Leonberger


Psy te linieją dwa razy do roku i wymagają regularnego dbania o włos. Warto leonbergera przyzwyczajać do szczotkowania już od szczeniaka, używając do tego smakołyków i nie stosując przymusu ani szarpania. Ich dłuższa sierść może się kołtunić, szczególnie na ogonie i portkach.

Leonberger to duży, długowłosy pies, który znajduje się w herbie miasta Leonberg i przypomina lwa. Również jego umaszczenie świadczy o podobieństwie do tego dzikiego kota. Psy te zobaczymy w umaszczeniach: lwim, czerwonym, brązowoczerwonym lub piaskowym - zawsze z czarną maską. Sierść jest przylegająca do ciała, prosta lub delikatnie falista, tworzy obfitą kryzę na szyi, a dłuższy włos leonberger ma dodatkowo na portkach, ogonie i na przednich łapach. 

Leonbergery są opanowane i jak większość psów olbrzymich, nie ujadają ze strachu, a w czasie stróżowania używają głosu wtedy, kiedy jest to konieczne. Nie mają również tendencji do lęku separacyjnego, który może powodować potrzebę przeciągłego szczekania pod nieobecność opiekuna. 

Psy tej rasy są umiarkowanie aktywne i chociaż bardzo lubią długie spacery po lesie czy po parku, to równie chętnie przechadzają się po posesji. Nie będą sprawdzały się jako towarzysze joggingu, ale nie znaczy to, że nie powinny wychodzić na spacery. Wręcz przeciwnie, należy pilnować, aby miały odpowiednią dawkę ruchu dobraną do ich możliwości, inaczej mogą zacząć tyć. 

Leonbergery uczą się w swoim tempie, bardzo lubią wspólne treningi i poznawanie nowych komend. Trzeba pokazać im, jak ma wyglądać np. chodzenie na luźnej smyczy i przywołanie,  używając do tego pozytywnych wzmocnień. Jako psy olbrzymie i bardzo silne muszą być pod kontrolą. Leonbergery nie są dominujące i szanują swojego opiekuna, potrzebują też łagodnego i empatycznego podejścia. Dlatego ich przewodnik nie może być agresywny ani używać przemocy w szkoleniu. 

Psy tej rasy od zawsze sprawdzają się jako towarzysze rodzin, stróże posesji, ale również psy pociągowe. Dlatego z chęcią będą zimą ciągnęły sanki, o ile ukończyły okres wzrostu i są przebadane na dysplazję. Można ćwiczyć z nimi również nosework, czy posłuszeństwo sportowe. Leonberger nauczy się sztuczek, ale sporty, w których wymagana jest duża sprawność fizyczna, nie są stworzone dla tej rasy. 

Leonbergery dobrze dogadują się z obcymi psami oraz czworonogami w swoim stadzie. Bywają jednak wobec nich dominujące, szczególnie dojrzewające samce. Najlepiej, gdy nowy pies w grupie będzie szczeniakiem, szczególnie gdy chcemy trzymać w domu tę samą płeć. Leonbergery mogą mieszkać z kotami lub zwierzętami gospodarskimi. Nie będą bały się koni, krów ani kóz, a w lesie nie wykazują instynktu łowieckiego. 

Leonbergery to cierpliwe i spokojne psy rodzinne, będą doskonale dogadywały się zarówno z małymi, jak i dużymi dziećmi. Ze względu na wielkość i brak świadomości swojej masy, szczególnie w wieku dojrzewania są bardzo nieskoordynowane. Mogą dziecko przewrócić, skoczyć na nie, czy potrącić w czasie biegu, nie robią tego jednak z powodu dominacji czy agresji, a przez przypadek.