Wypadanie sierści u psa – kiedy należy się zaniepokoić?

Od czego psu wypada sierść?

Poznaj powody, dla których twój pupil gubi sierść. 

Fizjologiczna wymiana sierści 

Wymiana sierści u psów występuje najczęściej dwa razy w roku — przed zimą i na wiosnę. Ma to związek z przystosowaniem się do panujących warunków atmosferycznych. Linienie psa jest szczególnie widoczne u ras obdarzonych gęstym podszerstkiem. W tym okresie koniecznie należy zadbać o regularne wyczesywanie, aby zapobiec tworzeniu się kołtunów. Warto też wprowadzić do diety nienasycone kwasy tłuszczowe omega-3 i omega-6 oraz zadbać o odpowiednią podaż witamin z grupy B, A oraz cynku i biotyny.  

Nadmierne wypadanie sierści 

W przypadku zauważenia u psa nadmiernego wypadania sierści, któremu towarzyszą miejscowe wyłysienia, zawsze należy udać się do lekarza weterynarii. Specjalista ustali przyczynę pogorszenia jakości włosa i wprowadzi właściwą terapię.  

Pasożyty zewnętrzne 

U psów najczęściej diagnozuje się inwazję pcheł, świerzbowce, nużeńce, a także wszy i wszoły. Oprócz wyłysień zwykle można zaobserwować silny świąd, zaczerwienienie, złuszczanie naskórka, przebarwienia oraz powstałe w wyniku drapania rany i strupy.  

Diagnozę stawia się na podstawie dokładnego badania dermatologicznego. Podstawą leczenia jest odpowiednie dobranie leków przeciwpasożytniczych. Dodatkowo zalecane są kąpiele w szamponach łagodzących podrażnienia (np. na bazie owsa), terapia przeciwświądowa i suplementacja nienasyconych kwasów tłuszczowych, witaminy A, biotyny i cynku. Niektóre psy mogą wymagać noszenia kołnierza, aby przeciwdziałać lizaniu i wtórnym podrażnieniom. 

Przy inwazji pasożytów zewnętrznych niezwykle istotne jest przestrzeganie zasad higieny i dezynfekcja środowiska, w którym przebywa pies. Niektóre pasożyty np. świerzbowiec drążący mają potencjał zoonotyczny, co oznacza, że mogą atakować także człowieka. Natomiast pchły składają jaja poza żywicielem — grozi to szybkim nawrotem inwazji po zakończeniu terapii.  

Niedobory składników odżywczych 

Odpowiednie żywienie to najlepsza profilaktyka zdrowej skóry i sierści psa.  Miejscowe wyłysienia, utrata połysku, łamliwe włosy i przetłuszczająca się skóra mogą mieć związek z nieprawidłową dietą. Często wystarczającym rozwiązaniem, aby przywrócić lśniącą sierść, jest stopniowe wprowadzenie pokarmu dobrej jakości i wdrożenie dodatkowej suplementacji.  

Niedobory składników odżywczych mogą się pojawić nawet przy prawidłowo zbilansowanej diecie np. przez problemy trawienne, zatrucia pokarmowe czy choroby przewlekłe. Takie sytuacje należy zawsze skonsultować z lekarzem weterynarii.  

Jakie witaminy na wypadanie sierści u psa?

Oto kilka witamin i składników odżywczych, które mogą pomóc w zwalczaniu wypadania sierści u psa:

• Witamina A: Pomaga w utrzymaniu zdrowej skóry i sierści. Nadmiar witaminy A może jednak być toksyczny, więc zawsze należy przestrzegać zalecanych dawek.

• Witamina E: Ma właściwości przeciwutleniające i pomaga w utrzymaniu zdrowej skóry. Może również pomóc w zmniejszeniu stanu zapalnego skóry.

• Kwasy tłuszczowe omega-3 i omega-6: Wspierają zdrowie skóry i sierści oraz zmniejszają stan zapalny. Źródła omega-3 to np. olej rybny, a omega-6 można znaleźć w oleju lnianym.

• Biotyna (witamina H): Pomaga w metabolizmie tłuszczów, białek i węglowodanów, co może wpłynąć na zdrowie sierści.

• Cynk: Jest niezbędny dla zdrowia skóry i sierści psa. Niedobór cynku może prowadzić do łysienia i problemów skórnych.

• Kwas askorbinowy (witamina C): Pomaga w produkcji kolagenu, który jest ważny dla zdrowia skóry i sierści.

• Witaminy z grupy B: Witaminy z grupy B, takie jak niacyna (B3), ryboflawina (B2) i kwas pantotenowy (B5), są istotne dla zdrowia skóry i sierści.

Alergia pokarmowa i środowiskowa 

Innym problemem związanym z żywieniem są alergie pokarmowe. Towarzyszy im świąd, zaczerwienienie i wypadanie sierści u psa. Opiekun może także zaobserwować nadmierne wylizywanie łap i objawy z przewodu pokarmowego. Zmiany dotyczą najczęściej okolicy pyska, uszu, brzucha, pachwin i przestrzeni międzypalcowych.  

Wyłysienia pojawiają się także w przebiegu alergii środowiskowych (np. po kontakcie z pyłkami roślin) i atopowego zapalenia skóry. Objawy mogą być podobne do parazytoz zewnętrznych i grzybicy skóry.  

W przypadku nadwrażliwości pokarmowych diagnoza i leczenie opierają się na wprowadzeniu diety eliminacyjnej, pozbawionej uczulającego składnika. Przy podejrzeniu alergii środowiskowej można wykonać testy śródskórne, wskazujące na przyczynę objawów. Leczenie polega na unikaniu drażniącego czynnika i terapii łagodzącej świąd np. glikokortykosteroidów, leków antyhistaminowych lub oklacytynibu. Wspomagająco suplementuje się kwasy omega-3, witaminę A, cynk i biotynę. W niektórych przypadkach można przeprowadzić odczulanie.  

Bakteryjne i grzybicze zapalenie skóry 

Zapalenie skóry na tle bakteryjnym lub grzybiczym jest niezwykle uciążliwym schorzeniem zarówno dla psa, jak i opiekuna. Schorzenie objawia się nadmiernym wypadaniem sierści, zaczerwienieniem, świądem, nieprzyjemnym zapachem, czasem zmianami ropnymi. 

Choroba często pojawia się wtórnie do innych schorzeń dermatologicznych — np. jako powikłanie inwazji pasożytów, atopii czy zaburzeń hormonalnych. Predysponowane są zwierzęta o obniżonej odporności. 

Podstawą leczenia jest wprowadzenie odpowiednich antybiotyków lub środków przeciwgrzybiczych. Oprócz tego zwykle stosuje się szamponoterapię — częstotliwość kąpieli i środki myjące dobiera się do aktualnego stanu psa. Brak podszerstka i krótka sierść sprzyja szybszemu wyleczeniu. W niektórych przypadkach psy długowłose muszą zostać całkowicie ogolone, aby zapewnić skuteczność terapii.  

W trakcie terapii warto wprowadzić suplementację nienasyconych kwasów tłuszczowych, witamin A i B oraz cynku i biotyny. Wskazane jest wsparcie odporności przy wykorzystaniu preparatów z beta-glukanem lub iniekcji z wirusem ospy owiec, stymulującym układ immunologiczny psów.  

Zaburzenia hormonalne 

Nadmierne wypadanie sierści może pojawić się u psa na tle hormonalnym. Układ dokrewny wpływa na wiele funkcji organizmu, w tym regenerację skóry i jakość okrywy włosowej. 

Zespół Cushinga 

Zespół Cushinga rozwija się przy nadmiernym stężeniu kortyzolu, zwanego hormonem stresu. Przyczyną jest najczęściej nowotwór nadnerczy, odpowiadających za syntezę kortyzolu lub schorzenia przysadki - gruczołu regulującego funkcję nadnerczy. Choroba może rozwinąć się także w wyniku terapii lekami sterydowymi.  

U psów z zespołem Cushinga można zaobserwować nadmierne linienie i pogorszenie jakości włosa, wyłysienia, ścieńczenie i suchość skóry oraz przebarwienia. Objawom dermatologicznym towarzyszą zaniki mięśniowe, szybkie męczenie się, powiększenie obrysu brzuchu, wzrost pragnienia i apetytu, czasem zaburzenia neurologiczne.  

Schorzenie wymaga dokładnej diagnostyki i terapii dobranej przez lekarza weterynarii. Podstawą leczenia jest obniżenie stężenia kortyzolu w organizmie do prawidłowych wartości - najczęściej stosuje się trilostan lub mitotan.  

Niedoczynność tarczycy 

Niedoczynność tarczycy dotyczy głównie psów w starszym wieku. W przebiegu choroby pies nadmiernie gubi włosy, a nowa sierść wolno odrasta, przez co na skórze pojawiają się łyse placki. Okrywa jest słabej jakości, z dużą ilością martwych włosów. Skóra jest tłusta i nadmiernie się łuszczy. Psy szybko się męczą, tracą masę mięśniową, szukają ciepłych miejsc do odpoczynku. Często obserwuje się zaburzenia neurologiczne i zmętnienie rogówek w oczach.  

Chorobę diagnozuje się poprzez badania krwi i oznaczenie poziomu hormonów tarczycy. Leczenie polega na podawaniu lewotyroksyny, uzupełniającej niedobory hormonalne. Chore psy muszą być pod stałą opieką lekarza weterynarii.  

Łysienie X 

Nadmierne wypadanie sierści występuje w przebiegu łysienia X. U psów obserwuje się także hiperpigmentację (ściemnienie) skóry. Chorobie nie towarzyszy świąd. Schorzenie związane jest z niedoborem hormonu wzrostu, wzrostem poziomu progesteronu i męskich hormonów płciowych (androgenów) oraz zaburzeniami pracy nadnerczy. Predysponowane są rasy długowłose tj. pomeraniany, samoyedy, pudle, malamuty i husky.  

W procesie diagnostycznym należy wykluczyć inne choroby powodujące wypadanie sierści - m.in. niedoczynność tarczycy, czy zespół Cushinga u psa. Lekiem pierwszego rzutu jest melatonina, a w przypadku braku efektów rozważana jest kastracja oraz terapia mitotanem lub trilostanem. Pomocne może być mikronakłuwanie skóry stymulujące odrost sierści psów. 

Zaburzenia behawioralne 

Miejscowe wyłysienia spowodowane przez nadmierne wylizywanie sierści częściej dotyczą kotów niż psów. Jednak w przypadku wykluczenia schorzeń dermatologicznych przez lekarza weterynarii, warto dokładniej przeanalizować zachowanie swojego pupila. Nadmierna pielęgnacja i wylizywanie sierści są zwykle sposobem odreagowania stresujących dla psa sytuacji. Wskazana jest konsultacja z behawiorystą, który pomoże przepracować problem.  

Co zrobić, żeby pies gubił mniej sierści?

Linienie psa dwa razy do roku to naturalny proces fizjologiczny. W tym okresie zwierzę wymaga starannej pielęgnacji, aby usunąć stare włosy i ułatwić prawidłowy wzrost nowej okrywy włosowej.  

W przypadku nadmiernego wypadania sierści, któremu towarzyszy świąd, miejscowe wyłysienia i podrażnienia, niezbędna jest wizyta u lekarza weterynarii. Odpowiednia diagnoza jest w takim przypadku podstawą prawidłowego zadbania o psią sierść. 

Co jest dobre na wypadanie sierści u psa?

Aby zmniejszyć wypadanie sierści u psa, ważne jest regularne szczotkowanie, które usuwa luźne włosy i pobudza krążenie krwi w skórze. Zapewnienie psu odpowiedniej diety bogatej w składniki odżywcze, takie jak kwasy tłuszczowe omega-3 i omega-6 oraz witaminy A, E i biotyna, może wspomóc zdrowie skóry i sierści. Dodatkowo regularne kąpiele psa z użyciem odpowiedniego szamponu dla psów oraz unikanie stresujących sytuacji dla psa mogą również pomóc w zmniejszeniu wypadania sierści.