Ile kosztuje szczepienie kota — ceny i rodzaje szczepień

Rodzaje szczepionek

Istnieje kilka rodzajów szczepionek. U kotów stosuje się preparaty z patogenami zabitymi, atenuowanymi, a także szczepionki rekombinowane.

Szczepionki zabite zawierają w sobie martwe patogeny. Często dodaje się do nich adiuwanty (np. sole glinu), by zwiększyć odpowiedź immunologiczną. Zabite czynniki zakaźne nie są w stanie namnażać się w organizmie zwierzęcia. Odporność trwa zwykle krócej (w porównaniu do preparatów atenuowanych), a pierwsza dawka nie daje skutecznej ochrony — wymagane są powtórzenia. Obecność adiuwantu zwiększa ryzyko odczynów poszczepiennych.

Szczepionki atenuowane zawierają w sobie żywe, ale osłabione patogeny. Stymulują silniejszą odpowiedź immunologiczną, jednak czynniki chorobotwórcze są w stanie wywołać przejściowe, łagodne zakażenie. Dostępne są preparaty do podawania bezpośrednio na błony śluzowe, których zastosowanie wywołuje silną odporność miejscową — ma to ogromne znaczenie np. w przypadku chorób dróg oddechowych. Ten sposób podania omija też przeciwciała matczyne, które u młodych kociąt mogą neutralizować składniki szczepionki, osłabiając jej działanie.

W przypadku szczepionek rekombinowanych fragmenty patogenu wbudowywane są w wektor (np. niepatogenny dla kotów wirus ospy kanarków). Czynniki chorobotwórcze nie są w stanie namnażać się w organizmie zwierzęcia, stymulują stosunkową silną odporność.

Szczepienie przypominające — dlaczego jest konieczne?

Kocięta wraz z siarą i mlekiem matki przyjmują przeciwciała, które chronią je przed chorobami w pierwszym okresie życia. Odporność matczyna zanika pomiędzy 6 a 16 tygodniem życia w zależności od rodzaju przeciwciał, ilości i jakości przyjętej siary. Jest to okres, w którym młode zwierzęta powinny przyjąć serię szczepień. Powtórzenia są konieczne, gdyż pierwsze szczepienie kota może zostać zneutralizowane przez przeciwciała matczyne. Dopiero kolejne dawki są w stanie wywołać wystarczającą odporność.

Kalendarz szczepień

Szczepienia profilaktyczne przeprowadza się zgodnie z kalendarzem. Dokładne daty wakcynacji ustala się na podstawie wieku kota, historii profilaktyki, aktualnego stanu zdrowia i narażenia na choroby zakaźne.

Szczepienia podstawowe

Do grupy szczepień podstawowych należą zabezpieczenie przeciwko panleukopenii i dwóm patogenom odpowiadającym za koci katar — herpeswirusowi 1 (FHV1) i kaliciwirusowi (FCV). Należy wykonywać je u wszystkich kotów.

Panleukopenia

Panleukopenia wywoływana jest przez kociego parwowirusa. Ten patogen wykazuje wysoką oporność na warunki środowiskowe — zdolność do zarażenia zachowuje przez wiele miesięcy. Kot może zachorować nawet bez bezpośredniego kontaktu z innymi zwierzętami. Wirus atakuje nabłonek jelit, wywołując biegunkę, często z krwią. Choroba przebiega z gorączką i odwodnieniem, stanowi śmiertelne zagrożenie dla kociąt o słabo rozwiniętej odporności.

Cykl szczepień małego kota rozpoczyna się między 6 a 8 tygodniem życia. Kolejne dawki podaje się co 2-4 tygodnie co najmniej do końca 4 miesiąca życia. Dorosłe koty o nieznanej historii szczepi się dwoma dawkami podanymi w odstępie 2-4 tygodni. Szczepienie należy powtórzyć po roku, a następnie co 2-3 lata.

Koci katar

Koci katar wywoływany jest głównie przez dwa patogeny — kociego herpeswirusa i kaliciwirusa. W jego przebiegu dominują objawy z układu oddechowego tj. zapalenie spojówek, wypływy z oczu i nosa, trudności w oddychaniu. Kaliciwirus często wywołuje także owrzodzenia w jamie ustnej, przez co obserwuje się brak apetytu u chorego kota.

Pierwsze szczepienie kociąt przeciwko kociemu katarowi powinno mieć miejsce w okolicy 6-8 tygodnia życia. Powtarza się je co 2-4 tygodnie aż do ukończenia 4 miesiąca życia. Dla uodpornienia dorosłych kotów wystarczą dwie dawki podane w odstępie 2-4 tygodni. Ponownie kot powinien zostać zaszczepiony po roku, a następnie co 2-3 lata.

Szczepienia dodatkowe

Dodatkowo można kota zabezpieczyć przeciwko wściekliźnie, wirusowej białaczce, chlamydiozie i bakterii atakującej drogi oddechowe — Bordetella bronchiseptica. Szczepienie kota przeciwko tym chorobom zależy od stopnia narażenia zwierzęcia na zarażenie.

Wścieklizna

Wścieklizna u kota jest obecnie bardzo rzadko stwierdzana. Jest to choroba nieuleczalna, nieuchronnie prowadząca do śmierci zwierzęcia. Wirus w dużych ilościach znajduje się w ślinie chorych — najczęstszą drogą zarażenia jest pokąsanie. Atakuje komórki nerwowe, wywołując objawy neurologiczne — zmiany zachowania, agresję, spożywanie niejadalnych pokarmów, wodowstręt, porażenia mięśni i drgawki. Stanowi poważne zagrożenie dla człowieka. Szczepienie kota jest obowiązkowe na terenie zagrożonym wystąpieniem wścieklizny, co regulują przepisy prawa. Powinno być wykonane także u zwierząt samodzielnie wypuszczanych z domu. Szczepienie kota przeciwko wściekliźnie może być konieczne w przypadku podróży — warto z wyprzedzeniem sprawdzić, na jakich warunkach zwierzę może przekroczyć granicę.

Wirusowa białaczka kotów

Białaczka kotów wywoływana jest przez kociego retrowirusa — FeLV (feline leukeamia virus). Wirus białaczki przenosi się najczęściej w trakcie kontaktu bezpośredniego ze śliną zarażonego zwierzęcia np. w trakcie wzajemnej pielęgnacji. Układ odpornościowy niektórych kotów pozwala na zwalczenie wirusa. Niestety u części mruczków dochodzi do rozwoju przetrwałego zakażenia, którego nie da się zwalczyć żadnymi lekami. Jego przebieg często jest bezobjawowy. W przypadku rozwoju choroby u kotów pojawia się anemia, guzy nowotworowe i infekcje wtórne.

Szczepienie kota przeciwko białaczce jest wskazane w przypadku mruczków, które są narażone na kontakt z nosicielami wirusa. Cykl szczepień można zacząć w 8 tygodniu życia, a druga dawka podawana jest po upływie miesiąca. Kolejne szczepienie ma miejsce po roku, a następnie co 2-3 lata. Przeciwko białaczce nie należy szczepić kota, który nie ma kontaktu z nosicielami ze względu na możliwość skutków ubocznych.

Chlamydioza

Chlamydia felis wywołuje zapalenie spojówek u kotów. W przebiegu infekcji pojawia się wypływ z oczu, przymykanie powiek, zaczerwienienie spojówek. Choroba przenosi się przez kontakt bezpośredni, możliwe są zakażenia bezobjawowe.

Pierwsze szczepienie kota ma miejsce w 9 tygodniu życia. Powtarza się je po 2-4 tygodniach. Szczepienia przypominające wykonuje się co roku. Zabezpieczone powinny być jedynie zwierzęta stale narażone na zakażenie — przebywające w dużych skupiskach kotów i mające kontakt z nosicielami.

Bordatella bronchiseptica

Zakażenia tą bakterią dotyczą głównie kotów żyjących w skupiskach. Może wikłać infekcje wywoływane przez herpeswirusa i kaliciwirusa. Bordatella bronchiseptica objawia się gorączką, wypływami z nosa i oczu, kichaniem i kaszlem. Może powodować zapalenie płuc, groźne szczególnie dla kociąt.

Szczepionki donosowe można podać już w 4 tygodniu życia. Pierwsze szczepienie kota daje wystarczającą odporność. Kolejną dawkę podaje się dopiero po upływie roku. Szczepić należy jedynie koty szczególnie narażone na zakażenie np. przebywające w schroniskach dla zwierząt.

Dowiedz się także, jakie zabiegi i badania profilaktyczne powinieneś zapewnić swojemu kotu. 

Pierwsze szczepienie kota — jak się przygotować?

W dniu pierwszego szczepienia kot powinien być zdrowy. W razie wystąpienia jakichkolwiek niepokojących objawów lekarz weterynarii wprowadza odpowiednie leczenie i indywidualnie modyfikuje kalendarz szczepień.

Adoptując lub kupując małego kota warto zadbać o kompletną dokumentację medyczną zwierzęcia. Dzięki temu kolejne szczepienia i odrobaczenia otrzyma on w odpowiednich odstępach czasu.

Każda szczepionka może wywołać skutki uboczne i reakcję nadwrażliwości. Są to sytuacje niezwykle rzadkie, jednak nie należy ich lekceważyć. Po podaniu iniekcji warto jeszcze przez 15-30 min zostać u lekarza weterynarii, aby w razie problemów kot szybko otrzymał pomoc. Wskazana jest także obserwacja zwierzęcia przez pierwszą dobę. Łagodne osłabienie jest całkowicie normalne, ale wysoka gorączka, utrata apetytu, trudności w oddychaniu czy zaburzenia świadomości są wskazaniem do udania się do kliniki.

Ze względu na ryzyko powstania mięsaka poiniekcyjnego, nie należy szczepić kota w kark. W miarę możliwości lekarz weterynarii do wykonania wakcynacji powinien wybrać kończyny, ewentualnie ogon.

Cena szczepienia kota

Zabezpieczenie na panleukopenię, herpeswirusa i kaliciwirusa dostępne jest w postaci szczepionki skojarzonej (trzy w jednym preparacie). Koszt iniekcji wynosi około 100 złotych. Zabezpieczenia dodatkowe są dostępne jedynie w postaci szczepionek pojedynczych. Za wakcynację należy zapłacić zwykle około 50 zł.

Inne choroby zakaźne kotów

Niestety regularne szczepienie kota nie zapewnia ochrony przeciwko wszystkim groźnym chorobom zakaźnym. Na część z nich nadal nie opracowano skutecznego preparatu.

Taką chorobą jest nabyty niedobór odporności kotów (FIV). Mruczek może się zarazić w wyniku pogryzienia przez chore zwierzę. Narażone są głównie koty wychodzące i przebywające w skupiskach, w których nie wykonano testów w kierunku nosicielstwa wirusa.

Szczepienie kota nie zabezpiecza także przed zakaźnym zapaleniem otrzewnej (FIP). Chorobę wywołują mutacje kociego koronawirusa, który powszechnie występuje w populacji. W jej przebiegu obserwuje się m.in. wyniszczenie, gromadzenie płynu w jamach ciałach, niewydolność wątroby, objawy neurologiczne. Nieleczony FIP prowadzi do śmierci kota.

Choroby odkleszczowe tj. mykoplazmoza, anaplazmoza czy borelioza u kota występują stosunkowo rzadko. Nie ma dostępnych skutecznych szczepionek — jedyną metodą ochrony pozostaje zabezpieczenie kotów wychodzących przeciwko kleszczom.