Kapibary — wszystkie informacje i opis gatunku

Kapibara wielka - największy gryzoń świata

Kapibary wielkie to największe gryzonie świata. Kapibara hydrochoerus osiąga masę ciała od 30 do 65 kilogramów i może mieć nawet 130 centymetrów długości. Znane są tylko dwa dawno wymarłe gatunki gryzoni, które były większe od niej. Dzikie kapibary żyją przede wszystkim w Ameryce Południowej, w krajach takich jak Kolumbia, Brazylia, Peru czy Urugwaj, przeważnie na podmokłych obszarach, głównie w lasach równikowych i monsunowych. Po raz pierwszy opisał je szwedzki przyrodnik Karol Linneusz.

Kapibary wielkie doskonale pływają. Zwierzęta te wybierają zawsze tereny w pobliżu zbiorników wodnych oraz ludzkich osad, aby mieć pod dostatkiem pożywienia i zmniejszyć zagrożenie ze strony drapieżnych zwierząt. Gryzonie te prowadzą wodny tryb życia. O najgorętszej porze dnia zwykle nie wychodzą z wody, kryjąc się przed drapieżnikami, dla których kapibary stanowią łatwy łup. Dobrą kryjówką na lądzie są również dla kapibary wysokie trawy.

Kapibary są zwierzętami stadnymi, żyją w grupach liczących około 10-30 osobników. Kapibary porozumiewają się za pomocą specyficznych dźwięków, pozostających ciągle przedmiotem badań naukowców.

Ciąża u kapibary trwa do 165 dni, podczas gdy dla porównania ciąża u małych gryzoni trwa tylko około 20 dni.

Jak wygląda duża kapibara?

Wprawdzie kapibary wyglądem przypominają kawię domową, ale są to zwierzęta wielkości całkiem dużego psa. Należą do gryzoni. Posiadają silne siekacze, które rosną całe życie. Mają też dość rzadką, szczecinowatą, brązową sierść, chroniąca skórę przed wysychaniem. Ich prawdziwa nazwa pochodzi z indiańskiego języka guarani i bierze się od słowa capiuara. Oznacza ona stworzenie żywiące się trawami.

Kapibara występuje w dwóch odmianach – wielkiej i małej. Kapibara wielka ma średnio 120 cm długości i osiąga wysokość w kłębie dochodzącą do 65 cm. Może osiągać od 30 do 65 kg masy ciała, a rekordzista ważył nawet 91 kg!

Dorosłe osobniki kapibary małej (Hydrochoerus isthmius) osiągają długość ciała od 60 do 80 centymetrów, a masa ciała waha się od 7 do 15 kilogramów. Charakteryzuje się krępą budową, małymi uszami i stosunkowo krótkim ogonem. Ich futro jest zazwyczaj brązowe lub szare, często pokryte drobnymi plamkami.

Kapibary mają dość krępą budowę ciała i dużą głowę z małymi uszami ułatwiającymi zwierzęciu pływanie. Posiadają krótkie, mocne łapy z pazurami i szczątkowy ogon. Ich palce łączy błona pławna.

Kapibara ma świetny wzrok, ale jest to zwierzę obdarzone także doskonałym słuchem i węchem. Posiada również cienką, brązową, pokrytą rzadką, szorstką sierścią skórę, która w przeciwieństwie do innych gryzoni ma gruczoły potowe. Skóra kapibary jest czerwono-brązowa na grzbiecie, a żółto-brązowa na brzuchu. Samce kapibary charakteryzują się tym, iż posiadają na pysku gruczoły zapachowe wydzielające żółtawą wydzielinę o zapachu piżma.

Gdzie żyją kapibary?

Kapibary, znane również jako wodne świnki morskie, to największe gryzonie na świecie, które żyją głównie w wilgotnych regionach Ameryki Południowej i Środkowej. Naturalne siedliska tych zwierząt obejmują szeroki zakres terenów związanych z wodą, takich jak bagna, mokradła, brzegi rzek i jezior. Kapibary są dobrze przystosowane do życia w pobliżu wody i często można je spotkać w pobliżu wolno płynących rzek i stawów, gdzie roślinność jest bujna i dostępna do spożycia.

Zasięg występowania kapibar rozciąga się od północno-wschodniej Kolumbii i Wenezueli na północy, przez całą Amazonię, aż po południową część kontynentu, osiągając północno-wschodnią Argentynę i Urugwaj. Te zwierzęta są społeczne i żyją w grupach, co pomaga im w obronie przed drapieżnikami. Kapibary są również znane ze swojej zdolności do szybkiego przemieszczania się w wodzie, co jest kluczowym elementem ich przetrwania w środowisku naturalnym.

Ich obecność w różnych ekosystemach wodnych czyni je ważnym elementem lokalnej bioróżnorodności, wpływając na utrzymanie zdrowia ekosystemów, w których żyją. Mimo że są one szeroko rozpowszechnione i nie są obecnie uznawane za gatunek zagrożony, lokalne populacje mogą być narażone na zagrożenia takie jak utrata siedlisk, polowania i konflikty z działalnością rolniczą.

Czy hodowla kapibary jest trudna?

Obecnie w Ameryce Południowej można spotkać farmy kapibar z przeznaczeniem na skóry. Stosunkowo rzadka jest jednak ich hodowla jako zwierzęcia domowego. Jednakże jest ona całkowicie legalna, choć zapewnienie tym zwierzętom odpowiednich warunków nie jest łatwe. Aby kapibara dobrze się czuła, konieczne jest bowiem przygotowanie dla niej wybiegu nie mniejszego niż 50 m² i regularnego zapewniania zwierzęciu patyków oraz gałęzi, które będzie mogło w dowolnej chwili podgryzać.

Kolejną rzeczą niezbędną kapibarze hodowanej w warunkach domowych, jest wybudowanie jej zbiornika wodnego. Powinien to być staw o powierzchni minimum 20 m² i 3 metrach głębokości. Gryzoń ten większość dnia spędza bowiem w wodzie.

Kapibary to zwierzęta roślinożerne, ale bardzo wybredne, albowiem zjadają one tylko kilka gatunków roślin. Żywią się głównie przybrzeżnymi trawami.

Gryzoń ten zjada też własne odchody, gdyż czerpie z nich niektóre składniki odżywcze. Je także około 3 kilogramów siana, owoce i warzywa. W diecie zwierzęcia powinny znaleźć się pomarańcze, jabłka, marchewki, brzoskwinie oraz banany. Zwykle niezbędna jest mu również suplementacja witaminy C.

Kapibara jest najczęściej aktywna o zmierzchu, kiedy promienie słoneczne nie są tak bardzo dotkliwe. Istotna jest również niska odporność zwierzęcia na niskie temperatury. Zimą nie może ono przebywać na świeżym powietrzu, bo jest tam dla niego zbyt chłodno.

Myśląc o hodowli kapibary, warto wiedzieć, że jest to zwierzę stadne. Pozbawione odpowiedniego towarzystwa, wkrótce zacznie czuć się osamotnione i wystraszone. Najlepiej, hodować więc stado składające się z trzech zwierzaków – jednego samca oraz dwóch samic.
Dorosła kapibara przeżywa przeciętnie 4 lata, choć w optymalnych warunkach może żyć nawet 10 lat, czyli trzy razy tyle ile żyje chomik. Jest ona podatna na liczne infekcje, a przede wszystkim łatwo staje się ofiarą drapieżników.

Kapibary to bardzo inteligentne, towarzyskie zwierzęta. Z łatwością dają się oswoić. Można nawet nauczyć je wykonywania prostych poleceń.
Zapewne wiele osób nie wyobraża sobie, jak oswoić świnkę morską, która waży 65 kilo? Otóż trzeba to robić od maleńkości. Gdy malutkiej kapibarze będziemy przynosić pyszne smakołyki, po jakimś czasie zacznie ona reagować na nasz widok i blisko do nas podchodzić. Jednakże należy pamiętać, że gryzoń ten najlepiej czuje się w grupie innych zwierząt ze swojego gatunku, a nie w towarzystwie człowieka.

Ile kosztuje kapibara?

W Polsce przepisy dotyczące posiadania egzotycznych zwierząt, takich jak kapibary, są regulowane przez ustawę o ochronie zwierząt oraz przez przepisy lokalne. Posiadanie kapibary jako zwierzęcia domowego wymaga spełnienia określonych warunków, zapewnienia odpowiedniej opieki, środowiska życia oraz diety. 

Ceny kapibar w Polsce mogą być trudne do ustalenia, ponieważ nie są one typowymi zwierzętami domowymi i ich dostępność jest ograniczona. W przypadku, gdyby były dostępne od licencjonowanych hodowców lub w specjalistycznych ośrodkach, ich koszt mógłby być wysoki, potencjalnie sięgając kilku tysięcy złotych (powyżej 5000 zł), biorąc pod uwagę wszystkie czynniki takie jak import, opieka weterynaryjna i specjalistyczne potrzeby tych zwierząt.

Co to znaczy kapibara?

Słowo "kapibara" pochodzi z języka Tupi-Guarani, którym posługują się niektóre rdzenne grupy ludności w Ameryce Południowej. W języku Tupi słowo „ka'apiûara” oznacza „pan traw”, co odnosi się do roślinożernego trybu życia kapibar i ich preferencji do spożywania różnorodnych roślin wodnych i trawiastych. Kapibary są znane ze swojej zdolności do spożywania dużej ilości roślinności, co czyni je ważnymi konsumentami w ekosystemach, w których żyją, i odzwierciedla ich rolę jako „panów traw”.

To nazewnictwo podkreśla nie tylko dietę tych zwierząt, ale także ich status w środowisku naturalnym, gdzie często są jednymi z największych roślinożernych gryzoni w swoim środowisku, osiągając wagę do około 65 kg. Kapibary są społeczne i żyją w grupach, co dodatkowo wzmacnia ich obecność i wpływ na lokalne ekosystemy.

Skąd kapibara w memach?

Popularność kapibar w memach internetowych można przypisać kilku kluczowym cechom tych zwierząt, które sprawiają, że są one szczególnie atrakcyjne dla szerokiej publiczności w internecie:

1. Wyjątkowy wygląd: Kapibary, jako największe gryzonie świata, mają unikalny i charakterystyczny wygląd. Ich spokojne oblicza i duże, łagodne oczy często wywołują pozytywne reakcje i sprawiają, że ludzie czują sympatię do tych zwierząt.

2. Spokojne zachowanie: Kapibary są znane ze swojego spokojnego i łagodnego zachowania. Często można je zobaczyć relaksujące się w wodzie lub cieszące się towarzystwem innych zwierząt, co jest chętnie wykorzystywane w memach jako symbol spokoju i harmonii.

3. Zdolność do przyjaźni z innymi zwierzętami: Kapibary słyną ze swojej zdolności do nawiązywania przyjaznych relacji z różnymi gatunkami zwierząt, co również przyciąga uwagę w mediach społecznościowych. Obrazy i filmy przedstawiające kapibary spędzające czas z ptakami, małymi ssakami, a nawet krokodylami często stają się viralem.

4. Relaksująca obecność: Memach często wykorzystuje się obrazy kapibar relaksujących się w wodzie lub leniwie spędzających czas na lądzie, co może wywoływać uczucie spokoju i zadowolenia. W dzisiejszym szybkim i często stresującym świecie takie obrazy mogą oferować chwilę ukojenia i humoru.

5. Uniwersalność: Kapibary są łatwe do umieszczenia w różnych kontekstach memów, od absurdalnych po urocze i relaksujące. Ich neutralny wygląd pozwala na szerokie zastosowanie w różnorodnych żartach i sytuacjach.

W rezultacie, kapibary stały się jednymi z ulubionych "bohaterów" internetowych, symbolizując spokój, przyjaźń międzygatunkową i prostą radość życia

Kapibary — podsumowanie

Podsumowując, kapibara należy do ssaków przyjaznych człowiekowi, a jej hodowla w warunkach domowych jest możliwa, choć wymaga ona dużego zaplecza finansowego i lokalowego oraz niezwykłej troskliwości. Nie zmienia to jednak faktu, że ten zagrożony wyginięciem największy gryzoń świata najlepiej czuje się w naturze oraz we własnym stadzie.