Ragdoll - wszystkie informacje i opis rasy

Ragdoll – prawdziwa historia kota-laleczki 

Historia kotów rasy ragdoll nie jest szczególnie długa. Rasa powstała bowiem w Stanach Zjednoczonych dopiero w latach sześćdziesiątych XX wieku. Jej twórczyni, Ann Baker, była ambitną hodowczynią, która zajmowała się przede wszystkim kotami perskimi. Z czasem jednak jej ambicje zaczęły wykraczać poza znaną i dosyć powszechną rasę. Baker postanowiła stworzyć od podstaw coś całkowicie nowego. W tym celu skrzyżowała jednego ze swoich czarnych perskich kocurów z... kotką sąsiadów. 

Matka przyszłego miotu była biała i długowłosa. Przypominała nieco turecką angorę, jednak nie miała żadnych papierów, które potwierdzałyby jej przynależność do jakiejkolwiek rasy. Koty, które przyszły na świat w wyniku tego planowanego mezaliansu przyszły kocięta wśród których znalazł się słynny kocurek o imieniu Daddy Warbuck 

Fakty i mity wokół kotów ragdoll 

Nie da się ukryć, że Ann Baker miała prawdziwy talent. Nie tylko hodowała piękne koty, ale także potrafiła stworzyć wokół swojej własnej rasy spójną tożsamość marki. Powstawaniu rasy ragdoll towarzyszyło bowiem mnóstwo fascynujących i naprawdę niewiarygodnych historii. Niektóre z nich do dzisiaj uznawane są za prawdziwe, chociaż w niektórych kręgach ich wiarygodność budzi... wątpliwości. 

Powstaniu kotów ragdoll towarzyszy swoista legenda. Białą kotkę Josephine, czyli matkę pierwszych miotów miał potrącić samochód w momencie, kiedy była jeszcze w ciąży. Przyszła mama przeżyła ten poważny wypadek, podobnie zresztą jak wszystkie jej kocięta. Pomimo ran Josi zdołała wydać maluchy na świat, odchować je a potem całkowicie dojść do siebie, by w kolejnych latach rodzić kolejne mioty. 

Historia sama w sobie brzmi iście filmowo. To jednak nie wszystko. Kocięta, które przyszły na świat po wypadku, miały - jak twierdziła Baker - w jego wyniku wykazywać cechy typowe dla dzisiejszych ragdolli. Wiotczały po wzięciu na ręce, były niezwykle spokojne, delikatne i wrażliwe. 

Twórczyni rasy nie ustawała jednak w tworzeniu kolejnych niestworzonych historii na temat swoich podopiecznych. Kod genetyczny Josephine miał zostać zmieniony w tajnym laboratorium, dzięki czemu jej potomstwo wykazywało niezwykłe cechy, w tym odporność na ból. Te rewelacje wzbudzały wiele emocji, które oczywiście napędzały popyt na nową rasę. Wśród hodowców kotów Baker wzbudzała jednak mnóstwo kontrowersji. To w połączeniu z niestandardowymi decyzjami, jakie podejmowała, sprawiło, że finalnie ragdoll bardzo długo pozostawał rasą nieuznawaną. 

Rozłamy, kontrowersje i przełom hodowlany 

Najważniejszymi (oczywiście obok pani Baker) nazwiskami w historii rasy ragdoll są Denny i Laura Dayton. Para hodowców z ogromną pasją do swojej pracy kupiła od Ann dwa koty z jej hodowli i rozpoczęła wysiłki nad stworzeniem własnej linii ragdolli. 

W tym wypadku zamiast tworzenia szumu i niestworzonych historii przystąpiono do ciężkiej pracy. Daytonowie prowadzili bardzo skrupulatne dzienniki hodowlane. Tworzyli drzewa genealogiczne i dążyli do tego, aby stworzyć w końcu jednolity wzorzec rasy. W tym czasie założyli organizacje, wokół których skupiała się grupa miłośników rasy ragdoll. Były to kolejno Ragdoll Fanciers Club oraz Ragdoll Society. 

Ann Baker nie zamierzała jednak łatwo oddać prawa do „swojej rasy". Założona przez nią w 1971 roku International Ragdoll Cat Association (IRCA) miała mieć wyłączność rejestrowania ragdolli. Co więcej, Baker postanowiła zastrzec samą nazwę rasy, której od tej pory nie można było używać bez jej zgody. 

Ostatecznie rasa została zarejestrowana przez amerykańską organizację felinologiczną CFA dopiero w 1993 roku. Stało się tak w wyniku wieloletnich działań Danny'ego Daytona. Cztery lata później Ann zmarła, a razem z nią odeszły wszelkie prawa do zastrzeżonej nazwy. 

Jak wyglądają koty rasy ragdoll? 

O rasie ragdoll często mówi się, że jej przedstawiciele są jednymi z najcięższych kotów domowych. W istocie są to zwierzęta średniej wielkości. Wzorzec rasy zakłada jednak dosyć dużą rozpiętość. W zależności od płci i budowy ciała ragdoll może bowiem ważyć od 4,5 do 10 kg. To dobrze umięśniony kot o półdługiej jedwabistej sierści. 

W FIFe ragdoll znalazł się w I kategorii i grupie B. Jego kod to EMS: RAG. Wzorzec rasy zakłada następujące standardy: 

Głowa: 

• Kształt: szeroki trójkąt o łagodnych konturach. 
• Policzki: dobrze rozwinięte. 
• Broda: mocna, dobrze zarysowana. 
• Profil: łagodny stop i delikatny garb nosa. 
• Uszy: średniej wielkości, szeroko osadzone, z zaokrąglonymi końcówkami. 

Oczy: 

• Wielkość: duże i owalne. 
• Kolor: niebieski. 

Tułów: 

• Kształt: duży, mocny i muskularny. 
• Klatka piersiowa: szeroka, zaokrąglona, dobrze rozwinięta. 
• Brzuch: łagodnie opadający. 
• Grzbiet: prosto, delikatnie opada ku tyłowi. 

Nogi: 

• Długość: średniej długości. 
• Kończyny przednie: krótsze niż tylne. 
• Kończyny tylne: dobrze rozwinięte, silne i muskularne. 

Ogon: 

• Długość: długi i puszysty. 
• Kształt: stożkowaty, zwężający się ku końcowi. 

Sierść: 

• Długość: średnio długa do długiej. 
• Jakość: jedwabista, miękka i puszysta, bez skłonności do filcowania. 

Kot rasy ragdoll – sierść i umaszczenie 

Sierść ragdolla nie jest tak gęsta jak w przypadku kotów leśnych (np. norweskich leśnych czy syberyjskich). Mimo wszystko rasa zaliczana jest do grupy półdługowłosych. Niektóre osobniki mogą mieć nieco dłuższy włos okrywowy. 

Podszerstek ragdolla jest bardzo rzadki i jedwabisty, w niektórych przypadkach jednak nie ma go wcale. Koty tej rasy nie są więc szczególnie odporne na skrajne temperatury. Sierść wokół szyi jest nieco dłuższa, nie tworzy jednak kryzy. 

Ragdoll występuje w trzech wariantach umaszczenia: 

• Pointed (jak u kotów syjamskich) – biała sierść z wyraźnymi, ciemnymi „pointami" na końcach uszu, ogonie, nogach i pyszczku. 
• Mitted (kolor średni) – biała sierść z ciemnymi punktami na uszach, ogonie i pyszczku. Na łapach występują białe "rękawiczki". Charakterystyczne są także białe plamy na brzuchu. 
• Bicolor (dwukolorowy) – biała sierść z ciemnymi punktami na uszach i ogonie, a na reszcie ciała występują ciemne plamy. 

Kocięta rasy ragdoll rodzą się całkowicie białe. Dopiero po jakimś czasie ich futro zaczyna się wybarwiać i pojawiają się na nim pointy w różnych kolorach. 

Uznawane przez FIFe odmiany barwne to: 

• seal point (brązowy); 
• blue point (szary); 
• chocolate point (brązowo-rudy); 
• lilac point (różowy); 
• red point (rudy); 
• cream point (kremowy); 
• tortie point (dwubarwny z plamami). 

Wszystkie koty rasy ragdoll niezależnie od koloru i umaszczenia mają niebieskie oczy. 

Koty ragdoll – jaki jest ich charakter? 

Ragdoll słynie przede wszystkim ze swojego wyjątkowego charakteru, dzięki któremu jest to rasa wykorzystywana w felinoterapii. Wbrew temu co twierdziła hodowczyni rasy zawdzięczamy go raczej starannej pracy hodowlanej niż cudownemu ocaleniu kotki Josephine z wypadku samochodowego. Nie można jednak zaprzeczyć, że usposobienie kotów tej rasy jest naprawdę wyjątkowe. 

Ragdoll to w wolnym tłumaczeniu z angielskiego szmaciana lalka. Nazwa rasy wzięła się od specyficznego zachowania tych kotów. Po wzięciu na ręce kot ten bezwładnie zwisa. Teoretycznie może więc być podnoszony przez każdego, także przez dzieci; bez obawy o potencjalne zachowania agresywne. 

Oczywiście to tylko teoria. W praktyce ragdoll, tak samo jak każde inne żywe stworzenie, nie jest zabawką. Może odczuwać dyskomfort i zniecierpliwienie. Szansa na to, że w asertywny sposób da nam o tym znać jest jednak bardzo niska. To rzeczywiście niezwykle cierpliwe koty, które uchodzą za oazę spokoju. Zawdzięczają to najpewniej silnej domieszce krwi persów i kotów birmańskich, która stanowiła bazę pierwszych linii. 

Tę rasę kotów charakteryzuje duża uczuciowość. Ragdoll znosi samotność wyjątkowo źle i nie powinien być zostawiany sam sobie na długie godziny. „Szmaciana lalka" potrzebuje stałej obecności człowieka. Uwielbia się przytulać, często wchodzi na kolana i domaga się głaskania. 

Kot ragdoll – pielęgnacja i zdrowie 

Omawiana rasa kotów często wybierana jest ze względu na swoją piękną sierść. Czy wymaga ona wielu zabiegów pielęgnacyjnych? Jaką dietę powinien mieć ragdoll? Czy często choruje? W tej części artykułu postaramy się odpowiedzieć na wszystkie te pytania. 

Pielęgnacja sierści ragdolla 

Ragdoll nie posiada gęstego podszerstka, dlatego intensywne wyczesywanie go narzędziami typu furminator nie jest wskazane. Sierść nie ma skłonności do filcowania się. Nie jest też szczególnie podatna na linienie. Tak naprawdę jedynym stałym zabiegiem pielęgnacyjnym powinno być czesanie włosów szczotką z miękkim włosiem. Pomoże to utrzymać je w dobrym stanie. 

Pamiętaj, że pomimo długiej sierści ragdoll źle znosi skrajne temperatury. Jeżeli twój kot spędza czas w wolierze lub na balkonie, koniecznie kontroluj warunki pogodowe, aby zwierzak się nie przeziębił. 

Na co chorują ragdolle? 

Czy kot rasy ragdoll jest chorowity? Średnia długość życia przedstawicieli tej rasy jest dosyć imponująca. Wiele „laleczek" dożywa w dobrym zdrowiu swoich osiemnastych urodzin. Niestety, koty rasy obciążone są kilkoma naprawdę poważnymi chorobami genetycznymi. Mają także dużą skłonność do zapadania na schorzenia, które w teorii mogą dotknąć każdego kota, tak rasowego, jak i dachowego. 

Ragdolle nie mogą być krzyżowane z przedstawicielami innych ras. Nie można więc poszerzać ich puli genetycznej o inne koty rasowe. Finalnie cała populacja tych zwierząt jest ze sobą blisko spokrewniona. Zwiększa to znacznie ryzyko występowania chorób genetycznych. 

Na co więc najczęściej choruje ragdoll? 

• Kardiomiopatia przerostowa (HCM) to choroba serca, która charakteryzuje się nadmiernym rozrostem mięśnia sercowego. Może prowadzić do zaburzeń rytmu serca, niewydolności serca i zwiększa ryzyko nagłej śmierci kota. 
• Choroby przyzębia – ragdoll ma większą niż inne rasy skłonność do odkładania się kamienia nazębnego. 
• FIP – zakaźne zapalenie otrzewnej wywołane mutacją koronawirusa FcoV. Na FIP może zachorować każdy kot. Szacuje się, że nawet 90% całej populacji jest nosicielami wirusa. Niektóre rasy są jednak bardziej niż inne podatne na jego mutację. Ragdoll niestety znalazł się w tej grupie. 
• Mukopolisacharydoza – to bardzo rzadkie schorzenie, które raczej nie występuje w polskich hodowlach. Objawia się bólem stawów, zmętnieniem rogówki i problemami z poruszaniem się. 

Jak prawidłowo żywić kota rasy ragdoll? 

Ragdoll z reguły nie ma skłonności do nadwagi. To kot spokojny, ale nie leniwy, dlatego w większości przypadków zachowuje równowagę pomiędzy ruchem a odpoczynkiem. Warto jednak zadbać o dobrą dietę, która wpłynie pozytywnie na jego zdrowie i odpowie na uniwersalne potrzeby gatunku. 

Dla swojego kota wybierz wysokiej jakości mokrą karmę, której skład oparty jest na mięsie mięśniowym i podrobach. Zwróć uwagę na to, aby pokarm był wzbogacony o cenne dodatki, takie jak tauryna, witamina D i E. 

Koty z natury lubią spożywać mniejsze porcje, dlatego pokarm warto podzielić na kilka posiłków. Zadbaj o to, aby zwierzak dostawał jedzenie przynajmniej trzy razy. Ważne jest jednak to, aby nie przesadzić z podażą kalorii! 

Czy ragdoll to kot dla każdego? 

Ragdoll może przypominać szmacianą lalkę. Trzeba jednak pamiętać, że nie mamy do czynienia z zabawką, ale z żywym stworzeniem. Kot tej rasy może wychowywać się z dziećmi. Jego cierpliwość nie powinna być jednak wystawiana na próbę. Warto od początku uczulać maluchy, że zwierzę to żyjąca istota, która zasługuje na szacunek. 

W istocie mamy tu do czynienia z rasą dosyć uniwersalną. Ragdoll będzie dobrym wyborem zarówno dla osoby starszej, jak i młodego singla z dużego miasta. W tym drugim przypadku warto zadbać o kocie towarzystwo, aby zwierzak nie spędzał długich dni całkiem sam. 

Niezwykle istotne jest to, aby wybierać dobrą i sprawdzoną hodowlę. Chodzenie na skróty i uleganie argumentom ludzi, którzy twierdzą, że rodowód jest wyłącznie biletem na wystawy to prosta droga do wspierania pseudohodowli. Ragdoll to młode rasa o skąpej puli genetycznej. Nieodpowiedzialne krzyżowanie znacznie zwiększa i tak już wysokie ryzyko zapadnięcia na choroby serca czy inne nieprzyjemne schorzenia. 

Ragdoll – podsumowanie 

Ragdoll to sympatyczny, towarzyski i spokojny kot o niemal nieskończonych pokładach cierpliwości. Chociaż powstaniu rasy towarzyszy mnóstwo kontrowersji, to dzisiaj wielu hodowców wkłada mnóstwo pracy i serca w to, aby rasa rozwijała się w jak najlepszym kierunku. Jeżeli szukasz pięknego i wyluzowanego przyjaciela na długie lata z pewnością możesz wziąć tę rasę pod uwagę.