Źródło: 123rf.com
  • Inne gatunki
  • Gady i płazy

Wąż eskulapa — wszystkie informacje i opis gatunku

Opublikowane: 14:33 Przeczytasz w: 4 min

Wąż eskulapa jest gadem o lekko uśmiechniętym oraz nieco zdziwionym wyrazie pyska. Może on mierzyć nawet do 2 metrów i posiada bardzo giętkie ciało, dzięki któremu potrafi wspinać się na drzewa czy dachy domów. Należy do dusicieli. Oto jak wygląda, gdzie zamieszkuje wąż eskulapa, i czy może on zagrażać człowiekowi.

Spis treści

    Jak wygląda wąż eskulapa?

    Wąż eskulapa (Zamenis Longissimus) jest największym wężem w Polsce, dlatego raczej nie da się go pomylić z zaskrońcem na działce. Dorosłe osobniki tych gadów mogą mierzyć ponad 1,5 m. Samce są zwykle większe i dłuższe od samic, a największym z nich był wąż o długości 167 cm. Był to jednak najdłuższy osobnik złowiony w Polsce, ponieważ w innych miejscach węże te mogą nawet przekraczać 200 cm.

    Węże eskulapa należą do rodziny połozowatych. Ich ciało pokryte jest gładkimi, łuskami. Na głowie tych gadów znajduje się 9 dużych regularnych tarczek. Dorosłe węże mają ciemne, oliwkowo-brązowe i brązowe ubarwienie grzbietu. Młode węże natomiast posiadają brązowożółte cętkowanie, które z wiekiem zanika. Z kolei osobniki dorosłe często odznaczają się białym cętkowaniem. Z tyłu głowy wąż ten posiada żółte przejaśnienia, szczególnie wyraźnie zaznaczone u gadów młodych. Strona brzuszna jego ciała jest kremowo-żółta i jednolicie ubarwiona.

    Wąż eskulapa — czy jest jadowity?

    Wąż eskulapa to gatunek węża, który nie jest groźny dla człowieka. Odżywia się małymi ssakami, gadami i płazami. Nie paraliżuje on jednak jadem, ponieważ go nie wytwarza, nie jest więc gatunkiem jadowitym. Jego umiejętność duszenia sprawdza się tylko w przypadku małych ofiar i również nie zagraża człowiekowi. Nawet w sytuacjach zagrożenia życia potomstwa wąż eskulapa nie atakuje człowieka.

    Wąż eskulapa — gdzie występuje?

    Choć dawniej gad ten bywał widywany pograniczu Beskidu Sądeckiego i Gorców, obecnie w Polsce miejsca, gdzie faktycznie występuje wąż Eskulapa to głównie Bieszczady i Góry sanocko-turczańskie. Szacuje się, iż w Polsce żyje obecnie od 100 do 200 osobników. Ich populacja występująca w dolinie Sanu pod Otrytem liczy ok. 80 sztuk.

    Wąż eskulapa to wąż jajorodny. Ponieważ jest ciepłolubny, w Polsce jego reprodukcję ograniczają czynniki klimatyczne, dlatego też częściej zamieszkuje on w cieplejszych krajach.

    Siedliska węży eskulapa muszą spełniać ich wymagania życiowe. Gady te wybierają miejsca stosunkowo nasłonecznione i ciepły mikroklimat. Lubią one:

    • tereny leśne, szczególnie liściaste,
    • brzegi rzek i potoków,
    • kamieniołomy,
    • polany leśne,
    • łąki,
    • pastwiska, w których obrębie preferują miejsca ukryte.

    Te największe z polskich węży szukają schronienia w różnego rodzaju kryjówkach naturalnych, ale choć na ogół prowadzą skryty tryb życia, niekiedy do wygrzewania się wybierają dachy kilkumetrowych budynków. Nie mogą one być trzymane w charakterze węży domowych czy w terrarium dla węży.

    Źródło: 123rf.com

    Dlaczego wąż eskulapa jest symbolem medycyny?

    Nazwa węża eskulapa pochodzi z mitologii greckiej od Eskulapa — boga medycyny. Gdy pewnego razu zabił on węża, podpełznął do niego inny gad i wskrzesił zabitego ziołami, które potem Eskulap zabrał i wykorzystał.

    Laska z owiniętym wokół wężem tego gatunku stała się symbolem farmacji i widnieje ona na aptekach, karetkach i szpitalach.

    Dlaczego wąż eskulapa jest aktywny w miesiącach letnich?

    Gady są zmiennocieplne, dlatego dorosłe węże eskulapa uaktywniają się już w kwietniu, a młode osobniki na przełomie kwietnia i maja. Są one w gorących okresach aktywne głównie do przełomu września i października, po czym zapadają w sen zimowy.

    Podsumowanie - wąż eskulapa

    Wąż eskulapa to największy wąż występujący w Polsce i jednocześnie jedyny przedstawiciel dusicieli w naszym kraju. Z uwagi na występowanie niewielu osobników tego gatunku, jest on chroniony podobnie jak żmije w Polsce. Wąż eskulapa mieszka głównie w Bieszczadach oraz Górach sanocko-turczańskich i preferuje ciepłe nasłonecznione, ale ukryte miejsca w lesie i na jego obrzeżach, a także łąkach czy polanach. Można go rozpoznać po brązowo oliwkowym niekiedy cętkowanym grzbiecie i jasnym podbrzuszu. Jego aktywność przypada na okres od kwietnia do października, a zimą zapada on w sen.

    Bibliografia
    1. Błażuk J., Herpetofauna doliny Sanu pod Otrytem i terenów przyległych. Gady. Roczniki Bieszczadzkie 2007

    Oceń artykuł

    Ogólna ocena: 0,0 | liczba ocen: 0
    0/400

    Brak komentarzy

    Nikt jeszcze nie dodał komentarza do tego artykułu.