Labrador retriever - wszystkie informacje i opis rasy

Wzorzec FCI nr 122

Labrador Retriver

Pochodzenie: Wielka Brytania. Data publikacji obowiązującego wzorca: 13.10.2010, zmodyfikowany 12.01.2011 

Użytkowość: aporter. 

Klasyfikacja FCI: Grupa 8 - Aportery, płochacze i psy dowodne. Sekcja 1 - Aportery. 

Rasa objęta obowiązkiem pracy 

Skąd pochodzi Labrador retriever?

Jak sama nazwa wskazuje, labrador retriever wywodzi się z atlantyckiego wybrzeża Kanady, choć są także informacje o jego pierwotnym pochodzeniu z Grenlandii. W każdym razie początków rasy należy szukać w wieku XVI. Wówczas na Nową Fundlandię dotarli angielscy podróżnicy, którzy zaobserwowali czarne, krótkowłose i o gęstej sierści psy, pomagające rybakom. Wyłapywały one ryby, które wydostawały się z sieci, i przynosiły je na brzeg. Doskonale przy tym pływały i bawiły się, zwłaszcza młode psy, wyławiając z wody różne przedmioty. 

Oczywiście nikt nie myślał o planowej i celowej hodowli, psy te towarzyszyły ówczesnym rybakom i ich rodzinom, a rozmnażały się bez kontroli. Na pomysł wykorzystania tych psów wodnych w cywilizowanej Europie wpadli – jakżeby inaczej – Anglicy. Miało to miejsce w XIX wieku, kiedy po wdrożeniu i upowszechnieniu wynalazku Francuza, Casimira Lefaucheux (strzelby ładowanej od tyłu, tzw. lefoszówki), łowiectwo stało się ogromnie popularne w wyższych sferach brytyjskich. Regularnie pływający już wtedy przez Atlantyk angielscy żeglarze i myśliwi odkryli, że owe czarne psy umieją doskonale wypłaszać z szuwarów dzikie ptactwo, a także aportować postrzałki z wody i z lądu. Co więcej, miały pewny, a jednocześnie na tyle delikatny chwyt, aby nie kaleczyć skóry aportowanego postrzałka. Postanowili zatem przywieźć pewną liczbę tych psów do Europy, aby zapoczątkować ich hodowlę w celach łowieckich, dla polującej szlachty. Pierwsze labradory sprowadzono do Wielkiej Brytanii pod koniec XIX wieku, a pierwszym hodowcą nowej rasy został James Edward Harris, 2. hrabia Malmesbury. On też nadał tej rasie nazwę labrador retriever – od miejsca, gdzie została odkryta. Angielskie określenie rasy uwzględnia zatem miejsce pochodzenia (Półwysep Labrador) i umiejętności (ang. to retrieve – aportować, przynosić). 

Wyhodowane na Wyspach Brytyjskich pierwsze labradory były wyłącznie czarne. Z czasem Harris, zamierzając utrwalić, a z czasem jeszcze bardziej uwydatnić ich cechy użytkowe (zwłaszcza aportowanie), dokonywał celowych kojarzeń z innymi psami polującymi, nie zawsze czarnymi. W rezultacie stosowanych przez niego domieszek, w pokoleniach F2 i dalszych zaczęły rodzić się małe labradory inne niż czarne. W tym czasie powstało w Wielkiej Brytanii wiele hodowli labradorów, które bazowały na psach wyhodowanych przez Harrisa. Jednym z hodowców był major Charles James Radclyffe. W 1899 roku, właśnie w hodowli majora Radclyffe’a, urodził się pierwszy labrador retriever o umaszczeniu biszkoptowym. 

W lipcu 1903 roku Kennel Club (angielski klub kynologiczny) oficjalnie uznał labradora retrievera i zaczął on funkcjonować jako rasa samodzielna. Pierwszy wzorzec dopuszczał jedynie czarne umaszczenie psów. Dopiero po pewnym czasie wprowadzono do wzorca zapis zrównujący umaszczenie żółte i brązowe z czarnym, aczkolwiek jeszcze przez wiele lat osobniki czarne były bardziej poszukiwane i cenione jako psy myśliwskie. 

W dniu 24 grudnia 1954 FCI ostatecznie uznała rasę labrador retriever, nadając jej wzorcowi numer 122. Natomiast do Polski pierwszy labrador, suka o umaszczeniu biszkoptowym, została sprowadzona przez nieżyjącego już hodowcę i międzynarodowego sędziego kynologicznego, Tadeusza Chwaliboga, w 1986 roku, a kilka lat później na polskich wystawach pojawiły się pierwsze psy tej rasy. Od tej pory popularność tej rasy stale rosła, aby osiągnąć apogeum na początku XXI wieku. Labrador retriever to nadal jedna z najpopularniejszych ras psów w Polsce. 

Jak wygląda Labrador retriver?

WYGLĄD OGÓLNY: pies średniej wielkości, o mocnej, zwartej budowie; bardzo aktywny (zatem nie może być ciężki ani za bardzo masywny); szeroka głowa; dobrze rozwinięta klatka piersiowa, dobrze wysklepione żebra; szerokie, mocne lędźwie i kończyny tylne. 

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT: labrador to pies łagodny, bardzo ruchliwy. Obdarzony znakomitym węchem; uwielbia wodę. Łatwo adaptuje się do otoczenia, oddany przyjaciel. Inteligentny, bystry, posłuszny, z zamiłowaniem do zabawy. Przyjazny, bez żadnych oznak agresji lub tchórzliwości. 

Wzorzec rasy

Czy Labrador retriever jest spokojny?

Labrador retriever to przedstawiciel aporterów – grupy psów myśliwskich, które muszą umieć ściśle współpracować z człowiekiem. Jego hodowla prowadzona była od początku w tym kierunku. Hodowcom udało się połączyć zdolności łowieckie rasy z posłuszeństwem, lojalnością i oddaniem wobec opiekuna. Obecnie w ogromnej większości labradory są to znakomite psy rodzinne, kochające dzieci, zrównoważone i przyjazne wobec wszystkich (także obcych), nie wykazujące cienia agresji, ani też lękliwości. Takie usposobienie sprawia, że labrador retriever to rasa nie nadająca się na stróża obejścia. 

Wychowanie labradora retrievera jest łatwe; już jako mały szczeniak jest on chętny do wykonywania poleceń człowieka, dlatego warto zapisać go na zajęcia w psim przedszkolu. Jako typowy aporter, labrador retriever kocha wodę i pływanie, przynosi postrzałka zarówno z wody, jak i z lądu. Ale psy tej rasy w większości trafiają do domów, gdzie nie ma myśliwego. W tym wypadku też jest sposób na zajęcie psa czymś, co sprawi mu przyjemność. Labradory są chętnie przyjmowane na szkolenia w zakresie dogoterapii ze względu na niezmierzone pokłady cierpliwości wobec dzieci. Najczęściej właśnie labradory retrievery, podobnie jak golden retrievery, są szkolone jako przewodnicy osób niewidomych i asystenci niepełnosprawnych. Układane są także na potrzeby różnych służb; pracują w wojsku, policji i służbie celnej. Zwłaszcza w tej ostatniej, dzięki wyjątkowo dobrze rozwiniętemu zmysłowi węchu, psy tej rasy oddają nieocenione usługi w wykrywaniu przemytu narkotyków, tytoniu, przewozu substancji łatwopalnych czy innych niedozwolonych rzeczy. Sporo labradorów pełni służbę przy kontroli bagażu na lotniskach. 

Jeżeli właściciel nie jest zainteresowany wykorzystywaniem swojego labradora w służbach, może zająć go rozrywką, która sprawi przyjemność nie tylko jemu, ale i całej rodzinie. Labrador retriever bardzo lubi długie spacery, świetnie sprawdzi się w sportach kynologicznych. Można go ułożyć do agility, frisbee lub flyballa. Ze względu na dość masywną posturę nie będzie miał wprawdzie szybkości i gracji jak np. border collie, ale wykona wszystkie elementy ćwiczeń niezwykle dokładnie, a zajęcia sprawią mu ogromną radość. 

Labrador retriever, jako rasa łatwa w układaniu i pozbawiona agresji, nadaje się z powodzeniem na pierwszego psa w rodzinie. Tym bardziej, że wszędzie uwielbia jej towarzyszyć. Jest wprost wymarzonym towarzyszem wypraw wakacyjnych, bardzo łatwo przyzwyczaja się do zmiany miejsca i wszędzie czuje się dobrze ze swoją rodziną. 

Ważne: jako pies rasy typowo myśliwskiej, obdarzony doskonałym węchem, labrador retriever nie tylko potrafi bezbłędnie dojść postrzałka, ale niestety, podejmuje z ziemi różne „skarby”, niekoniecznie przeznaczone dla niego. Trzeba uważać, zwłaszcza na nieznanym terenie, aby łupem labradora nie padł np. martwy ptak czy gryzoń, albo inny element, który mógłby mu zaszkodzić. Warto uwzględnić naukę niepodejmowania przypadkowych "znalezisk" z ziemi w wychowaniu labradora, jeżeli dorosły osobnik nie jest przewidziany do polowań. 

Czy Labrador retriever jest trudny w utrzymaniu?

Pielęgnacja, zdrowie i żywienie 

Pielęgnacja labradora nie jest kłopotliwa. Jego sierść jest krótka i o ile pies nie pracuje w terenie, wystarczy raz w tygodniu go wyszczotkować. U psów wystawowych wyskubuje się też kępki białej sierści z przedpiersia, jeżeli występują. W okresie linienia, które przypada dwa razy w roku, szczotkować należy codziennie, ponieważ gęsty podszerstek wychodzi całymi kępami. Codzienny przegląd sierści konieczny jest też u psa polującego w celu sprawdzenia, czy nie doznał on skaleczeń lub innych uszkodzeń skóry, a także czy nie ma na sobie kleszczy, które trzeba natychmiast usuwać i niszczyć. Kleszcze są bardzo niebezpieczne, gdyż roznoszą babeszjozę – chorobę w większości przypadków śmiertelną dla psa. Niecelowe jest zabezpieczanie przed insektami labradora, aportującego z wody, za pomocą kropli na skórę lub obroży insektobójczej. Środek insektobójczy zostanie zmyty ze skóry psa, woda osłabi działanie obroży, a toksyczne substancje przedostaną się do wody, co wpłynie negatywnie na bytujące w niej organizmy. 

Labrador retriever na ogół sam ściera pazury w trakcie spacerów, ćwiczeń i pracy. Jeżeli jednak wciąż są one zbyt długie, należy je skracać. Okresowo przegląda się też uszy, zwłaszcza u psów pracujących w wodzie, oraz zęby w celu oczyszczenia ich z ewentualnego nalotu. Zaniedbanie zębów prowadzi do osadzenia się kamienia nazębnego, który powoduje stany zapalne w obrębie jamy ustnej. 

Na co choruje Labrador retriver?

Labrador retriever cieszy się na ogół dobrym zdrowiem, choć rasa ta, jak każda inna, ma indywidualne skłonności do niektórych schorzeń dziedzicznych. Przede wszystkim jest to dysplazja stawów biodrowych, a także, w nieco mniejszym stopniu, dysplazja stawów łokciowych. Zgodnie z Regulaminem Hodowli Psów Rasowych ZKwP, wszystkie retrievery (w tym oczywiście labrador retriever) podlegają obowiązkowemu prześwietleniu stawów w kierunku dysplazji przed zakwalifikowaniem do hodowli. Dopuszczalny jest wynik A, B i C, przy czym osobniki z wynikiem C (mające lekką dysplazję stawów biodrowych) mogą być kojarzone tylko z osobnikami, posiadającymi wynik A lub B. 

Labrador retriever bywa dotknięty dziedzicznymi chorobami oczu, jak postępujący zanik siatkówki (PRA), zaćma (CTA) czy dysplazja siatkówki (RD). Schorzenia te, mogące doprowadzić do całkowitej ślepoty,  dziedziczą się w sposób recesywny. Oznacza to, że przy kojarzeniu pary nosicieli danego genu istnieje ryzyko zejścia się obu genów, odpowiedzialnych za chorobę i szczenię będzie chore. Dlatego dobrzy hodowcy wykonują badania genetyczne labradorów w kierunku oznaczenia tych chorób i nosicieli kojarzą wyłącznie z osobnikami zdrowymi – wolnymi od genu danej choroby oczu. 

Jak karmić Labradora retrivera? Zapobieganie otyłości labradora.

Optymalną dietą dla labradora jest karma sucha lub mokra dla psów ras średnich, pochodząca od renomowanego producenta i podawana zgodnie z zaleceniami na opakowaniu. W zależności od wieku, trybu życia i ogólnego stanu zdrowia psa karmy są zróżnicowane pod względem procentowej zawartości składników odżywczych. Karmy te są zbilansowane – nie wymagają dodatkowej suplementacji witaminowej i mineralnej. 

Można żywić labradora posiłkami domowymi, przyrządzanymi ze świeżych składników, również mając na uwadze wiek psa, jego tryb życia i zdrowie. Należy pamiętać wówczas o uzupełnianiu pożywienia preparatami witaminowo-mineralnymi, dostępnymi w dobrych sklepach zoologicznych lub u lekarza weterynarii, który zaleci właściwe dawkowanie. 

Niezależnie od sposobu żywienia, jedzenie najlepiej podawać psu dwa razy dziennie – rano i wieczorem, przy czym posiłek poranny powinien zawierać więcej składników energetycznych, jeżeli jest to pies pracujący, natomiast wieczorny – więcej elementów białkowych, aby zapewnić prawidłową regenerację mięśni podczas odpoczynku. Uwaga: labrador retriever to rasa, którajest bardzo narażona na tycie! Żarłoczny pies zje wszystko, co podsunie mu kochający pan. Często niedoświadczony właściciel  przekarmia labradora, dosypując stale karmę do jego miski („bo już pusta”); takie postępowanie uniemożliwia kontrolę ilości podawanej karmy, a stąd prosta droga do nadwagi i otyłości. 

Labrador retriever – wystawy, zagadnienia hodowlane 

Na wystawach labradory retrievery wystawiane są bez podziału na umaszczenia. Podział dotyczy jedynie płci i klas. W jednej klasie, np. pośredniej psów (samców), mogą wystąpić razem dwa labradory czekoladowe, trzy biszkoptowe i jeden labrador czarny. Mają one równe szanse na zwycięstwo w klasie, jeżeli są zgodne z wzorcem pod względem anatomicznym, ruchowym i psychicznym. Umaszczenie nie może mieć wpływu na przyznaną ocenę, jeżeli dany osobnik spełnia wymagania wzorca. Natomiast lokaty zależą od indywidualnego „oka” sędziego. Jednemu sędziemu spodoba się labrador czekoladowy, inny będzie preferował czarnego, jeszcze inny - biszkoptowego. 

Do hodowli kwalifikują się psy i suki, które w wieku powyżej 15 miesięcy uzyskały odpowiednie oceny wystawowe (lokaty nie mają znaczenia) na trzech wystawach, w tym jednej międzynarodowej, klubowej lub specjalistycznej, od dwóch różnych sędziów. Psy muszą otrzymać oceny doskonałe, suki - minimum bardzo dobre. Jeżeli oceny przyznawane są w klasie użytkowej (a więc osobnikom, które zaliczyły ocenę pracy łowieckiej), mogą być niższe; psy muszą otrzymać ocenę minimum bardzo dobrą, suki - minimum dobrą. 

Labrador retriever to rasa podlegająca obowiązkowi pracy. Ocena pracy łowieckiej odpowiedniej rangi z punktacją, przewidzianą przepisami FCI, wymagana jest do uzyskania przez labradora tytułu Międzynarodowego Championa Piękności (CIB). Wprawdzie użytkowość łowiecka nie jest wymagana do hodowli, niemniej niektórzy hodowcy poddają swoje labradory ocenie pracy przed dopuszczeniem do rozrodu, gdyż ma to wpływ na późniejsze zainteresowanie szczeniakami. 

W 2023 roku Związek Kynologiczny w Polsce wprowadza dodatkowy wymóg hodowlany dla wszystkich ras, w tym oczywiście labradorów. Od 01 marca obowiązuje badanie profilu DNA psów – reproduktorów, natomiast od 01 lipca zacznie ono obowiązywać suki hodowlane. Badanie to ma na celu wyeliminowanie nadużyć, a wykonywane jest w wielu krajach członkowskich FCI. Ma to być również zachęta dla potencjalnych nabywców, aby kupowali szczeniaka jedynie od zrzeszonego hodowcy. Czym się kierować, planując zakup rasowego psa, i na co zwracać uwagę podczas dokonywania wyboru?

Ile kosztuje szczeniak labradora retrievera?

Inwestycja w dwumiesięczne szczenię tej uroczej rasy może oscylować w granicach od 2000 do 4000 złotych. Warto zauważyć, że kolor sierści szczeniaka, czy to klasyczna czerń czy też ciepły odcień biszkoptu, nie wpływa na ostateczną cenę.

Należy jednak pamiętać, że w niektórych przypadkach cena może być niższa dla szczeniąt, które z różnych przyczyn zostały wykluczone z programów hodowlanych. Może to obejmować czynniki genetyczne, fizyczne czy też zachowanie, które nie wpisują się w rygorystyczne standardy rasy.

Koszt zakupu labradora jest odzwierciedleniem szerokiego zakresu wydatków ponoszonych przez odpowiedzialne hodowle w celu zapewnienia optymalnych warunków dla zwierząt. W cenę wliczone są koszty karmienia wysokiej jakości pokarmem, kompleksowej opieki weterynaryjnej dla ciężarnej suki, a także wszystkich niezbędnych zabiegów profilaktycznych, takich jak odrobaczanie i szczepienia dla szczeniąt. Ponadto, w cenę wliczona jest również troska o matkę przez całe jej życie oraz ewentualne koszty związane z prezentacją psów na wystawach.

Jakie imię pasuje do labradora retrievera?

Labradory są znane ze swojej przyjaznej natury, energii i lojalności, co można odzwierciedlić w wyborze imienia. Oto kilka propozycji imion, które mogą pasować do charakteru labradora:

1. Buddy - idealne dla psa, który jest najlepszym przyjacielem swojego właściciela.
2. Daisy - słodkie i radosne, dobre dla energicznej suczki.
3. Charlie - popularne i przyjazne imię, pasujące do wielu psów.
4. Molly - miłe i zabawne, świetnie pasuje do wesołej suczki.
5. Sam - krótkie i łatwe do zapamiętania, uniwersalne imię dla psa.
6. Lola - zabawne i pełne energii, dobre dla psa o żywiołowym charakterze.
7. Max - klasyczne i mocne imię, odpowiednie dla pewnego siebie labradora.
8. Ruby - piękne imię dla suczki o cennym charakterze.
9. Cooper - zabawne i przyjazne, pasujące do labradora o dobrym sercu.
10. Bella - popularne i kobiece, idealne dla pięknej suczki.

Podsumowanie 

Labrador retriever, choć jest to pies typowo myśliwski, nadaje się również do domu, w którym nie ma myśliwego. Jest bardzo dobrym wyborem na pierwszego psa w rodzinie bowiem bardzo łatwo poddaje się szkoleniu, jest inteligentny, uczy się szybko i jest niekłopotliwy w pielęgnacji. Kocha dzieci i wykazuje w stosunku do nich ogromną cierpliwość. Pies ten bezproblemowo adaptuje się do zmiany miejsca, ale pod warunkiem, że cały czas przebywa ze swoją rodziną, której jest bezgranicznie wierny i oddany. Labrador retriever nie nadaje się do kojca, jest to rasa zdecydowanie rodzinna, potrzebująca towarzystwa człowieka.