Bernardyn

Psy tej rasy linieją dość obficie dwa razy do roku, wymagają wtedy czesania praktycznie codziennie. Poza tym okresem odmiana długowłosa wymagać będzie czesania raz na tydzień, krótkowłosa zaś jeszcze rzadziej. 

Bernardyny dzielimy na krótko i długowłose, a odmian tych nie można ze sobą krzyżować. Obydwie mają gęsty podszerstek, który chroni przed zimnem. Odmiana krótkowłosa ma sierść przylegającą i twardą, ale gęstą, najdłuższą na udach i ogonie. Bernardyny długowłose zaś mają włos krótki jedynie na głowie i kufie, reszta to gęsty, twardy i średnio długi włos, który na zadzie i udach jest pofalowany. 

Obydwie odmiany bernardyna zobaczymy w umaszczeniu białym, na którym pojawiają się mniej lub bardziej rude łaty w różnych odcieniach, albo pełnym tzw. płaszczu na grzbiecie i bokach. Inne umaszczenia dopuszczalne w rasie to pręgowane na rudobrązowym tle lub żółto brązowe. 

Psy te są spokojne i pewne siebie, a ich szczekanie usłyszmy jedynie w trakcie stróżowania, gdy alarmować będą o zagrożeniu. Ich głos jest niski, donośny i budzi respekt. 

Bernardyny nie należą do ras bardzo aktywnych ze względu na swoją wielkość i wagę. Jednocześnie nie są to psy ociężałe i zupełnie leniwe. W końcu od początku powstania rasy pracowały jako psy ratownicze, muszą być zaś sprawne fizycznie. Nie nadają się jednak do biegania przy rowerze, ale potrzebują regularnych spacerów do lasu czy parku. Bernardyn będzie źle czuł się w bloku, potrzebuje przestrzeni i posesji do stróżowania. 

Bernardyny lubią współpracę z człowiekiem, można nauczyć ich wielu komend i sztuczek. Potrzebują konsekwentnego opiekuna, który zapanuje nad silnym psem. Należy nauczyć je w minimum podstawowego posłuszeństwa, by chodziły na luźnej smyczy, czy przychodziły na wołanie. 

Psy tej rasy nie sprawdzą się raczej w sportach kynologicznych, które wymagają biegania. Dlatego lepiej pójdzie im w posłuszeństwie sportowym, nosework czy dog dance. Najlepiej jednak będą czuły się jako stróże posesji i jednocześnie ludzkiej rodziny. 

Bernardyny z reguły są neutralne wobec innych psów, choć bywają agresywne wobec czworonogów tej samej płci, szczególnie dotyczy to samców. Dlatego na ich kontakty w parku trzeba uważać i mieć psa pod kontrolą. Mogą mieszkać w większej grupie psów, jeśli jej nowi członkowie wprowadzani są w wieku szczenięcym. Nie będą ganiać gotów ani polować na gryzonie czy ptaki. 

Psy te są cierpliwe wobec dzieci i lubią ich towarzystwo. Nie będą przestraszone nawet hałaśliwymi i ruchliwymi pociechami. Ze względu na swoją wielkość nie odczują również wielkiego dyskomfortu, gdy dziecko niechcący na nie wpadnie. Należy jednak zachować ostrożność w ich kontaktach, bo nawet cierpliwy bernardyn może nie tolerować nachalności i nieszanowania jego granic.