyki były miniaturowej odmiany sleeve (tzw. rękawowej); nazwa wzięła się od zwyczaju noszenia tych piesków przez członków rodziny cesarskiej – w rękawach. Dziś pekińczyk miniaturka nie istnieje jako rasa, wszystkie objęte są tym samym wzorcem. 

W 1893 roku po raz pierwszy pokazano pekińczyka na wystawie, a w roku 1900 z Anglii rasa trafiła na kontynent, do Holandii i Niemiec. Stamtąd trafiły za ocean. Od tej pory zaczęła się światowa kariera tej rasy psów. FCI ostatecznie uznała rasę pekińczyk w 1966 roku. 

Historia rasy pekińczyk w Polsce zaczyna się pod koniec lat 20. XX wieku, kiedy sprowadzono do nas pierwsze psy z Rosji. Do wybuchu wojny hodowla pekińczyków w naszym kraju stała na bardzo wysokim poziomie. Wówczas swoją karierę kynologiczną zaczynała Halina Pasionkówna – późniejsza legendarna hodowczyni pekińczyków. Mieszkała w Warszawie i udało jej się ocalić psy z pożogi Powstania Warszawskiego. Zamieszkała w Krakowie, gdzie przez wiele lat, aż do śmierci, prowadziła hodowlę Mitang. Psy z tej hodowli były wysoko cenione w całej Europie. Ich popularność była największa w latach 60. i 70. XX wieku; obecnie pekińczyki są bardzo rzadkimi gośćmi na wystawach. 

Opis rasy pekińczyk – jego wygląd i cechy charakterystyczne 

Wzorzec rasy pekińczyk, FCI nr 207 

POCHODZENIE: Chiny, PATRONAT: Wielka Brytania 

DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 26.03.2009 

UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa. 

KLASYFIKACJA FCI: Grupa 9: Psy ozdobne i do towarzystwa. Sekcja 8: chin japoński i pekińczyk 

Pekińczyk nie jest objęty obowiązkiem pracy. 

WRAŻENIE OGÓLNE: mały pies o wyglądzie lwa i czujnym, inteligentnym wyrazie. Niewielkich rozmiarów, harmonijny, dość przysadzisty z ogromną godnością i klasą. Jakiekolwiek objawy trudności w oddychaniu lub niemożność sprawnego poruszania się są niedopuszczalne i powinny być surowo oceniane. Włos nie nazbyt obfity. 

ZACHOWANIE /TEMPERAMENT: Odważny, lojalny, powściągliwy, ale nielękliwy ani agresywny. 

GŁOWA: Dość duża, bardziej szeroka niż głęboka. Pekińczyk zaliczany jest do ras wielkogłowych. 

MÓZGOCZASZKA: Czaszka dość szeroka; szeroka i płaska między uszami; niewypukła; szeroka między oczami. Stop: Wyraźnie zaznaczony. 

TRZEWIOCZASZKA: Pigmentacja nosa, warg i powiek zawsze u tej rasy obowiązkowo czarna, niezależnie od umaszczenia. Nos: Niezbyt krótki i szeroki, nozdrza duże, rozwarte. Fałd nosowy może rozciągać się od policzków do grzbietu nosa, w postaci szerokiej, odwróconej litery “V”. W żadnym wypadku nie może on zasłaniać oczu lub nosa, utrudniać oddychania ani widzenia. Nozdrza ścieśnione i obfite fałdy nad nosem niedopuszczalne i surowo oceniane. Kufa: widoczna, ale może być stosunkowo krótka i szeroka, z mocną żuchwą. Wargi: Zamknięte, język ani zęby nie mogą być widoczne ze względu na budowę pyska, ale wargi nie mogą też zakrywać podbródka. Oczy: Czyste, okrągłe, ciemne i błyszczące, niezbyt duże, nigdy wyłupiaste. Wolne od wyraźnych objawów chorobowych. Uszy: zwisające, w kształcie sercowatym, osadzone na górnej krawędzi czaszki, noszone przy głowie i nie dłuższe, niż do linii rozcięcia pyska. Długi, obfity włos na uszach. 

SZYJA: Stosunkowo krótka i gruba. 

TUŁÓW: Stosunkowo krótki, z wyraźnym wcięciem. Linia grzbietu: Prosta. Klatka piersiowa: Szeroka o dobrze wysklepionych żebrach, zawieszona między kończynami przednimi. 

OGON: Ogon osadzony wysoko, zakręcony, lekko zagięty nad grzbietem w stronę jednego z boków. Długie pióra. 

KOŃCZYNY 

KOŃCZYNY PRZEDNIE: Krótkie, grube, o mocnej kości. Pies stoi pewnie na łapach, a nie na nadgarstkach. Kończyny całkowicie zdrowe i sprawne. Łopatka: Skośnie ustawiona, dobrze połączona z tułowiem. Łokcie: Przylegające. Przedramię: Może być nieco zakrzywione, aby zrobić miejsce na żebra. Śródręcza: Lekko nachylone, mocne, niezbyt blisko siebie. Łapa: Duża, płaska, nieokrągła. Może być nieco wykręcona na zewnątrz. Łapy mocno wykrzywione są poważną wadą rasy. 

KOŃCZYNY TYLNE: Mocne, muskularne, ale nieco lżejsze w porównaniu z przednimi. Bardzo wąsko ustawione kończyny tylne są poważną wadą. Kątowanie umiarkowane, kończyny całkowicie zdrowe i sprawne. Staw kolanowy: Wyraźny. Staw skokowy: Mocny, niski. Śródstopie: Mocne, widziane z tyłu równoległe względem siebie. Łapa: Duża, płaska, nie okrągła, ustawiona prosto do przodu. 

RUCH: Typowy dla tej rasy jest powolny, toczący i pełen godności. Typowego chodu nie należy mylić z kołysaniem w następstwie słabego związania obręczy barkowej i innych objawów nieprawidłowej konstrukcji. Wszelkie rozchwiania łopatek i łokci oraz objawy słabości łap i śródręczy stanowią poważne wady. Ruch nie może być utrudniony przez zbyt bujną szatę. 

SZATA 

SIERŚĆ: sierść pekińczyka jest dosyć długa, prosta, z grzywą nieopadającą poniżej barków, tworząca kryzę wokół szyi. Jego sierść okrywowa jest twarda, podszerstek gęsty i miękki. Długie włosy na uszach, tylnych partiach kończyn, ogonie i palcach. Długość i obfitość szaty nie powinna skrywać kształtów ciała ani upośledzać sprawności psa. Zbyt obfita sierść stanowi poważną wadę rasy. 

UMASZCZENIE: wszystkie kolory i znaczenia są dopuszczalne i jednakowo cenione, z wyjątkiem niedopuszczalnego umaszczenia albinotycznego i wątrobianego. U psów łaciatych, łaty powinny być równo rozmieszczone. 

WIELKOŚĆ I WAGA: Idealna waga nie powinna przekraczać 5 kg (pies) i 5,4 kg (suka). Psy powinny wyglądać na małe, ale zdumiewać ciężarem przy podnoszeniu; mocny kościec i masywne ciało to istotne cechy tej rasy. 

WADY: Wszelkie odstępstwa od wzorca powinny być uznane za wady i oceniane zależnie od nasilenia oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa. 

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: · Agresja lub wyraźna lękliwość. · Każdy pies, wykazujący ewidentne wady budowy lub zaburzenia charakteru powinien zostać zdyskwalifikowany. 

Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, całkowicie zstąpione do moszny. 

Jakie są pekińczyki?

W ciągu wielu wieków wyjątkowego „cesarskiego” traktowania i pałacowego trybu życia charakter pekińczyka ewoluował w kierunku „arystokratycznego”. Jest to pies wyjątkowo trudny do ułożenia w kierunku posłuszeństwa, zwłaszcza dla nowicjusza w rasie. Pekińczyk jest uparty, pewny siebie, wyjątkowo niezależny i lubiący postawić na swoim. Swoją rodzinę bardzo kocha, zwłaszcza wybranego przez siebie opiekuna i to od niego oczekuje pieszczot i czułości, pozostałych domowników traktując serdecznie i z przywiązaniem, ale i z dystansem. Jeżeli pekińczyk ma być pupilem wszystkich w domu, trzeba od małego szczeniaka pracować nad jego zachowaniem. Nie wolno dopuścić, aby ukochany pan stał się „niewolnikiem” pekińczyka i nie mógł bez niego pójść nawet do toalety, a w razie np. kilkudniowego wyjazdu służbowego domownicy nie potrafiliby dać sobie z nim rady. Pekińczyk może się w takiej sytuacji zbuntować, np. odmawiając jedzenia czy wręcz obrażając się na wszystkich w domu. 

Pekińczyk to pies spokojny, niezbyt lubiący aktywność. Jest niezależny i samodzielny, dlatego dobrze się czuje we własnym towarzystwie. Pekińczyki nie najgorzej znoszą samotność i nie mają skłonności do niszczenia rzeczy podczas nieobecności domowników. Czują się dobrze zarówno w domu z ogrodem, jak i w mieszkaniu w bloku, bowiem mają naturę domatorów. Z tych względów są lubiane przez osoby starsze. 

Dlaczego pekińczyk gryzie? Czy pekińczyk lubi dzieci?

Pekińczyk jest psem typowo towarzyszącym, nieposiadającym instynktu łowieckiego. Nie jest jednak najlepszym wyborem dla rodziny z małymi dziećmi, które tolerują, ale z pewnością nie są dla nich kompanami do zabawy. Co więcej, pekińczyk może kłapnąć zębami w obronie, jeżeli dziecko zacznie go ciągnąć za uszy lub ogon. Dlatego małe dzieci trzeba uczyć właściwego postępowania z psem — im wcześniej, tym lepiej. 

W kontaktach z innymi zwierzętami pekińczyk jest zdystansowany. Domowy inwentarz toleruje, ale raczej bez spoufalania się. Natomiast jeżeli na spacerze do pekińczyka podbiegnie obcy pies, nawet nie mając złych zamiarów, ten potrafi pokazać dość wyraźnie, że jednak nie odpowiada mu takie towarzystwo. Mimo to pekińczyka nie należy izolować od otoczenia; przeciwnie – kontakty ze światem mają pozytywny wpływ na jego socjalizację. Potrzebny jest także ruch, aczkolwiek pekińczyk nigdy nie będzie sportowcem ani wytrwałym piechurem. 

Czy pekińczyki są chorowite?

Pekińczyki to rasa zaliczana do długowiecznych. Niektóre potrafią dożyć nawet 16-17 lat, przeciętnie żyją 12-15 lat. Zależy to od dobrych genów, stanu zdrowia i dobrostanu psa. 

Na ogół pekińczyki cieszą się dobrym zdrowiem. Jednak jak każda rasa, także i pekińczyk ma skłonności do określonych schorzeń. Najczęściej występują u nich: 

• Problemy z oddychaniem (niekiedy znaczne), które miewają przedstawiciele ras brachycefalicznych. 
• Choroby oczu: wypadanie gałki ocznej, owrzodzenie rogówki, atrofia (zanik) siatkówki, zespół suchego oka, jaskra, wypadnięcie gruczołu trzeciej powieki (tzw. wiśniowe oko). 
• Wrodzony rozszczep podniebienia. 
• Wodogłowie. 
• Problemy z naturalnym porodem; jak już wspomniano, pekińczyk to rasa wielkogłowa. Regulamin Hodowli Psów Rasowych ZKwP dopuszcza pierwsze krycie suk ras wielkogłowych wcześniej niż suki pozostałych ras – już po ukończeniu 12 miesięcy życia. Mimo to komplikacje się zdarzają i wówczas ciążę rozwiązuje się przez cesarskie cięcie. 
• Zwichnięcie rzepki stawu kolanowego. 
• Choroba krążka międzykręgowego (dyskopatia). 
• Wady rozwojowe serca i naczyń krwionośnych. 
• Choroby układu moczowego – głównie kamienie moczowe. 

W przypadku ras brachycefalicznych, a więc także i pekińczyka, bardzo ważna jest profilaktyka schorzeń układu oddechowego. Szczególny nacisk należy położyć na regularne sprawdzanie otworów nosowych, czy nie zalega w nich wydzielina, a także czy płytka nosowa nie ulega zrogowaceniu. Czyści się je zwykłą chusteczką higieniczną. Obfitą wydzielinę można odessać gruszką. 

Jak dbać o pekińczyka? 

Jak u każdego psa, u pekińczyka również należy dbać o regularne odrobaczanie i szczepienie przeciwko wszystkim chorobom zakaźnym, a w sezonie zapobiegać zaatakowaniu przez kleszcze, roznoszące śmiertelnie niebezpieczną babeszjozę. 

Pielęgnacja pekińczyka to głównie troska o jego bujną sierść. Wymaga ona częstego czesania i szczotkowania, zwłaszcza w okresie linienia, kiedy obficie gubi podszerstek. Szata pekińczyka ma tendencje do splątywania się, szybko też „łapie” kurz i inne nieczystości. Wskazane jest zatem poświęcenie choćby kilkunastu minut dziennie na pielęgnację szaty. 

Oczy pekińczyka narażone są na różne kontuzje ze względu na budowę anatomiczną głowy. Należy regularnie sprawdzać, czy nie wdała się do oczu infekcja, czy nie występuje łzawienie, ciemny wypływ, itp. Lekarz weterynarii powinien zlecić stosowanie preparatu pielęgnacyjnego do oczu i regularnie profilaktycznie badać wzrok psa. 

Rasom brachycefalicznym trzeba systematycznie myć zęby, które są ciasno umieszczone i dość duże w stosunku do krótkiej kufy. Przeznaczone są do tego specjalne szczoteczki do zębów i pasty dla psów; można je nabyć w sklepach zoologicznych. Pasta dla ludzi nie nadaje się do użycia, gdyż zawiera składniki szkodliwe dla psa. Uzębienie wymaga szczególnej pielęgnacji; ewentualny kamień nazębny można usunąć psu jedynie pod narkozą, która może być niebezpieczna dla rasy brachycefalicznej. 

Pekińczyk w zasadzie nie jest wybredny pod względem żywienia i ma dobry apetyt. Ważne jest, aby uważać z dawkowaniem pożywienia. Pekińczyk jest psem raczej mało ruchliwym, dlatego wartość energetyczna posiłków nie powinna być zbyt wysoka. W przeciwnym razie psu grozi nadwaga, do której rasa ta ma wrodzone skłonności. Tymczasem nadwaga i otyłość u rasy brachycefalicznej jest szczególnie niebezpieczna, bowiem dodatkowo obciąża serce. 

Pekińczyk może otrzymywać gotową karmę suchą lub mokrą dla psów małych ras, wówczas nie trzeba podawać mu dodatkowo witamin i minerałów, ponieważ karmy te są zbilansowane pod względem zawartości składników odżywczych. Trzeba jedynie zwracać uwagę, aby karma pochodziła od dobrego producenta o ustalonej marce. 

Można podawać pekińczykowi posiłki naturalne, przyrządzane w domu ze świeżych składników. Powinny one składać się z mięsa mięśniowego, podrobów i warzyw. Wypełniacze w zasadzie nie są konieczne, gdyż pekińczyk nie potrzebuje dodatkowego źródła energii. Gotowe karmy też nie muszą zawierać zbóż. Natomiast posiłki domowe trzeba suplementować preparatami witaminowo – wapniowymi. Dostępne są one w dobrych sklepach zoologicznych, a dawkę powinien ustalić indywidualnie lekarz weterynarii. 

Ile kosztuje pekińczyk, wystawy, hodowla 

Potencjalni właściciele w większości wypadków zaczynają rozmowę z hodowcą od pytania “Ile kosztuje szczeniak?” i podejmując decyzję o zakupie kierują się głównie ceną. Tymczasem nie ona jest najważniejsza. Ważne jest pochodzenie i zdrowie szczenięcia. Więcej o rozsądnym kupowaniu psa piszemy tutaj. 

Pekińczyk, jako rasa wielkogłowa, może być zakwalifikowany do hodowli po ukończeniu 12 miesięcy życia. Suka powinna uzyskać na wystawach w klasie młodzieży trzy oceny minimum bardzo dobre od co najmniej dwóch sędziów, w tym jednej na wystawie międzynarodowej, klubowej lub specjalistycznej. Wcześniejsze krycie dozwolone jest na podstawie adnotacji w dokumentach suki „rasa wielkogłowa”. Zakwalifikowanie jej do hodowli na stałe i kolejne krycie wymaga otrzymania ocen wystawowych lub przeglądu hodowlanego na ogólnych zasadach, jak dla wszystkich ras. Szczegóły podane są w Regulaminie Hodowli Psów Rasowych ZKwP. 

Pekińczyk wystawowy powinien być przygotowany do prezentacji przez profesjonalnego groomera, który ułoży szatę psa za pomocą specjalnych przyborów i z użyciem odpowiednich kosmetyków. Psom niewystawianym, po zakończeniu kariery wystawowej oraz sukom przed kryciem, można skrócić włos tak, aby nie utrudniała poruszania się i aby krótkie łapki pekińczyka nie splątywały włosa opadającego ku dołowi. 

Jak nazwać psa rasy pekińczyk?

Przykładowe imiona dla suki pekińczyka: Mika, Daisy, Lulu, Bella, Rosie.

Przykładowe imiona dla psa pekińczyka: Gizmo, Teddy, Oliver, Rocky, Max.

Podsumowanie - czy pekińczyki są inteligentne?

Pekińczyk jest niezależny, pewny siebie i uparty, trudno go ułożyć. Obficie linieje i wymaga systematycznej pielęgnacji. Oprócz tego dość często ma problemy z oddychaniem, dlatego szczeniaka należy nabyć z dobrej hodowli, gdzie potencjalne pary rodzicielskie są starannie dobierane pod względem zdrowotnym. 

Dla kogo pekińczyk będzie dobrym wyborem? To rasa niewymagająca zajęcia ani dużej ilości ruchu, nieszczekliwa, dzięki czemu nadaje się do mieszkania w bloku. Najlepiej sprawdzi się jako towarzysz życia osób starszych. Nie jest rekomendowana dla rodzin z małymi dziećmi.