Bergamasco — wszystko, co musisz wiedzieć o owczarkach z Bergamo

Jakim typem psa jest Bergamasco? Skąd wywodzi się ta rasa? Czy owczarki Bergamasco linieją? I ile kosztuje owczarek z Bergamo? Tego wszystkiego dowiesz się z naszego kompletnego przewodnika po tej rasie. 

Skąd wywodzi się owczarek bergamasco? 

Prowincja Bergamo, położona w regionie Lombardia w północnych Włoszech, tuż u podnóża Alp, zawsze słynęła z hodowli owiec. Były one sezonowo przepędzane pomiędzy pastwiskami we włoskich Alpach i położonymi niżej przez pasterzy, którym towarzyszyły psy zaganiające i pilnujące stad. Nie wiadomo dokładnie, kiedy rozpoczęła się historia rasy bergamasco; jej miłośnicy twierdzą, że jej zarania należy się doszukiwać na początku naszej ery, czyli około dwóch tysięcy lat temu. Z tamtego okresu miały pochodzić pierwsze zapiski o kudłatych psach z Bergamo, które miały szatę „długą, gęstą i niechlujną”, a ów opis rasy mógł wskazywać, że psy te były przodkami współczesnego bergamasco cane. Wykorzystywano je do pilnowania gospodarstw oraz bydła i owiec.

Owczarek z Bergamo jest spokrewniony między innymi z węgierskim puli, angielskim bearded collie i polskim owczarkiem nizinnym. Ich wspólnym przodkiem jest terier tybetański, niegdyś również pies pasterski i zaganiający, obecnie ozdobny i do towarzystwa.

Planowa hodowla owczarka z Bergamo rozpoczęła się pod koniec XIX wieku. W 1891 roku została otwarta włoska księga rodowodowa, do której wpisano pierwszego psa. Bergamasco nadal pełniły swoje zadania, przepędzając stada zwierząt gospodarskich i będąc często jedynymi towarzyszami pasterzy od wczesnej wiosny do późnej jesieni, a było to w tej sytuacji zadanie równie ważne.

FCI ostatecznie uznała rasę w lutym 1956 roku, nadając jej numer wzorca 194 i oficjalną nazwę cane da pastore bergamasco (pies pasterza bergamskiego). Jednak owczarek z Bergamo jest do dziś rasą bardzo mało znaną, niepopularną nawet poza regionem Włoch, z którego się wywodzi. W Polsce bergamasco znalazł się po raz pierwszy w 1991 roku. Hodowczyni polskich owczarków nizinnych (przydomek Banciarnia), Barbara Rayska-Świst, sprowadziła z Włoch sukę, która dała początek wszystkim urodzonym w naszym kraju psom tej rasy. Obecnie nie ma już bergamasco w tej hodowli, ostatnia suka odeszła w październiku 2023 roku. Funkcjonuje natomiast hodowla Polskie Kudłacze Róży i Adama Palimąków, zarejestrowana w 2014 roku, prowadzona na bazie Banciarni. Hodowcy, chcąc dolać nieco obcej krwi, sprowadzili także z Włoch samca w celach reprodukcyjnych.

Owczarek z Bergamo – opis rasy

Wzorzec FCI nr 194  

BERGAMASCO

(Cane da pastore Bergamasco)

Kraj pochodzenia: Włochy

Użytkowość: Pies pasterski do przepędzania i obrony stada. 

Klasyfikacja FCI: Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające (z wyłączeniem szwajcarskich psów do bydła)

Sekcja 1 - Psy pasterskie. Rasa objęta obowiązkiem pracy.

WRAŻENIE OGÓLNE:  

Owczarek z Bergamo jest to pies średniej wielkości. Wygląd bergamasco jest naturalny i wiejski, pies ten jest proporcjonalnie i solidnie zbudowany. Całe ciało porośnięte obfitą sierścią. Sylwetka  wpisana jest w kwadrat; sprawia ogólne wrażenie harmonii i naturalności.

WAŻNE PROPORCJE:  

Długość tułowia, mierzona od najbardziej wysuniętego ku przodowi punktu stawu barkowego do  końca guza siedzeniowego, jest równa wysokości psa w kłębie (wspomniana kwadratowa sylwetka). Długość głowy wynosi 4/10 wysokości w kłębie. Głębokość klatki piersiowej musi stanowić 50% tej wysokości. 

ZACHOWANIE — TEMPERAMENT:  

Bergamasco to pies zrównoważony, skupiony na pracy i czujny; stąd jego przeznaczenie do pędzenia i obrony stad. Jest pojętny, zdecydowany, rozważny i cierpliwy. Nie jest lękliwy, nigdy nie przejawia agresji, aczkolwiek jako pies stróżujący i obronny w sposób naturalny przejawia rezerwę. Silnie przywiązuje się do swojej rodziny.

GŁOWA:  

Proporcjonalna do wielkości tułowia, mimo że wydaje się duża. Linie profilu równoległe. Długość kufy równa długości mózgoczaszki. Skóra na głowie dobrze przylegająca, nie może tworzyć fałd ani zmarszczek. 

Mózgoczaszka:  

Czaszka: średniej  wielkości, niemal płaska. Szerokość mózgoczaszki nie może być większa niż połowa długości głowy. Czoło lekko wypukłe, tak widziane z przodu, jak i z profilu, łuki jarzmowe wyraźne. Bruzda czołowa zaznaczona, guz potyliczny wyraźny i dobrze widoczny. Stop: wyraźny, ale zaznaczony przede wszystkim przez wypukłość czoła, wyraźne łuki brwiowe oraz silnie  wykształcone kości nosowe i czołowe. 

Trzewioczaszka: 

Nos: duży, mokry, orli, zawsze czarny, stanowiący przedłużenie górnej linii kufy. Nozdrza rozwarte, nos widziany z boku nie może wystawać przed kufę. Kufa: stopniowo zwęża się w kierunku nosa. Jej boczne linie są lekko zbieżne, ale nie powodują spiczastości kufy – jest ona dość tępo zakończona. Długość kufy jest równa długości mózgoczaszki. Szerokość kufy, mierzona w połowie jej długości, sięga mniej więcej połowy długości, a jej głębokość nie powinna być mniejsza od połowy długości. Linia górna kufy prosta. Dolna linia wyznaczona żuchwą, a nie wargami. Dość trudno jest określić położenie kącika warg, ale powinien on się znajdować na hipotetycznej linii pionowej, przechodzącej przez zewnętrzny kącik oka. Dolna krawędź żuchwy jest niemal prosta. Wargi: delikatne, rozdzielają się pod nosem i jedynie przykrywają zęby. Brzegi warg dobrze pigmentowane. Uzębienie: szczęki dobrze rozwinięte, żuchwa szeroka. Zęby białe, duże, regularnie rozstawione; uzębienie kompletne. Zgryz nożycowy. Policzki: niezbyt wyraźne. Oczy: dość duże,  niezapadnięte ani wyłupiaste, tęczówka oka kasztanowa w ciemniejszym lub jaśniejszym odcieniu, zależnie od umaszczenia. Osadzone frontalnie, o łagodnym i czujnym wyrazie. Kształt oka lekko owalny. Oczy nieco skośne. Powieki dobrze przylegające, o czarnych krawędziach i bardzo długich rzęsach, podtrzymujących włos opadający na oczy. Uszy: wysoko osadzone, załamane mniej więcej na jednej trzeciej długości. Przy zainteresowaniu lub pobudzeniu pies nieco je unosi. Kształt uszu  trójkątny, długość od 11 do 13 cm, szerokość od 6,5 do 8 cm. Szerokie u podstawy, sięgają tylną krawędzią do miejsca, gdzie głowa łączy się z szyją, natomiast przednią – do połowy czaszki. Koniec ucha lekko zaokrąglony, sierść na końcach tworzy frędzle. 

SZYJA:  

Górna krawędź szyi lekko wysklepiona, szyja nieco krótsza od głowy.   Skóra przylegająca, bez podgardla. Szyja porośnięta gęstą sierścią. 

TUŁÓW:  

Linia górna: prosta. Kłąb: wysoki i długi. Grzbiet: prosty, szeroki i muskularny. Lędźwie: nieco  wysklepione, dobrze związane, wyraźnie krótsze od grzbietu, silnie umięśnione. Szerokość lędźwi jest prawie równa  ich długości. Zad: mocny, szeroki, muskularny, opadający pod kątem 30 stopni  do linii poziomej. Klatka piersiowa: pojemna, szeroka, sięgająca do łokci. 

OGON:  

Mocny, u nasady gruby, zwężający się ku końcowi, porośnięty kozim, nieco falistym włosem. Ogon w spoczynku sięga stawu skokowego, choć preferowany jest trochę krótszy. W spoczynku ma kształt szabli – prosty na pierwszej jednej trzeciej długości i zagięty na ostatniej jednej trzeciej. W ruchu pies macha nim jak chorągwią. 

KOŃCZYNY:  

Kończyny przednie:  

Wygląd ogólny: widziane z przodu i z boku proste, proporcjonalne do wielkości psa. Łopatki: mocne i masywne, silnie umięśnione, długie i osadzone ukośnie. Ramiona: dobrze umięśnione, o mocnej kości,  dobrze kątowane (105-125 stopni). Łokcie: ustawione równolegle do linii środkowej tułowia, na hipotetycznej linii pionowej, przebiegającej od kłębu do podłoża. Kąt pomiędzy ramieniem a kością promieniową przedramienia wynosi 150-155 stopni. Całe kończyny, poczynając od łokcia, porośnięte obfitym, długim i gęstym włosem, pozbijanym we wstęgi. 

Przedramiona: pionowe, długości co najmniej równej ramieniu, o mocnym kośćcu i silnym umięśnieniu. Nadgarstki: suche, ruchome, z wyraźną kością groszkowatą. Nie wystają przed przedramiona. Śródręcza: suche, elastyczne, widziane z przodu znajdują się na linii kończyny, widziane z boku – ustawione nieco skośnie. Łapy: owalne, wysklepione, o zwartych palcach. Pazury mocne, wysklepione i ciemne, opuszki mocne i ciemne. 

Kończyny tylne:  

Wygląd ogólny: w całości proporcjonalne do wielkości psa, ustawione równolegle względem  siebie. Uda: długie, szerokie, muskularne tak, że powierzchnia ich jest nieco wysklepiona. Kąt, który udo tworzy z miednicą, wynosi 100-105 stopni. Stawy kolanowe: nie wykręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz. Podudzia: o mocnej kości i suchym, mocnym umięśnieniu; ich nachylenie w stosunku do linii poziomej wynosi 55 stopni. Stawy skokowe: ich zewnętrzne powierzchnie szerokie, dobrze kątowane. Śródstopia: mocne, prostopadłe do podłoża. Stopy:   owalne, wysklepione, o zwartych palcach. Pazury mocne, wysklepione i ciemne, opuszki mocne i ciemne. 

RUCH:  

Krok długi i swobodny; najbardziej pożądany jest długi, harmonijny kłus, który pies może utrzymywać na znacznym dystansie.  Dzięki swej budowie pies łatwo wchodzi w galop, który może bez trudu utrzymać na dość znacznym dystansie. 

SKÓRA:  

Przylegająca na całym ciele, delikatna, zwłaszcza na uszach i przednich kończynach. Bez zmarszczek na głowie i bez podgardla (łałoku). Błony śluzowe i trzecia powieka czarne. 

SZATA:  

Sierść: Nadzwyczaj obfita, podszerstek krótki i bardzo długi włos okrywowy, ukształtowany różnie na poszczególnych partiach ciała. Włos szorstki, w gatunku kozi, zwłaszcza na przedniej części ciała. Od połowy klatki piersiowej na całej tylnej części tułowia i na wszystkich kończynach, sierść tworzy charakterystyczne dredy. Włos na głowie nie jest tak szorstki, opada na oczy. Na kończynach włos tworzy równo rozmieszczone kosmyki, opadające ku dołowi, tak, że przód psa wygląda jak jedna masa sierści. Na zadzie i kończynach tylnych gęste wstęgi pokrywają całą powierzchnię. U szczeniąt sierść jest miękka i zaczyna tworzyć wstęgi w wieku 12 – 15 miesięcy; długość wstęg zależy od wieku, młodym psom nie wolno obniżać oceny za zbyt krótką sierść. Z kolei u starszych psów nie wolno dopuścić, aby bardzo gęsta i długa sierść utrudniała poruszanie się i wpływała na ich dobrostan. Szata powinna być zadbana i czysta; należy pamiętać, że sierść filcuje się w różnych miejscach i nie można dopuścić zwłaszcza do powstania spilśnionych wstęg na brodzie, kufie i uszach.

Maść: Jednolicie szara lub w łaty szare. Dopuszczalne różne odcienie szarości, od bardzo jasnego do niemal czarnego. Szare łaty z czarnym we Włoszech nazywane są umaszczeniem merle; jest to tzw. maść marmurkowa, która z wiekiem się rozjaśnia do szarej. Dopuszczalne odcienie beżowe oraz szata koloru płowego w różnych odcieniach. Maść jednolicie czarna dopuszczalna pod warunkiem, że czerń nie jest ani czysta, ani lśniąca. 

WIELKOŚĆ:  

Wysokość w kłębie:  pies – idealna 60 cm, z tolerancją 2 cm w obie strony; suka – 56 cm z taką samą tolerancją. Waga: psy 32-38 kg, suki 26-32 kg .

WADY:  

Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia, wpływu na zdrowie i dobrostan psa oraz zdolność do wykonywania pracy, do której był tradycyjnie przeznaczony.

Wady duże:

• Brak dymorfizmu płciowego (piętna płci).

• Linie profilu zbieżne lub rozbieżne.

• Niedopigmentowany nos.

• Heterochromia (różnokolorowe tęczówki), oczy częściowo niebieskie, wypukłe lub zapadnięte, owalne i skośne ponad miarę.

• Brak więcej niż jednego zęba z wyjątkiem P1 i M3.

• Ogon osadzony za nisko lub za wysoko, luźno wiszący lub zakręcony nad grzbietem.

• Sierść niezróżnicowana na wełnistą i kozią, miękka na całym cele, krótka na przednich nogach i na kufie, skąpa na ogonie. Sierść tak długa i gęsta, że zaburza sprawność psa.

• Umaszczenie inne niż wymienione we wzorcu.

• Ciągły inochód.

• Wielkość poza dopuszczalnym limitem.

Wady dyskwalifikujące:

• Agresja lub nadmierna  lękliwość;

• wyraźne wady anatomiczne lub zaburzenia psychiki;

• brak typu rasy;

• głowa zbyt duża lub zbyt mała;

• całkowita depigmentacja nosa, warg, powiek;

• profil kufy wyraźnie wypukły lub zapadnięty;

• jednostronna lub obustronna całkowita depigmentacja tęczówek, małoocze, zez;

• przodozgryz, tyłozgryz;

• brak ogona, ogon szczątkowy, ogon zakręcony nad grzbietem;

• kolor biały na więcej niż 1/5 powierzchni ciała.

Uwaga: samce powinny mieć dwa normalnie uformowane jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym. Do hodowli mogą być użyte tylko funkcjonalnie i klinicznie zdrowe psy o wyglądzie typowym dla rasy.

Jakim typem psa jest Bergamasco?

Owczarek z Bergamo to pies bardzo inteligentny, zrównoważony, skoncentrowany na powierzonym mu zadaniu i – jak przystało na doskonałego stróża – niezwykle czujny. Wykazuje się też dużą dozą cierpliwości, jaka wykształciła się w jego psychice w ciągu wielu wieków wypasania zwierząt gospodarskich w górach i na terenach niżej położonych. Ten łagodny pies pasterski w stosunku do obcych ludzi zachowuje dystans, natomiast wobec swojej rodziny i innych zwierząt w domu jest niezwykle przyjazny. Jest wierny, oddany i kochający swoich domowników, a szczególnie lubi dzieci, z którymi potrafi nawiązać niezwykły kontakt. Można stwierdzić, że bergamasco to szczególne psy rodzinne, które doskonale sprawdzają się w roli niani do dzieci. Nawet w stosunku do dzieci obcych są czułe i wylewne, pozwalając im na wszystko i nie wykazując najmniejszego zniecierpliwienia, a tym bardziej agresji. Dobrze porozumiewają się z innymi psami.

Bergamasco mogą być szkolone jako psy pracujące, stróżujące, a także ratownicze z gruzów. W tym kierunku układa się je we Włoszech. Szkolenie takie jest długotrwałe i kosztowne. Można je rozpocząć dopiero kiedy pies jest w zasadzie dorosły. Do poszukiwania zaginionych w ruinach na. Po trzęsieniu ziemi można użyć dopiero kilkuletniego psa. Bergamasco to rasa objęta obowiązkiem pracy. Oznacza to, że do zdobycia tytułu Międzynarodowego Championa Piękności, poza dwoma wnioskami z dwóch wystaw międzynarodowych w dwóch różnych krajach i od dwóch różnych sędziów, musi zaliczyć z odpowiednią punktacją konkursy pracy – do wyboru: IPO, pasienia HWT (Herding Work Test) lub zaganiania owiec (International Sheepdog Trial Traditional Style or Collecting Style). Wyszkolenie ratownicze nie daje uprawnień do tytułu.

Bergamasco, mimo że jest to owczarek posłuszny i chętny do współpracy z człowiekiem, bywa dość samodzielny; należy pamiętać, że cecha ta wykształciła się u niego w ciągu stuleci pracy przy pilnowaniu i zaganianiu stada, kiedy musiał sam podejmować decyzje w oddaleniu od pasterza. Dlatego potrzebuje opiekuna łagodnego, ale stanowczego i konsekwentnego w egzekwowaniu poleceń, bez stosowania metod opresyjnych, co może wywołać stres u psa. W procesie układania kluczowe znaczenie ma wczesna socjalizacja szczeniaka; tuż po przybyciu do nowego domu i odbyciu kwarantanny należy zapisać pupila na zajęcia w psim przedszkolu, co znacznie ułatwi jego dalsze wychowanie. Brak wczesnej socjalizacji może spowodować lęk separacyjny u psa, bojaźliwość lub nadreaktywność, której objawem może być np. nadmierne szczekanie psa – a bergamasco do ras szczekliwych nie należy. Trzeba również zapewnić owczarkowi bergamasco codzienną sporą dawkę ruchu, którego potrzebuje. Owczarek z Bergamo nadaje się na pierwszego psa raczej dla osoby doświadczonej, zawsze natomiast sprawdzi się jako drugi pies w domu.

Jakie są najspokojniejsze rasy psów?

Najspokojniejsze rasy psów charakteryzują się zazwyczaj łagodnym temperamentem i niskim poziomem aktywności. Do takich ras obok bergamasco zalicza się owczarki niemieckie, bichon frise oraz mopsy. Psy te często dobrze radzą sobie w domowych warunkach i są doskonałymi towarzyszami dla osób preferujących spokojniejszy tryb życia. Jednakże indywidualna osobowość i wychowanie psa również mają duże znaczenie w określeniu jego spokojnego zachowania.

Czy owczarki Bergamasco linieją? -- Jak dbać o bergamasco? 

Owczarek z Bergamo to rasa psów zupełnie wyjątkowa pod względem zdrowotnym. Owczarki te są niezwykle odporne na zmienne warunki atmosferyczne, jakie panują w górach. Przy odpowiedniej opiece, pielęgnacji, szczepieniach ochronnych i żywieniu bergamasco nigdy nie zachoruje i będzie towarzyszył rodzinie w domu i poza nim nawet przez 15 lat.

O ile rasy psów pasterskich w większości mają predyspozycje do genetycznych schorzeń narządu wzroku (postępujący zanik siatkówki, zaćma itp.), o tyle owczarek bergamasco jest od tych chorób wolny. Nie są również opisane w literaturze przypadki dysplazji stawów biodrowych u tej rasy psów. Regularne odrobaczanie i szczepienie psa, odpowiednie żywienie, codzienna duża porcja ruchu i pielęgnacja całkowicie wystarczają, aczkolwiek dbanie o szatę bergamasco może sprawiać nieco kłopotów.

Okrywa włosowa owczarka bergamasco jest nieco podobna do tej, jaką mają węgierskie owczarki – komondor i puli. Różnica polega na kształcie sznurów; u owczarków węgierskich są one stosunkowo cienkie i bardziej obłe w kształcie, natomiast u bergamasco – płaskie i szerokie. Pielęgnacja sierści bergamasco przebiega różnie na różnych etapach rozwoju psa. Szczenię wystarczy szczotkować co kilka dni. Od około 10. miesiąca życia, w miarę wzrostu, jego sierść zaczyna się zmieniać – formują się pierwsze dredy, co nie następuje jednak całkowicie samoistnie. Konieczne jest codzienne, pieczołowite rozdzielanie palcami sierści do skóry, w przeciwnym razie włos sfilcuje się w nieestetyczne płaty. U trzyletniego psa włos jest rozdzielony, natomiast u pięcioletniego sięga do ziemi i należy go odpowiednio skracać, aby nie utrudniał zwierzęciu poruszania się. Wbrew niektórym opiniom trymowanie psa w ogóle nie jest u bergamasco stosowane.

Szata owczarka z Bergamo strukturą przypomina mop sznurkowy i jest tak samo higroskopijna. Z tego względu kąpiel psa może odbywać się jedynie w domowej łazience w celach higienicznych i nie powinna być zbyt częsta. W żadnym wypadku nie powinno się pozwalać psu na kąpiel np. w jeziorze, ponieważ włos szybko nasiąknie wodą i może do tego stopnia obciążyć zwierzę, że nie da rady ono utrzymać się na powierzchni.

Po kąpieli w domu należy sierść pupila starannie odcisnąć za pomocą ręczników, a następnie suszyć suszarką, ustawiając letni strumień powietrza. Suszenie trwa niekiedy kilka godzin i musi być niezwykle dokładne. W trakcie suszenia dokręca się dredy. Nie wolno zostawić wilgotnych miejsc, bowiem ciepłe i wilgotne środowisko przy skórze sprzyja rozwojowi pleśni, a ta jest niebezpieczna dla zdrowia psa. Osobnikom wystawowym przycina się włos jedynie w celach kosmetyczno-estetycznych, aby elegancko prezentowały się na ringu i mogły swobodnie się poruszać. Natomiast po zakończeniu kariery wystawowej można psa ostrzyc – dla wygody opiekuna i samego bergamasco.

Oprócz pielęgnacji sierści ważna jest pielęgnacja pazurów u psa. Na ogół bergamasco, które codziennie chodzą na długie spacery lub uprawiają sport, ścierają pazury samodzielnie. Jednak jest to cecha osobnicza i czasem konieczne jest okresowe obcinanie pazurów u psa. Istotna jest również higiena jamy ustnej; co kilka dni trzeba wyczyścić psu zęby szczoteczką i specjalną pastą, do czego musi być przyzwyczajony. Można też podawać gryzaki czyszczące. Systematycznie należy kontrolować stan uszu i oczu bergamasco, które są zazwyczaj osłonięte sierścią.

Żywienie psów rasy bergamasco jest takie samo, jak innych ras – można podawać gotową karmę suchą lub mokrą, bądź posiłki przyrządzane w domu. Pies w trakcie szkolenia lub pracujący powinien otrzymywać karmę dla psów aktywnych ras średnich i dużych. Karma gotowa musi pochodzić od dobrego producenta, wówczas można mieć pewność, że zawiera wszystkie niezbędne składniki odżywcze. Takiej karmy nie trzeba uzupełniać preparatami witaminowo-mineralnymi, w odróżnieniu od posiłków domowych.

Owczarek bergamasco na wystawach i w hodowli

Planując hodowlę bergamasco należy zakupić szczenię (sukę) w hodowli zarejestrowanej w stowarzyszeniu kynologicznym, które jest członkiem Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (FCI). U nas jest to Związek Kynologiczny w Polsce. Kupowanie rasowego psa na wystawy i do hodowli nie jest rzeczą łatwą. Kwalifikację do hodowli pies lub suka rasy bergamasco uzyskuje, spełniając kilka warunków:

• Ukończone 15 miesięcy.

• Uzyskanie odpowiednich ocen wystawowych lub alternatywnie – zaliczenie przeglądu kwalifikacyjnego, zgodnie z Regulaminem Hodowli Psów Rasowych ZKwP https://www.zkwp.pl/regulaminy.php

• Określenie profilu DNA na podstawie badania materiału biologicznego w wyznaczonym laboratorium – informacji udzielają oddziały ZKwP.

Ciekawostki o owczarkach bergamasco

1. Unikalna sierść: Owczarek bergamasco wyróżnia się swoją wyjątkową sierścią. Jego włosy są długie, kręcone i tworzą charakterystyczne "kordy" lub "strzępy". Ta nietypowa sierść sprawia, że pies ten ma wyjątkowy wygląd, a także pomaga mu w ochronie przed warunkami atmosferycznymi.

2. Pochodzenie z Włoch: rasa ta wywodzi się z Włoch, a dokładniej z regionu Bergamo. Owczarek bergamasco był tradycyjnie wykorzystywany do pilnowania owiec na włoskich pastwiskach. Jego inteligencja i umiejętności pasterskie sprawiły, że był cennym pomocnikiem dla hodowców.

3. Spokojny i niezależny charakter: owczarek z Bergamo jest zazwyczaj spokojnym psem o niezależnym charakterze. Jest oddany swojej rodzinie, ale może być nieco zarezerwowany wobec obcych. To psy, które potrzebują konsekwentnego szkolenia i odpowiedniej socjalizacji od młodości.

4. Praca jako pies pasterski: tradycyjnie owczarekbergamasco był wykorzystywany do pilnowania stada i prowadzenia owiec po pastwiskach. Jego umiejętności pasterskie, inteligencja i silny instynkt ochronny sprawiają, że jest nadal ceniony w roli psa pasterskiego.

5. Długi okres dojrzewania: owczarek bergamasco ma długi okres dojrzewania, zarówno fizycznego, jak i psychicznego. Pełny rozwój tej rasy może potrwać do 3 lat. W tym czasie ważne jest zapewnienie mu odpowiedniej opieki, aktywności fizycznej i szkolenia, aby stał się zrównoważonym i posłusznym towarzyszem.

Ile kosztuje owczarek bergamasco?

Cena owczarka bergamaskiego może znacznie się różnić w zależności od różnych czynników, takich jak pochodzenie, linia hodowlana, jakość rodowodu, zdrowie, wiek psa, a także lokalizacja geograficzna. Hodowcy oczekują różnych opłat za swoje szczenięta w zależności od tych czynników.

Ceny psów rasy owczarek bergamaski mogą wahać się od kilku do kilkunastu tysięcy złotych. Warto jednak pamiętać, że koszty związane z zakupem psa to tylko jedna strona równania. Długoletnia opieka nad psem obejmuje również koszty związane z karmieniem, opieką weterynaryjną, akcesoriami, ubezpieczeniem itp.

Podsumowanie 

Owczarek bergamasco to rasa rzadka nawet we własnym kraju, ale z pewnością warta szerszego rozpropagowania. Jest z natury psem pasterskim i stróżującym, choć obecnie sprawdza się jako doskonały pies rodzinny, w szczególności kochający dzieci, nawet nieznajome, i traktujący je opiekuńczo, jak własne stado.

Bergamasco nadaje się dla rodziny preferującej aktywny tryb życia. Ta rasa psa potrzebuje dużo ruchu, a jako objęta obowiązkiem pracy chętnie poddaje się szkoleniu, choć niekiedy trafiają się osobniki dość uparte.

Bergamasco wymaga starannej pielęgnacji szaty, układającej się w dredy. Przez pierwsze trzy lata życia psa jest to zajęcie codzienne i dość czasochłonne. Niewątpliwą zaletą tej rasy jest odporność na choroby, warunki atmosferyczne i brak skłonności do schorzeń genetycznych.