Seter szkocki - Gordon

Seter szkocki wymaga regularnego czesania, szczególnie w okresie intensywnego linienia, czyli jesienią i wiosną. Warto korzystać ze specjalnych odżywek, które wzmocnią sierść i uchronią ją przed uszkodzeniami podczas czesania. Psy wystawowe powinny regularnie odwiedzać groomera.

Seter szkocki ma delikatny i krótki włos na głowie, na przednich stronach kończyn i na uszach. Górna część uszu i tył kończyn ozdobione są jedwabistymi, długimi frędzlami. Umaszczenie gordona jest smoliście czarne, lśniące, bez śladu rdzawego nalotu, za to z podpalaniem kasztanowym. Nad oczami występują dwie wyraźne plamki. Pies ten prezentuje się bardzo szlachetnie, nie tylko z uwagi na sierść, ale też dlatego, że ma równe, miarowe ruchy i niezwykle harmonijną budowę ciała. 

Setery szkockie nie należą do psów szczekliwych. Są raczej ciche i nie robią zbyt wiele hałasu. Są nieufne i raczej nie będą szukały kontaktu z obcymi osobami, choć jednocześnie nie poinformują szczekaniem o pojawieniu się intruza.

Osoby, które nie lubią ruchu, z pewnością nie powinny decydować się na setera szkockiego. Pies ten ma mnóstwo energii, dlatego każdego dnia potrzebuje przynajmniej godziny bardzo intensywnej aktywności – najlepiej swobodnego biegania. Konieczne są również urozmaicone spacery oraz stymulacja intelektualna, a także pozwolenie psu na realizację postawionych przed nim zadań. Znudzony, niewybiegany seter szkocki szybko stanie się nieszczęśliwy. 

Seter szkocki jest bardzo pojętny, choć ma tendencję do wycofywania się z sytuacji, które są dla niego trudne. Jeśli nie zrozumie, czego oczekuje opiekun, prawdopodobnie będzie starał się wycofać, co mylnie odczytywane jest jako upór. Bardzo często pies ten oferuje zachowania, które jego zdaniem ucieszą opiekuna. Wszystko to sprawia, że szkolenie setera szkockiego jest bardzo trudne i czasochłonne. Co więcej, pies ten szybko traci zaufanie, szczególnie jeśli opiekun jest niedelikatny i niesprawiedliwy. Przed przystąpieniem do szkolenia należy więc zapoznać się ze specyfiką rasy. Konieczna jest również odpowiednia socjalizacja, ponieważ psy tej rasy są bardzo nieufne. Warto więc nad tym pracować, aby w przyszłości nie wystąpiły u nich problemy. 

Seter szkocki jest niezwykle utalentowanym, choć mało agresywnym myśliwym. Doskonale radzi sobie z tropieniem i poszukiwaniem zwierzyny. Jest przy tym dość szybki, choć nie tak zwinny, jak inne setery. Jeśli chodzi o psie sporty, seter szkocki o wiele lepiej poradzi sobie w takich dziedzinach, jak nosework, gdzie dobry węch liczy się bardziej niż zręczność.

Gordony zazwyczaj dobrze dogadują się z innymi zwierzętami domowymi, ale ze względu na ich instynkty łowieckie, ważne jest odpowiednie socjalizowanie od młodego wieku, jeśli w domu są niewielkie zwierzęta, jak koty czy chomiki. Seter szkocki nie ma żadnych problemów w kontaktach z innymi psami. Nie jest agresywny, choć może być nieco nieufny, dlatego w okresie szczenięcym warto przyzwyczajać go do towarzystwa psów różnych ras. 

Seter szkocki to pies o wielkim sercu, który dobrze czuje się w towarzystwie ludzi. Dobrze dogaduje się z dziećmi i chętnie się z nimi bawi. Co ważne, pies ten nie znosi samotności, nie powinien więc zostawać na długie godziny w domu. Towarzystwo domowników, w tym także dzieci, jest dla niego bardzo ważne