Owczarek pirenejski

Owczarki pirenejskie mają miękki i gęsty podszerstek, dlatego też linieją dwa razy do roku, Wystarczy wtedy czesać je codziennie, a poza okresami linienia raz na tydzień. 

Są dwie odmiany owczarków pirenejskich, których nie wolno ze sobą krzyżować. Występują między nimi subtelne różnice w budowie, jednak to włos sprawia, że są nie do pomylenia. Owczarki pirenejskie w odmianie (tzw. a poil long) mają dłuższą sierść. Jest ona prawie prosta, a czasem lekko falista, w strukturze wełnista, przypomina połączenie koziej i owczej. Co ciekawe niektóre z nich, co jest dopuszczalne nawet na wystawach, osiągają w pewnych miejscach na ciele tzw. wstążki lub zbite płaty przypominające dready. Owczarki pirenejskie a poil long, mają również dłuższą sierść na kufie, ale oczy nie mogą być zasłonięte. Odmiana o krótszym włosie o długości nazywa się z języka francuskiego “face rase”. Różnią się od długowłosych również tym, że mają gładką kufę.Umaszczenia dopuszczone w tej rasie to jasna lub ciemna płowa i szara, niebieska z czarnymi plamkami typu arlekin, czarna, pręgowana. Dopuszczalne są małe białe znaczenia np. na klatce piersiowej. 

Owczarki pirenejskie to psy czujne, energiczne i bardzo szczekliwe. Możemy usłyszeć ich głos, kiedy pracują lub alarmują o niebezpieczeństwie. Jako że są nieufne wobec obcych ludzi, wymagają porządnej socjalizacji. Wiele z nich startuje w zawodach agility i na torze przeszkód są uważane jedną z bardziej szczekliwych ras. Wszystko dlatego, że w czasie wysokiego pobudzenia lub frustracji jest to ich sposób na uwolnienie energii. Potrafią szczekać intensywnie również w mieszkaniu, dlatego przyszły opiekun tej rasy musi mieć to na uwadze i uważać na lęk separacyjny.

Psy tej rasy są niezwykle aktywne i ruchliwe. Mają mnóstwo energii, którą muszą gdzieś spożytkować, inaczej staną się bardzo szczekliwe i będą wykazywały problemy behawioralne. Nie jest to absolutnie rasa dla osób leniwych, owczarek pirenejski musi mieć ruch codziennie. Potrzebne są im długie spacery połączone z bieganiem i eksploracją, ale również trening umysłowy. 

Owczarki pirenejskie uczą się niezwykle szybko, ale niekoniecznie tego, co chce opiekun. Wynika to z szybkości ich reakcji, często przewodnik nie nadąża za tak szybkim i ruchliwym psem. Układanie tej rasy awersją i przemocą odbije się na ich zachowaniu negatywnie, będą zwyczajnie obawiały się i unikały przewodnika. Są to psy bardzo wrażliwe i delikatne, dlatego metody tzw. twardej ręki nie są dla nich. Owczarki pirenejskie szkoli się z użyciem pozytywnych wzmocnień i wspólnej zabawy. 

Psy te pomagały pasterzom w pasieniu owiec oraz stróżowały, a obecnie, mimo że to nadal rzadka rasa, są chętnie wybierane do trenowania sportów kynologicznych. Szczególnie popularne stały się w agility, gdzie w swojej klasie wzrostowej są jednymi z najszybszych psów. Mogą trenować też frisbee, obedience, flyball, dog dance czy nosework. 

Owczarki pirenejskie w swoim stadzie dobrze dogadują się z większością psów, natomiast na spacerach są raczej sceptyczne i nie będą bawić się z każdym napotkanym czworonogiem. Mogą mieszkać z kotami, o ile przyzwyczai się je od małego, lub gdy wprowadzimy do nich kociaka. Z gryzoniami i ptakami należy uważać nadzorując ich stosunki, gdyż owczarek pirenejski może na nie zapolować. 

Owczarki pirenejskie nie są najodpowiedniejszą rasą do życia z dziećmi, chyba że opiekun poświęci sporo uwagi na ułożenie ich stosunków, tak by nie ucierpiał na tym pies. Jako że są nerwowe i wrażliwe na dźwięki mogą bać się hałaśliwych i ruchliwych dzieci. Będą potrzebowały przestrzeni i swojego bezpiecznego miejsca w domu. Jeśli jednak dziecko będzie szanowało sygnały wysyłane przez psa, mogą dogadać się dobrze. W przeciwnym razie owczarek pirenejski będzie zaganiał, podgryzał lub oszczekiwał dziecko w celu zdystansowania. Ta rasa nie powinna być brana jedynie na psa rodzinnego, dlatego częściej wybierana jest przez doświadczonych opiekunów do trenowania sportów kynologicznych.