Mastif tybetański - wszystkie informacja i opis rasy

Co to znaczy mastif? Historia rasy mastif tyberański

W starożytności rasa mastif tybetański nazywana była „do khyi”, która to nazwa przetrwała do dziś. Oznacza ona w swobodnym przekładzie tyle, co „uwiązany”. Niegdyś psy te miały nieco odmienną naturę od współczesnych mastifów tybetańskich; bywały często agresywne i musiały być przywiązywane przy namiotach swoich gospodarzy – plemion koczowniczych. Miały wyjątkowo rozwinięty instynkt obronny i strzegły ich przed licznymi w tamtych czasach wilkami, niedźwiedziami i innymi dzikimi zwierzętami. Służyły również tybetańskim mnichom jako stróże w klasztorach. Silny instynkt obronny przetrwał u rasy mastif tybetański do dziś. 

Mastifa tybetańskiego opisywał już Arystoteles (384-322 p.n.e.). Rasa ta uchodzi za protoplastę wszystkich molosowatych, a w rejonie Himalajów do dziś spotykane są psy o podobnym wyglądzie, choć nie będące rasowymi mastifami. Określane są przez lokalną ludność różnymi nazwami, między innymi „pies tybetański” lub „tsang kyi” (najlepszy pies). Nazwa rasy mastif tybetański została nadana tym psom przez kynologów europejskich. 

Do Europy mastify tybetańskie trafiały  sukcesywnie od czasów Marco Polo i innych podróżników, dając początek nowym molosowatym. Dość późno natomiast, bo dopiero w XIX wieku, trafiły do Anglii. Jednym z nich był pies, podarowany w 1847 roku przez ówczesnego wicekróla Indii, lorda Henry’ego Hardinga, królowej Wiktorii, która była wielką miłośniczką psów. W latach 80. XIX wieku następca tronu – Albert Edward, wówczas książę Walii, syn królowej Wiktorii, zwany Bertie (późniejszy król Edward VII), sprowadził na Wyspy Brytyjskie kolejne osobniki. Pierwsze psy rasy mastif tybetański w Europie urodziły się w berlińskim ZOO w 1898 roku. 

Aż do końca lat 50. XX wieku poza Europą i – co oczywiste – ojczyzną mastifów tybetańskich, nie były one znane. Dopiero w 1958 roku dwa pierwsze psy otrzymał w prezencie ówczesny prezydent Stanów Zjednoczonych, Dwight D. Eisenhower. Po nich zaczęto sprowadzać kolejne; pierwszy miot urodził się w USA w 1975 roku. Było to już po ostatecznym uznaniu rasy mastif tybetański przez FCI, które nastąpiło w sierpniu 1961 roku. Pod koniec lat 70. XX wieku psy te zaczęto hodować w Niemczech i Holandii, a w latach 80. – w Szwajcarii, Francji i Szwecji. Obecnie mastif tybetański znany jest i hodowany na całym świecie, choć nie należy do najbardziej popularnych ras. 

W Polsce rasa ta znalazła się w 1995 roku; psy zostały sprowadzone z czeskiej hodowli Alatna do polskiej pod nazwą „Bartoszowa Zagroda”, a w 1998 roku sprowadzona z Holandii suka DUMKA Teshoo stała się założycielką czynnej hodowli „Mahatma La”. Obecnie w naszym kraju funkcjonuje kilka hodowli rasy mastif tybetański. Na wystawach nie widuje się ich jednak zbyt wielu. 

Jaki duży jest mastif tybetański? Mastif tybetański – wzorzec rasy 

Wzorzec FCI nr 230  

MASTIF TYBETAŃSKI (Do-Khyi – Tibetan Mastiff) 

POCHODZENIE: Tybet (Chiny) PATRONAT: FCI. 

UŻYTKOWOŚĆ: Pies rodzinny i stróżujący. 

KLASYFIKACJA FCI: Grupa 2 – pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła. Sekcja 2.2 – molosy typu górskiego. 

Rasa nie jest objęta obowiązkiem pracy. 

WRAŻENIE OGÓLNE: ciężki, masywny, choć proporcjonalnie zbudowany, ogromny pies, o mocnym kośćcu. Imponujący, o dostojnym, poważnym wyrazie. Łączy majestatyczną siłę i wytrzymałość, przystosowany jest do pracy w ekstremalnych warunkach klimatycznych. Dorasta bardzo długo; suki osiągają pełną dojrzałość w wieku 2-3 lat, a psy nie wcześniej niż w 4. roku życia. 

WAŻNE PROPORCJE: długość czaszki od stopu do guza potylicznego jest taka sama jak długość kufy, aczkolwiek kufa może być trochę krótsza. Długość tułowia nieco większa od wzrostu w kłębie. 

ZACHOWANIE/ TEMPERAMENT: mastif tybetański to pies niezależny, wzbudzający respekt obrońca rodziny. Niezawodny stróż własnego terenu. 

GŁOWA: głowa mastifa tybetańskiego jest mocna, ciężka i szeroka. U dorosłych osobników od oka do kąta pyska może rozciągać się fałda skórna. 

MÓZGOCZASZKA: duża, bardzo nieznacznie zaokrąglona, z wyraźnym guzem potylicznym. Stop: wyraźnie zaznaczony. 

TRZEWIOCZASZKA: Nos: duży, możliwie najciemniejszy przy danym umaszczeniu, o dobrze rozwartych nozdrzach. Kufa: dobrej szerokości, wypełniona i głęboka, tępo zakończona. Wargi: dobrze wykształcone, zakrywają żuchwę. Uzębienie: szczęki mocne, zgryz nożycowy –  siekacze szczęki ściśle zachodzą na siekacze żuchwy. Dopuszcza się zgryz cęgowy. Zęby równo rozmieszczone, uzębiebie pełne. Oczy: średniej wielkości, w różnych odcieniach brązu odpowiednio do umaszczenia, im ciemniejsze, tym lepsze. Szeroko rozstawione, owalne, lekko skośne. Powieki dobrze przylegające. Wyraz majestatyczny. Uszy: średniej wielkości, o kształcie trójkąta, wiszące, osadzone pomiędzy krawędzią czaszki a okiem, skierowane ku przodowi, zwłaszcza gdy pies jest pobudzony, przylegające do policzków. Pokryte miękkim, krótkim włosem. 

SZYJA: mocna, muskularna, łukowato wysklepiona. Podgardle niewielkie. Gęsta, bujna kryza, szczególnie u samców. 

TUŁÓW: mocny. Grzbiet: prosty, mukularny. Zad: szeroki, raczej poziomy. Klatka piersiowa: raczej głęboka, średnio szeroka. Żebra dobrze wysklepione, kształtu sercowatego. Spodnia krawędź mostka sięga poniżej łokcia. 

OGON: średniej długości, osadzony wysoko, stanowi przedłużenie linii  grzbietu, w ruchu i przy pobudzeniu noszony wysoko, luźno zawinięty nad grzbietem, obficie owłosiony. 

KOŃCZYNY 

KOŃCZYNY PRZEDNIE: proste, dobrze kątowane, obficie owłosione. Łopatka: ukośna, muskularna. Łokcie: niewykręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz. Przedramię: proste, o mocnej kości. Śródręcze: mocne, nieco nachylone. Łapy: stosunkowo duże, mocne, okrągłe i zwarte, palce dobrze wysklepione, obfita sierść między palcami. 

KOŃCZYNY TYLNE: mocne, muskularne i dobrze kątowane. Widziane z tyłu – równoległe. Udo: dość długie, mocne, muskularne, ale nie przeładowane mięśniami. Kolano: dobrze kątowane. Staw skokowy: mocny, niski. Wilcze pazury nie stanowią wady. Stopy: jak łapy. 

RUCH: zdecydowany, a jednocześnie lekki i elastyczny, z dobrym wykrokiem i silnym napędem kończyn tylnych. Wraz z nabieraniem prędkości wykazuje tendencję do zbieżności. Stęp majestatyczny. Mastif tybetański sprawnie i wydajnie porusza się w każdym terenie. 

SZATA 

SIERŚĆ: mastif tybetański ma twardą i gęstą sierść, której struktura ma większe znaczenie od obfitości. Włos okrywowy nieprzesadnie długi ani gruby, ale szorstki, prosty i nastroszony, w żadnym wypadku nie jedwabisty, falisty ani kędzierzawy. Podszerstek gęsty i wełnisty, latem skromniejszy. U samców szata wyraźnie bardziej efektowna, niż u suk. Obfita sierść mastifa tybetańskiego na szyi i łopatkach tworzy kryzę. Ogon bujnie owłosiony, na udach wyraźne portki. 

MAŚĆ: intensywnie czarna, z podpalaniem lub bez, błękitna z podpalaniem lub bez, złota, śniada. Barwy im bardziej czyste, tym lepiej; czerwony mastif tybetański jest najbardziej poszukiwany. podpalanie od intensywnie kasztanowego do jaśniejszego. Tolerowana biała gwiazdka na klatce piersiowej (przedpiersiu), dopuszczalne białe znaczenia (niewielkie) na łapach. Podpalanie występuje nad oczami, na dolnych partiach kończyn i spodzie ogona, na kufie. Dopuszczalne okulary wokół oczu. 

WIELKOŚĆ: mastif tybetański to duży pies; wzrost w kłębie: psy – nie mniej niż 66 cm, suki – nie mniej niż 61 cm. 

WADY: Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca należy uznawać za wady i oceniać zależnie od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i dobrostan psa. 

WADY DUŻE: · Zła kondycja fizyczna, brak sprawności. · Głowa lekka lub bardzo pomarszczona. · Obwisłe wargi. · Obfite podgardle (łałok). · Duże i/lub nisko osadzone uszy. · Jasne oczy, o przeszywającym spojrzeniu. · Słaba pigmentacja, szczególnie na nosie. · Beczkowate żebra, niezbyt głęboka klatka piersiowa. · Ogon silnie skręcony nad grzbietem. · Za głębokie lub strome kątowanie tyłu. • · Ciężki ruch, inochód. · Wzrost w kłębie poniżej minimum (tolerancja 2 cm). 

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: · Agresja lub wyraźna lękliwość. • Ewidentne wady budowy lub zaburzenia zachowania. · Przodozgryz lub tyłozgryz. · Każde umaszczenie inne niż wymienione we wzorcu, np. białe, kremowe, czekoladowe, szare, lila, pręgowane, łaciate. 

Uwaga: każdy pies, wykazujący wyraźne deformacje budowy i zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany. • Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie. 

Zachowanie psa – jaki ma charakter mastif tybetański 

Psychika mastifa tybetańskiego jest dość skomplikowana. Z jednej strony jest to pies bardzo niezależny, a z drugiej – silnie przywiązuje się do swojej ludzkiej rodziny. Jego nastrój potrafi się diametralnie zmienić w jednej chwili; z dostojnego stróża obejścia nagle staje się rozbrykanym szczeniakiem, bawiącym się z innymi zwierzętami i z ludźmi, w tym z małymi dziećmi, wobec których wykazuje daleko idącą cierpliwość. Jest to efekt późnego dojrzewania tej rasy. Suka mastifa tybetańskiego osiąga dojrzałość w wieku około 2-3 lat, a pies niekiedy dopiero w czwartym roku życia. W każdym razie mastif tybetański uwielbia brać udział w życiu swoich domowników i najlepiej czuje się wśród nich w domu, choć może mieszkać także w kojcu. 

Mastify tybetańskie to typowe psy stróżujące, mające silny instynkt terytorialny. Nie należy tej cechy utożsamiać z instynktem obrończym. Pies stróżujący oznacza, że obroni on opiekuna na swoim terenie, a poza nim powinien ignorować obcych ludzi. Ponadto mastif tybetański jako terytorium rozumie nie tylko posesję, na której stale mieszka, ale także aktualnie przebywa, np. pokój w hotelu czy samochód. Stróżowanie mastifa jest jego cechą wrodzoną, nie trzeba jej uczyć. Przejawia się w bardzo charakterystyczny sposób: jakąkolwiek zmianę, zagrożenie lub niebezpieczeństwo pies sygnalizuje głośnym barytonem, zwłaszcza po zmroku, i będzie donośnie szczekać, dopóki nie pojawi się gospodarz. Jeżeli ten uzna, że wszystko jest w porządku, pies na ogół uspokaja się i odchodzi. Są jednak mastify tybetańskie, które nie tolerują nikogo lub prawie nikogo poza domownikami i wówczas ich właściciele powinni stosować odpowiednie środki ostrożności. 

Czy mastif tybetański to groźny pies?

Powyższe cechy sprawiają, że mastif tybetański nie nadaje się na pierwszego psa w rodzinie. Psy te w młodym wieku miewają uparty charakter, a ze względu na ich niezależność trudno oczekiwać od nich ślepego posłuszeństwa. Dlatego potrzebują doświadczonego opiekuna, który będzie konsekwentny, ale jednocześnie łagodny, cierpliwy i będzie umiał wyegzekwować wykonanie polecenia. Powinien też umieć zapewnić psu zajmującą zabawę, bowiem mastif tybetański, pozostawiony sam sobie bez zajęcia, to prawdziwy „mister demolka” – może zdewastować mieszkanie i ogród. 

Mastif tybetański ma na ogół mocną psychikę i potrafi zdominować cały domowy zwierzyniec, zwłaszcza jeżeli wychowuje się wśród innych psów. Nie jest jednak w stosunku do nich agresywny, ale wyniosły i stanowczy. Jest naturalnym szefem stada, a nad sobą akceptuje jedynie opiekuna, który go układa i wychowuje. Należy pamiętać, że niewłaściwie prowadzony mastif tybetański może wykazywać agresję w kontakcie z obcymi ludźmi. Dotyczy to także psów, które pochodzą z pseudohodowli, gdzie nie jest stosowany dobór par rodzicielskich, uwzględniający cechy charakteru, a rozmnażanie nastawione jest głównie na zysk. Agresywny mastif tybetański może być naprawdę niebezpieczny z uwagi na swoje rozmiary. 

Na co choruje mastif tybetański? 

Mastif tybetański jest rasą stosunkowo zdrową i odporną na choroby. Jest to zapewne efekt ukształtowania się rasy w surowych, niekiedy ekstremalnych warunkach klimatycznych. Mastify tybetańskie dożywają niekiedy nawet 14 lat, co w przypadku ras dużych psów jest ewenementem. Oczywiście, jak i każdej rasy, tak i u mastifów tybetańskich występują różne dolegliwości o podłożu genetycznym. Pojawiają się one głównie u psów, pochodzących bezpośrednio z Chin lub mających chińskich przodków w rodowodzie. Dlatego wielu uznanych hodowców podkreśla, że nie sprowadzają mastifów tybetańskich z Chin ani nie używają chińskich psów w swoich hodowlach. 

Spośród schorzeń dziedzicznych najczęściej u mastifa tybetańskiego występuje dysplazja stawów biodrowych, na którą narażone są wszystkie psy ras dużych i ciężkich. Oprócz tego na rozwój dysplazji mają wpływ czynniki zewnętrzne, jak tryb życia, odżywianie i wysiłek fizyczny. Szczeniaka mastifa tybetańskiego nie wolno forsować, ponieważ może to skutkować uszkodzeniem stawów i dyskomfort w dorosłym życiu. 

Mastif tybetański może też dziedziczyć różne choroby oczu, jak entropium (podwinięcie) i ektropium (wywinięcie) powieki; stanowią one wady dyskwalifikujące i psy/suki, które je mają, nie mogą być zakwalifikowane do hodowli. Wady te można usunąć chirurgicznie, aby przywrócić zwierzęciu komfort życia. Zdarza się także niedoczynność tarczycy, powodująca niemożność zajścia suki w ciążę. Po tzw. pustym kryciu (jeżeli nie zaowocowało ono ciążą) warto wykonać suce badanie krwi w kierunku niedoczynności tarczycy. O ile zostanie ona zdiagnozowana, sukę należy wyłączyć z hodowli i poddać leczeniu hormonalnemu. Trwa ono do końca życia suki. 

U rasy mastif tybetański, jak u każdego dużego psa, występuje skłonność do skrętu żołądka. Jest to stan bezpośrednio zagrażający życiu i wymaga natychmiastowej interwencji chirurgicznej. Można zdecydowanie zmniejszyć ryzyko jego wystąpienia, podając psu posiłek minimum godzinę po wysiłku fizycznym oraz minimum dwie godziny przed nim. Innymi słowy, pies nie powinien jeść bezpośrednio po wysiłku ani bezpośrednio przed nim, a dzienną dawkę pokarmową trzeba podzielić na dwie (a nawet na trzy) porcje, aby jednorazowo zbytnio nie obciążać żołądka. 

Pielęgnacja mastifa tybetańskiego nie jest skomplikowana, aczkolwiek, z uwagi na gabaryty psa, dość czasochłonna. Sporo uwagi trzeba poświęcić jego długiej sierści, która powinna być dokładnie wyczesywana przynajmniej raz w tygodniu. Natomiast w okresie linienia (wiosną i jesienią) szczególnie ważne jest codzienne czesanie, aby nie dopuścić do sfilcowania się martwego podszerstka. Może on bowiem utworzyć „skorupę” przy skórze, nie dopuszczać do niej powietrza, sprzyjać w ten sposób rozwojowi drobnoustrojów i powstawaniu stanów zapalnych skóry. Do kąpieli, która nie powinna odbywać się częściej niż raz w miesiącu, a i to tylko w razie konieczności, stosuje się szampony z odżywką o właściwościach nawilżających i wygładzających sierść mastifa tybetańskiego. Do czesania najlepsza jest druciana szczotka i grzebień o szerokim rozstawie zębów, natomiast do usuwania martwego podszerstka idealny jest trymer hakowy. 

Niezbędna jest systematyczna kontrola uzębienia, oczu, uszu i pazurów. Najlepiej, gdyby pies ścierał je sam, ponieważ obcinanie ich u mastifa tybetańskiego jest dość trudne ze względu na ich grubość. Na spacery wyprowadza się psa na standardowej smyczy o długości około 5 metrów i w szerokiej obroży, zapiętej blisko skóry (nie na kryzie), aby nie mógł się z niej uwolnić. Na spacerach w mieście po ulicy mastif tybetański musi mieć założony fizjologiczny kaganiec. 

Czym karmić mastifa tybetańskiego? 

Żywienie mastifa tybetańskiego jest podobne do żywienia innych psów. Decydując się na podawanie karmy gotowej, warto postawić na najlepszych, renomowanych producentów. Psy tej rasy nie są specjalnie żarłoczne (choć nie są też wybredne), a niektóre jadają tylko wtedy, kiedy są naprawdę głodne; ta cecha to również pozostałość po przodkach i nie jest powodem niepokoju, o ile mastif tybetański utrzymuje prawidłową wagę (pies 41–68 kg, suka 34–54 kg), proporcjonalną do wzrostu w kłębie. Ale uwaga: nie należy dopuszczać do nadwagi. W okresie szczenięcym może ona zaburzyć rozwój stawów i doprowadzić do ich zniekształcenia. 

Wybiera się karmę dla ras dużych i olbrzymich, a dawkuje się zgodnie z tabelą na opakowaniu. Karmy gotowe są zbilansowane pod względem składników odżywczych, witamin i minerałów, nie wymagają zatem suplementacji. Jeżeli natomiast mastif tybetański żywiony jest posiłkami przyrządzanymi w domu, muszą być uzupełniane preparatami witaminowo-mineralnymi, których dawkowanie ustala lekarz weterynarii. Warto sporządzić kalkulację kosztów żywienia mastifa tybetańskiego karmą gotową i jedzeniem domowym, porównując cenę karmy z cenami poszczególnych składników posiłków domowych (mięso, warzywa, wypełniacz) oraz suplementów. W przypadku tak dużej rasy różnice mogą być dość istotne. 

Wystawy i hodowla psa rasy mastif tybetański 

Wystawy psów rasowych są jedną z możliwości uzyskania przez psa lub sukę uprawnień hodowlanych (dopuszczenia do rozrodu). Pies, aby mógł zostać reproduktorem, potrzebuje trzech ocen doskonałych z trzech wystaw, z których przynajmniej jedna jest rangi międzynarodowej, klubowej lub specjalistycznej, a oceny te przyznało co najmniej dwóch różnych sędziów (a więc jeden sędzia może się powtórzyć). Pies musi mieć ukończone 15 miesięcy. Nie ma znaczenia klasa, w jakiej jest wystawiany, uzyskana lokata i inne wnioski oraz tytuły. Istotna jest jedynie ocena. W przypadku suki wystarczą trzy oceny bardzo dobre; pozostałe warunki są bez zmian. Po ich spełnieniu właściciel mastifa tybetańskiego powinien udać się do macierzystego oddziału Związku Kynologicznego w Polsce z kartami ocen wystawowych i rodowodem psa/suki, w którym kierownik sekcji rasy umieszcza adnotację „pies reproduktor” lub „suka hodowlana”. Pierwsze krycie może mieć jednak miejsce dopiero po ukończeniu 18 miesięcy życia. 

Drugą możliwością jest przegląd hodowlany. Przeglądy odbywają się w oddziałach w całej Polsce i zapowiadane są w ich zakładkach na stronie internetowej Związku. Właściciel mastifa tybetańskiego w wieku powyżej 15 miesięcy zgłasza się z nim na przegląd bądź w macierzystym Oddziale, bądź w innym – za zgodą macierzystego. Oceny dokonuje międzynarodowy sędzia kynologiczny z uprawnieniami na tę rasę, na specjalnym formularzu, gdzie zamieszcza szczegółowy opis danego osobnika, po czym odnotowuje, czy zostaje on zakwalifikowany do hodowli czy nie. Przegląd hodowlany jest odpłatny. 

Mastif tybetański to rasa dość trudna w rozrodzie, ponieważ cieczka u suk występuje tylko raz w roku, zazwyczaj jesienią. Owulacja występuje później niż u suk innych ras, czasem nawet po 20. dniu cieczki. W okresie okołoowulacyjnym zwierzęta mogą wykazywać wzajemną agresję w stadzie, dlatego suki z cieczką powinno się czasowo izolować, nawet jeżeli w grupie nie ma samca. Po zakończeniu cieczki, bez względu na to, czy suka została pokryta czy nie, może być z powrotem połączona z innymi psami aż do około dwóch tygodni przed porodem. Liczebność miotu waha się od 3 do 11 szczeniąt, przeważnie jest ich 5-7. Suki rodzą bezproblemowo naturalnie, przypadki cesarskiego cięcia są sporadyczne. 

Spośród dopuszczalnych przez wzorzec rasy umaszczeń najbardziej poszukiwane jest śniade w odcieniu czerwieni. Czerwony mastif tybetański o wysyconym kolorze uchodzi za najdroższego psa na świecie. Swego czasu w mediach podawano, że czerwony mastif tybetański został sprzedany w Chinach za równowartość 8 mln złotych. Istotnie mógłby to być najdroższy pies świata; nie należy jednak zapominać, że hodowle chińskie nie cieszą się zbyt wielkim uznaniem wśród renomowanych hodowców europejskich ze względu na niepewne pochodzenie psów i ich znacznie słabsze zdrowie, niż psów pochodzących spoza Chin i niemających chińskich przodków.

Ile kosztuje mastif tybetański w Polsce?

Powstaje zatem pytanie: czy mastif tybetański, który zyskał sobie miano najdroższego psa, był wart tej ceny? Tego zapewne nigdy się nie dowiemy, natomiast bardzo cenne mogą się okazać wskazówki, jak rozsądnie kupować szczeniaka, aby nie doznać rozczarowania jego niedostatkami. Z pewnością nie jest najważniejsze, ile kosztuje mastif tybetański; ważniejsze jest jego pochodzenie, zdrowie i dobrostan, w tym socjalizacja, tak ważna w przypadku psów tej rasy. 

Jak nazwać psa rasy mastif tybetański?

Przykładowe imiona dla suki mastifa tybetańskiego: Aria, Maya, Luna, Bella, Kaya.
Przykładowe imiona dla psa mastifa tybetańskiego: Zeus, Thor, Simba, Titan, Rocky.

Podsumowanie - mastif tybetański 

Mastif tybetański nie nadaje się na pierwszego psa w rodzinie. Jego opiekunem powinna być osoba z doświadczeniem w prowadzeniu dużych psów, konsekwentna, ale łagodna i o dobrym sercu. Mastif tybetański jest psem niezależnym i nigdy nie podda się przymusowi. Jest trudny w szkoleniu i wymaga sporej dawki cierpliwości. Nie jest dobrym wyborem dla rodzin z małymi dziećmi ani dla osób starszych. Nie powinien też mieszkać w bloku ze względu na duże gabaryty, a także silny instynkt terytorialny. 

Dobrze i umiejętnie prowadzony mastif tybetański jest przywiązany do wszystkich domowników, jest zdrowy i może dożyć nawet 14 lat, co u dużych ras jest wyjątkiem. Może mieszkać w kojcu, choć lubi uczestniczyć w codziennym życiu domowników i nie należy mu tego odmawiać.