Bedlington terrier

Bedlington Terrier to rasa psów zaliczana do grupy terierów, konkretnie do sekcji terierów wysokonożnych. Jest charakterystyczna ze względu na swój typ wilkowaty. Rasa nie jest przeznaczona do prób pracy.

Przodkowie Bedlington Terriera byli wykorzystywani głównie przez górników z okolic Newcastle. Te psy miały doskonałe cechy myśliwskie i były wykorzystywane w polowaniach na lisy, borsuki, wydry oraz do tępienia szkodników, takich jak szczury. Były także hodowane z myślą o walkach psów. Początkowo znane były jako rothbury teriery, charakteryzujące się cięższym ciałem i krótszymi kończynami.

Hodowla Bedlington Terriera zaczęła się systematyzować w mieście Bedlington, gdzie lokalny kamieniarz Joseph Ainsley pokrył sukę o imieniu Coates Phoebe. Jej miot uważany jest za prawdziwy początek tej rasy. W tym miocie pojawił się również reproduktor o imieniu Ainsley's Phoebe, który mierzył 38 centymetrów w kłębie i miał charakterystyczną wątrobianą maść. Obecnie powszechnie spotykaną maścią dla tej rasy jest maść niebieska, która na początku nie była pożądana. Z tego samego miotu pochodziła również krótkonoga suka, która dała początek rasie Dandie Dinmont Terrier.

Przypuszcza się, że nietypową strukturę włosa Bedlington Terrier odziedziczył po Otterhoundach, psach cenionych w XVIII wieku w Anglii jako doskonałe psy do polowań na wydry.

Wzorzec rasy został określony w 1869 roku i prawie nie uległ zmianom do dziś. W krwi Bedlingtonów krąży krew Bulldogów, Dandie Dinmont Terrierów, szorstkowłosych terierów i innych ras.

Jedna z pierwszych wzmianek o Bedlington Terrierze w Polsce pojawiła się w miesięczniku "Mój Pies" z 1934 roku.