Pumi

Pumi to rasa, która nie linieje dwa razy do roku, wymaga więc trymowania raz na trzy miesiące, a co kilka dni przeczesania. Można strzyc je delikatnie na głowie i nogach, ale nie na całym ciele. 

Sierść pumi składa się z włosa okrywowego o długości 4 do 7 cm i miękkiego, krótszego podszerstka. Włos jest falisty i kędzierzawy, twardy, ale nie szorstki. Charakterystyczne dla pumi są jego uszy, uniesione i oklapnięte na końcach jak u terrierów, dodatkowo porośnięte gęstą, szorstką i stojącą sierścią. Umaszczenia w rasie to: szare i różne jego odcienie, czarne, płowe w odcieniu czerwonym, żółtym i kremowym, najlepiej z wyraźną maską. Małe białe znaczenie na piersi czy plecach jest dopuszczalne. 

Pumi to psy niezwykle żywiołowe, ruchliwe i czujne. Wszystko to sprawia, że mają tendencje do częstszego niż przeciętnie szczekania. Może dziać się to w czasie nadmiernego pobudzenia, ekscytacji czy frustracji. Pumi to również świetny stróż, będzie zatem szczekaniem ostrzegał o zagrożeniu. 

Rasa ta słynie ze swojej aktywności i ruchliwości. Pomagały nie tylko w pasieniu zwierząt gospodarskich i stróżowaniu, ale również polowały na szczury i myszy, a nawet okazjonalnie pomagały w polowaniu na dziki. Musi zatem cechować je wysoka aktywność, pewność siebie i popęd łupu. Nie powinien zmylić ich słodki wygląd niektórym przypominający pudla. Pumi w genach ma owczarki i terriery. Psy tej rasy nie mogą zatem mieszkać z osobą leniwą lub starszą. Potrzebują codziennie długiego ruchu i spacerów połączonych z eksploracją i treningiem. Zmęczony pumi będzie resztę dnia przesypiał i nie sprawiał problemów. 

Pumi uczą się bardzo szybko i wręcz kochają umysłowe wyzwania i trening. Ich opiekun powinien cechować się również refleksem, bo są reaktywne i są ruchliwe. Mimo że cechuje je niezależność, to nie są uparte i chętnie wykonają zaproponowane przez przewodnika komendy. Nie można szkolić ich z użyciem przemocy i kar cielesnych. Najlepiej sprawdzają się pozytywne wzmocnienia i konsekwencja. 

Pumi świetnie sprawdzą się jako psy użytkowe- na gospodarstwie czy do pomocy w pasieniu. Mogą mieszkać również w mieście i doskonale poradzą sobie w sportach kynologicznych. Ich ulubionymi będą te, które wymagają biegania np. agility, frisbee, flyball. Jednak sprawdzą się też w obedience, dog dance oraz nosework. Jeśli chcemy ćwiczyć jedynie ten ostatni, musimy zapewnić Pumi dodatkową rozrywkę związaną z ruchem. 

Pumi może mieszkać z innymi psami, nawet tej samej płci, najlepiej, gdy nowy domownik wprowadzany jest do grupy jako szczeniak. W parku nie będą może biegać w dużej grupie psów, ale pumi nie należą też do osobników nieśmiałych, bardziej jednak zależy im na kontakcie z człowiekiem. Należy uważać z kotami, a szczególnie gryzoniami i ptakami. Pumi, jako pies pierwotnie tępiący szczury i myszy może chętnie na nie zapolować. 

Pumi to pies przywiązany do swojej rodziny, który chętnie będzie za nią podążał. Toleruje dzieci i może z nimi mieszkać, jednak nie będzie cierpliwą nianią. Gdy dziecko nie będzie szanowało jego próśb o dystans, czy zakończenie pieszczot, może warknąć, ugryźć albo zacząć go unikać. Dlatego to rodzic musi nadzorować ich kontakty i wytłumaczyć dziecku, jak podchodzić do psa z szacunkiem.