Charcik włoski

Sierść charcika włoskiego jest krótka, jedwabista i delikatna na całym ciele. Umaszczenie
może mieć on jednolicie czarne, szare oraz izabelowate. Biel dozwolona jest u niego
jedynie na przedpiersiu i łapach.

Charciki włoskie nie są czworonogami hałaśliwymi.

Charciki włoskie potrzebują dużo ruchu, szczególnie w młodym wieku. Jak wszystkie
charty nie wymagają one długich biegów, gdyż energię spalają w krótkich zrywach. Mogą
sprawdzić się jako towarzysze wypraw rowerowych, joggingu i dłuższych spacerów.

Charciki szybko pojmują komendy, ale bywają uparte i bez konsekwencji opiekuna szybko
spróbują obejść panujące zasady. Wymagają jednak łagodnego podejścia. Łatwo jest je
wychować, choć nie można od nich wymagać ślepego posłuszeństwa. Są inteligentne,
lecz trudno im zbyt długo koncentrować się na jednym zadaniu. Najlepsze efekty
przynoszą więc króciutkie lekcje z nimi.
Psy te powinny być jak najwcześniej oswajane z nowymi bodźcami, obcymi ludźmi i
zwierzętami.

Charciki włoskie wyhodowane zostały jako psy do towarzystwa. Były też używane do
polowań na zające. Po swoich przodkach odziedziczyły instynkt łowiecki i dużą potrzebę
ruchu w formie krótkich sprintów. Mogą osiągać prędkość nawet do 50 km/h.
Psy te doskonale radzą sobie na coursingach, zwykle bardzo lubią też agility, przy którym
pomaga im ich naturalna zwinność i skoczność.

Charciki włoskie dobrze zgadzają się z kotami i psami podobnej wielkości lub większymi,
lecz spokojnymi. Jeśli nie były właściwie socjalizowane, mogą zachowywać się bojaźliwie
w stosunku do większych od siebie czworonogów. Z uwagi na łatwość kontuzji powinno
się je chronić przed kontaktem z żywiołowymi dużymi psami.

Charciki mają bardzo delikatną psychikę i kruchą budowę. Nie nadają się one dla bardzo
małych dzieci, które mogłyby zrobić im krzywdę.