Saarlooswolfhond

Psy tej rasy linieją niezwykle obficie wiosną, kiedy zaczynają gubić gęsty podszerstek. Wymagają wtedy codziennego czesania. Poza tym nie są kłopotliwe w pielęgnacji, ale należy czesać je co kilka dni. 

Zimą sierść psów tej rasy ma bardzo obfity podszerstek, jest gęsta i chroni przed zimnem, a na szyi tworzy kryzę. Latem zaś ich sierść jest zdecydowanie mniej obfita. Umaszczenie wilczurów saarloosa to: wilczaste w różnych odcieniach z czarnymi końcami włosów, wilczaste z czekoladowymi końcami włosów. Dodatkowo psy te mają typowe dla wilków kremowe lub białe rozjaśnienia na spodzie tułowia, kończyn, ogona oraz na portkach. 

Psy tej rasy nie będą dobrymi stróżami atakującymi intruza. W razie wyraźnego zagrożenia raczej uciekną, by się ratować, a nie ruszą do ataku. Na co dzień nie są szczekliwe, ale łatwo wywołać u nich lęk separacyjny. Jako że do swojego stada przywiązują się niezwykle mocno, to rozłąkę mogą przeżywać równie silnie. Będą wtedy wyć, szczekać i demolować dom ze stresu. Aby tego uniknąć trzeba je od małego stopniowo i pozytywnie przyzwyczajać do rozłąki.

Psy tej rasy są bardzo aktywne, potrzebują szczególnie długich spacerów na łonie natury połączonych z eksploracją terenu. Będą dobrymi kompanami długich wycieczek szczególnie w góry, joggingu i biegania przy rowerze. Nie straszne są im długie dystanse kilkunastu kilometrów. Psy tej rasy należy trzymać w lesie na lince, gdyż mają silny instynkt łowiecki. 

Wilczury saarloosa nie są podatne na układanie tak, jak owczarki niemieckie i wyraźnie widać w nich wilczy rys. Szybko się uczą, ale nie można stosować wobec nich awersji i przymusu, bo przestaną w ogóle podejmować interakcje z opiekunem. Cechuje je niezależność i nie będą wykonywać ślepo rozkazów, kiedy tego nie chcą. Dlatego szkolenie psa tej rasy powinno opierać się na pozytywnych wzmocnieniach i przede wszystkim dobrej relacji z opiekunem. 

Rasa ta dawniej użytkowana była jako przewodnicy niewidomych, jednak w dalszej hodowli rys wilczy zbyt mocno dał o sobie znać i psy te stały się zbyt lękliwe i niezależne. Dobrze sprawdzą się jako aktywni kompani biegów czy sportów bardziej wysiłkowych jak bikejoring i zaprzęgi. Mają świetny węch, więc można trenować z nimi nosework. Rzadko trenują posłuszeństwo sportowe czy agility.

Psy tej rasy mogą mieszkać z innymi psami, jeśli wprowadzone są jako szczeniaki. Raczej nie dogadają się, gdy wprowadzimy je do grupy psów tej samej płci w tym samym wieku, szczególnie w okresie dojrzewania. Będą żyć z kotami, jeśli należeć będą do ich stada, jednak na obce koty mogą polować. 

Wilczury saarloosa są bardzo sceptyczne i nieufne wobec obcych, w tym dzieci. Swoją rodzinę za to traktują jak stado, dotyczy to również pociech. Nie będą jednak mieć u nich posłuchu i to dorosły przewodnik musi zarządzać ich kontaktami. Młode psy tej rasy są bardzo niedelikatne i mogą w zabawie zrobić dziecku krzywdę albo próbować polowania.